vrijwillige uithuisplaatsing
14 jaar geleden leerde ik mijn ex kennen. Iedereen waarschuwde me al maar ja ik was en naïef meisje, die een hele andere kant zag. Na twee weken was het al weer uit. Hij liet me gewoon zitten en ik kon hem op geen enkele manier bereiken.
Drie jaar later kom ik hem weer tegen. En natuurlijk trapte ik weer in zijn mooie praatjes. Uiteindelijk waren we naar 1,5 maand weer uit elkaar. Hij ging ervandoor met een vriendin.
Achteraf kwam ik erachter dat ik al 6 weken zwanger was. Toen hij daar achter kwam werd ik niks anders dan van alle kanten bedreigt. Uiteindelijk liet hij me met rust.
Ik beviel van een zoon en was de eerste drie jaar alleen. Ik had echter al vanaf mijn zoon zijn geboorte problemen met de opvoeding. hij huilde hele dagen. Zo wilde hij nooit in zijn eigen bed slapen en sliep dus bij mij. Als ik uit het oog was schreeuwde hij moord n brand, waardoor ik vervolgens hele dagen met hem in een draagzak liep overal zelfs de toilet. Alle normale dagelijkse dingen leverde altijd problemen. Al is was hij bij andere mensen zonder mij helemaal geen probleem.
Drie jaar lang kreeg ik van alle kanten te horen wat voor slechte opvoeder ik was. Het zou wel aan mij moeten liggen want alles heeft te maken met de manier van opvoeden zoals ze zeggen. de hulp die ik vroeg was ook niet genoeg. Want zijn slechte gedrag negeren heeft geen zin, want hij wil altijd bij me zijn, aanraken, tillen. Als we gingen wandelen rende hij altijd weg. Ik moest gewoon door lopen zeiden ze. Schreeuwen alsof ik hem daar achterliet en dan helemaal overstuur. Dan vond ik het toch gemeen wat ik deed en liep dan terug naar hem toe waarbij hij vervolgens weer weg rende.
Hij was drien en een half toen zijn vader weer in ons leven kwam. In het begin gaat alles zo mooi en goed, maar na ander halve maand werd alles anders. Toen hij terug zakte in zijn verslaving. Hij weer ging stelen om aan alles te komen. Mijn zoon en mij verplichte overdag op zolder te blijven als hij weg was. Zo jaloers dat ik niet eens met de vriend van zijn moeder te mogen praten. Mijn zoon was zo bang voor hem omdat hij hem sloeg als ik werken was. Want zoals ik al eerder vertelde waren er veel problemen met mijn zoon en de opvoeding. Het ging helemaal verkeerd. Mijn ex raakt mij ook aan als hij gefrustreerd was en ik in zijn ogen wat verkeerds deed.
Gelukkig heeft dit alles drie maanden geduurd en heeft mijn moeder samen met de politie ervoor gezorgd dat ik een nieuwe start kon maken.
In middels ben ik 7 jaar verder. Mijn zoon heb ik op vrijwillige basis bij mijn moeder laten wonen. Ik vond het belangrijk dat mijn zoon bij mijn familie woonde daar was hij veilig en waren de mensen bekent. De mensen die er altijd zijn geweest na zijn geboorte die van hem houden. Ik kwam elke week 2 dagen logeren en was erg betrokken in zijn leven. Bracht hem naar school alles.
Mijn zoon is na mijn ex erg agressief geworden. En zijn agressie uitte hij vooral op mijn moeder en mij. Hij was een jochie van vier die je wel vast kan pakken in een woede bui. We zochten hierin hulp. het is een hechtingsstoornis werd er gediagnosticeerd Time out plekje maken zou de oplossing zijn. Dus we probeerde de trap. We hebben dit 6 jaar geprobeerd. Maar het was meer een strijd om hem op de trap te houden, dan hij uiteindelijk moest zitten. Zijn agressie begon met een beetje schelden en intimiderend duwen. Maar zijn agressie word met de jaren erger. Sinds zijn achtste begon hij me steeds gerichter te slaan en te spugen. Mijn moeder trapte hij altijd op haar benen want hij wist dat ze daar pijn had. Bij opa ging hij de strijd niet aan al heeft opa ook wel eens een klap of een trap gehad.
Sinds november woont hij weer bij mij. Mijn moeder kon het niet mer opbrengen. Maar ik was er ook klaar voor. Ik had de juiste hulpverlening om me heen en ik kon dat wel.
De eerste vier weken ging het helemaal niet goed. Hij was zo opstandig en tegendraads en begon echt te vechten tegen me. Hij trapte me vol in me buik, sloeg me hooft tegen de muur. Sloeg in me gezicht krabde me. Ik was bond en blauw. Mijn handen in me haar en radeloos wat ik moest doen trok ik aan de bel. Mijn zoon is een flinke jongen 1,57 lang. Groot en sterk en groeit met de dag. Ik kon hem eerder makkelijk vastpakken en hem in zijn woede laten uitrazen. Nu sluit ik me op in de douche waarvan de deur al kapot is. Messen zijn verstopt. Ik ben zo bang voor hem. Hij is zo onberekenbaar. Hij denkt dat hij alle macht heeft en alles bepaald. Als hij iets komt vragen waarvan het antwoord nee is eb ik een probleem. Zijn knop gaat om en hij begint me meteen aan te vallen. Met vasten en trappen. Rent naar de keuken om messen te zoeken, want hij zoekt van alles wat op wapen lijkt om me te bedreigen. Hij heeft nog nooit wat gebruikt. Vrienden en mensen uit de straat hebben aal gezien hoe hij me aanvalt. Hoe hij mij eigenlijk gewoon mishandeld. Hij scheld me uit midden op straat met alles wat op lijer eindigt. Hij kwetst mij enorm wat hij zegt. Hij trapt me gewoon een bloedlip en lacht me uit. Ik heb twee maanden geleden hulp geroepen, omdat de situatie hier in huis te gevaarlijk word. Ik roep al 7 jaar dat ik wil dat me zoon geholpen word. Dit is niet alleen een hechtingsstoornis. Dit is een gedragsstoornis.
Maar ik ben op ik kan niet meer. Mijn zoon is mijn leven. Ik hou van hem met heel mijn hart. Maar de situatie is niet veilig thuis. Ik ben zo bang dat hij me wat aandoet. Wat er nu allemaal gebeurd gaat al veel te ver. Ik weet dat dit zo niet kan. Hulpverleners maken zich ook zorgen en zijn bang dat het uit de hand loopt. omdat we al met een ambulance zijn opgehaald. Hij ging uit woede met zijn armen door de ruit van de voordeur.
Ik ben zo bang dat er iets gebeurd, waardoor er stappen genomen moeten worden die ik niet meer in de hand heb. Ik hou van me zoon en wil hem niet kwijt. Maar denk wel dat het beter is als hij ergens anders woont. Met begeleiding die hier wel mee om kunnen gaan. Gezinsvervangend op vrijwillige basis waarin mijn familie en ik nog steeds een actieve rol zullen hebben. Ik wil dat ik weet dat ik er voor hem ben dat het alleen niet zo kan zoals het nu gaat. Misschien kunnen we iets vinden en kan hij in het weekend gewoon lekker thuis zijn.
Ik vind het zo moeilijk allemaal. Vooral als hij wel goed gezind is en zo lief. Want die kant heeft hij ook. Hij is ook een lieve zorgzame jongen, zo heerlijk hoe hij me vastpakt en me knuffelt. Of hoe hij nu nog steeds me hand vasthoud. Ik weet dat hij buiten de deur zo op zijn tenen loopt en alles inhoud. Ik weet dat hij veel van me houd en ik zijn uitlaatklep ben. Maar wat ik probeer hoe ik het ook aanpak, ik besef dat ik dit niet aankan alleen en doordat de hulpverlening alsnog op zich laat wachten ondanks de spoed en verschillende verzoeken van andere instanties die mij hierin geen hulp kunnen bieden. Ik ben helemaal op lichamelijk en geestelijk. Ik vecht voor me kind maar ook tegen hem. Hij is me engel mijn grote liefde, maar ook mijn grootste gevaar doordat hij onberekenbaar is. Tis een moeilijke en zware keus, Daarom kies ik vrijwillige voor meer hulp en tijdelijke uithuisplaatsing. met wel als eis dat ik in het weekend zijn verlof adres ben en ik altijd actief een rol in zijn leven speel. Ook wil ik me storten op trainingen behandelingen of wat dan ook om met mijn zoon te leren omgaan en hem meer en beter te kunnen begrijpen. En hoop dat we op deze manier beter met elkaar kunnen leren omgaan. En ons moeder en zoon gevoel weer terug vinden in plaats van die vijandige strijd. Maar alsnog hij is mijn engel en ik hou met heel mijn hart van hem en zal altijd blijven vechten...
tsja de bal
Werkt ook zo bij jouw verhaal, wat lost het op kind moeilijk opvoedbaar te noemen? Vergroot mi gevoel van machteloosheid; met dit kind kunnen we wel een hoop proberen maar of het iets gaat worden..
Met mijn verhaal: hoop ik dat moeder zichzelf vragen gaat stellen. Ik heb ook niet gezegd dat het zo IS, maar geopperd dat moeder wellicht moeite heeft met grenzen stellen in zn algemeenheid. Die vraag kan ze verder alleen maar zelf beantwoorden.
Oh ja grenzen stellen
Ik weet het weer. Mijn probleem met het grenzen stellen of zo je wilt structuur aanbrengen is dat het niet tegemoet komt aan de beleving van een kind. Met andere woorden: om tegemoet te komen aan een setting van grenzen stellen wordt een kind juist met de neus in de angst en de paniek gestort. Het moet voldoen aan zaken waar het niet vanzelf mee om kan gaan juist vanwege het trauma.
In een gunstig geval heb je dan wel een zelfredzaam en meestal volgzaam kind maar binnen in zijn hoofd spookt het en bij te grote spanning zal het zich afreageren.
Moeilijk opvoedbaar
Sommige kinderen zijn gewoon moeilijk opvoedbaar om diverse redenen. Het benoemen helpt om te zien dat je daar extra deskundige puzzelaars bij nodig hebt om de ouders bij te staan.
Het lichamelijk en psychisch danwel psychiatrisch onderzoek heb je dan ook nodig om te bezien of daar wat te verbeteren valt. En dan biedt je dat ook aan. Je stopt niet bij het stellen van een diagnose.
Het zou helemaal fijn zijn als je ook kunt zien hoe het gezin verder in elkaar steekt. Ik had het fijn gevonden als men samen met mij had kunnen zien hoe rigide vader was en hoe onwetend ik daarbij was. Dat ik daar zelf handvaten bij gevonden heb is jammer. Natuurlijk ook wel weer prima, maar ik had daar echt graag in een eerder stadium advies en handvaten bij gehad. Autisme is erfelijk. Dus na de diagnose van zoon had er in mijn gezien gezien kunnen worden hoe de interactie dysfunctioneel verloopt omdat je daar de portee niet van ziet en niet begrijpt. Snap je dat steeds beter en ga je daar rekening mee houden dan kan er een hoop verlichting optreden.
Ga je daar 'structuur' inbrengen en 'grenzen' stellen dan heb je een recept voor oorlog met rigide mensen. Die gewoon meer inzicht en meer tijd en geduld nodig hebben om zaken ten goede te keren.
Zelf bedenken
"maar geopperd dat moeder wellicht moeite heeft met grenzen stellen in zn algemeenheid. Die vraag kan ze verder alleen maar zelf beantwoorden."
Ik denk dat die vraag voor de meeste ouders te vaag is. Over welke grenzen heb je het dan en hoe kun je die grenzen beter stellen en wat gaat dat betekenen voor het functioneren van een kind.
Stel een kind heeft voortdurend een grote mond. En jij krijgt dat er niet uit maar moet steeds weer het gescheld van je kind aanhoren. Wat kun je dan doen om het te stoppen en niet te 'accepteren'? Waarmee je een recept hebt zodat je al vooraf weet met een grote mate van waarschijnlijkheid dat het schelden op gaat houden?
Of gaat de 'hulp' niet zover? Bestaat de hulp uitsluitend uit vingerwijzen naar moeder dat ze in haar timeoutplekje maar eens moet gaan nadenken over wat ze fout doet?
Grenzen stellen
Het probleem hier met grenzen stellen is Anne J, dat jij daar in mijn ogen een redelijk beperkte visie op hebt.
In het filmpje van Doctor Phil dat je net als suggestie gaf gaat het eigenlijk ook over begrenzen. Moeder gaat veel te veel mee in de bloederige fantasieën van het 7-jarige kind en lokt het zelfs uit door haar suggestieve vorm van vragen stellen. Ik kan daar best een aardig eind in mee gaan, en (en nu komt het) ik zie dit ook als een vorm van grenzen stellen. Het is een kind, hij is nog klein en dit soort uitspraken zijn niet serieus te nemen. punt.
Hoe je die grens aangeeft verschilt per kind. Bij mijn kinderen zo ronduit zeggen dat ik dit niet oké vind voldoende zijn. Bij dit kind is denk ik meer nodig....
Ja Ginny
Maar zeg dat dan! 'Grenzen stellen' an sich is een veel te vage term waar je dus van alles onder kunt verstaan en waar je heel makkelijk mee in de spraakverwarring komt omdat iedereen er ook wat anders onder kan verstaan. Van rustig zeggen dat je pas weer met elkaar spreekt als iedereen gekalmeerd is tot 'ingrijpen'. Het zegt helemaal niets en het helpt niet om dat met ouders te communiceren.
En inderdaad juist sommige moeilijk opvoedbare kinderen, om wat voor reden dan ook, zijn niet geholpen met deze constatering. Daar zul je toch echt beter kunnen uitzoeken wat er aan het gedrag, het topje van de ijsberg dat je wel ziet, vooraf gaat en wat daar de aanleiding voor is, de omstandigheden, de bejegening, de personen er om heen, het gezin, school, elders, ziekte en gebrek.
Dr Phil
Ik vond die scene met dit jongetje ook heel intrigerend en ik vond het gewoon heel knap hoe dr Phil daar de ouders met beeld en tekst laat zien waar het fout gaat en wat zij daar door negatieve bevestiging te geven aan de gewelddadige fantasien van dit kind aan bijgedragen hebben. Daar heb je wat aan.
Heel vaak gaat het zo. Men target het 'foute' gedrag en daarmee wordt het verder versterkt. Waar je juist zou moeten kijken waar de kansen van een kind liggen waar het een positieve identiteit en zelfvertrouwen aan kan ontlenen.
Niet de computer afpakken maar eerst leren hoe de tijd anders in te vullen.
Niet het schelden bestraffen maar juist goed gedrag expliciteren en zelf het goede voorbeeld geven en bevestigen als je kind het goed doet en wat het dan goed doet.
Dat het fout gedrag is heeft een kind echt heel erg snel door. Het heeft juist vaak geen goede positieve gedragsalternatieven en dat het zo is heeft ook weer een achtergrond waar je maar beter inzicht in kunt krijgen.
Bij dit kind een vermoeden van schade door het gebruik van meth door de ouders en ouders zijn bipolar. Het omgaan met emotionele schommelingen en het herkennen en benoemen van de eigen emoties verdient hier extra educatie. Er zijn spellen en oefeningen, er zijn therapeuten. Hoe kan een kind zich onttrekken aan de zaak. Niet door 'holding' dat maakt machteloos en is al lang achterhaald, maar door zelf zaken in goede banen te leiden, rust te zoeken en alternatieven te leren.
'Grenzen stellen' wordt hier door de ouders opgevat als het fysiek stoppen van het foute gedrag door holding en door het benoemen wat er fout gaat. Dat denken de ouders.
Ginny, jij ziet al dat dr Phil vind dat je pas grenzen stelt door deze taal van een klein kind niet zo letterlijk op te vatten. Dat is een andere in houd van 'grenzen stellen'.
Zie je de verwarring die ontstaat als je dat niet expliciteert?
Hechtingsstoornis
Al in een vroeg stadium wordt aan TS geadviseerd om het gedrag, weglopen, niet alleen gelaten willen worden, te negeren.
Dat het kind daar niet goed op reageert, het raakt overstuur, het gaat weer weglopen, wordt geen consequentie uit getrokken.
Een kind dat met angst reageert, niet een beetje bang maar echt angst, als het alleen gelaten wordt, voelt zich niet veilig en kan zich niet zelf handhaven.
De reden kan zijn dat het jou dichtbije hulp echt gewoon veel meer nodig heeft, jou voorbeeld, jou uitleg, jou praktische assistentie. Het dwingen zelfstandiger en meer alleen te zijn dan het zelf wil leidt tot angst en paniek en gebrek aan vertrouwen in de verzorgers. Dan ben je juist bezig een hechtingsstoornis te creeeren.
Dat leidt juist tot woede en afreageren.
Maar juist door een kind te ondersteunen werk je ook begrenzend. (Het ondersteunen zelf is al begrenzend)
Het zal spraakverwarring zijn idd, grenzen stellen is voor mij een neutraal begrip. Voor jou zitten er blijkbaar een hoop negatieve associaties aan vast.
(Bovendien gebruikte ik in dit draadje het begrip grenzen stellen gekoppeld aan moeder zelf, niet in de eerste plaats naar kind toe. In hoeverre dwing je respect af naar je ongeving, niet zozeer alleen naar je kind. Terwijl dat uiteindelijk voor kind uiteraard essentieel is om te leren: andersmmans grenzen respecteren. Zonder afgrenzing kan geen enkele maatschappij functioneren. Dit kind gaat minder over grenzen heen bij opa, hoe komt dat)
Opa Gloria
De reden dat een kind dit soort agressief gedrag niet bij derden vertoont is dat het zich daar niet veilig voelt maar wel de behoefte heeft om met taal en gedrag (drama, agressie) het eigen verhaal te vertellen. Niet bij opa, want die ketst het kind af, hoe dan ook.
Als je dat als moeder dan vervolgens ook gaat doen heeft een kind helemaal geen veiligheid meer. En geen plaats om daarover te vertellen.
Hoe meer 'onveilige' omstanders je hebt, daar kun je vaak school nog aan toe voegen, hoe extremer de reacties thuis kunnen zijn waar het kind zich wel veilig voelt.
Elders loopt het zich op de tenen in te houden. Dat wil je ook niet thuis. Kan wel hoor. Ik denk dat het ook soms echt de realiteit is.
Een kind wordt elders en thuis afgewezen en niet begrepen en geholpen.
Dat afketsen, afwijzen
Ik heb mijn kinderen een periode voor een paar minuten buiten gezet. Het alternatief was namelijk urenlang, avondenlang drama, spullen door de lucht fysieke aanvallen op mijzelf.
Dat buiten zetten hielp wel, maar was voor mijn kinderen ook zeer intimiderend. Maar ja, assertief ben ik wel, en ik weet ook heel goed wat ik wel en niet accepteer, en hier gingen we als gezin gewoon aan onderdoor.
Maar het voelde ongelooflijk machteloos. En ik hoopte met de opvoedingsondersteuning uit te vinden hoe ik dat extreem reagerend gedrag van mijn kinderen beter kon pareren.
Dat lag toch echt aan de stress die ze op school en elders opliepen door hun onbegrip van zichzelf en onbegrip door de omgeving waardoor ze extreem op hun tenen gingen lopen en veel stress daardoor hadden en dat thuis kwamen ontladen.
Het ging dus ook pas beter toen ze op school in een omgeving kwamen waar wel begrip voor hun functioneren was in hele eenvoudige dingen eigenlijk.
je overdrijft
en neemt zaken aan die je niet weet. Kan, dat opa onveilig is. Kan ook dat opa juist wel veilig is, en niet over zijn grenzen laat gaan.
Ik ben er heel erg voor dat kinderen zich af kunnen reageren bij veilige personen. Voel me ook regelmatig de boksbal in het gezin en dat is oke. Maar er zijn echt wel grenzen. Zo wil ik echt geen letterlijke boksbal zijn, kan me ook niet voorstellen hoe ik daarmee veiligheid kan creëren voor kind.
Kind moet leren zijn verhaal op andere wijze te vertellen. Niet met mensen pakken op zwakke plekken.
je laatste post
(had m nog niet gelezen) snap ik. Heb zelf ook last gehad van de norm 'kinderen isoleren bij ongewenst gedrag'. Ik stuurde ze naar hun kamer. Werkte hier absoluut niet. Ben toen zelf meer uit situaties gestapt, werkte veel beter. (Maar ook dat is afgrenzen!!)
en dat je
behalve afgrenzen ook een totaalplaatje moet maken en kijken of en hoe kind op tenen loopt of gefrustreerd raakt lijkt me evident.
Wel Gloria
Zo kom je ook zeker dichter bij elkaar.
Maar voor mij gaat het ook verder. Als moeder heb ik met meer inzicht ook geleerd zaken aan te zien komen. Ik heb geknokt om zaken op school aan de orde te stellen en voor mijn kinderen te verbeteren. Dat lukte echter pas toen ik, na nog veel meer knokken, mijn kinderen naar het speciaal onderwijs kreeg. Gewoon omdat niet gezien werd wat er in het hoofd van mijn kinderen omging, ondanks diagnose en ondanks mijn uitleg en boekjes die ik gaf en informatiemateriaal.
Pas op het speciaal onderwijs wist men met vaak eenvoudige pedagogische principes als goed luisteren, kind letterlijk nemen, onrust aan zien komen en tijdig aan de orde stellen, zaken in goede banen te leiden. Waarna het thuis veel beter werd.
Ik heb zelf geleerd met mijn kinderen om te gaan en thuis meer rust en neutraliteit te organiseren. Met vallen en opstaan maar vooral door goed te kijken hoe mijn kinderen in de realiteit op mij reageerden.
En kinderen isoleren bij onrust kan alleen als ze zich dan veilig voelen in die isolatie, anders help je ze daarbij. En je blijft erbij.
maar Anne
Grenzen stellen is NIET de computer afpakken. Grenzen stellen is niet het schelden bestraffen, of kinderen in hun angsten onderdompelen. Nogmaals: de enige die dat onder grenzen stellen verstaat, ben jij! En vervolgens reageer je op je eigen, volkomen foutieve, aannames.
En dat komt Yeti
Omdat er dan verder niet geexpliciteerd wordt wat je daar onder verstaat onder 'grenzen stellen'. Het is een verwarrende uitdrukking die mensen op het verkeerde been zet. Mensen een 'oordeel' oplegt zonder dat er een handvat uit voortkomt.
Aannames
Helaas is dat wel wat ik hier vaak om mij heen zie. Met name bij echt moeilijk opvoedbare kinderen waar het 'niet accepteren' en 'begrenzen' niet van de lucht is gaan ouders uit arremoede confrontatiepedagogiek bedrijven waarna zaken verder escaleren.
Jarenlang niet geholpen door niet helpende jeugdzorgwerkers.
Zie
Zie het verhaal van Ellis. Jarenlang niet helpende hulpverleners. Jeugdzorg zal ik niet beweren, weet ik niet, vermoed ik alleen maar.
Ik wil vechten
Het klopt dat ik eerder moeilijk was om mijn eigen grenzen aan te geven.
Ik ben zelf een bordeliner, maar heb hierin mijn behandelingen gehad. en nog alle hulp om me heen. Dus dat heb ik inmiddels wel in de hand.
Grenzen stellen betreft mijn zoon gaat erg moeilijk. Hij gaat overal tegen in. Hij heeft ook 7 jaar bij oma en opa gewoond. Maar ook hier ging het altijd op dezelfde gebieden mis. Strafhoekje beloningssystemen van alles hebben wij al geprobeerd. Je bent nog langer bezig om hem op het strafplekje te houden, dan hij moet zitten. We hebben dit 3 jaar lang zo gedaan, maar geen resultaat. Ik heb een hele duidelijke grens, duidelijke structuur.
Over zijn agressie die al vanaf de geboorte al aanwezig was. Hij heeft inderdaad veel meegemaakt. Wat hem natuurlijk ook op een bepaalde manier gevormd heeft. Dat haalt niet weg dat ik altijd last heb gehad met de opvoeding.. Ook voor zijn vader terug in ons leven kwam. Er zijn veel heftige gebeurtenissen, Maar als nog weet ik dat mijn zoon meer heeft dan alleen trauma's. Hulpverleners willen het niet zien en kijken alleen naar de periode van zijn vader. Dus hechtingsstoornis. Ik weet inmiddels beter. Ik ben druk bezig dat hij een nieuw onderzoek krijgt op korte termijn. Voor een juiste diagnose. Ik sta nu op de wachtlijst voor Intensieve Psichiatrische Gezinshulpverlening. Nog 2 wachtende voor me. 7 weken geleden deden we een spoedaanvraag. Want deze behandeling kon snel van start gaan. 
Ik heb een rustig weekend gehad en alles goed overdacht. En daarbij een nieuw plan van aanpak gemaakt. Daarbij heb ik goede behandelingen gevonden waarvan ik zeker weet dat het me zoon kan helpen. We hebben nog en zware lange weg te gaan. Ik ga vechten voor hem. Uiteindelijk is uit huis plaatsen toch helemaal niet goed. Ik heb veel gehad aan antwoorden van jullie allemaal. Ik heb ook de juiste instanties gevonden die me kunnen hepen. Ook neem ik een cursus zelfverdediging, zodat ik methodisch kan handelen. Ik geloof in mijn zoon. Mijn familie staat achter me wat ik ook doe. Maar toch wil ik vechten.. Ook al zit het nu niet mee. Ik wil hem niet weer opgeven, want mij heeft hij juist het hardst nodig want ik ben zijn veiligheid waar hij zich zelf kan zijn. Ik kan het niet uit huis plaatsen. Niet na alles wat hij al mee heeft gemaakt. Dus ga nu vechten om te zorgen dat we beiden goed geholpen worden!!
'Veel succes Ellis
Als die PIT maar niet weer gaat beginnen met 'grenzen stellen', 'structuur', 'niet accepteren'. Dan zou je even door moeten vragen wat ze zich daarbij voorstelt en hoe je dat dan zou kunnen aanpakken.
En niet weer beginnen met belonen en strafbankjes. Dat is geweest. Hielp niet.
Spreek gedetailleerd en beoordeel of ze je werkelijk kunnen helpen.
Tot mijn spijt kregen wij van de PIT dame een zorgmelding, het was ook al geen groot licht en ze vond mijn vragen maar 'hogeschool'.
Dat merk je snel genoeg.
Want elke mislukking met je kind is er weer een. En dat wil je niet.
even over opa
Bij opa voelt mijn zoon zich heel veilig. Wat voor situatie ook hij vraagt altijd naar opa en zoekt daar zijn geborgenheid en veiligheid.
Opa is altijd aanwezig geweest( ook al is dit me stieffie). Opa is en zal er altijd zijn voor mijn zoon no matter what. Maar mijn stiefvader is gewoon sterker op het emotionele vlak, waar mijn moeder en ik meestal erg veel moeite mee hebben. Ons gevoel speelt namelijk een grote rol in een situatie. We hebben het al wel meer onder controle. We hebben we altijd met zijn drieeen op 1 lijn gezeten.
Jeugdzorg was betrokken, maar meer vanwege Lindenhout (pleegzorg begeleiding) Het was een vrijwillige keus toen ik in het blijf van me lijf zat. En uiteindelijk voor mijn zoon de beste keus.
Het is meer de hulpverlening die gefaald hebben. Ondanks alle hulp die we vroegen, hebben hun hierin te weinig gedaan en nog steeds. De adviezen die ze gaven pakte we op en brachten we in de praktijk. Uiteindelijk bestond de hulpverlening uit gesprekken 1 keer in de 2 maanden om te kijken hoe alles ging. Maar net als mij met me borderline zijn de problemen niet weg te werken met gesprekken. Wij hebben echt trainingen en intensieve behandeling nodig.
Ik laat me niet meer aan de kant schuiven of me mond snoeren. Ik ben klaar daar mee. Ik weet wat er is en dat gaan we aanpakken. En blijf iedere dag net zo vaak bellen tot ik gehoord en geholpen word. Want zoals ik al zei ik geloof in mijn kind ik zie ook zijn lieve zorgzame kant. En als zijn voorbeeld wil ik laten zien dat het mogelijk is bepaalde karakter eigenschappen onder controle te krijgen en te leven met je stoornis.
Zet 'm op
Goed dat je je zo krachtig voelt en dat je vecht voor het beste voor je zoon! Heel veel sterkte gewenst!
wat klink je
sterk Ellis, wat goed!
Straffen en belonen, ik geloof er sowieso niet in (een kind is geen hondje) maar bij kinderen die net wat specialer in elkaar steken kan het flink averechts werken. Heel frustrerend ook voor jou, werk je goed mee met hulpverlening en werkt het allemaal niet..
Pas inderdaad goed op, of deze nieuwe hulp wel wat te bieden heeft. Wees kritisch.
Heb je het explosieve kind gelezen?
Ouderbegeleiding
Aardig artikel waar het bij ouderbegeleiding over gaat. Met excuses dat het weer over autisme gaat, van andere dingen weet ik nou eenmaal niet veel af en ik denk dat veel dingen die bij autisme opvallen ook kunnen spelen bij andere kinderen.
" Hierin speelt mee dat vele kinderen met een autismespectrumstoornis
stress enkel op een zeer primitieve manier kunnen uiten (lees: zoals
ze deden toen ze peuters waren): niet door erover te praten (sociale coping), niet door te relativeren (cognitieve coping), maar door fysiek uit te barsten. Thuis komen ze daar nog mee weg. Op school kan dat echter niet ongestraft, dus leren vele kinderen met een autismespectrumstoornis hun stress op school niet te tonen. Wanneer leerkrachten hieruit afleiden dat het probleem dus bij de ouders ligt (ze overdrijven de moeilijkheden of pakken hun kind verkeerd aan), ontstaat er wrevel tussen ouders en leerkrachten. Uiteraard is dat niet oplosbaar door enkel thuis een straffen- of beloningssysteem op te starten: dat is dweilen met de kraan open en bovendien levert
zelfs consequente bestraffing of bekrachtiging geen leereffect op wanneer het stressniveau te hoog ligt"