Taalvrijwilliger/taalmaatje - ervaringen?

Ik heb er positieve ervaringen mee. Ik heb net een traject afgerond van 20x een online beeldsessie van 1 uur. Het is misschien even zoeken naar de juiste onderwerpen en vorm, maar daar kun je wel hulp bij krijgen van de organisatie waarbij je het doet.

Mijn taalmaatje heeft tijdens het traject haar inburgeringsdiploma op A2 niveau gehaald, maar ze is al bijna bij taalniveau B1 als je het mij vraagt. Ze is goed vooruitgegaan, vooral in het durven spreken. 

Het kwijl loopt me uit de mond als ik dit lees. Ik ben ook graag met taal bezig en mensen iets bijbrengen is helemaal mijn ding.

Een aantal jaar geleden via een organisatie ook aan vrijwilligerswerk gedaan. Ik kreeg de vraag: wil je een Nigeriaanse man wat taalvaardig maken. Omdat ik dacht dat niemand die man onder zijn hoede wilde nemen, zei ik 'ja'.

Hij was totaal analfabeet en kon ook niet rekenen. Zelfs 4 + 2 niet.
Ook met de letters gokte hij er maar wat op los. Hij was al enkele jaren in België en was bezig met zijn vrouw en kinderen naar ons land over te brengen. Dat zal veel van zijn tijd gevraagd hebben, maar dat ene uurtje op de zaterdagvoormiddag, daar zou hij toch ver mee gekomen zijn als hij de taal goed kende.

Toen hij na een aantal keer op rij zonder verwittiging niet op de afgesproken plaats was om samen met mij te oefenen, heb ik het project laten varen.

Ik zou het ook nog graag opnieuw doen, buitenlandse mensen zijn voor mij geen probleem. Maar - en daar komt mijn moeilijk karakter misschien boven - ik heb dan graag dat ik kan zien dat mensen er hun best voor doen. Ze hoeven niet intelligent te zijn en moeten niet alles van de eerste keer kennen, maar inspanning van hun kant, dat verwacht ik dan wel. En door mijn werk in het verleden, weet ik zeker dat er zulke anderstaligen zijn, maar de groep die het doet omdat ze van hogerhand gedwongen worden en het eigenlijk niet willen, is denk ik groter.

Dus mijn (enige) ervaring was negatief. Maar ik zou direct opnieuw beginnen als ik een gemotiveerd iemand vond.

Ik ga samen met een andere vrijwilliger een taalcafé opzetten in ons dorp. Ik ben heel benieuwd hoe het gaat lopen. De andere vrijwilliger is net gevonden dus we staan nog aan de start. 

Poezel_en_Wip schreef op 03-12-2023 om 13:25:

Dank je voor je reactie, Madee. Leuk om te lezen!

Die online gesprekken zijn wel ideaal en een uur per week is peanuts. Ik ga me eens verdiepen in deze vorm en de eventuele begeleiding die daarbij geboden wordt.

Leuk dat je taalmaatje zulke mooie vorderingen gemaakt heeft. Waardevol. Houden jullie nog contact nu?

Ja, wij houden contact, maar wel iets minder intensief dan dat wekelijkse uur (het was 20x in 26 weken) Ik schat in dat we nu 1x per 2 of 3 weken bijpraten. En we gaan een keer naar elkaar toe (een keer in haar woonplaats en een keer in de mijne), om elkaar in het echt te ontmoeten en iets leuks te ondernemen.

letterkoekje schreef op 03-12-2023 om 15:19:

Het kwijl loopt me uit de mond als ik dit lees. Ik ben ook graag met taal bezig en mensen iets bijbrengen is helemaal mijn ding.

Een aantal jaar geleden via een organisatie ook aan vrijwilligerswerk gedaan. Ik kreeg de vraag: wil je een Nigeriaanse man wat taalvaardig maken. Omdat ik dacht dat niemand die man onder zijn hoede wilde nemen, zei ik 'ja'.

Hij was totaal analfabeet en kon ook niet rekenen. Zelfs 4 + 2 niet.
Ook met de letters gokte hij er maar wat op los. Hij was al enkele jaren in België en was bezig met zijn vrouw en kinderen naar ons land over te brengen. Dat zal veel van zijn tijd gevraagd hebben, maar dat ene uurtje op de zaterdagvoormiddag, daar zou hij toch ver mee gekomen zijn als hij de taal goed kende.

Toen hij na een aantal keer op rij zonder verwittiging niet op de afgesproken plaats was om samen met mij te oefenen, heb ik het project laten varen.

Ik zou het ook nog graag opnieuw doen, buitenlandse mensen zijn voor mij geen probleem. Maar - en daar komt mijn moeilijk karakter misschien boven - ik heb dan graag dat ik kan zien dat mensen er hun best voor doen. Ze hoeven niet intelligent te zijn en moeten niet alles van de eerste keer kennen, maar inspanning van hun kant, dat verwacht ik dan wel. En door mijn werk in het verleden, weet ik zeker dat er zulke anderstaligen zijn, maar de groep die het doet omdat ze van hogerhand gedwongen worden en het eigenlijk niet willen, is denk ik groter.

Dus mijn (enige) ervaring was negatief. Maar ik zou direct opnieuw beginnen als ik een gemotiveerd iemand vond.

Wat jammer dat dit je enige ervaring is hierin. Wij zijn gematcht op basis van interesses/hobby’s en daarom hadden wij al een aanknopingspunt voor de gesprekken. En zij was al een eind op weg met inburgeren, dit was vooral oefenen in het echte gesprekken voeren. Ik heb bijvoorbeeld met haar geoefend toen ze naar de dokter moest en toen ze op sollicitatiegesprek ging.

Ik ben taalmaatje geweest voor een jaar bij een vrouw uit Irak. Ze was toen 63, was met haar hele familie(broers/zussen) uit Irak gevlucht. Zij woonde samen met haar zwakbegaafde zusje. Zij moest inburgeren, het zusje niet. Zij kon behalve Arabisch geen enkele andere taal. Ze had in Irak alleen lagere school gedaan en verder had altijd voor het zusje gezorgd(moeder was overleden bij de geboorte van het zus). Ze was helemaal niet gemotiveerd om de taal te leren spreken. Het ging ook moeizaam. Maar goed, ze was wel heel vriendelijk. Alleen als ik daar was, vroeg het zusje ook vrij veel aandacht. Na een jaar hield ik daar op, ze zou in dat jaar 65 worden en dan hoefde ze niet meer in te burgeren. Dat wist ze me te vertellen. Ze zei: "Ik jarig, niet meer school" En ze klapte erbij in haar handen als opluchting, geloof ik. Ik begreep het wel. Het was ook best moeilijk als je je handen vol hebt aan je volwassen zus. Ik heb er geen spijt van dat ik het gedaan had, maar op het laatst ging ik wel opzien tegen de bezoekjes, omdat het gewoon niet zo opschoot. Als ik het ooit nog eens zou doen dan zou ik vragen of ik met iemand gematcht kan worden ook op basis van interesses enzo.

letterkoekje schreef op 03-12-2023 om 16:50:

[..]

Ik ben er toen 'ingesmeten' en die man (ik ben zijn naam compleet vergeten, maar ik heb hier nog wel enkele blaadjes liggen waarop hij letters moest oefenen, daar staat zijn naam misschien nog wel op), hij is ook totaal onvoorbereid bij mij gekomen. Ik weet nog, de dag dat we aan mekaar voorgesteld werden en ik mocht beslissen of ik het deed of niet, dat hij toen verjaarde. Hij wist niet dat het zijn verjaardag was en ook niet hoe oud hij werd (was half zijn twintiger jaren). Da's dus echt echt. En zo zijn we moeten beginnen. Terwijl zijn gedachten enkel stonden om zijn gezin naar België te halen. Maar 'gotferdom' kon hij zeggen, want hij werkte in de bouw!

Over de verjaardag: dat komt veel voor. Als je in bijvoorbeeld een bergdorp in (noem een ver land) geboren wordt, dan is daar geen registratie van. Bij een paspoort e.d. wordt dan meestal gekozen voor 1 januari of 1 juli van het jaar waarin men denkt geboren te zijn (vaak weten ze dat wel ongeveer).

Wat veel gezegd wordt in de omgeving pikt iemand sneller op, het zegt wel iets over de collega’s die hij heeft/had 🤭

Het klinkt niet als een zorgvuldige matchprocedure in jouw situatie, erg jammer van je goede bedoelingen dat je zo teleurgesteld bent geraakt hierdoor, wel begrijpelijk.

letterkoekje schreef op 03-12-2023 om 15:19:

Het kwijl loopt me uit de mond als ik dit lees. Ik ben ook graag met taal bezig en mensen iets bijbrengen is helemaal mijn ding.

Een aantal jaar geleden via een organisatie ook aan vrijwilligerswerk gedaan. Ik kreeg de vraag: wil je een Nigeriaanse man wat taalvaardig maken. Omdat ik dacht dat niemand die man onder zijn hoede wilde nemen, zei ik 'ja'.

Hij was totaal analfabeet en kon ook niet rekenen. Zelfs 4 + 2 niet.
Ook met de letters gokte hij er maar wat op los. Hij was al enkele jaren in België en was bezig met zijn vrouw en kinderen naar ons land over te brengen. Dat zal veel van zijn tijd gevraagd hebben, maar dat ene uurtje op de zaterdagvoormiddag, daar zou hij toch ver mee gekomen zijn als hij de taal goed kende.

Toen hij na een aantal keer op rij zonder verwittiging niet op de afgesproken plaats was om samen met mij te oefenen, heb ik het project laten varen.

Ik zou het ook nog graag opnieuw doen, buitenlandse mensen zijn voor mij geen probleem. Maar - en daar komt mijn moeilijk karakter misschien boven - ik heb dan graag dat ik kan zien dat mensen er hun best voor doen. Ze hoeven niet intelligent te zijn en moeten niet alles van de eerste keer kennen, maar inspanning van hun kant, dat verwacht ik dan wel. En door mijn werk in het verleden, weet ik zeker dat er zulke anderstaligen zijn, maar de groep die het doet omdat ze van hogerhand gedwongen worden en het eigenlijk niet willen, is denk ik groter.

Dus mijn (enige) ervaring was negatief. Maar ik zou direct opnieuw beginnen als ik een gemotiveerd iemand vond.

Jammer deze ervaring. In mijn ervaring waren er bij de organisatie waar ik een tijdje heb geholpen juist veel mensen wel gemotiveerd. Er werd ook echt aandacht besteed aan het matchen van mensen en wanneer er zoiets gebeurde zoals bij jou werd daarbij geholpen. Dat kon dan dus ook betekenen dat je een nieuw maatje kon kiezen. Hier mochten de taalmaatjes de aanvragen (anoniem) inzien om een keuze te maken. Daar stonden gegevens in als geslacht, leeftijd, gezinssituatie, volgt inburgeringscursus ja of nee,  huidig geschat niveau, interesses/hobby's en hulpvraag. Dat laatste was vaak Nederlands leren maar soms wel specifieker als hulp bij het spreken, hulp bij solliciteren (brieven maken, gesprekken oefenen), hulp bij huiswerk van de inburgeringscursus of bij een 80 jarige vrouw destijds hulp om bij het boodschappen doen de Nederlandse namen te weten van producten. Dat was een vrouw die graag op de markt boodschappen deed. Daar was een enthousiaste vrijwilliger die thuis met haar oefende maar ook meeging naar die markt elke week. Dat groeide echt een vriendschap uit. 

Overigens loopt het taalcafe in ons dorp ook echt goed voor degene die daarover schreef. Dat is bij ons in hetzelfde gebouw als de bibliotheek en ik zie ze daar zitten als ik op woensdag daarheen ga. Is echt druk bezocht met een flinke groei enthousiaste vrijwilligers. Voor een groot deel gepensioneerde leerkrachten. Ze zitten dan in kleine groepjes verspreid met karren vol materiaal. Ziet er echt goed georganiseerd uit.

Ik heb me samen met een kennis van mij aangemeld bij een internationale schakelklas.  Daar ben ik 3 lesuur in de week op een ochtend.  Daar help ik vluchtelingkinderen om te leren spreken in het Nederlands.
Ik ben nu 4 ochtenden geweest en heb met allerlei kinderen al apart gezeten om klinkers te verklanken zoals ze docenten het noemen.  Steeds 20-25 minuten met een kind en dan de volgende. Die individuele aandacht is iets waar de docenten geen tijd voor hebben er zijn echt kinderen die na een half uurtje met mij goed vooruit gaan met lezen. Het is heel leuk om te doen.