Korte opname of niet? Help
vanuit behandelaar is er een advies om een kortdurende opname te overwegen. Vooral om de druk thuis in combi met therapie doebaar te houden/maken. Drukke thuissituatie met 3 jonge kinderen en ik ben met regelmaat compleet ontregeld. Behandeling valt zwaar. Waardeer mijn psych enorm maar dwang/angst fout te doen (normale leven) komt ook in therapie heel consequent terug. Met als gevolg dat ik nog meer ontregel. Maar ik vind het eng. En confronterend, ik wil niet dat mensen weten hoe slecht ik ga. Maar op mijn slechtste momenten is het heel donker. Maar ik wil stiekem verdwijnen. Ik weet niet waar ik goed aan doe. Ik wil niet zo slecht zijn. Maar m’n hoofd is giga obsessief. Hoe maak je keuze: en 3 weken van huis hoe?? Partner etc vinden t overdreven. Ik weet niet wat ik moet en voel me zo onstabiel dat dit nog enger is. Iemand tips?
Ja dat denk ik ook. Alleen twee of drie weken geleden afspraken met psycholoog gemaakt over zelfzorg. 3x pd eten en ik zou starten met sporten. Dus proefweek aangevraagd en die zou aankomende woensdag starten en nu wordt dat dagbehandeling gebeuren opgestart ineens. En alletwee lijkt me teveel in combinatie met kinderen maar voel me ook schuldig sportschool af te zeggen want net intake gehad. Dus error in m’n hoofd. Of moet ik ze naast elkaar doen maar dagbehandeling psych over half jaar behandeling persoonlijkheidsstoornis en dan nu fitness starten ik weet het niet. Maar wil ook nakomen wat ik zou doen. Maar jullie zijn eensgezind
Onlyhuman schreef op 27-04-2024 om 22:41:
Ja dat denk ik ook. Alleen twee of drie weken geleden afspraken met psycholoog gemaakt over zelfzorg. 3x pd eten en ik zou starten met sporten. Dus proefweek aangevraagd en die zou aankomende woensdag starten en nu wordt dat dagbehandeling gebeuren opgestart ineens. En alletwee lijkt me teveel in combinatie met kinderen maar voel me ook schuldig sportschool af te zeggen want net intake gehad. Dus error in m’n hoofd. Of moet ik ze naast elkaar doen maar dagbehandeling psych over half jaar behandeling persoonlijkheidsstoornis en dan nu fitness starten ik weet het niet. Maar wil ook nakomen wat ik zou doen. Maar jullie zijn eensgezind
Je kunt gewoon zeggen dat er onverwachts iets op je pad is gekomen waardoor je nu niet aan je proefperiode kunt beginnen. Dat je hoopt het later alsnog op te kunnen pakken. Doe het telefonisch als dat makkelijker voor je is.
En vergeet niet, voor hun is het gewoon een zakelijke afspraak. Het is niet dat je vrienden laat zitten oid.
Nee joh maak je geen zorgen over de sportschool. Je bent ze niets verplicht behalve een net afmeldingsberichtje. Laat ze even weten dat je niet komt vanwege persoonlijke omstandigheden. Dan heb je dat prima opgelost.
oké misschien moet ik het indd niet te groot maken. Maar als ik er aan denk raak ik in paniek en dan moet ik het wegstoppen want kan die paniek niet aan. Want de crisisdagbehandeling zou aangevraagd worden maar moest ook voor huisarts wat ze zou regelen maar nu heeft ze vakantie dus straks gaat het niet door en heb ik sport afgezegd en doe ik het dus helemaal fout. Maar nu sporten terwijl die andere dingen lopen zie ik ook tegenop.
ik lees over de acute dagbehandeling en zou daar zeker voor gaan. Wellicht kun je wachten met afzeggen van je sport tot het geregeld is. Wat ik nog niet bij je lees is hoe je dit gaat organiseren met je kinderen in de vakantie tijd of heb je opvang?
Je psycholoog begrijpt echt wel dat de acute dagbehandeling (adb) voor gaat. Ik heb vorig jaar 3 weken adb gehad. Ik vond het heel waardevol, tegelijk heel intensief. Het was 4 of 5 dagen van 9.30 tot 15.30 uur. Het programma was best intensief, we deden bv cognitieve therapie waarin we naar onze gedachtes keken en g schema's uitwerkten. We hadden creatieve therapie, exposure, wandelen, yoga. Wij waren met een groep van ongeveer 6 mensen. Ik heb me regelmatig moeten terugtrekken omdat ik overprikkeld was en daar was ook ruimte voor, maar ik moest het wel zelf aangeven. Ik heb heel veel inzichten gekregen, veel geleerd en echt een basis gelegd voor mijn therapie. Aan het einde van de dag was ik wel ontzettend moe.
Als je meer wil weten, mag je me een berichtje sturen, al weet ik natuurlijk niet of mijn ervaring bij de adb overeenkomt met wat er bij jou aangeboden wordt.
Armband, dankjewel voor het delen van je ervaring. Ik weet dat mijn psycholoog in eerste instantie twijfelde over adb in verband met gezin en druk die t zou leggen. Maar heb me eigenlijk niet gerealiseerd dat het niet onder schooltijden zou vallen. Is wel belangrijk punt om mee te nemen. Ik weet dat ze aangaf dat je op een bepaalde locatie (niet de mijne) zelf kon aangeven waar je aan deelneemt. Hier wist ze dat niet. Op zich zou ik het sporten aankomende week kunnen doen maar heb er eigenlijk zo geen energie voor. Alles gaat op aan moetjes voor anderen (vooral gezin). Daarnaast duik ik het liefst m’n bed in om weg te slapen. Wat dat betreft ontbreekt het me niet zozeer een structuur (door kids) maar vul ik de tijd alleen met niet voor mezelf zorgen en willen slikken/slapen. Adb klinkt daar goed voor. Ik hoop snel duidelijkheid te hebben. Nogmaals dank. Als ik meer vragen heb zal ik je bericht sturen
Het gaat niet deze vakantie. Ik wacht op het moment dat de omstandigheden dusdanig zijn dat ik voor mezelf kan kiezen. Ipv zelf die keuze te maken. Twee verhuizingen in de vakantieperiode waarbij mijn hulp echt nodig is. Jongste gaat qua gedrag heel slecht en voel me verantwoordelijk dus heb nu als doel meer positieve aandacht. Veel 1 op 1 aandacht maar dat kost weer tonnen energie. Vdr het onvoorspelbare van vriendjes die komen en gaan kids die zich vervelen en uitstapjes en dus oppassen op kids van schoonzus ivm vakantie. Voel alsof alle controle weer verlies. Heb fysio mail gestuurd dat ik niet kan vandaag maar geen reactie. Moet ik dan bellen of er vanuit gaan dat t oké is. Durf gewoon niet eens te bellen. Zo oudste kamp brengen alles ingepakt en dan met jongste twee beide individueel wat doen maar eigenlijk wil ik m’n bed in en rust aan m’n hoofd. En buren zeiden dat we langs konden komen (Marokkaanse bruiloft) gezegd leuk maar geen idee wanneer wat gepast is wat je geeft en wil me gewoon verstoppen. Slaat echt nergens op de paniek
goed dat je in zag dat de adb nu niet haalbaar is voor je. Je dagen klinken erg vol en druk en onvoorspelbaar. Ik vind t niet gek dat je daar paniek van krijgt, alle controle is weg.
Ik denk dat t goed kan zijn om toch wat meer je grenzen aan te geven. Dus Marokkaanse bruiloft, bedankt voor de uitnodiging maar ik kan niet. En waarom passen op de Kids van je schoonzus? Dat kun je er nu toch niet bij hebben?!
Houd het klein met je jongste kids, dus even naar een speeltuin in de buurt of wat knutselen.
Heb je een tuin waar ze even kunnen spelen terwijl jij op een stoel zit?
Zijn je kinderen de hele vakantie thuis of heb je nog opvang? Want wellicht helpt t ook om een paar dagen rust te hebben.
Over de fysio, ik zou nog even bellen om te checken of t goed is doorgekomen, maar ik vind bellen niet erg. Als t je stress geeft, laat dat bellen dan. Je hebt t doorgegeven, dus dat is voldoende.
Pas goed op jezelf.
sorry ik bedoelde fitness. Soms als ik zo’n dag heb ben ik bang om alles fout te doen. Verstijf gewoon. Maar fitness nu oppakken is teveel. Die adb zou ik voor worden aangemeld maar geloof dat dat niet gebeurd is voor m’n psych dr vakantie. Mis houvast. En mag het niet meer fout doen want als ik het goed doe gaat het beter met m’n zoontje. En schoonzus ligt in scheiding en heeft behoorlijk medisch rugzakje. Weinig (geen) hulp dus aangeboden kids te nemen zodat ze kan klussen. Kan het niet niet doen. En m’n broer is gescheiden en zorgt voor heel veel drama. Net woning kwijt trekt in bij moeder ex wil kids daar niet ivm hygiëne dus nu morgen daar alles schoonmaken maar slaat nergens op maar meubels moeten ook in elkaar en ws krijgt hij ze niet eens van dr t weekend. Maar overal problemen om me heen en ik ben stil over de mijne. Kids zijn hele vakantie thuis. En door de 1 op 1 aandacht gaan ze ook niet samen logeren dus 3 x nachtje 1 kind minder maar hou er dus twee. Ik mis echt heel erg m’n afspraak met psych morgen. Wil zo graag mailen en ergens stoppen want ik trek het niet dat ik afhankelijk van haar ben. Voel me zo in de steek gelaten nu ze niet reageert en normaal deed ze dat wel altijd maar wat ik zei ze creeert afstand snap ik maar ik weet het niet meer
En schoonzus ligt in scheiding en heeft behoorlijk medisch rugzakje. Weinig (geen) hulp dus aangeboden kids te nemen zodat ze kan klussen. Kan het niet niet doen. En m’n broer is gescheiden en zorgt voor heel veel drama. Net woning kwijt trekt in bij moeder ex wil kids daar niet ivm hygiëne dus nu morgen daar alles schoonmaken maar slaat nergens op maar meubels moeten ook in elkaar en ws krijgt hij ze niet eens van dr t weekend. Maar overal problemen om me heen en ik ben stil over de mijne.
Het is waarschijnlijk de manier waarop je meestal met dit soortzaken omgaat, maar probeer om andermans problemen niet die van jou te maken. Dat schoonmaken is een gevolg van de keuzes van je broer en z'n ex. Dat hoef jij niet op te lossen. Misschien moet je toch iets meer open zijn naar je broer en schoonzus over je opname en eigen problemen. Je kunt nu al nauwelijks je eigen ballen hoog houden, het gaat mis als er meer ballen bij komen.
Ik zou je zo gunnen dat je hier wat van kunt leren!
Je weet toch, dat er altijd anderen en altijd problemen zullen zijn?
Helpen kan best, maar maak dan bijv een ruil, je helpt je broer en hij heeft een middag de kinderen?
Fitness zou ik niet overslaan, maar is natuurlijk ook een vorm van zelfsabotage.
Je kunt nu ook zelf wat sporten, flink dansen met de kinderen bijv.
Ik vind mezelf gewoon zo stom. Ik zeg dat ik wil veranderen maar blijf hetzelfde doen. Is enige wat veilig voelt. ze weten het. En vinden allemaal dat ik de rest niet moet helpen maar hun wel. Maar ik doe het echt echt fout. En dat zie ik. En eigen geduld begint op te raken met mezelf. Als ik zover over grenzen ga wordt zelfhaat zo erg
Onlyhuman schreef op 02-05-2024 om 13:31:
Ik vind mezelf gewoon zo stom. Ik zeg dat ik wil veranderen maar blijf hetzelfde doen. Is enige wat veilig voelt. ze weten het. En vinden allemaal dat ik de rest niet moet helpen maar hun wel. Maar ik doe het echt echt fout. En dat zie ik. En eigen geduld begint op te raken met mezelf. Als ik zover over grenzen ga wordt zelfhaat zo erg
Maar een olifantenpaadje volgen is gewoon ook veel makkelijker, dat patroon dat ken je en daar val je op terug in stress situaties. En bij jou is alles een stress situatie.
Maar het begint bij het zien van wat er mis gaat. En dan kun je een strategie gaan bedenken. In die fase zit je nu.
Daarna ga je die strategie proberen, en dat gaat niet in 1x goed, zeker niet, maar langzaam heel langzaam wordt dat je nieuwe paadje.
Makkelijk zal het niet gaan en automatisch misschien nooit maar met kleine stapjes kun je dat olifantenpaadje wel gaan verleggen.
Dus begin met te bedenken wat je eigenlijk wil. Schrijf dat eens op voor jezelf en lees dat elke dag eens door. En pak daar dan 1 ding uit waar je mee aan het werk gaat, wat wil je gaan veranderen en hoe wil je dat gaan doen. Niet alles te gelijk, dat kan niet.
Bij voorkeur iets heel kleins: bv dat als je de oudste naar school hebt gebracht je de jongsten even zelf laat spelen en jij een kopje thee drinkt. Of als de kinderen in bed liggen, je een kopje thee drinkt. (ik ben dol op thee dat moge duidelijk zijn) Of dat als de kinderen in bed liggen jij een kwartiertje gaat wandelen en je partner dus verantwoordelijk is voor de kinderen. Dat kan hij, dat heeft hij tijdens je opname al laten zien.
Ysenda heeft wel een punt om het in stukjes aan te pakken en niet alles ineens, dat is veel te veel voor een mens.
Kleine gewoontes creëren en erin laten slijten en stapje voor stapje verder. Voor mensen zonder psychische problemen is dat al moeilijk genoeg, laat staan voor zij die wel mentale problemen hebben. Dus vallen en opstaan.
Is er nog sprake geweest over medicatie buiten xanax?
ik slik sowieso ad en quetiapine voor de nacht. Tijdens opname konden ze helaas niet kijken naar medicatie omdat ze dat niet doen tijdens zo’n korte opname. Het is gewoon zo gek. Ik functioneer super Goed. Net super woman. Maar ik ben kapot. En als straks de rust terugkeert dan komt het depressieve gevoel juist. Maar nu de complete versmelting met omgeving. Alles is in de war in m’n hoofd. Ik probeer nu als doel te stellen ochtend ontbijten en waar mogelijk lunch en dan dus avondeten. Ik weet alleen niet meer waar ik het moet zoeken. Of er überhaupt iets mis is met me. Of wat? Want soms ga ik zo van uiterste naar andere uiterste. Ben niet standaard depressief maar ook niet standaard Duracell bunny op speed. Moet iets middenin komen