Invloed van zorgenkind op jongere kinderen?

Sterk hoor

Ik wil je in elk geval complimenteren dat je dit zo sterk oppakt. Het is een dilemma. Maar hopelijk kunnen je kinderen van jou goede voorbeeld ook leren hoe ze omgaan met iemand die zo ingewikkeld in elkaar zit en dat kan een winstpunt zijn. En je hoeft niet om te vallen van een kind dat ineens slecht gedrag oppakt. Korrel zou en even aan de orde stellen. Ze komen ook vast weleens met slecht gedrag van school aan.Ik heb er heel wat gesprekjes aan gewijd waarom bepaald gedrag niet handig is. En thuis niet hoort. En ook puber kun je meegeven dat hij zich ook realiseert wat zijn gedrag met de kleintjes doet. Dan is het echt niet over maar op de lange duur een leerpunt.
Maar nogmaals mijn complimenten.
Ik nam mijn kinderen ook mee het huis uit als ex begon op te spelen. Ze hebben in elk geval goed geleerd dat je die situaties de escaleert door afstand te nemen, zonodig zelf weg te gaan.
En dat is een handige vaardigheid. Je zult ze de kost moeten geven die maar blijven aandringen bij elkaar en elkaar achterna lopen en reactie eisen als het conflict zich in alle hevigheid afspeelt.

Ach

Zolang je kinderen er zelf geen last van hebben, is er weinig aan de hand. Op school gaan ze ook een hoop slechte voorbeelden krijgen!

Zelf heb ik een kind dat nogal een stempel op de familie drukt. De een schreeuwt er gewoon overheen, de andere trekt zich terug. Ieder ontwikkelt zijn eigen coping strategy, die niet altijd even handig is en daar moet je dan ook weer mee aan de slag.

Wel geweldig dat je dit doet voor je neefje! Ondanks zijn grote mond vindt het kennelijk heel fijn bij jou. En zijn moeder kan dan ook weer even bijtanken.

Verder kan ik je nog "de" OO tip geven: het boek "Het explosieve kind" van Ross Greene. Dat is voor mij een eye-opener geweest.

Bedankt

Bedankt voor de reacties! Eigenlijk hebben jullie wel gelijk, dochter krijgt op school ook weleens het slechte voorbeeld en zoon zal dat vast ook wel gaan krijgen als hij naar school gaat. Dat is ook niet zo erg. En wat iemand zegt over dat ze zo leren om om te gaan met iemand die ingewikkeld in elkaar zit, dat klopt wel. In de klas van dochter zit een jongetje wat heel boos kan worden en de juf heeft weleens gezegd dat ze het heel mooi vind hoe dochter daarmee om gaat. Dochter zelf zegt ook dat hij haar vriend is, maar als hij boos is dan gaat zij even ergens anders spelen zodat de juf hem kan helpen met rustig worden. Ze voelt zich niet verantwoordelijk voor hem maar ze wil wel met hem spelen zegt de juf en dat vindt de juf heel fijn. Het zou best wel kunnen dat dat ook iets is wat ze geleerd heeft door neefje hier in huis en dat is dan wel weer mooi.

Maar wat ik me nog afvraag, snappen ze dan wel waarom ik op hun anders reageer dan op neefje? Toen dochter ging schelden heb ik haar op de gang gezet. Boodschap was duidelijk voor dochter dat ik dit gedrag niet wil en het was ook meteen weer over. Ik zeg ook weleens tegen de kinderen dat ik papa ben en dat ik beslis. Soms moeten ze dat even horen lijkt het en dan luisteren ze eigenlijk goed. Als ik dat zo tegen neefje zeg als hij boos is, wordt het alleen maar erger. Dan gaat hij voor mij staan, best dreigende lichaamshouding. Het wordt dan echt een strijd 'wie is de baas'. Ik heb snel geleerd dat dat NIET helpt bij hem. Hij heeft toch wel een andere aanpak nodig. Denken jullie dat ik dat moet uitleggen aan de kinderen? Waarom ik anders handel als neefje boos is?

En wat gloria zegt, dat is ook wel waar ik me zorgen om maak. Ik wil wel dat ze zich veilig voelen. Maar ik heb niet de indruk dat dat nu een probleem is als ik er zo over nadenk. Het is ook zeker waar dat het nodig is dat puber leert zich te beheersen maar dat is natuurlijk ook net wat voor hem zo moeilijk is en waarom hij vaak bij ons verblijft. Ik ben echt nog aan het zoeken hoe ik hem daarbij kan helpen want hij heeft er inderdaad hulp bij nodig. Zijn moeder gaat elke week naar een psychologe om over puber te praten en soms ga ik mee. Ik zal haar eens vragen of dat boek van het explosieve kind iets kan zijn om puber te helpen. Ik ken het boek niet, maar explosief is hij in elk geval wel Psychologe is erg voor consequent zijn en straffen/belonen van gedrag maar er zijn toch dingen waar ik met deze puber tegenaan loop en waar dat niet de oplossing voor lijkt te zijn.

Ross Greene

"Psychologe is erg voor consequent zijn en straffen/belonen van gedrag maar er zijn toch dingen waar ik met deze puber tegenaan loop en waar dat niet de oplossing voor lijkt te zijn"

Ja, jammer dat dat zo algemeen geaccepteerd is als een goede manier om in het algemeen op te voeden. Straffen en belonen kan kinderen namelijk ook frustreren en beschadigen.

http://www.livesinthebalance.org/about-lives-in-the-balance
"In too many settings, behaviorally challenging kids are still poorly understood, and treated in ways that are punitive, adversarial, reactive, unilateral, ineffective, and counterproductive. This scenario places these kids at serious risk for a variety of adverse outcomes. "

Ross Greene gaat erover dat je uitzoekt waarom het een kind niet lukt om zich goed te houden en het kind daar dan bij te helpen.
Vaak ligt dat toch in ontwikkelingsproblemen of andere uitdagingen die je eerst zult moeten opsporen en een kind daarbij helpen dat goed te ontwikkelen, zoals bij dyspraxie, impulsiviteit, en andere verschillen die zorgen dat een kind niet automatisch meekomt zoals je zou willen. En dat doe je door niet overal een punt van te maken maar prioriteiten te stellen. En uiteraard kalm te blijven, een kind serieus te nemen en samen! een oplossing te zoeken.
"Dr. Greene's mantra -- Kids do well if they can -- propels caregivers toward interventions that are non-punitive, non-adversarial, skill-building, communication-enhancing, proactive, and collaborative...

straffen/belonen

helemaal mee eens AnneJ. Heb me nooit zo in onderzoeken verdiept, maar met mijn boerenverstand had ik altijd al het idee dat straffen/belonen iemand niet echt verder helpt en degene die last van bepaald gedrag heft ook niet.

Ik denk dat je kinderen zich niet identificeren met iemand van 15 Jules, ze snappen best dat je tegen hem anders doet dan tegen hen, als er dingen gebeuren die niet de bedoeling zijn.
Fijn dat je de kinderen uit de wind houdt als het even knettert. En neef is er toch niet altijd? Het is fijn dat hij zich goed voelt bij jullie thuis, en wellicht is het voor jou makkelijker dan voor zijn moeder om je poot stijf te houden als hij bijvoorbeeld om geld vraagt. Duidelijkheid is heel zinnig!

loep

Nog wat leesvoer : http://www.bol.com/nl/p/geweldloos-verzet-in-gezinnen/1001004005770872/
Mee eens met dat het geweldig is hoe jij je neefje opvangt binnen je gezin. Mooi om te lezen hoe je dochtertje omgaat met 'enigszins lastige kindjes'. Mijn zoon heeft door zijn broertje ook veel meer geduld met kleine kinderen.
Op zich kan het denk ik geen kwaad ook je methode hoe je omgaat met lastig gedrag met je eigen kinderen eens onder de loep te nemen. Het werkt nu (nog) wel, maar op den duur vaak niet meer. Straffen/belonen is inmiddels al erg achterhaald. Ook al hebben je kinderen geen etiket, vaak kan je alsnog eenzelfde soort 'methode' gebruiken, uiteraard rekening houden met de ontwikkelingsfasen. En dat loopt sowieso bij jullie uiteen, dus het is voor je dochter denk ik vrij logisch dat je anders met haar, dan met je neef omgaat.

en ik blijf erbij

dat het feit dat kinderen DOEN alsof het ze niet deert niet betekent dat het ze niet schaadt!
Het leeftijdsverschil is gewoon te groot. Voor hen is hij wrs een volwassene. (volwassen lijf etc) Dan heb je het in feite gewoon over huiselijk geweld. Ik snap niet dat iedereen hier daar zo luchtig over doet. Ik vind dat absuut niet vergelijkbaar met een ander * kind * dat flipt.

Niet luchtig Gloria

Maar het is een feit. Het alternatief is dat je het opgeeft. Kind mag niet meer komen. Want het is te bedreigend voor de kleintjes. Noem het 'huiselijk geweld'. En je maakt de onderneming, het opvoeden van een kind met een moeilijk karakter van je zus, een onmogelijkheid.
Je kunt ook je verantwoordelijkheid nemen. We zijn er voor elkaar en we helpen elkaar opgroeien en in goed vaarwater te komen.
Het leven is niet zo gladjes en dat is ook goed om te leren om mee om te gaan. Natuurlijk zijn er grenzen. Maar uitgaan van een ideale situatie gaat je ook niet helpen. Wat als een van de kleintjes blijkt toch wat lastiger in de omgang te worden als je zou wensen? Er zijn geen garanties in het leven. Of als moeder ineens in een depressie raakt, of vader?
Maar ik werd zelf nog weleens hopeloos van dit soort opmerkingen. Ik had namelijk een ex en twee kinderen die behoorlijk wat 'huiselijk geweld' konden veroorzaken in hun onvermogen.
Het is een jeugdzorg oplossing om stricte criteria te hanteren en dan de zaak uit elkaar te halen. Maar uiteindelijk levert dat veel meer onveiligheid en 'huiselijk geweld' op dan dat je dat op een goede manier het hoofd biedt waarbij iedereen leert en groeit van elkaar. Want iemand die je uit je gezin exporteert zonder dat dat wat voor hem of haar wat oplost wordt juist een gevaar voor zichzelf en een ander. En dat is niet nodig.
Ik denk dat juist wat meer begrip en tolerantie en actief naar oplossingen zoeken veel beter is voor iedereen.

Hoe het hier gaat met de kleintjes

Wij hebben een zoon van inmiddels 16 met adhd en vaak emotioneel ontregeld gedrag (emotionele impulsiviteit is een onlosmakelijk onderdeel van adhd, dat wordt vaak niet zo onderkend door ´men´ terwijl het juist van grote invloed op het functioneren is'. En we hebben kleine kinderen. De combinatie is soms lastig. De kleintjes moeten zich veilig voelen. Wij hebben onze zoon daar ook op aangesproken en afspraken met hem over gemaakt. Toen hij rustig was natuurlijk, niet tijdens een boze bui . Dat gaat prima.

Kijk zoon is erg impulsief, ook in zijn boosheid, maar hij is niet helemaal een speelbal van zijn impulsen. Ook tijdens boosheid kan hij ervoor zorgen dat hij en zijn omgeving veilig blijven. Daar spreken wij hem dus op aan. Dat wil hij zelf ook. Vaak denkt hij er gewoon niet over na, maar als wij de andere kant benadrukken, begrijpt hij het prima. Dus mijn eerste stap zou zijn, je neef betrekken bij de oplossing van je zorg, je probleem. Niet het totale probleem in al zijn vaagheid aan hem voorleggen, maar specifiek. 'Laatst was jij boos aan tafel en toen wilde ik je weg sturen, maar jij ging niet. Ik heb het toen opgelost om weg te gaan met de kleintjes, maar ik vind dat niet altijd een geslaagde oplossing. Hoe zou jij denken dat we dit op kunnen lossen? Ik vind het niet zo goed voor de kleintjes als ze zien dat je zo boos bent. Zij zijn nog klein en zien jou als volwassene, je bent groot, sterk, hebt de baard in de keel, dat kan bedreigend voor ze zijn. Ik vraag me af of er een manier is, waarop we dat voortaan anders kunnen doen.' (als een voorbeeld, hoe het bij ons zou gaan)

Ik ben tegen straf en belonen. Ik ben een fervent aanhanger van Ross Greene, als ik jouw was zou ik dat boek gaan lezen. Echt waar, zijn methode helpt echt. Bij ons heeft het ons gezin gered. Daar overdrijf ik helemaal niets aan. De vaardigheden die zoon door Ross Greene zijn methode heeft geleerd, zijn zo gegrond, zo behulpzaam, zo betrouwbaar. Hierdoor kan onze zoon gewoon erg goed functioneren op het moment. En vroeger ging het echt verschrikkelijk slecht. We leefden van conflict naar conflict. Hij had op sommige dagen wel een stuk of vier buien van een half uur. Dat was een hel.

Verder hangen wij hier in het gezin aan: Eerlijk, betekent niet gelijk. Iedereen heeft andere behoeftes. De kinderen weten dat wij aan hun behoeftes tegemoet komen. En ze weten dus ook, dat er hier geen ijzeren regiment en ijzeren regels gelden. Iedereen krijgt hulp als hij het nodig heeft. En zoon met adhd dus ook. Ze snappen prima dat iemand zonder benen een rolstoel nodig heeft om te kunnen voortbewegen. Onze zoon heeft flexibiliteit nodig om zijn emoties baas te kunnen.

Het is wel heel belangrijk dat ze snappen wat die stoornis inhoudt. Veel kinderen (en volwassenen) leren op school en in de media dat adhd een gezellige stoornis is. Jochem Meyer, Freek Vonk. Gezellig een beetje vrolijk stuiteren. Alle Dagen Heel Druk. Wel vermoeiend maar ook wel gezellig.

Nou, zo is het dus niet met adhd. Adhd is een stoornis die diep in het leven ingrijpt en grote verwoestende gevolgen kan hebben voor het zelfbeeld van iemand. Veel volwassen adhd-ers kampen met depressie. burn out en verslaving. Dat is de gevolgschade. Die kan enorm zijn. Juist als er niet goed met de adhd wordt omgegaan door de omgeving. Door ouders en school.

De psycholoog van mijn zoon vertelde dat veel kinderen met adhd ook odd hebben, doordat ze zo verkeerd benaderd worden. Dat die odd niet een op zichzelf staande erbij komende stoornis is, maar dat die veroorzaakt wordt door de omgeving. Door dat vervloekte straffen en belonen. Door de sarcasme, de afwijzing.

Adhd/ers moeten zo hard werken om te functioneren. Adhd hebben is topsport.

Nu zijn je kinderen nog hartstikke jong, dus dat kunnen ze misschien nog niet begrijpen. Maar ze zien heus het lijden wel van hun neef. Ten minste, mijn kinderen zien het lijden van mijn zoon heel helder. Al vanaf zeer jonge leeftijd.

Boeken voor kinderen met voorlichting over adhd, gaan vaak over, stop er een pilletje in, stuur het kind naar een speciale school en alles komt goed. Zo makkelijk is het niet. Ik vind het boekje ´Alle honden hebben adhd´ wel een leuk boekje met begrijpelijke voorlichting over adhd. Mijn zoon vindt het ook een goed en herkenbaar boekje.

Maar goed, wat een lap tekst van me.

Ik hoop dat je er wat aan hebt.

En nog..,

Wat hier heel erg veel lucht geeft, is dat wij nooit gelijk antwoord geven op moeilijke vragen. Dus over zakgeld, filmuitjes, schoolproblemen, etc. Ik vraag het zo ver mogelijk uit. Ik wil begrijpen wat de vraag is, wat er achtet zit. En dan zegbik dat ik er over nadenken ga en dat ik er morgen op terug kom.
Omdat ik wel luister naar de vraag, de zorg, empathie toon, voelt het kind zich niet afgewezen en gehoord.
Maar ik laat me niet onder druk zetten. Adhd ers zetten je graag en makkelijk onder druk, doordat ze zelf die dringende behoefte hebben. Het is in hun hoofd dan alsof er een sirene afgaat. Het moet nu.

Maar dat is bijna nooit echt nodig. Dus.mijn doel is altijd om de urgentie eruit te halen. Een hoop problemen lossen zich dan vanzelf op.

eigen kinderen

Mijn ervaring is dat veel eigen kinderen ervaren dat wat zij tekort komen naar het moeilijker opvoedbare pleegkind gaat. Al op heel jonge leeftijd kunnen zij beseffen dat zij zich wat gedeisd moeten houden, want ouder heeft het al moeilijk genoeg met de buien van pleegkind. Ze vragen dus minder, en kunnen daardoor aandacht/ ruimte/ tekort komen. Of, ze gaan hetzelfde gedrag vertonen, om de aandacht van ouder volledig te krijgen.
Naar mijn mening moet je dat extreem goed in de smiezen houden. Er is veel verborgen leed onder de eigen kinderen, komt vaak pas naar buiten als ze jongvolwassene zijn, uit huis, en dan nog durven ze het niet naar hun ouders te uiten, vanwege het respect wat ze hebben voor hen, zich te goed bewust van de zware taak die de ouders op zich hebben genomen waar hun problemen met de situatie nooit bij mogen komen.

Wissells,

Maar is het voor de kleintjes dan niet heel verwarrend; de periode dat neef in huis is, is de sfeer in huis ook anders ik bedoel voorzichtiger. De kleintjes zullen heus wel een verandering bij hun ouders waarnemen wanneer neef niet bij hen logeert.
Is die wissel niet wat hen beïnvloed?

opgeven

Ah joh AnneJ; 'het alternatief is opgeven'.
Wat een onzin, dat bedoel ik helemaal niet. Zie post van Karmijn, ze beschrijft prachtig hoe het ook kan! De kleintjes erbij kan een extra stimulans zijn, het is echt veel en veel beter als op deze leeftijd geleerd wordt anders met agressie om te gaan.(alleen al omdat hij anders veel agressie gaat tegenkomen waarschijnlijk)
Maar voor de kleintjes moet het gewoon veilig zijn.
En Sanne, scheelde jij met je broer ook 12 jaar?

Karmijn

Heb net het boek van Ross Greene besteld. Ik hoop dat wij er net zoveel aan hebben als jij

leerzaam - o.t.

Goed om dit allemaal te lezen. Heb zelf geen explosieve kinderen, maar wie weet wat voor kleinkinderen er komen. Ik ga genoemde boeken ook eens lezen.