(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)

Mrs Smith, ik ga je niet aanvallen. Ik vind dat je het heel helder uiteengezet hebt met meer details dan eigenlijk zou moeten.
Nick90: 'Feit blijft wel dat de patiënt in kwestie geen toestemming hiervoor
heeft gegeven en dat maakt het natuurlijk wel discutabel vanuit de
behandelaar.' Dat weet je niet. Je weet niet wat er aan het begin van het (2-jarig) traject is afgesproken, je weet niet wat er op dat moment is afgesproken, kortom, je weet op dit punt helemaal niets. Het is dus geen feit, het is een inkleuring jouwerzijds.
Kimdekim, ik reageerde op een bericht van Kenfan.
Siobo: dan wordt er nog gesproken over 'kenmerken van', maar jij gaat daarna door alsof het een feit is, inclusief het advies voor psycho-educatie over ass (als dat van een ander kwam dan bij deze mijn excuses).

Tsjor

tsjor schreef op 08-05-2024 om 20:20:

'Wat een rare aanval op forummers die vanuit hun professionele achtergrond reageren.' Vind je het dan niet vreemd dat professionals op basis van een forumbericht (!) met stelligheid een bepaalde diagnose geven (ass) en aangeven wat dus nodig is (psycho-educatie) terwijl ze geen woord gewisseld hebben met de patiënt/cliënt noch met de ouders of school of zo. Dat vind ik dus bijzonder vreemd. Ik kan me voorstellen dat zij zeggen: het doet mij denken aan.... Maar de stelligheid waarmee zij hun diagnose aangeven en het verhaal van TO in twijfel trekken vind ik bijzonder.

Tsjor

Poeh, wat heb jij veel woorden nodig om een retorische vraag te stellen. Ik ga me  niet verweren tegen dingen die ik niet gezegd heb. Dat vervuilt het topic, dus ik laat het hierbij.

MrsSmith schreef op 05-05-2024 om 13:03:

Mijn man heeft inmiddels 2 gesprekken gehad met de behandelaar van (stief)zoon. Deze heeft uitgesproken dat stiefzoon veel kenmerken toont van een narcistische persoonlijkheidsstoornis. Omdat dit een lastige diagnose is, vooral op die leeftijd, heeft hij er een collega verder uit het land bij betrokken. Ook die kwam tot die conclusie.

Voor ons zijn nu behoorlijk wat puzzelstukjes op zijn plek gevallen. Toen de behandelaar HET met stiefzoon zelf besprak, is die per direct met de sessies gestopt. Hij ging daar in eerste instantie heen vanwege zijn woedeaanvallen. Kritiek is iets waar stiefzoon niet goed mee om kan gaan, hij vertrouwde blijkbaar ook de behandelaar niet meer na dat gesprek.

Aangezien stiefzoon (nu) niks (meer) te maken wil hebben met therapie, staan wij ook met de rug tegen de muur. 

Behandelaar vroeg ons nadrukkelijk de deur open te houden (wat we ook doen) omdat hij vermoedt dat het uiteindelijk met zijn moeder ook fout zal lopen zodra het daar ook niet naar zijn zin gaat. In dat opzicht is de term flying monkey gevallen.

Is het iemand opgevallen dat behandelaar deze jongen al benaderd alsof er een diagnose narcisme is bij hem is? 

Behandelaar heeft HET met zoon besproken. 

Wat houd dat "het" nu echt precies in?

Daarna spreekt behandelaar een vermoeden uit over situatie bij moeder met de term Flying monkeys.

Op basis van vermoedens van narcistische kenmerken krijgt vader dus advies om deur open te houden.

Deze behandelaar werkt hiermee al niet op een zuivere manier die helpend is voor zoon. Bij mij gaan in ieder geval alle alarmbellen af bij deze behandelaar.

En nu? Gaan behandelaar, vader en TO zitten wachten tot het met zoon bij moeder fout gaat en dan zie je wel behandelaar heeft gelijk roepen?

En dan? Dan moet zoon er dan nog van overtuigd worden om in behandeling te gaan voor kenmerken van narcisme?

tsjor schreef op 09-05-2024 om 08:17:

Mrs Smith, ik ga je niet aanvallen. Ik vind dat je het heel helder uiteengezet hebt met meer details dan eigenlijk zou moeten.
Nick90: 'Feit blijft wel dat de patiënt in kwestie geen toestemming hiervoor
heeft gegeven en dat maakt het natuurlijk wel discutabel vanuit de
behandelaar.' Dat weet je niet. Je weet niet wat er aan het begin van het (2-jarig) traject is afgesproken, je weet niet wat er op dat moment is afgesproken, kortom, je weet op dit punt helemaal niets. Het is dus geen feit, het is een inkleuring jouwerzijds.
Kimdekim, ik reageerde op een bericht van Kenfan.
Siobo: dan wordt er nog gesproken over 'kenmerken van', maar jij gaat daarna door alsof het een feit is, inclusief het advies voor psycho-educatie over ass (als dat van een ander kwam dan bij deze mijn excuses).

Tsjor

Dat maakt niet uit, met 16 moet je wel eerst toestemming geven en moet de hulpverlener het eerst met het kind overleggen. Dat lijkt hier gezien de reactie van de zoon niet gebeurd te zijn, tevens mogen hulpverleners ook niet zomaar andere hulpverleners erbij halen zonder dat eerst besproken te hebben met de patiënt. Dat staat zo in de wet en die heb ik niet  zelf bedacht. 

Eens met voorgaande posters dat het zeer onprofessioneel lijkt hoe deze psychiater met de privacy van deze jongen omgaat. Maar ik wil hier in het belang vader en zoon ook nog wat aan toevoegen. Stel dat het waar is, en de jongen vertoont trekken (geen diagnose, daar is het te vroeg voor) die wijzen op een narcistische persoonlijkheidsstoornis (NPS). Dan is NU de tijd om aan de slag te gaan. Want NPS is niet het gevolg van verwennerij door de moeder; zo'n ernstige stoornis komt (naast een genetische component), omdat de jongen zich vanaf heel jonge leeftijd al niet gezien of onbelangrijk heeft gevoeld. In hem is dan een enorme leegte, schaamte, gevoel van waardeloosheid ontstaan. Dit kunnen en moeten de ouders zich aantrekken. Ze zullen alles uit de kast moeten trekken om hem het gevoel te geven dat hij er WEL toe doet. Dat voelt misschien contra-intuitief, ook omdat TO haar hulpvraag begon met hoe verwend deze jongen is door zijn moeder en hoe hij geen regels blieft, maar dat is slechts de oppervlakte. En dat kun je denk ik alleen met de hulp van een gespecialiseerde psycholoog en in een traject dat waarschijnlijk jaren zal duren. Wil de jongen niet meewerken? Ga dan zelf aan de slag om te kijken waar het mis is gegaan en wat je kunt doen om hem te helpen. 

Hippocampus schreef op 09-05-2024 om 11:59:

Eens met voorgaande posters dat het zeer onprofessioneel lijkt hoe deze psychiater met de privacy van deze jongen omgaat. Maar ik wil hier in het belang vader en zoon ook nog wat aan toevoegen. Stel dat het waar is, en de jongen vertoont trekken (geen diagnose, daar is het te vroeg voor) die wijzen op een narcistische persoonlijkheidsstoornis (NPS). Dan is NU de tijd om aan de slag te gaan. Want NPS is niet het gevolg van verwennerij door de moeder; zo'n ernstige stoornis komt (naast een genetische component), omdat de jongen zich vanaf heel jonge leeftijd al niet gezien of onbelangrijk heeft gevoeld. In hem is dan een enorme leegte, schaamte, gevoel van waardeloosheid ontstaan. Dit kunnen en moeten de ouders zich aantrekken. Ze zullen alles uit de kast moeten trekken om hem het gevoel te geven dat hij er WEL toe doet. Dat voelt misschien contra-intuitief, ook omdat TO haar hulpvraag begon met hoe verwend deze jongen is door zijn moeder en hoe hij geen regels blieft, maar dat is slechts de oppervlakte. En dat kun je denk ik alleen met de hulp van een gespecialiseerde psycholoog en in een traject dat waarschijnlijk jaren zal duren. Wil de jongen niet meewerken? Ga dan zelf aan de slag om te kijken waar het mis is gegaan en wat je kunt doen om hem te helpen.

Als ik google tref ik alleen maar artikelen die stellen dat de exacte oorzaak niet bekend is. Dikgedrukte kan, maar hoeft niet zo te zijn.

Hippocampus schreef op 09-05-2024 om 12:55:

Een samenspel van genen en omgeving, zoals zoveel stoornissen. Maar wat ga je dan doen, mocht het NPS zijn? Je vol afschuw afwenden van zo’n moeilijke jongen en jezelf beschermen? De moeder de schuld geven? Je zult er nooit precies achterkomen hoe het ontstaan is, maar je zult er iets mee moeten en het kind is nog jong; als je hem kunt helpen is nu de tijd!

Eerst stel je dat zoon zich van af heel jonge leeftijd niet gezien of onbelangrijk heeft gevoeld, wat heeft geleid tot gevoelens van leegte, schaamte en waardeloosheid. Dat weet je toch helemaal niet?

Daar vanuit gaan omdat je het nooit precies zult weten waar het vandaan komt lijkt me niet de weg. Ben het wel met je eens dat hulp en advies van een psycholoog hier op zijn plaats is.

MrsSchmidt, kan het zijn dat de jongen er niet over wilt praten omdat het drommelsgoed aanvoelt ‘fout’ te zitten? Dat betekent dat hij ook schaamte en emoties kent. Ergens is dat hoopvol; een jongen met schuldgevoel en een geweten kan nog open staan voor redelijkheid.
Al kost het wel een tijdje voordat het negatieve gedrag dan kan worden erkent, een sterkere band met vader kan daarbij helpen. Heb geduld.

MrsSmith schreef op 10-05-2024 om 08:30:

[..]

We zouden er heel graag wat mee willen (zijn vader en ik) maar we kunnen nu even niks want zowel stiefzoon als moeder willen (nu) niks (meer).

Momenteel heeft zijn vader ingezet op het herstellen van contact met hem. Dat is er weer en helemaal op de voorwaarden van stiefzoon. Dat houdt in dat ze nu alleen leuke dingen doen en over leuke dingen praten. De roze olifant in de kamer (waarom en vooral hoe hij is weggegaan) blijft nu voorlopig onbesproken, want daar wil stiefzoon het niet over hebben.

Dat is goed voor nu, maar er komt natuurlijk een keer dat er gepraat moet worden. Grote kans dat alles dan weer kapot gaat. Mijn man hoopt op een soort van mediation om dat gesprek goed te laten verlopen.

Het is al jaren op eierschalen lopen rond hem. Zolang je hem in alles gelijk geeft en hem complimenteert (ook voor dingen die gewoon normaal zouden moeten zijn) gaat het goed. Dat zat er van jongs af aan al in maar is steeds dominanter geworden.

Het is gewoon echt heel lastig allemaal, met name omdat hij bij ons in huis stiefbrusjes heeft. Je wil en kan niet 1 kind voortrekken (want dat is wel wat hij wil, hij is erg materialistisch ingesteld) maar je wil en moet ook rekening houden met dat hij “anders” is. En daarmee bedoel ik dat ons gezin, familie, docenten etc dat altijd wel hebben aangevoeld, maar wat het dan precies is, dat is dus niet duidelijk.

Iedere ouder doet wat ze denken wat goed is. Het is gewoon nu een heel moeilijke en verdrietige periode.

Ik lees nog steeds de wens om stiefzoon te veranderen. Ik denk dat je dat moet loslaten bij een 16-jarige. In deze fase van zijn leven is samen leuke dingen misschien wel het hoogst haalbare. Dus dat voeren van ‘het gesprek’ zou ik loslaten.