Diagnose autisme/adhd
Ik heb al best wel veel gedeeld op dit forum over mijn psychische klachten. Over twee weken heb ik eindelijk mijn DSM onderzoek. Ik denk dat er een combinatie van autisme met ADHD uit gaat komen, waarbij sociale angst ook nog een grote rol speelt. Het zal me eerder verbazen als het er niet uit komt, dan dat het er wel uit komt.
Wat gebeurde er met jou nadat je een eventuele diagnose kreeg? Ik merk dat ik er toch veel mee bezig ben. Enerzijds zou het me heel erg opluchten en gaan er kwartjes vallen.
Anderzijds maakt het me ook angstig. Want gaat het niet allemaal nog moeilijker worden? Ik heb nog geen relatie gehad, gaat dat ooit nog lukken? Zelfde met vriendschap. Ik wil het zo graag, maar het lukt me niet een wederzijdse verbinding te krijgen. Accepteren mensen mij nog wel als bekend is dat ik autisme heb. Kan ik het zelf accepteren? Ga ik het vertellen of niet? Ik huil mezelf af en toe in slaap als ik hier aan denk.
Ofwel: hebben jullie tips hoe ik hier mee om kan gaan?
Voor mij was het een klap en een opluchting tegelijk.
Een klap omdat het betekende dat alles waar ik tegen aanliep waarschijnlijk altijd moeilijk zal blijven.
Een opluchting omdat ik de bevestiging kreeg dat ik er echt niks aan kon doen, dat ik die dingen moeilijk vond die voor anderen gewoon zijn.
Ik ben zelf nog elke dag dankbaar voor mijn diagnose. Ik durfde daardoor mijn autisme meer toe te laten en minder te maskeren, waardoor het me veel minder energie koste.
Doordat ik mijzelf beter begreep kan en durf ik beter aan te geven wat ik nodig heb.
Voor mijn diagnose heb ik drie instortingen gehad, mede veroorzaakt doordat ik niet goed luisterde naar wat ik door mijn autisme nodig had. Sindsdien heb ik dat niet meer gehad. Ik heb zelfs geen periodes meer gehoord van diepe somberte en dat met mijn long covid. Niet dat ik nooit somber ben, maar de wereld is nooit meer meer dan een paar weken achter elkaar grijs geweest.
Officieel heb ik niet ook nog een adhd diagnose, maar bij een andere psycholoog had ik die waarschijnlijk ook wel gehad. Ik mis het echter niet dat ik dat niet ook officieel heb, want autisme zit bij mij op de voorgrond en ik ben nu zelf in staat mijn adhd kenmerken niet alleen te herkennen, maar ook te erkennen.
Qua acceptatie. Ook met mijn autisme werd ik nog steeds geaccepteerd door mijn vrienden, kennissen en collega's. Ook nadat ik het deelde. En ook na mijn diagnose heb ik nieuwe mensen ontmoet die het wisten en er geen moeite mee hadden.
mijn diagnose heeft me dus niet in de weg gezeten, het heeft mij vooral geholpen.
En al die dingen die jij nu moeilijk vind, daar kun je met een diagnose dus gerichte hulp bij krijgen. Dat maakt het zo fijn.
Je hoeft niemand te vertellen dat je een diagnose gekregen hebt.
Je mag wel vertellen waar andere mensen rekening mee moeten houden (als je niet tegen hard geluid kunt, of moe wordt van drukke feestjes of zoiets, kun je zeggen dat je daarom niet naar een feestje gaat bijvoorbeeld).
De diagnose staat natuurlijk niet op je voorhoofd. Het is aan jou om te bepalen met wie je wat wil delen.
Ik wacht op mijn ADHD onderzoek en denk dat het uiteindelijk een soort opluchting zal zijn. Dat ik aan sommige dingen gewoon niks kan doen. Dat ik niet 'gek' ben.
Mijn partner heeft ook de dubbeldiagnose adhd/ass en voor haar heeft het eigenlijk veel verlichting gekregen. Waar ze vroeger telkens door haar grenzen ging en zowat elk jaar voor langere tijd uitviel op haar werk, heeft ze door de diagnose en opvolging meer inzicht gekregen in haar eigen gedrag en weet ze meer haar grenzen te respecteren.
Qua invloed op de sociale omgeving speelt de diagnose eigenlijk geen rol, het zorgt er gewoon voor dat mensen haar soms wat vreemde gedrag beter begrijpen.
Wat wel concreet is verandert is dat ze sinds haar diagnose ook medicatie krijgt, waardoor ze zich beter kan concentreren en niet steeds met tien dingen tegelijk bezig is.
Lollypopje schreef op 03-09-2023 om 08:11:
Voor mij was het een klap en een opluchting tegelijk.
Een klap omdat het betekende dat alles waar ik tegen aanliep waarschijnlijk altijd moeilijk zal blijven.
Een opluchting omdat ik de bevestiging kreeg dat ik er echt niks aan kon doen, dat ik die dingen moeilijk vond die voor anderen gewoon zijn.
Dit stukje vind ik heel herkenbaar. Ik baalde zo dat het ASS bleek te zijn en geen ‘ gewone’ burn out.
Tegelijkertijd heb ik veel hulp gehad en inzicht gekregen in wat voor mij werkt. Maar de overprikkeling ligt constant op de loer en ik moet echt heel goed mijn grenzen bewaken. Dat gaat nog best vaak mis helaas
Sterkte TO
Due-scimmie schreef op 03-09-2023 om 08:42:
De diagnose staat natuurlijk niet op je voorhoofd. Het is aan jou om te bepalen met wie je wat wil delen.
Ik wacht op mijn ADHD onderzoek en denk dat het uiteindelijk een soort opluchting zal zijn. Dat ik aan sommige dingen gewoon niks kan doen. Dat ik niet 'gek' ben.
Dit is het voor mij echt geweest.
Ik had altijd al heel veel moeite met het doen van mijn huishouden. Ik kreeg het niet gepland, maar het lukte me ook vaak gewoon niet om aan dingen te beginnen.
Dan kreeg ik vaak opmerkingen als; "dat doe je toch gewoon" of "ik heb ook geen zin in mijn huishouden, maar ik die het ook".
Door mijn diagnose weet ik nu dat ik een probleem heb met mijn executieve functies en dat het dus echt geen luiheid is, maar dat ik er gewoon echt niks aan kan doen. Hoewel ik het wel altijd al zo voelde, heeft die bevestiging mij zoveel goed gedaan. Ik schaam me er nu ook niet meer voor dat ik dat probleem heb. Terwijl ik daarvoor wel veel schaamte voelde, want anderen konden het wel.
Lollypopje schreef op 03-09-2023 om 09:51:
[..]
Dit is het voor mij echt geweest.
Ik had altijd al heel veel moeite met het doen van mijn huishouden. Ik kreeg het niet gepland, maar het lukte me ook vaak gewoon niet om aan dingen te beginnen.
Dan kreeg ik vaak opmerkingen als; "dat doe je toch gewoon" of "ik heb ook geen zin in mijn huishouden, maar ik die het ook".
Door mijn diagnose weet ik nu dat ik een probleem heb met mijn executieve functies en dat het dus echt geen luiheid is, maar dat ik er gewoon echt niks aan kan doen. Hoewel ik het wel altijd al zo voelde, heeft die bevestiging mij zoveel goed gedaan. Ik schaam me er nu ook niet meer voor dat ik dat probleem heb. Terwijl ik daarvoor wel veel schaamte voelde, want anderen konden het wel.
Ik heb dat met het huishouden minder, maar ik herken wel wat je zegt als het over geld gaat. Daarin ben ik vrij impulsief. Ik zou prima moeten kunnen sparen en iets over hebben voor leuke dingen. Ik heb moeite met het invullen van tijd.. en besteed het helaas aan geld. Tot nu toe nog geen problemen daardoor, maar ik ben niet trots op mijn spaarrekening bijvoorbeeld.
Ik hoop voor je dat het je zelfacceptatie gaat brengen en dat jezelf minder in de weg zit
Er viel zo veel op zn plek voor mij toen ik mijn diagnose (ADHD) kreeg waardoor het een hele opluchting was. Nu snap ik beter waarom ik ben zoals ik ben en dingen doe zoals ik ze doe. En ben me beter bewust van hoe ik op anderen over kan komen. Hier heeft therapie enorm veel aan bijgedragen overigens.
Mijn aller grootste probleem, mijn hele leven al, is het huishouden. Ik ben hier zo vaak op afgerekend dat ik zelf ging geloven dat ik lui was. Maar ik heb eigenlijk nooit geleerd hoe je wel een huishouden goed doet. Wij hadden altijd hulpen hier voor thuis.
En het lukt me nu nog steeds niet. Het is niet zo dat ik niet zie wat er moet gebeuren (oke, vaak zie ik dat trouwens ook echt niet) maar het lukt me vaak ook gewoon niet. Omdat ik niet weet waar ik moet beginnen. En dan als ik ergens begin kan het zomaar zo zijn dat ik halverwege iets anders ga doen. Bijvoorbeeld, ik zet een glas in de keuken wat op de salon tafel staat, maar in de keuken zie ik ook een vaat en theedoek liggen die in de was moeten. Vervolgens als ik boven ben heb ik nog een was die opgevouwen moet worden en moet er natuurlijk ook weer een was in de machine. En uiteindelijk heb ik die hele tafel niet opgeruimd. Zo vermoeiend.
Dit is trouwens wel een stuk minder als ik ritalin gebruik. Ik heb dit een periode gebruikt, toen ging het huishouden eigenlijk als vanzelf. Omdat ik toch wel last bleef houden van bijwerkingen naar een niet opwekkend middel overgegaan en dit ruim een half jaar gebruikt. Inmiddels toch maar weer terug naar ritalin. De pro's zijn veel belangrijker voor mij dan de bijwerkingen.
Ellori schreef op 03-09-2023 om 23:08:
Er viel zo veel op zn plek voor mij toen ik mijn diagnose (ADHD) kreeg waardoor het een hele opluchting was. Nu snap ik beter waarom ik ben zoals ik ben en dingen doe zoals ik ze doe. En ben me beter bewust van hoe ik op anderen over kan komen. Hier heeft therapie enorm veel aan bijgedragen overigens.
Mijn aller grootste probleem, mijn hele leven al, is het huishouden. Ik ben hier zo vaak op afgerekend dat ik zelf ging geloven dat ik lui was. Maar ik heb eigenlijk nooit geleerd hoe je wel een huishouden goed doet. Wij hadden altijd hulpen hier voor thuis.
Ow dit is zo herkenbaar. Mijn man ziet het als laks 
Maar het lukt me gewoon niet. Vroeger hadden we thuis een schoonmaakster en nog was het vaak rommelig. Maar zowel mijn broer als ik zitten in traject voor ADHD diagnose en zou me niks verbazen als onze moeder ook adhd heeft.
Due-scimmie schreef op 04-09-2023 om 06:54:
[..]
Ow dit is zo herkenbaar. Mijn man ziet het als laks
Er zijn zelfs genoeg hulpverleners zie het als laks zien jammer genoeg. Helaas heb ik me hierdoor niet eerder laten testen. Pas toen ik mijn burnout kreeg ben ik verder gaan denken. Het helpt ook wel dat zoon ADHD/ASS heeft en mijn zusje ASS.
Ik weet zeker dat als het wel eerder gelukt was om me te laten testen er nog veel meer van mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen over was. Maar goed, achteraf is makkelijk praten natuurlijk. Hoe dan ook, ik ben blij dat ik nu wel weet waarom ik zo ben en kan hierdoor mijn zoon ook beter begeleiden, ik snap immers dat zijn brein anders werkt dan anderen.
En tot overmaat van ramp heeft ook mijn partner ADHD en zijn we dus een gezellig, rommelig, soms hyper-focus, ritalin huis. Op vakantie gaan wordt daardoor extra leuk want wij kunnen als geen ander dingen uitstellen, en zo ook het regelen van een schengenverklaring voor medicatie 
. Het is gelukkig tot nu toe goed gegaan, maar we gaan in de herftvakantie weer... zo maar even een reminder in mn agenda zetten haha.
met het huishouden en aanverwante heb ik totaal geen moeite. Klussen daarentegen…. Schuur opruimen, dingen naar de stort brengen, in de tuin werken, schuur in de olie. Ik kom er niet toe.
Nikki1973 schreef op 04-09-2023 om 14:24:
met het huishouden en aanverwante heb ik totaal geen moeite. Klussen daarentegen…. Schuur opruimen, dingen naar de stort brengen, in de tuin werken, schuur in de olie. Ik kom er niet toe.
Herkenbaar, maar dan wel zeggen dat ik me 'verveel' of niet weet wat ik kan doen als ik heel veel vrije tijd over heb.
alhambra schreef op 03-09-2023 om 14:48:
Ik hoop voor je dat het je zelfacceptatie gaat brengen en dat jezelf minder in de weg zit
Dat hoop ik ook, en op begrip vanuit mijn omgeving. Hoewel dat er al steeds meer is gelukkig.
vrouw92 schreef op 05-09-2023 om 20:45:
[..]
Herkenbaar, maar dan wel zeggen dat ik me 'verveel' of niet weet wat ik kan doen als ik heel veel vrije tijd over heb.
Ja ik ‘verveel’ me ook gauw hoor. Gelukkig heb ik altijd een stapel boeken