Hechtingstoornis en zelfverminking
Zorgkind! Ik heb een puber van 16 jaar en is zeer slechthorend en heeft hechtingsstoornis. Haar emotionele leeftijd is minder dan 10 jaar. Ze is 10 weken te vroeg geboren en het is bijzonder dat ze er nog is. Al mijn hele leven maak ik mijn zorgen en zou haar graag willen helpen. Hulpverleners zijn kind aan huis geweest en voor mijn gevoel met weinig resultaat. Daarnaast zijn wij als ouders gescheiden, praten weinig met elkaar en zijn het zelden eens over iets.
Momenteel gaat ze bijna niet naar school, is erg veel aangekomen en wil niets ondernemen. Puber gedrag! Enkele jaren terug sneed ze zichzelf en zit vol littekens. Stelen doet ze met regelmaat. Kortom ik wil haar graag vertrouwen geven en dat maakt het ook lastig.
Graag wil ik in contact komen met andere ouder(s).
Vertrouwen
Zal lastig zijn om haar vertrouwen te geven als ze niet met je ex praat en het zelden met haar eens bent. Het lijkt me belangrijk om iets daarin te veranderen. Dus misschien hulp daarvoor zoeken, daar help je ook je dochter mee. En verder zou ik veel naar haar benoemen dat ze de moeite waard is en belangrijk is. Ze lijkt een negatief zelfbeeld te hebben.
En verder schrijf je dat je veel hulpverlening hebt gehad, maar dat het weinig effect had. Krijgt je dochter nu nog hulp? Want dat lijkt me ook nodig. Misschien kan ze met een psycholoog praten of therapie krijgen zoals psychomotorische therapie. Daarin leert ze meer op zichzelf te vertrouwen en een positiever zelfbeeld te krijgen.
Is de hechtingsstoornis ontstaan doordat ze te vroeg geboren is en lang in het ziekenhuis heeft gelegen? Het is jammer dat er dan nooit goede hulp is ingezet.
Ander advies
Tango, ik denk dat de hulp die je adviseert al geprobeerd is.
Hechtingsstoornis is een lastig label, omdat het alleen maar een omschrijving geeft van bepaalde gedragsproblemen. Met de term lijkt ook een oorzaak te worden gegeven: slechte hechting; en daarmee ook een oplossing: goede hechting. Dus put je je als ouders uit in kontakt maken met het kind, alles doen om het kind te begrijpen en te helpen, omdat je denkt dat als het kind eenmaal op de goede manier liefde ervaart alles goed komt. Vaak ontstaan daardoor conflicten tussen ouders en scheidingen.
Met je vrouw op een lijn komen zou wel beter zijn, zeker als je dochter bij jullie allebei over de vloer komt. Het is belangrijk om met elkaar verhalen uit te wisselen en elkaar serieus te nemen in de zorgen.
Je zegt dat je haar wil helpen. Vraag haar waar ze hulp bij wil. En of ze hulp wil.
Mijn ervaring is dat het enige wat een beetje helpt: consequent zijn, het liefst in haar hele omgeving. soms is het helaas nodig om daarvoor een kind op te laten nemen in een omgeving die een hele stevige structuur biedt. Steviger dan je zelf thuis kunt bieden.
In het verleden bestond er een vereniging De Knoop, voor ouders met kinderen met het geen-bodem-symdroom. Ik weet niet of die vereniging nog bestaat. De laatste berichten op de website dateren van 2014. Maar wellicht is het een aanknopingspunt voor je.
Veel sterkte
Tsjor
Toch nog een tip
Heb je al eens gekeken of een zorgboerderij wellicht iets voor haar is? Je hebt er wel een PGB voor nodig. Ter oriëntatie zou je wellicht eens kunnen kijken bij informatie over de zonnehoeve van Piet van Ijzendoorn een icoon op dit gebied.
Tsjor