Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
je hoeft nergens op te reageren hier. Je mag gewoon ventileren. Maar als je behoefte hebt aan een klankbord om de chaos uit je hoofd te krijgen, is de luisterlijn er voor je. Op elk moment van de dag.
dankjewel. Ik heb nog 1 vraag, daarna probeer ik niet meer te doen. Ik probeer het bespreekbaar te maken. Dat deze optie er is. Aangeraden wordt. Reactie van mijn moeder is dat ze wel meer mensen kent die rust nodig hebben zoals die en die etc maar die krijgen het ook niet. En wat het gaat helpen als ik daarna weer thuis kom. Daarnaast dat mijn psych volgens haar te soft is en ik iemand nodig heb die harder aanpakt. Dat zij het slecht doetZ of ik niet beter ander kan zoeken. Maar ik vind mijne fijn. En ben niet mee eens. Maar ze vindt t dus beetje onzin. Überhaupt zou ik dan meer info moeten vragen hoeveel % geneest etc wat drie weken gaat oplossen en wil ze best wat bijspringen maar niet teveel want dat is verantwoordelijkheid van partner. En partner zegt het wel te proberen op te lossen met oma’s en kijken wat kan met werk. Toen ik zorgverlof opperde was hij daar niet blij mee want gaat niet zo makkelijk maar kon het vragen. Waarom wil ik zo graag dat iemand snapt dat ik dit niet doe voor de lol? Alsof ik gwn pauze wil. Ik snap leven daarna doorgaat maar het voelt alsof ze allemaal niet achter deze keuze sta. En schaam me al zo. Weet iemand wat ik moet doen? Ik weet dat ik veel stuur sorry, maar ik kan opener hier zijn dan thuis.
Onlyhuman schreef op 24-02-2024 om 21:58:
dankjewel. Ik heb nog 1 vraag, daarna probeer ik niet meer te doen. Ik probeer het bespreekbaar te maken. Dat deze optie er is. Aangeraden wordt. Reactie van mijn moeder is dat ze wel meer mensen kent die rust nodig hebben zoals die en die etc maar die krijgen het ook niet. En wat het gaat helpen als ik daarna weer thuis kom. Daarnaast dat mijn psych volgens haar te soft is en ik iemand nodig heb die harder aanpakt. Dat zij het slecht doetZ of ik niet beter ander kan zoeken. Maar ik vind mijne fijn. En ben niet mee eens. Maar ze vindt t dus beetje onzin. Überhaupt zou ik dan meer info moeten vragen hoeveel % geneest etc wat drie weken gaat oplossen en wil ze best wat bijspringen maar niet teveel want dat is verantwoordelijkheid van partner. En partner zegt het wel te proberen op te lossen met oma’s en kijken wat kan met werk. Toen ik zorgverlof opperde was hij daar niet blij mee want gaat niet zo makkelijk maar kon het vragen. Waarom wil ik zo graag dat iemand snapt dat ik dit niet doe voor de lol? Alsof ik gwn pauze wil. Ik snap leven daarna doorgaat maar het voelt alsof ze allemaal niet achter deze keuze sta. En schaam me al zo. Weet iemand wat ik moet doen? Ik weet dat ik veel stuur sorry, maar ik kan opener hier zijn dan thuis.
Ik ken jouw moeder niet, maar zou deze reactie kunnen komen doordat je veel te lang de schijn hebt opgehouden? Ze lijkt er niet van doordrongen hoe ernstig het met je gesteld is.
Vragen over hoeveel % geneest zou ik niet aan beginnen. Met een opname genees je niet in 3 weken, je krijgt de ruimte om afstand te nemen uit de situatie waar je nu in zit. Je hoeft even niet meer constant aan anderen te denken maar aan jezelf. Je gedachten draaien nu in cirkels en dat moet doorbroken worden om het goede pad in te slaan en dat vol te kunnen houden.
Wat ik zo van je lees lijkt het een zware depressie. Mocht dat zo zijn, dan kan het wel een poosje duren voordat je weer "jezelf" bent. Maar je moet wel de rust, ruimte en hulp krijgen om een begin te maken zodat het voor jou handelbaar is binnen je gezin.
Ze weet hoe obsessief ik ben, hoevaak ik dingen controleer haar laat controleren, hoe ik met alles steeds uitval. Van de hulp die ik heb gezocht en m’n gedachtes. Ze komt er alleen zelf niet op terug. Ze weet van vroeger maar maakt het een grap. Dat ik als kind mes bij m’n keel hield en dreigde te snijden toen mijn vader dat voor 100ste x deed en ik wilde
Dat hij zou voelen wat het deed, ze weet van alle dingen die hij deed van m’n oom maar heeft nooit doorgevraagd. Haar opmerking toen ik woede begon te voelen maar hem en m pedofiel noemde dat ze zei nee je was al 14 dan is het geen pedofiele meer. Ik ben slecht in aangegeven. Ik heb het nodig dat ze het goedkeuren. Nu voelt t als vechten om dit te doen. Ze denkt dat t geen nut heeft omdat maar 3 weken is en thuis zelfde blijft. Maar mijn hoofd is stuk, die moet beter. En krijg haar niet uitgelegd want ze was ook enige veilige
En die ruimte hoop ik zo op. Ben gediagnosticeerd met c-ptss, OCD, desorganiseerde hechting en wie weet ook wel depressie. Maar mooi weer spelen zit zo ingebakerd. Ik wil die opname. Die rust, maar voel me bezwaard dat ze dan begint over hoe ik denk het op te lossen met gezin en proef dat ze t onzin vindt.
Onlyhuman schreef op 24-02-2024 om 23:00:
En die ruimte hoop ik zo op. Ben gediagnosticeerd met c-ptss, OCD, desorganiseerde hechting en wie weet ook wel depressie. Maar mooi weer spelen zit zo ingebakerd. Ik wil die opname. Die rust, maar voel me bezwaard dat ze dan begint over hoe ik denk het op te lossen met gezin en proef dat ze t onzin vindt.
Wauw, die uitspraak van je moeder 😮
"Haar opmerking toen ik woede begon te voelen maar hem en m pedofiel noemde dat ze zei nee je was al 14 dan is het geen pedofiele meer".
Krijg je wel eens steun van je moeder? Ze klinkt niet erg empathisch naar jou toe. Voel je niet bezwaard en probeer het van je af te laten glijden. Het gaat om jouw gezondheid en de dynamiek in je gezin. Zoals het nu gaat kan het een enorme weerslag hebben op je kinderen waardoor ze beschadigd kunnen worden. Dat moet je echt niet willen.
je moeder heeft overleefd in een nare situatie en er het beste van gemaakt. Dat jij “meer” nodig hebt (zoals dit niet doorgeven aan je kinderen) voelt zij mogelijk als directe aanklacht naar haar. Of in ieder geval haar falen.
Zij “gijzelt” jou in haar trauma, is bang dat je in therapie te horen krijgt dat zij alles fout heeft gedaan. Gok ik. Ze is waarschijnlijk bang om je te verliezen. Dat je haar dingen kwalijk gaat nemen. Maar dat is niet jouw zorg. Jij mag zelf een beter leven wensen. Je kunt haar nu al vertellen dat je om haar geeft, dat je haar nooit kwijt wil. En dat dit geen aanklacht tegen haar is. Je wil alleen zelf geluk kunnen voelen. En niks is haar schuld net als niks jouw schuld is. Het is gewoon fucked up dat jullie pech hadden.
Onlyhuman schreef op 24-02-2024 om 22:57:
Ze weet hoe obsessief ik ben, hoevaak ik dingen controleer haar laat controleren, hoe ik met alles steeds uitval. Van de hulp die ik heb gezocht en m’n gedachtes. Ze komt er alleen zelf niet op terug. Ze weet van vroeger maar maakt het een grap. Dat ik als kind mes bij m’n keel hield en dreigde te snijden toen mijn vader dat voor 100ste x deed en ik wilde
Dat hij zou voelen wat het deed, ze weet van alle dingen die hij deed van m’n oom maar heeft nooit doorgevraagd. Haar opmerking toen ik woede begon te voelen maar hem en m pedofiel noemde dat ze zei nee je was al 14 dan is het geen pedofiele meer. Ik ben slecht in aangegeven. Ik heb het nodig dat ze het goedkeuren. Nu voelt t als vechten om dit te doen. Ze denkt dat t geen nut heeft omdat maar 3 weken is en thuis zelfde blijft. Maar mijn hoofd is stuk, die moet beter. En krijg haar niet uitgelegd want ze was ook enige veilige
Dit laat zien dat je moeder niet in staat is je te steunen. Daar zal gerust bij je moeder ook veel trauma achter zitten. Maar dit kun jij niet veranderen.
Ze gaat je geen goedkeuring geven. Gewoon niet. Het maakt niet uit hoe vaak je het nog uitlegt. Probeer te accepteren dat je geen goedkeuring gaat krijgen. Het is geen falen! Het is niet dat je deze opname niet nodig hebt. Want jij hebt deze opname nodig. Het is ook niet dat jij het te weinig hebt uitgelegd. Zij heeft haar eigen problemen waardoor ze je niet de steun kan geven die je nodig hebt. Dat is heel verdrietig voor je.
Dank gebruikersnaaminvullen, doemijdieglazenbolmaar en jillz. Als je het altijd goed wil doen is het gewoon doodeng voor mezelf te kiezen in deze. Door het gebrek aan steun. En ik weet dat ze doodsbang is dat zij het allemaal ‘fout’ gedaan heeft. Is ze al meerdere keren over uitgevallen. Dat onze band verpest is door therapie, haar aversie naar m’n psych opmerkingen etc. Dat ik dingen oprakel en bij haar wil leggen maar ik weet niet hoe het in die tijd was etc etc. Maar ik doe dit niet voor schuldvraag. Als ik iemand kwalijk neem is het mezelf. Ik had of geen kinderen moeten nemen in hoop mij zo fixen of ik moet m’n verantwoordelijkheid nemen en hun een zorgeloze jeugd bieden. Dus moet aan de slag met mezelf. Ik ga aangeven opname te doen. Dank voor meedenken iedereen.
Heeft iemand ervaring met opname? Wat je kan verwachten? En of je daar na opname ook onder behandeling blijft of dan terug mag naar oorspronkelijke verwijzer?
Familielid kwam een keer via behandelteam in opname en daarna terug bij behandelteam, maar ik weet niet of dat standaard zo gaat. Waarschijnlijk had familielid er speciaal om gevraagd..
Leg al je vragen bij je psych neer (evt door print of printscreen van je posts hier) en hoor wat de opties zijn in jouw concrete geval. 
ikzelf niet, iemand die me erg nastaat wel. Maar dit zal verschillen per situatie. En mijn info is van een jaar of 5 geleden. Kan ook wel veranderd zijn.
Hij is blij dat hij het gedaan heeft. Zijn problemen zijn niet weg, maar wel beter te hanteren. Hij kon na de opname wekelijks of tweewekelijks naar een terugkom groep. Maar dat wilde hij zelf niet. Hij ziet af en aan een vrijgevestigde psych(oloog/iater, weet ik niet meer) waar hij zich erg prettig bij voelde.
De mix van therapieën tijdens de opname vond hij ook prettig. Het ene lag hem meer dan het andere, net als het personeel en de groepsgenoten. Er was echt wel wat gedoe af en toe, maar hij vond het echt een opluchting om daar te zijn en begrepen/erkend te worden. In plaats van steeds de schone schijn op te houden.
Ja, ik heb ervaring met opname: pluspunten: -heel veel structuur, -veel zorg voor jou, ipv dat jij voor anderen zorgt, -focus op problematiek.
Nadeel:-stigmatisering van omgeving, -niemand zit daar voor zijn lol, dus veel negatieve invloed groep
Onlyhuman schreef op 24-02-2024 om 21:58:
dankjewel. Ik heb nog 1 vraag, daarna probeer ik niet meer te doen. Ik probeer het bespreekbaar te maken. Dat deze optie er is. Aangeraden wordt. Reactie van mijn moeder is dat ze wel meer mensen kent die rust nodig hebben zoals die en die etc maar die krijgen het ook niet. En wat het gaat helpen als ik daarna weer thuis kom. Daarnaast dat mijn psych volgens haar te soft is en ik iemand nodig heb die harder aanpakt. Dat zij het slecht doetZ of ik niet beter ander kan zoeken. Maar ik vind mijne fijn. En ben niet mee eens. Maar ze vindt t dus beetje onzin. Überhaupt zou ik dan meer info moeten vragen hoeveel % geneest etc wat drie weken gaat oplossen en wil ze best wat bijspringen maar niet teveel want dat is verantwoordelijkheid van partner. En partner zegt het wel te proberen op te lossen met oma’s en kijken wat kan met werk. Toen ik zorgverlof opperde was hij daar niet blij mee want gaat niet zo makkelijk maar kon het vragen. Waarom wil ik zo graag dat iemand snapt dat ik dit niet doe voor de lol? Alsof ik gwn pauze wil. Ik snap leven daarna doorgaat maar het voelt alsof ze allemaal niet achter deze keuze sta. En schaam me al zo. Weet iemand wat ik moet doen? Ik weet dat ik veel stuur sorry, maar ik kan opener hier zijn dan thuis.
Als je in Nederland een opname krijgt, dan is er heel veel meer aan de hand dan 'een beetje rust nodig hebben'. Bah, je moeder en partner maken meer kapot dan dat ze helpend zijn! (en praat dit nou niet goed alsjeblieft)
Twithirds, ik denk het. Althans ze zien het probleem dat de ander veroorzaakt. Nooit die van zichzelf? Maar uiteindelijk kan ik ander niet veranderen en ik moet wel veranderen.
citroentje, thanks voor het delen. Het lijkt me heel moeilijk de sfeer binnen zo groep. Juist omdat ik hypergevoelig ben voor sfeer.. en die stigmatisering indd. Heb jij het eerlijk gedeeld? Hoe verklaar ik bijv op schoolplein dat ik er niet ben zo lang? Wel fijn de focus op problematiek. Had jij veel ‘vrije’ tijd. Of heel veel behandelingen? Mag je iPad of iets mee? Ik weet niet zo goed wat ik me erbij voor moet stellen
doemijdieglazenbolmaar, thanks. Het diverse aanbod trekt mij ook wel. Ook omdat ik het niet heel goed doe met reguliere gesprekstherapie. Ik hoop zo dat ik daarna terug mag naar m’n eigen psych. Sfeer groep blijf ik eng vinden.
Vf_watervrouw, dankjewel ga ik zeker doen.
Iemand enige idee of het verplicht is therapie met partner/familie te doen?
Familielid had geen tablet of dergelijke, dus of dat in beslag genomen wordt/kan worden weet ik niet. Onder voorwaarden kon men internetten op een pc denk dat dat deels te maken had met cliënt/patiënt enigszins kunnen monitoren en doseren in hoeverre/wanneer de buitenwereld even de buitenwereld blijft.
Schema/drukte qua therapieën -vrije tijd liet familielid zich niet over uit.