Tips mbt dochter van 13...... Wij weten het even niet meer...
Hallo
Wij hebben 3 kinderen en het gaat hier om onze jongste dochter van nu 13 jaar oud.
Altijd al anders geweest dan haar grote broer en zus, maar dat vonden wij eerder leuk. De oudste twee zijn wat rustiger en serieuzer, zij is een echte spring in het veld, uitgelaten, chaotisch type... Altijd heel sociaal en lief... Aan haar chaotische hebben we ons vaak geergerd, maar er ook vaak om gelachen. De hele basisschoolperiode was het allemaal goed te hanteren en viel het allemaal ook best mee. Nu inmiddels niet meer zo...
Ze zit nu in de tweede van de middelbare school en is vorig jaar afgestroomd naar vmbo/tl. De brugklas vond ze leuk, maar ze leek qua stof vast te lopen, verder had ze het goed naar haar zin. Sinds deze zomer is het compleet foute boel. Een lager niveau, een obessieve vriendschap met een ander heel druk meisje en alles lijkt compleet in de soep te lopen. School is ondanks het lagere niveau een ramp. De cijfers zijn dramatisch, maar ook allerlei zaken er omheen als huiswerk, op tijd naar school gaan, tas compleet hebben etc.... gaan continu fout. Meerdere waarschuwingen gehad, zelfs al een gesprek met een leerplichtambtenaar vanwege het vele te laat komen. Ze moet heel hard aan de bak als ze dit niveau wil houden, anders stroomt ze nog eens een keertje af.
Bijna iedereen vraagt of ze adhd heeft (docenten, mentor etc...) en wij hebben nu besloten hulp in te roepen. Ze heeft een intake gehad bij het jeugd GGZ en begin volgend jaar wordt ze uitgebreid getest om te kijken of er daadwerkelijk iets met haar aan de hand is.
Ondertussen is er maar 1 vriendin in beeld en het is bijna eng aan het worden hoe close die twee zijn, maar elkaar tevens versterken in alle chaos. We betrappen haar ook steeds meer op allerlei leugens wanneer ze te laat komt (er was een ongeluk gebeurd, fietssleutel zoek en de gekste smoezen). Ondertussen weten we eigenlijk niet meer wat wat is. Het gewone puberen of zit er meer achter ? Wij worden stapeldol van alle smoezen en andere zaken die fout gaan.
Het lijkt haar weinig te doen als we boos worden en straf geven. Ze zal er geen traan om laten en sorry krijgt ze niet over de lippen.
We weten eigenlijk niet meer hoe we tot haar door kunnen dringen en wat de beste aanpak of straf is. Ellenlange verhalen van onze kanten en boze buien lijken haar totaal niet te raken (ze toont dan geen enkele emotie als wij onze preek afsteken) en zegt ook heel emotieloos dat ze haar leven zal beteren. Vervolgens gaat het een dag later al weer compleet fout.
Man en ik zitten ook niet altijd op 1 lijn en alles met elkaar geeft het veel spanningen. Wie heeft even wat tips tot we daadwerkelijk weer naar het GGZ kunnen ? Want uiteraard gaan we dat daar ook aan de kaak stellen. Wij zijn ook bereid om te veranderen, maar we weten het even niet meer.
grt Anke
Stabiel blijven
Anke, je geeft aan dat jullie bereid zijn om te veranderen. Denk je dan dat er enige verandering is, waardoor je dochter zich anders gaat gedragen? Ik denk het niet.
Je geeft aan dat er spanningen ontstaan tussen je man en jou over de manier waarop je met dochter om kunt gaan. Is het zo dat de een streng wil straffen en de ander voor alles wel een vergoeilijkende omstandigheid weet aan te dragen? Misschien kunnen jullie het samen over het volgende eens zij: onze dochter is een moeilijke puber. En dan met elkaar praten over welke taktiek de een wil uitproberen en welke taktiek de ander. Vooropgezet staat, dat er weinig mensen zullen zijn die echt de ultieme tip en aanpak voor je heeft.
Heb jij, hebben jullie, in de basis wel vertrouwen in je dochter? Hou dat dan vast, ook al kan het enige tijd duren voordat ze weer herkenbaar is.
Zijn er momenten waarop je wel even serieus met haar kunt praten? Ga dan niet preken, maar vraag naar haarzelf, waar is ze mee bezig, hoe ervaart zij haar vriendin, hoe ervaart zij school etc. etc.
Wat zijn nu de grootste zogen voor jullie? Ik kan me voorstellen dat het de school is. Maar mijn grootste zorg zou zijn, dat jullie zo ver van elkaar verwijderd raken dat je haar kwijt raakt.
Puberteit is net een achtbaan, je moet je kind loslaten en je hoopt maar dat ze niet uit de bocht vliegt.
Komt het ooit weer goed? ER was ooit een meisje, dat helemaal uit de bocht vloog. Jeugdzorg erbij, jeugdreclassering erbij, allemaal praten, maar niets hielp. Ouders kwam bijna om in schuldgevoelens. Tot ze ongeveer 16 was. Toen heeft moeder voor haar een school gevonden, waarbij het belangrijkste was dat ze leerde om weer naar school te gaan. Ergens is daar een kentering gekomen. Ze heeft dat jaar afgemaakt en vervolgens via de VAVO haar HAVO-diploma gehaald en gestart met een HBO-opleiding. Moeder vroeg haar: "wat was dat nou?" Zij zei: "och mam, ik was een vervelende puber met verkeerde vrienden.". Maar dan ben je wel enkele jaren en heel veel grijze haren verder. Ik hoop dat voor jullie dat moment ook komt.
Ik hoop toch dat je met je man in gesprek kunt komen: hoe komen we deze tijd door; en wat heeft voor ons prioriteit. Probeer dat laatste zodanig te formuleren dat het iets is wat jullie kunnen doen en niet wat zij moet doen (dus niet: zij moet weer naar school gaan).
Tsjor