Hulpverlening en lockdown
De school gaat dicht en de hulpverlening gaat helemaal naar online. Zegt mijn dochter: “Hoe kan dat nou mama? Begrijpen ze dan niet dat kinderen zoals ik het juist nu nodig hebben om ook dingen gewoon door te laten gaan? Dat we juist nu de
hulp hard nodig hebben? Het is toch hun beroep om dat te begrijpen?”
Eerlijk gezegd begrijp ik het ook niet. Alle structuur is weg. Die online hulpverlening is een schim van wat ze normaal bieden. En als iemand de ernst van dit het probleem zou moeten onderkennen, is het de hulpverlening. Maar als je ze erop aanspreekt, doen ze net alsof ze niet anders kunnen. Als ze het echt niet begrijpen, zijn ze niet erg deskundig. En als ze zich van de domme houden, zijn ze nalatig. De school doet nog meer! Als dochter er onder normale omstandigheden niet zoveel baat bij had, smeet ik ze direct buiten.
Hoe is dat bij jullie? Maken jullie hulpverleners wel serieuze afwegingen op basis van de problematiek? Of verschuilen ze zich ook achter de regels?
Hier ook al een hele tijd online
En voor de begeleiding door psycholoog/psychiater is dat wel prima voor mijn kind. Maar nu moet er ook begeleiding ingezet worden vanuit de WMO voor het aanleren van noodzakelijke vaardigheden, en tot mijn verbazing willen ze dat ook online gaan doen.
Ik weet uit eigen ervaring dat voor veel zaken er toch echt naast gezeten moet worden, anders gebeurd er niets.
Fysiek contact
Hier gaat de hulpverlening (jeugdpsychiatrie) gelukkig gewoon verder. Bij de eerste lockdown werd overgegaan op online, maar dat bleek toch onvoldoende.
Dus hier wordt wel degelijk ingeschat of fysiek contact een meerwaarde heeft bij bepaalde problemen.
hier ook open
Inderdaad bij de 1e lockdown ging de poli KJP online. Wel ging men al vrij snel met jeugd buiten wandelen en spreken.
Nu is het met de inmiddels gebruikte voorzorgsmaatregelen nog steeds in de poli.