Meisjes met adhd of add
Ik zou graag in contact komen met andere ouders die een dochter hebben met add of adhd. Mijn dochter is 12.
Ysenda schreef op 27-11-2024 om 14:36:
[..]
Mijn ervaring met apotheek en verzekeraar zijn anders. Ik krijg het gewoon geleverd en vergoed.
Tenzij het niet beschikbaar is maar dat is hoogst zelden en ik bestel nogal vroeg en kan het dan nog 1 of 2 maanden uitzingen en dan is het vaak wel weer leverbaar. Of ze beginnen met deelleveringen.
Wat voor medicatie gaat het dan om? Is dat wel hetzelfde? Want veel adhd-medicatie mag je alleen per maand uitgeleverd krijgen omdat het onder de opiumwet valt. Dus dan is er geen sprake van dat je nog wel 2 maanden vooruit kunt.
Euphoria, wat zegt de dokter ervan? Die zou ik bellen en het voorleggen. Misschien is er een geschikt alternatief voor je kind. Sterkte.
Om welke medicatie gaat het dan? Dochter gebruikt Medikinet nu (nou ja, als ze ze niet vergeet) vader appt net dat haar medicatie nog daar ligt, dus al sinds zondag…
S.ndra schreef op 04-12-2024 om 00:59:
[..]
Wat voor medicatie gaat het dan om? Is dat wel hetzelfde? Want veel adhd-medicatie mag je alleen per maand uitgeleverd krijgen omdat het onder de opiumwet valt. Dus dan is er geen sprake van dat je nog wel 2 maanden vooruit kunt.
Euphoria, wat zegt de dokter ervan? Die zou ik bellen en het voorleggen. Misschien is er een geschikt alternatief voor je kind. Sterkte.
Wij kregen altijd gewoon voor 3 maanden mee.. medikanet, concerta en andere die geprobeerd zijn.
Wij krijgen ook altijd voor 3 maanden Concerta mee. Ook de vorige medicatie ging na 1x een maand proberen per 3 maanden.
Waren er leveringsproblemen, dan kregen we wel voor korter mee, zodat iedereen kans op medicatie had.
Wij hebben helaas ook te maken met leveringsproblemen. We moeten 15 dagen wachten. Heel erg vervelend.
S.ndra schreef op 23-12-2024 om 06:11:
Wij hebben helaas ook te maken met leveringsproblemen. We moeten 15 dagen wachten. Heel erg vervelend.
Shit, ik duim dat de medicatie er snel is.
En ik duim dat er nooit meer leveringsproblemen zijn.
Ik kan ook nog adviseren om niet te véél nadruk te leggen op zaken als school en toetsen. Blijkbaar maakt ze zich uit zichzelf al druk genoeg. Het leven gaat ook gewoon door als je een onvoldoende haalt, een jaar moet doubleren, naar een andere opleiding moet dan gepland etc. Er zijn heel wat meer kanten aan een goed leven leven, een goed mens zijn dan die cijfers.
Soms kan het helpen om haar domweg een tijdje thuis te houden als ze daar behoefte aan heeft. Kinderen met een extra uitdaging lopen de marathon maar wel de hele weg in sprint. Dat gaat gewoon niet, dan moet je af en toe even bijkomen onderweg. Dan maar wat langzamer. Uiteindelijk merkt niemand in zijn carriere er meer iets van of hij nou met 17, 18 of 20 van het VWO kwam, en als je MBO doet omdat je daar leuke vakken bij vindt zitten dan vind je je weg ook wel in het leven. Onze ervaring is dat school veel te veel nadruk krijgt in het leven van kinderen met ADD (volhouden! doorgaan! voldoendes! geen uurtje missen!) terwijl dat later helemaal niet zo belangrijk meer is. Maar geen burnout krijgen, een beetje stevig op je benen komen te staan, uitrijpen, om leren gaan met je eigenschappen, uitzoeken wie je bent en wat je wil in het leven, dat is wel belangrijk voor nu en later.
(Dit is géén pleidooi tegen medicatie. als dat nodig is, dan is het nodig. Je dwingt je slechtziende kind ook niet zonder bril door het leven).
Jeetje, ik ben het heel erg met AnnaPollewop eens!
Die Adhd of add neem je je hele leven met je mee. En het kan zo erg frustreren. Ik denk weleens dat jezelf leren vergeven, soms gewoon wel opgeven en ruimte nemen om te falen, voor mijn kinderen de belangrijkste leerpunten zijn.
En nee, dat is niet de makkelijke weg en het lukt ook nog vaak niet. En soms moeten we met zijn allen er gewoon enorm van zuchten.
MIjn dochter zei een keertje: Ik denk heel negatief over mezelf. En ik wil niet negatief denken, maar ik wil ook niet 'positief' over mezelf denken. Ik wil neutraal over mijzelf denken, met mildheid.
Daar moet ik haar soms nog wel aan herinneren.
Ben het niet met alles eens. ‘Gewoon even een poosje thuishouden van school’ bijvoorbeeld niet. Ga op school in gesprek voor mogelijkheden qua ondersteuning, evt deels aangepast rooster maar thuishouden is geen optie. Dan kan later met je studie niet en in je werk ook niet. Leren omgaan met je ‘beperking’ is belangrijk. Leren hoe je je prikkels kan kanaliseren. Prikkelreductie etc.
Dat ze vaak last hebben van prikkels komt ook omdat ze zodra ze vrij zijn nog veel meer prikkels krijgen omdat ze de hele dag op een scherm zitten. En nog van alles anders willen.
'Gewoon een poosje thuishouden van school', veronderstelt een luchtigheid, waar ik over heen gelezen heb.
Ik kijk nu na vier jaar terug op de burn out van onze dochter op haar 16-17e. De schoolvertraging die ze heeft opgelopen in die periode, telt nu bijna niet meer mee. Op dat moment vond ik het vreselijk en was ik er erg van slag door. Nu denk ik: 'Oh ja, dat was ook zo, twee jaar schoolvertraging.'
Het was niet mijn bedoeling om er luchtig over te doen. Eigenlijk wilde ik de Karmijn van toen geruststellen. Het is het einde van de wereld niet. Dit gaat ook weer voorbij. Laten we uit deze moeilijke periode leerpunten halen waar ze in de toekomst wat aan kan hebben. (therapie, selfcare, prikkelregulering, bewust kiezen, jezelf accepteren, jezelf vergeven, dingen makkelijker maken als dat kan, etc.)
SuzyQFive schreef op 24-12-2024 om 00:57:
Ben het niet met alles eens. ‘Gewoon even een poosje thuishouden van school’ bijvoorbeeld niet. Ga op school in gesprek voor mogelijkheden qua ondersteuning, evt deels aangepast rooster maar thuishouden is geen optie. Dan kan later met je studie niet en in je werk ook niet. Leren omgaan met je ‘beperking’ is belangrijk. Leren hoe je je prikkels kan kanaliseren. Prikkelreductie etc.
Dat ze vaak last hebben van prikkels komt ook omdat ze zodra ze vrij zijn nog veel meer prikkels krijgen omdat ze de hele dag op een scherm zitten. En nog van alles anders willen.
Later heb je die opties soms ook. Genoeg mensen die op hun werk achter hun bureau zitten met geluidsdempende koptelefoons.
En bij sommige beroepen is overal en nergens mee bezig zijn een pre.
Kinderen opvoeden draait om meer dan school alleen. Je kind pushen om naar school te gaan, tot burnout toe, is niet in belang van het kind.
Als je kind met soms even thuis blijven, zich weer beter voelt, en dus ook weer beter leert, en beter door puber hormonen heen navigeert, zou daar ook ruimte voor moeten zijn.
En niet alle kinderen mogen thuis de hele dag naar schermen kijken. Wordt niet aangeraden door de oogarts namelijk.
Mijn dochter ontspant juist van even naar een schermpje kijken. Als ze daar overprikkeld van zou raken, zouden we haar beslist zelden nog laten kijken.
Sommige computerspelletjes zijn wel meer inspanning dan ontspanning en nog verslavend ook, maar dat heeft weinig met het beeldscherm van doen.
Zeespiegel schreef op 24-12-2024 om 07:40:
[..]
Later heb je die opties soms ook. Genoeg mensen die op hun werk achter hun bureau zitten met geluidsdempende koptelefoons.
En bij sommige beroepen is overal en nergens mee bezig zijn een pre.
Kinderen opvoeden draait om meer dan school alleen. Je kind pushen om naar school te gaan, tot burnout toe, is niet in belang van het kind.
Als je kind met soms even thuis blijven, zich weer beter voelt, en dus ook weer beter leert, en beter door puber hormonen heen navigeert, zou daar ook ruimte voor moeten zijn.
En niet alle kinderen mogen thuis de hele dag naar schermen kijken. Wordt niet aangeraden door de oogarts namelijk.
Mijn dochter ontspant juist van even naar een schermpje kijken. Als ze daar overprikkeld van zou raken, zouden we haar beslist zelden nog laten kijken.
Sommige computerspelletjes zijn wel meer inspanning dan ontspanning en nog verslavend ook, maar dat heeft weinig met het beeldscherm van doen.
Het lijkt ontspannend, filmpjes kijken, maar je blijft prikkels binnenkrijgen.
Dat moet je ‘s nachts verwerken enz.
Een burn-out is echt rot, en adhd’ers lopen zichzelf nogal makkelijk voorbij. Maar weken thuishouden is de oplossing niet. Wij hebben op school een klasje voor dreigende thuiszitters. Prikkelarm, aangepast rooster enz. Mogelijkheden zijn er wel. Zorg in zo’n geval dat je zsm contact hebt met het OT en de schoolarts. Ik ben me bewust dat je deze wegen wel moet weten en eigenlijk zouden neurodiverse mensen gewoon standaard een soort regiepersoon moeten hebben.
Dochter zit nu op MBO, loopt stage, bijbaantje, daartussendoor rent ze van de ene vriendenclub naar de andere. Vergeet medicatie dus alle prikkels komen binnen. We hebben haar al gezegd dat ze pas op de plaats moet maken en meer rust moet nemen.
En toen vorige week werd ik gebeld door haar vriendje dat ze in een ambulance lag. Controles goed, niks gebruikt aan middelen enz. Dan toch maar naar de HSP (ambu had afspraak gemaakt). Ze vertelde dat ineens haar lichaam er geen zin meer in had en er gewoon even mee stopte. Vlak daarvoor voelde zich ineens enorm overprikkeld. Vervolgens zei ze dat ze het ook al een keer thuis in bed had gehad. Maar ook al de hele week geen medicatie gebruikt, in een drukke week met allemaal activiteiten, waarin ze opdrachten moest afronden enz.
Mogelijk conversiestoornis. Maar arts drukte haar op het hart om haar medicatie echt te gebruiken.
Ik hoor best vaak van jongeren met autisme/adhd en hun ouders dat ze 'ontprikkelen met een schermpje' en dat ook écht nodig hebben. En eerlijk gezegd lukt het me niet om dat te geloven. Omdat schermen prikkels geven. Continu. Het lijkt misschien dat ze er even rustig van worden, naar een andere wereld gaan, geen andere mensen tot last zijn.
Maar daardoor wordt je er ook heel afhankelijk van. Vroeger bestonden er geen schermen en was er veel minder aandacht voor allerlei vormen van neurodiversiteit. Toen moest je het zelf maar een beetje uitzoeken. Maar dus zonder scherm.
Overigens vind ik zonder meer een tijdje niet naar school ook niet de oplossing. Je gaat achterlopen en dan verlies je helemaal het overzicht. Een aangepast rooster, deels thuis aan school werken, af en toe een dagje rust is al heel wat anders.
Een keer blijven zitten is ook geen ramp, maar voor een kind zelf vaak ook niet leuk.
Dus ja, niet te veel druk op school leggen maar vooral leren omgaan met je stoornis en je leven daar op inrichten. Dat gaat met vallen en opstaan.
Een ander nadeel van thuisblijven van school is gebrek aan structuur en ritme. En dat is na verloop van tijd toch lastig om weer op te pakken als je dat al een hele tijd ontwend bent.
SuzyQFive schreef op 24-12-2024 om 10:12:
Dochter zit nu op MBO, loopt stage, bijbaantje, daartussendoor rent ze van de ene vriendenclub naar de andere. Vergeet medicatie dus alle prikkels komen binnen. We hebben haar al gezegd dat ze pas op de plaats moet maken en meer rust moet nemen.
En toen vorige week werd ik gebeld door haar vriendje dat ze in een ambulance lag. Controles goed, niks gebruikt aan middelen enz. Dan toch maar naar de HSP (ambu had afspraak gemaakt). Ze vertelde dat ineens haar lichaam er geen zin meer in had en er gewoon even mee stopte. Vlak daarvoor voelde zich ineens enorm overprikkeld. Vervolgens zei ze dat ze het ook al een keer thuis in bed had gehad. Maar ook al de hele week geen medicatie gebruikt, in een drukke week met allemaal activiteiten, waarin ze opdrachten moest afronden enz.
Mogelijk conversiestoornis. Maar arts drukte haar op het hart om haar medicatie echt te gebruiken.
Deze plotselinge uitval had een collega van mij ook. Hij viel gewoon ineens flauw.
Conversiestoornis heb ik hem totaal niet over gehoord (dat vind ik een wat wilde diagnose eerlijk gezegd), wel dat hij overspannen was en een tijd thuis moest bijkomen. En daarna leren hoe hij rustiger aan kon doen en zijn energie beter verdelen.
Als je lichaam de streep trekt, kun je beter maar gaan luisteren. Medicatie blijven gebruiken wil ik zeker niet tegenspreken, maar soms moet er ook gewoon wat van het bordje af.
En soms moet je inderdaad een week of een paar weken bijkomen.
Als iemand een lichamelijke aandoening krijgt zeggen we ook niet: ja leuk, een longontsteking of een zware griep of een hartinfarct, je gaat gewoon naar school.
Nou, overbelasting is ook een lichamelijke aandoening. Dan moet je niet doormodderen maar eerst uitzieken. Dan komt het inhalen daarna wel. Dat maanden tot jaren thuiszitten niet goed is, is weer een heel ander verhaal. Daar pleit ik zeker niet voor. Maar gezondheid gaat vóór school, is mijn mening.