Hoogsensitieve dochter versus een adhd broer
Mijn dochter van 8 jaar is hoogsensitief. Ik vind het een behoorlijke uitdaging om daarmee om te gaan. Ik heb er eerlijk gezegd niet genoeg geduld voor. Maar we blijven proberen en elke dag leren we weer bij. Maar wat ik de grootste uitdaging vind is dat ik ook een zoon heb van 15 met adhd die er nogal een sport van maakt om zijn zusje zo vaak en zo snel mogelijk op de kast te krijgen. Op het moment dat mijn dochter al behoorlijk overprikkeld Is, gaat hij nog even lekker door met treiteren. Dochterlief raakt gefrustreerd en krijgt een driftbui en ik heb weer ruzie met zoonlief. Iemand hier ervaring mee en een tip hoe hiermee om te gaan?
Meiden
Ja, bij meiden uit adhd zich ook anders dan bij jongens.
De goede psychologen en psychiaters realiseren zich dat inmiddels wel, maar dat was tien jaar geleden nog heel anders.
Bij meiden worden de (voor de buitenwereld zichtbare) problemen in de puberteit meestal groter door hormonale problemen, bij jongens nemen ze dan vaak af.
Bij jongens leidt de emotionele ontregeling vaak tot ruzie en gedragsproblemen.Bij meisjes eerder
Mijn meiden kregen pas later hun diagnose. En met de kennis van nu denk ik: hoe hebben we dit kunnen missen.
Reacties
Flanagan, sorry dat ik het verkeerd heb begrepen. Eerder naar bed hebben we ook al eens geprobeerd. Hier duurt het dan alleen maar nog langer voordat ze eindelijk in slaap vallen. Er moet eerst nog van alles verwerkt worden en het lijkt wel of dat meer tijd nodig heeft als ze vroeger naar bed gaan.
Kyana, natuurlijk is pesten niet acceptabel maar wel degelijk iets wat bij brusjes hoort. Aan de ouders om daar een stokje voor te steken. Het probleem is, zoals ik al eerder heb omschreven, dat het door de ADHD vaak al is gebeurd voordat hij er zelf erg in heeft. Hij is dusdanig impulsief dat het gewoon gebeurt. Niemand die het aan ziet komen en er dus vooraf iets aan kunt doen. Natuurlijk praten we er regelmatig over maar eerlijk gezegd ben ik al blij als hij onthoudt dat hij zijn tanden moet poetsen bij wijze van spreken. De ervaring leert toch wel dat niet alles wat wordt besproken ook evengoed blijft hangen. Of dat nou iets te maken heeft met ADHD of gewoon het puber zijn.
Amelie en saar, we zijn nu idd ook druk bezig te zoeken naar wat mijn dochter ontspanning geeft. Als ze uit school komt krijgt ze de mogelijkheid om even tot zichzelf te komen. Ze mag weglopen om een rustig plekje te zoeken wanneer ze dat ook maar nodig denkt te hebben. Hopelijk helpt dat idd.
Kobaltblauw, hier moeten de pubers ook wel eens oppassen of op een andere manier voor hun zusjes zorgen. Vaak gaat dat wel goed. Maar het kan ook vreselijk mis gaan en dan bedoel ik dat het zusje op de kast krijgen toch net iets meer de overhand krijgt dan de verantwoordelijke oudere broer zijn.
mmm
Ik herken toch niet zo, dat ze het helemaal doen als ongeleide projectielen, dat impulsieve.
Er zit hier toch wel een kort beslismoment tussen. Anders kun je op school bijvoorbeeld ook niet functioneren toch?
Ik ken jullie niet, maar het klinkt toch een klein beetje als: hij kan er niets aan doen, want hij heeft adhd.
En dat is bij de adhd-ers die ik ken nooit zo. Ze kunnen er wel degelijk iets aan doen en iets mee doen, met hun gedrag. Juist heel goed. Op school, op hun werk, op visite.
En thuis zijn ze meer ontspannen en dan zie je dus vaker dingen mis gaan. Maar als een ander daar de dupe van is, gaan we echt een andere oplossing bedenken.
Wel is het zo dat ze soms verkeerde gewoontes ontwikkelen. En dan gaat het heel snel mis. Want dan denken ze dus niet meer, ze schieten in hun 'gewoonte'. Meestal lukt het ook wel weer om dat af te leren. Dan spreken we er eerst over. En als ik het dan zie, zeg ik: ' je doet het weer'. Dat is vaak al een goede reminder om het gedrag bij te sturen.
Wat vindt je zoon er trouwens zelf van? Vindt hij dat hij een goede broer is? Ziet hij in dat jullie je zorgen maken over zijn zusje? Hoe zou hij zijn zusje willen/kunnen helpen?