Kind met sociale problemen

Pinda

Zoon zelf lijkt best tevreden over school. Hij vindt het geloof ik wel makkelijk dat hij alles met minimale moeite kan doen en nog steeds goede resultaten behaalt (maar hij zou veel beter kunnen presteren als hij wat meer moeite deed). Geschreven werk is vaak minder, gewoon omdat hij dingen niet op papier kan/wil krijgen. Hij denkt dat hij vriendjes heeft, ziet zelf helemaal niet dat sommigen hem gewoon niet leuk vinden. Hij gaat regelmatig over de grenzen van anderen omdat hij zich daar of niet aan kan of wil houden.

Thuis gaat het nog slechter, alles is een strijd. Hij kan niet 'spelen' en stoort de hele tijd zijn kleinere broertje. Als iets gevraagd of gezegd wordt dan hoort hij je vaak niet en zowel dan krijg je vaak een grote mond. Hij verziekt de boel dagelijks. Het. enige waarin hij rust kan vinden is of een boek of een scherm.

Hij is vrijwel altijd ontevreden en kijkt altijd of iemand anders niet iets meer of beters heeft. Hij kan een hele dag iets leuks gedaan hebben en dan opeens weer negatief zijn over dat zijn broertje een ijsje heeft gehad, of iets dergelijks.

Ik weet, dit klinkt heel negatief, vandaar dat we hulp zoeken.

Neutraler

Het kan helpen om een neutralere en kalmere benadering te kiezen. Kinderen met een ass neigen tot het letterlijk imiteren van anderen. En zo'n kind dat vaak de plank misslaat krijgt nogal wat naar zijn hoofd. Dat is niet prettig want een kind leert dan dat als er iets niet klopt dat je dan uit mag pakken. En voor een kind met een ass is alles rechtlijnig en klopt er iets niet en op grond daarvan worden zaken al snel als onrechtvaardig beleefd. Waarna een grote mond, vaak letterlijk overnemend hoe de ouders of andere volwassenen als de juf of meester, een kind benaderen. Geen rekening houdend met het feit dat wij vinden dat volwassenen kinderen mogen corrigeren maar kinderen ouders niet, heb je al snel een arrogante snotaap voor je.
De kunst is om daar doorheen te kijken en zelf je gedrag bij te stellen. Haal de emotie uit je stem. Communiceer geduldig en kalm met een korte concrete zin waarin je je beperkt tot 1 onderwerp. Niet de hele tijd corrigeren. Wachten tot je vanzelf op de same page bent als je zoon en dan aanhaken. Letterlijk reageren op zijn vragen en controleren of hij je antwoord wel begrijpt. En controleren of jij wel snapt wat hij eigenlijk vraagt.
Nog steeds heeft mijn zoon last van emotie in mijn stem en komt wat ik zeg standaard harder bij hem binnen. Daarop reageert hij naar mij toe veel harder en emotioneler dan ik zelf gepast vind. Dat bespreken we omdat hij hier ook in relaties met anderen last van kan hebben. Maar hij is nu zo oud dat hij daar hard mee aan het werk is om die 'vertaalslag' te maken. Maar dat kan een kind van 8 jaar niet.
Je hebt best veel kans dat hij overgevoelig is voor de emotie en de symboliek in jou stem en dat hij daarop reageert met voor jou een overdreven luide en emotionele beschuldigende stem. Maar dat is hem wel aangeleerd omdat dit zo bij hem aankomt.
Zo kun je het zien. Dat kun je alleen aanpakken door je eigen houding te veranderen. Vandaar de 'ijskastmoeder'. Veel geduld.
Want je wil je zoon niet dwingen om snel een harde reactie te geven, maar je wil goed communiceren en dat kost voor hem bedenktijd die je hem wel moet geven.
Ik zou een boek aanschaffen als 'geef me de vijf' dat hier dieper op ingaat.
Ook zou ik zoveel mogelijk je zoon een op een begeleiding laten geven. Niet trappen in de valkuil dat hij moet leren in een groep om te gaan. Hij profiteert daar niet. Hij heeft dat een op een contact nodig, op zijn tempo, controlerend of hij het volgt, op zijn niveau.
Dus begeleiders zoeken op zijn niveau maar wel met heel veel geduld en kalmte, neutraliteit, concreetheid.
Voor mij was het ook veel naar tekst zoeken. Want een kind heeft veel uitleg nodig. Bijvoorbeeld dat als je iets aan het leren bent dat het normaal is dat het weleens fout gaat in het begin. Dan doe je het nog een keer over, net zo lang tot het 'bijna' foutloos gaat.
Want mensen zijn geen robotjes, mensen maken fouten. En dat is niet erg.
En dit is al te algemeen, want je doet zo'n gesprekje in een context, het onderwerp doet er toe, de situatie doet er toe.
Ook kun je controleren wat goed voor hem is op de computer en hem dat aanbieden. Ik weet niet meer hoe het heet, maar er was een game waar kinderen ook leerden hoe ze op een goede manier contact zoeken.
En ook dat ze niet mogen schelden of hun prive gegevens openbaren, want dan grijpt een moderator in. Het waren ook juist vaak engelstalige games.
Dochter speelt nog Transformice, maar dat is voor iets oudere kinderen dan 8 jaar denk ik, maar misschien kan hij dat al doen.
Adventure quest was ook heel leerzaam. Verder uiteraard Sims.
Er is vast nog veel meer wat je samen met je zoon zou kunnen uitzoeken.
Er zijn ook goede programma's op Discovery channel en andere wetenschappelijke kanalen waar je hem naar kunt laten kijken. Ik keen vaak samen omdat zoon er aanvankelijk ook vragen bij had, maar later deed hij ook veel zelf aan gamen en tv kijken, ook lezen. Alle Harry Potters, maar ook andere heldenverhalen en series.
Maar veel een op een aandacht is een noodzaak en dat kan heel vermoeiend zijn.
Ik zou me er goed in verdiepen want wat je hem nu kunt uitleggen en aanleren gaat hem helpen om het later beter te doen. Ik zie teveel kinderen met een ass die te emotioneel, beschuldigend en negatief benaderd zijn, dat naspelen en uitten op ongepaste wijze en dat later moeilijk kunnen veranderen. Neutraal, kalm, niet veroordelend of bestraffend/belonend, informatief, geduldig en concreet, niet teveel tekst tegelijk.

Nog een: Tony Attwood over Doen Alsof je Normaal Bent

Instructievideo over communicatie

AnneJ

Dank je voor je lange bericht en videos. Zal daar later wel naar kijken.

Ik snap wat je bedoelt over hoe wij zoon moeten benaderen en elke ochtend word ik wakker met de resolutie voor meer geduld en begrip maar op een of andere reden is het soms binnen 10 minuten toch weer oorlog. Soms hebben we een betere dag, of zelfs dagen, en ik ben er nog niet achter waarom het soms wel lukt. Mijn man kon er altijd beter mee omgaan (die ziet hem natuurlijk niet zoveel als ik) maar zelfs hij is helemaal aan het eind van zijn geduld.

Maar goed, zal vandaag nog eens met man praten om te kijken of we allebei rustiger tegen zoon kunnen praten en vooral proberen niet boos te worden.

Het lastige is, dat het dan al snel lijkt (of het is zo) dat je bepaald slecht gedrag door de vingers ziet? Wat doe je als je zoon zijn broertje pijn doet? Als hij het vertikt om zich aan te kleden voor school. Als hij rondrent in een winkel. Als hij maar van tafel blijft komen tijdens het eten. Het is moeilijk om te zien dat de 3-jarige beter met bepaalde regels om kan gaan dan de oudere broer.

voorkomen?

Misschien moet je even heel strikt zijn en overal bovenop zitten. Laat hem niet alleen met broertje als hij m pijn doet. Moet je toch corrigeren doe dat dan heel duidelijk en neutraal. Even niet mee naar de winkel. Kies ook duidelijk je regels: je kunt niet overal bovenop zitten. (Omdat constant corrigeren hem veel stress geeft wellicht) Je kunt er bijv voor kiezen om hem op te laten staan tijdens eten, of laat hem lezen, spelletje doen of zelfs tv kijken. Hier in verleden ook veel onrust tijdens eten, ik liet zoon bewust voorkomende klusjes doen tijdens eten (nog even iets pakken) zodat hij niet de hele tijd stil hoefde te zitten.
Aankleden voor school kun je structureren voor hem, experimenteer ermee wat bij hem helpt. Bijv een stappenplan maken, kleren duidelijk klaar leggen, of nog even blijven helpen.
Ik zou even kiezen voor rust en ontspanning, laat 'opvoeden' even los. Zorg ervoor dat hij en jullie samen minder stress ervaren, vandaaruit kun je makkelijker gaan 'leren'.(en probeer heel erg zijn positieve kanten te zien en wijs hem daar heel erg op! Zet jezelf het doel dat je voor elke correctie 10 complimenten moet geven. Houd anders een dagboekje bij waarin je voor jezelf iedere dag positieve punten van hem op moet schrijven)

Winkel

Inderdaad, als het niet lukt dan niet mee naar de winkel.
Hier ging dat goed. Ik denk omdat ik van jongs af aan zoon mee liet helpen. 's morgens in de metro nam ik al met hem door wat de boodschappen 's middags zouden zijn. In de volgorde van het pad in de winkel.
's middags op de terugweg van opvang en werk nam ik het nog een keer met hem door. In de winkel was hij dan wezig met alles te zoeken en aan mij te geven. En dan waren we snel bij de kassa.
Als hij weet wat hij moet doen en hij kan het heb je kans dat hij het gewoon doet. De 'vrije' momenten zijn moeilijk als hij niet weet te bedenken wat hij kan doen en zich verveelt.
Overigens hadden mijn kinderen als ze uit school kwamen eerst verplicht tot het eten rust op hun kamer. Even naar de keuken voor een hapje en dan naar je kamer. Zodat ze konden landen van een dag vol sociale drukte. Dan waren ze op een gegeven moment wel weer in staat om rustig aan tafel te zitten. Even te helpen met tafeldekken. Na het eten even naar buiten of s'avonds een werkje voor school te maken.

Goede morgen

Vanochtend is het gelukt om hem zonder groot conflict naar school te krijgen. Moest hem wel uit bed paaien omdat hij lag te lezen. Beetje geholpen met aankleden en de rest heeft hij zelf gedaan. Ontbijt ging aardig maar als er iets op tafel ligt moet hij daarmee spelen of dat aanraken. Vanochtend stond er een lege fles. Heb hem maar laten gaan en later de fles weggezet. Toen ik de keuken inging om zijn lunch te maken piepte de jongste binnen 5 seconden omdat oudste van zijn stoel was en iets bij hem had gedaan. Oudste toen maar met kom en al naar de keuken genomen om daar verder zijn ontbijt te eten, zonder er woorden aan vuil te maken. Oudste ging mooi mee. Piano oefenen ging vandaag goed omdat hij alle stukjes nu wel kent, dat is de dag na een les altijd een stuk moeilijker. Tijdens het schoenen aan etc heeft hij weer een paar keer iets gemeens tegen zijn broertje gedaan maar daar heb ik rustig op gereageerd. En nu is hij weg en heb ik weer de rust.

Ik dacht er al aan om een briefje bij te houden met 's ochtends en 's avonds een kruis of krul zodat ik er zicht op heb hoe vaak het goed gaat. Ik heb nog zo'n grote zwangerschaps bal, misschien dat ik die oppomp om te kijken of hij daar beter op zit tijdens het eten. Zoon kennende ligt hij dan de halve tijd op de grond

We moeten er inderdaad aan gaan wennen dat het onmacht en niet onwil is. Hij is gewoon niet zo in gedrag als andere 8-jarigen. Maar hij is weer heel goed in andere dingen.

Hij past niet in jouw keurslijf

Bedoel ik niet negatief hoor, ik wil alleen maar zeggen dat je die onrust er niet uit opgevoed krijgt.

Het heeft dus geen nut om op hem te mopperen als ie: speelt met een fles tijdens het eten, serieus zit te wiebelen tijdens het eten, zich meer met zijn broertje dan met zijn eten bezig houdt, etc.

Het enige dat je kunt doen is de prikkels wegnemen en structuur aanbieden. Dus zonder woorden, of met een grapje: weg die fles. En niet bij zij broertje in de buurt zonder toezicht. De standaard 8 jarige bestaat niet en blijkbaar moet hij nog toegroeien naar dat soort vrijheden.
Het is ook niet dat ze het niet leren, het gaat alleen veel veel, langzamer dan wij zouden willen.

Wij hebben geleerd: maximaal 5 speerpunten uitkiezen om aan te pakken, en de rest voorlopig laten voor wat het is. Meer heeft geen nut, leidt tot veel conflicten, een ontevreden gevoel en een gefrustreerd kind.
En als 1 van die 5 speerpunten in the pocket is: wisselen voor een ander.

Dat (en je voorhouden dat ze er niks aan kunnen) werkt hier met 13 jaar nog steeds het beste. En echt eerlijk waar, 5 jaar geleden had ik jouw post ook kunnen schrijvem. Ze is al zoveel gegroeid in die jaren....

haha die ballen

Die werkten hier echt enorm gekmakend. Pas nu (jongste is 11) merk ik nauwelijks als ze erop zitten. Voordien was het wippen wippen wippen, om gek van te worden.
Verder klinkt het alsof je er positief mee bezig bent!
Klinkt idd wel alsof hij behoefte heeft aan structuur, begeleiding. Zet gewoon speelgoed oid op tafel, iets waarmee hij aan de slag mag.
Verder denk ik gezien zijn leeftijd; het is áltijd onmacht. Ook onwil is onmacht. Lees eens over fixed mindset, het kan je goed helpen hierin; niet: -hij wil niet-, maar:-hij heeft het nog niet geleerd-, of:-het is mij nog niet gelukt hem dat te laten leren-.
Het kan je helpen er neutraler of positiever in te staan: laat hem leren op zn eigen tempo. Als er sprake is van ass is het nog belangrijker dan anders om alles zo positief mogelijk te formuleren. Letterlijk; zeg hem niet wat hij niet moet doen naar wat hij wel kan/mag/moet. En benoem alles wat hij goed doet, wellicht heeft hij veel meer bevestiging nodig dan gemiddeld kind.

en nog

Verwacht ajb niet teveel van 'hulp', dan kan het alleen maar meevallen. Hulp bestaat vaak uit een diagnose traject en dat is het dan. Misschien kun je hier en daar bijschuiven aan een cursus. Zaligmakend is het meestal niet.

dwang

Tics, dwang en onrustige drukte kan ook een stressverschijnsel zijn. Als het je lukt om zijn dag kalmer en overzichtelijker te maken kan het op den duur mogelijk verdwijnen. Soms sneller dan je verwacht. Sommige kinderen worden dan soms ook eerst gediagnosticeerd als ADHD. En inderdaad, onder stress kun je niet leren, dus als je in het voortraject de rust er in kunt krijgen kan het heel goed gaan.
Pinda heeft gelijk. Je komt eigenlijk met de vraag hoe je met je kind zo om kunt gaan dat het zich wel goed kan handhaven en ontwikkelen. Maar dat is toch vaak te hoog gegrepen. Een enkeling heeft er wel een goed beeld bij en kan je tips geven. Vaak hulpverleners die zelf een familielid of partner hebben zodat ze uit de eerste hand weten wat er zich zoal kan voordoen en waar dat dan vandaan komt. Dat zijn de besten.

hulpverlening

heeft iig weinig kaas gegeten van hoge intelligentie, en ik zou er toch zeker rekening mee houden dat dat iig óók speelt. Als je daar geen rekening mee houdt in de benadering sla je toch de plank mis.
(tuurlijk zijn er goede maar de ellende is toch dat je hulpverlener vaak niet uit kunt zoeken dus is het een soort v russisch roulette)

Russisch roulette?

Is een op zes. Als je daarmee bedoelt dat op vijf goede één slechte te verwachten is, kan ik wel leven met die beeldspraak.

Ik zou het liever omschrijven als het al dan niet hebben van klik met de hulpverlener. Daar kun je zelfs tegenwoordig nog enigszins op voorsorteren geloof ik. Behalve als je in de tentakels van jeugdzorg komt, blijkbaar.

Klik

Gebrek aan 'klik' kan ook een reden zijn voor 'zorgmelding'. Helaas is het allemaal vaak wat gecompliceerder om diverse redenen.
Ik dacht wel eens terwijl ik in de wachtkamer zat, waarom is die ouder zo boos? Boosheid en verbittering stond gewoon op de gezichten.
Daar ben ik wel achtergekomen.

Dr Phil

http://www.rtlxl.nl/#!/zzzz/3885b779-5b52-31d3-9339-fef3a1115fff
Hier zie je hoe ouders elkaar de schuld geven van de problemen met hun kind. Maar dat helpt niet. Vader vind moeder 'grenzeloos', moeder vind vader ruw en gewelddadig en zorgt slecht. Vader constateert, volgens mij terecht, dat moeder hem teveel aanraakt en dat dit hem verder verslechtert. Verder helpen al die flauwe opvoedpraatjes echt niet.
Jaren van non hulp en jeugdzorg hebben dit gezin geen stap verder gebracht. En het gedrag van deze 7 jarige jongen is alleen maar verder verslechtert.
Gelukkig biedt dr Phil een paar echte experts aan, met echte deskundigheid, die de ouders gaan helpen hoe ze het wel goed kunnen doen met deze jongen die diagnoses als Asperger, ODD, ADHD, PTSD en meer heeft gekregen.
Dr Phil constateert een complexe situatie waarin het kind grote problemen heeft, cognitief, problemen met impulscontrole, moeite met het reguleren van emoties, hij is overgevoelig voor aanraking en interactie. Op al die terreinen heeft hij een passende benadering nodig die hem verder helpt.
Maar even wordt de suggestie gewekt dat het een MBP moeder is omdat ze in haar wanhoop de driftbuien van haar zoon op internet heeft gezet en er ook nog bij glimlacht, om zichzelf te kalmeren, als ze hem probeert te beheersen terwijl de camera loopt.

Hulp

Ja dat hoorde ik al van een vriendin, dat als je al een diagnose krijgt, dat je dan niet veel hoeft te verwachten qua hulpn. Dat zou ik echt jammer vinden want wij kunnen wel wat tips gebruiken.

Het ging gisteren en vandaag best goed, alhoewel ik me vanmiddag wel over zijn huiswerk hoorde mopperen. In mijn hoofd weet ik wel dat ik dan verkeerd bezig ben maar om dan ook daadwerkelijk te stoppen is nog best moeilijk.

Gelukkig is het mooi weer en kan zoon met een buurjongen buiten spelen, dat scheelt weer in de irritaties met zijn jongere broer en mij.

hee

je bent je er al bewust van, dat is stap 1 he!
Gun hem zijn fouten en jezelf net zo goed.
Je kunt elke situatie analyseren, wat gebeurt er. Wat triggert je bij huiswerk, hoe kun je hierin anders communiceren, of lukt dat nog niet en kun je beter even afstand nemen of loslaten. (Ik loop letterlijk weg uit situaties)
Of, als je 'huiswerk' al aan wilt pakken: (gevoel hebt dat hij er klaar voor is en jij ook) kijken wat er bij je zoon gebeurt. Wat gaat er mis, waarom heeft hij moeite met huiswerk. Is het te makkelijk, te saai, te onoverzichtelijk, heeft hij vooral last op gebied van executieve functies, welke dan en hoe kun je hem hierin begeleiden?

Ik verwachtte ook ooit tips te krijgen, maar dan wel tips toegespitst op mijn zoon. Ik kreeg alleen maar algemene tips, die vaak helemaal niet aansloten. Algemene tips kun je ook vinden in boeken, fora etc.

School

Heb vrijdag de formulieren van school gekregen en ik was best verbaasd tijdens het lezen. Zoon lijkt veel rustiger op school (in de klas dan) en zijn juf ziet eigenlijk alleen sociale problemen. Zij zegt dat hij op niveau presteert maar wij vinden dat hij onderpresteert. Ja natuurlijk presteert hij prima op het niveau van zijn klas maar zijn kleuterjuf toendertijd zei dat hij twee/drie jaar voorliep met rekenen dus hij zou veel meer moeten kunnen nu.

Maar goed, de formulieren zijn op de post, afwachten tot juni. Het gaat thuis aardig maar ik merk wel dat ik bepaalde periodes, rondom menstruatie, erg ongeduldig en explosief ben en waarschijnlijk voor zoon te wisselvallig. Geen idee hoe ik dat kan reguleren want het zou heerlijk zijn om daar vanaf te zijn.

nou ja

Als zijn voorsprong zo groot was over de hele linie (rekenen én taal) en hij daarbij aansluitingsproblemen heeft is het natuurlijk niet zo gek dat hij ongelukkig wordt..
Thuis ben je dan alleen maar met symtoombestrijding bezig. Het blijft modderen, en de problemen (onderpresteren) worden wellicht steeds erger.
Ik weet niet hoe jullie schoolsysteem functioneert, bij ons is het zaak ib'er in te schakelen als weerstand van leerkracht te groot is om iets met een probleem te doen.
Je zoon heeft recht op passend onderwijs!

en wat je eigen emoties betreft

Het enige dat je kan helpen denk ik is afstand nemen. Hier (en een hoop is zeer herkenbaar) helpt uitleggen zéér goed. Ik rep niet over menstruatie (kan wel natuurlijk) maar zeg wel dat ik moe ben oid, wijs hem er iig op dat het niét aan hem ligt. Dat zorgt voor grote opluchting hier, zoon trekt alles naar zich toe.
Maar andersom werkt het ook zo (zoon is niet van een vreemde) ik trek/ trok me alles aan wat zoon deed/zei.
Zoals je voorbeeld; altijd ontevreden en kunnen vallen over een ijsje. Enerzijds is dat gewoon duidelijk een kind dat niet lekker zit, en detailgerichtheid kan hierin een grote rol spelen. Elk detail (onbenulligheid voor ons) zien en daar belang aan hechten.
Een heel onzeker kind kan ook op zoek zijn naar bewijs; zie je wel, hij wel dat ijsje, ik niet.
Het kan helpen als je meer naar zijn gedrag kijkt en het leert te duiden ipv het op jezelf te betrekken .

Schoolsysteem

Helaas is het Engelse systeem erg star. Kinderen blijven in hun jaargroep, of ze nou voor of achter zijn. Klas overslaan of blijven zitten bestaat hier niet. Juf heeft het wel over verrijking etc maar of het veel aangeboden wordt weet ik niet. Zoon is eigenlijk wel klaar voor en geinteresseerd in veel moeilijkere concepten, maar nog steeds moet hij voornamelijk aftrekken, optellen met voor hem te makkelijke cijfers.

Ik heb zijn voorsprong genoteerd op de formulieren, en zijn juf heeft het ook wel een paar keer aangegeven dus hopelijk kan zoon onderzocht worden om te zien of / hoe begaafd hij nou eigenlijk is, want ik weet het niet.

Of hij nou wel of niet begaafd is, ik geloof niet dat school er veel mee kan/wil doen dus dan is onze enige optie om te kijken naar prive onderwijs wat hier ontzettend duur is.

Schoolbegeleidingsdienst

Petal ik heb begrepen dat in Engeland ook een soort schoolbegeleidingsdienst is of special needs figuren die in dienst zijn van een groep scholen. Kun je die bij de school betrekken?
Ik ben ook bang dat het net zo gaat als hier. De school blijft wegkijken of doet eens een licht handreiking omdat het anders allemaal teveel kost. Terwijl een ambulant begeleider, of iemand die echt weet wat je in de schoolsituatie kunt doen toch wel wat kan bereiken.

AnneJ

School heeft een SENCO juf, iets van special educational needs bla bla, maar die is eigenlijk alleen voor de kinderen die achterlopen, of die andere gedragsproblemen hebben. Zoon, als hij al iets van autisme heeft, is 'high functioning' en hij kan het goed verbergen mbv zijn intelligentie. Als ik niet aan de bel had getrokken was hij vast door het net geslipt.

special needs

De special needs figuur die ik ken was wel adekwaat op de hoogte van de theorie maar kon, inderdaad met high functioning autisme, niet altijd zien waar ze haar theorie in zou moeten zetten. Daar kun je misschien bij helpen door duidelijk te maken dat je zoon in het autistisch spectrum problemen heeft die hij niet spontaan maar met hulp in plannen, organiseren, rust en voorspelbaarheid op school pas kan oplossen.
Kan hij ook lesuren alleen werken of even een timeout nemen als de klas te druk is en hij houdt het niet meer vol?
Je kunt de begeleiding vragen om hun praktische tips bij autisme even op te poetsen.
En verder denk ik dat het net als hier afhangt van hoe mensen daar zelf mee om gaan. Sommigen zijn heel praktisch en handig, anderen blijf je je verbazen en tegen een muur praten. Maar je doet wat je kunt.

andere ouders?

Je zoon is vast de enige niet die voorloopt, al is zijn voorsprong echt erg groot. Hoe doen andere ouders dat? Kun je contact zoeken? Op school of misschien bij hb verenigingen?
(Het is totaal niet van belang of je zoon hb gaat scoren op een test al lijkt het me heel sterk van niet, wel van belang is dat je zijn noden moet zoeken in hb hoek.)