Rouwen kletstopic
Welkom in dit topic wees welkom. Er zijn zoveel verschillende vormen van rouw.
Denk aan
Verlies van dierbare
Verlies van huisdier
Gezondheid die nooit meer goed komt
Dierbare die nog leven maar b.v door een hersenbloeding of dementie niet meer zichzelf zijn.
En nu vergeer ik vast nog iets.
Wees welkom.
watertoren schreef op 03-03-2024 om 16:16:
Ik vond het heel dubbel toen ik 58 werd. Mijn man heeft dat nooit mogen worden. Ineens was ik ouder dan hij.
Ach, gecondoleerd met je verlies.
Mijn man had het ook heel moeilijk toen hij 50 werd. Zijn moeder overleed destijds 3 weken na haar 50e verjaardag. Ik heb in de aanloop naar zijn 50e verjaardag, en de weken erna, heel sterk aan hem gemerkt dat het door zijn hoofd spookte en hij het er moeilijk mee had. Zijn moeder was er toen al 25 jaar niet meer. Maar oude wonden kunnen ook nog zeer doen, of even opengereten worden. Ik vond het pijnlijk dit verdriet bij hem te bespeuren, maar het mag er natuurlijk ook gewoon 'zijn'! Al was het 75 jaar geleden.
watertoren schreef op 03-03-2024 om 13:13:
[..]
Voor rouwen staat geen tijd en is bij iedereen anders. Jij mag net zo lang rouwen als je zelf wil. Laat je vooral niet opjutten door anderen! Heel veel sterkte.
Mooi dit! Klopt hoor, het duurt zolang als het duurt en er is geen peil op te trekken. Althans bij mij niet.. Nogmaals het gaat wel beter sinds kort maar soms overvalt het gevoel van missen me wel ineens enorm zoals laatst.
Roos55 schreef op 03-03-2024 om 13:17:
[..]
Ik denk dat rouwen nooit weer verdwijnt. Er komt uiteindelijk weer meer ruimte voor andere dingen.
Je verweeft het verdriet in je leven .
Ja idd, je leert ermee omgaan en het wordt langzaam wat minder heftig maar het gaat idd niet weg.... (Dat merk ik bijv. ook bij de scheiding van mijn ouders. Is inmiddels alweer meer dan 10 jaar geleden)
Roos55 schreef op 03-03-2024 om 13:17:
[..]
Ik denk dat rouwen nooit weer verdwijnt. Er komt uiteindelijk weer meer ruimte voor andere dingen.
Je verweeft het verdriet in je leven .
Dit zei man vandaag ook. Ik vroeg hem ernaar, zijn moeder is inmiddels 9 jaar geleden overleden. Ik ben blij dat ik haar een aantal jaar heb gekend, maar zij heeft ons huwelijk en de geboorte van ons kind niet meegemaakt. We praten er weinig over, man is geen prater en ik wil hem geen pijn doen door erover te beginnen. Misschien wel slecht, moet ik het gesprek juist wel aangaan. Ik geef hem wel extra knuffels als het haar verjaardag of sterfdag is, haal op haar verjaardag wat lekkers om te vieren dat ze geboren was. Of een extra knuffel als we liedjes horen die op haar uitvaart speelden. Ik probeer ook onze zoon over haar te vertellen, voor zover hij dat snapt (9mnd oud).
Ik vroeg man of hij die heftige pijn nog steeds ervaart, dat dolen, die eenzaamheid, en of dat bij specifieke momenten is. Het komt zomaar opzetten, kan zonder aanleiding, of inderdaad op de momenten die ik hierboven noemde. Maar het scherpe is er wel af, zegt hij. Geen idee hoe lang dat duurde.
Dit is gênant 
mijn lieve rooie kater ineens ziek. Dus met spoed naar de dierenarts. Ik voelde de tranen al komen. Eenmaal daar begint er zn onbekende tegen mij aan te kakelen dat ik denk hou je snater 
Bij de dierenarts naar binnen geroepen en probeerde uit te leggen wat er aan de hand is maar mijn tranen dachten daar anders over
Gelukkig is rooie weer thuis met medicijnen.
Je kunt er nu niks bij hebben.
Roos55 schreef op 04-03-2024 om 22:36:
Je kunt er nu niks bij hebben.
Dat valt mij best tegen
ik ga nog door alle fases tegelijk heen volgens mij. Ene moment heel boos andere moment verdoofd. Dan weer ontkenning.
Het is nu half jaar geleden. Maar voor mijn idee stonden mensen na 2 weken er al niet meer bij stil...het leven gaat door.
Terwijl je zelf elke dag aan het overleven bent.
rooiekater schreef op 05-03-2024 om 07:17:
[..]
Dat valt mij best tegen
Maar het is zo herkenbaar. Wij hadden geboden op een huis en zijn het niet geworden, dikke jankbui toen ik dat hoorde. Terwijl ik intussen ook dacht: jemig, doe normaal. De kleinste dingen raken me meer. Laat staan hoe dat is als je problemen/zorgen zoals bij jou om je kat net even wat ernstiger zijn.
Heb vandaag mijn eigen gedenk plekje gemaakt. Gewoon een mini plekje met mooie foto en war kleine dingen die aan mijn moedef herinneren. Met vrolijke kleuren zoals zij graag wilde.
Dat gevoel krijg ik ook dat mensen al snel vergeten dar rouw niet over is na 2 weken.
afrodite05 schreef op 05-03-2024 om 17:35:
[..]
Maar het is zo herkenbaar. Wij hadden geboden op een huis en zijn het niet geworden, dikke jankbui toen ik dat hoorde. Terwijl ik intussen ook dacht: jemig, doe normaal. De kleinste dingen raken me meer. Laat staan hoe dat is als je problemen/zorgen zoals bij jou om je kat net even wat ernstiger zijn.
dat je het huis niet krijgt is ook zwaar balen. En als je emoties dan hoog zitten dan ga je kwa huilen.
Mensen zijn snoeihard ,
tot ze zelf een rouw meemaken .
De pijn wordt minder maar het verlies blijft wat zeker met speciale dagen extra aanwezig is en zelfs wel even voor pijn en verdriet kan zorgen.
Althans zo ervaar ik het ,mijn gezin is niet compleet meer.
Rode-panda schreef op 05-03-2024 om 18:14:
Mensen zijn snoeihard ,
tot ze zelf een rouw meemaken .
De pijn wordt minder maar het verlies blijft wat zeker met speciale dagen extra aanwezig is en zelfs wel even voor pijn en verdriet kan zorgen.
Althans zo ervaar ik het ,mijn gezin is niet compleet meer.
Dat dus bizar gewoon
Iemand ervaring met de lichamelijke klachten van rouw?
rooiekater schreef op 10-03-2024 om 18:26:
Iemand ervaring met de lichamelijke klachten van rouw?
Wat zijn je klachten?
Ik heb last van mijn rug en mijn bekkeninstabiliteit sinds het gebeurt is. En veel spanning in mijn schouders?