Heftige negatieve emoties "mogen" niet? Of zo iets

Hier een kind dat soms enorm uit zijn dak kan gaan als hij een ongelukje heeft (iets wat hij niet aan ziet komen, krab van de poes of stoten aan open kastdeur oid). De oijn, maar vooral schrik en boosheid. Hij weet niet goed hoe met die gevoelens om te gaan lijkt het. In ieder geval mochten en mogen wij in dat soort gevallen nooit troosten, of uitleggen waarom. Ook achteraf mag er eigenlijk niet over gepraat worden. We mogen hem ook niet zien huilen of zijn emoties benoemen. ("Dat is niet waar! Ik ben niet boos! Ik ben niet gevallen!")
Ook op een later wil hij het eigenlijk zelden toegeven, dat hij pech had, boos of geschrokken was, en al helemaal niet zielig gevonden worden. (Pech bij het dobbelen, dat kan nog net, of beetje bang zijn in de achtbaan, dat kan soms nog net wel.)

Na een tijdje alleen gevochten te hebben tegen zijn emoties komt hij weer rustig bij ons. Ik knuffel hem, dat is oke. Maar kan het niet altijd laten om er toch iets over te zeggen en dat vindt hij minder prettig.

De rest van het gezin reageert wat meer zoals je verwachten zou in dat soort situaties, hij kopieert geen gedrag, het komt echt uit zichzelf.

Het verontrust me een beetje en gaat helemaal tegen mijn gevoel als moeder in, maar kennelijk wil hij het zo (en hij komt altijd wel weer redelijk snel zelf tot rust). Moet ik het zomaar laten gaan?