Hoe te reageren op levensverhalen?
Korte vraag hier, hoe reageren jullie op hele levensverhalen van collega's? Ik werk voor een gemeente, heb veel collega's die mij ook vanalles vertellen en ik weet niet zo goed hoe te reageren.
hmmmm ja oke o ja joh?
Is meelevend een idee?
- wat bijzonder dat je dit met me deelt
- jeetje het is jou ook niet altijd voor de wind gegaan
- ik heb veel respect voor hoe jij er over praat
- ik heb er bewondering voor hoe jij hier over heen gekomen bent
- en hoe voel je je er nu over?
enz enz
luisteren is een mooie gave
Wat Roos zegt.
De meeste mensen willen gewoon even hun verhaal kwijt en letten niet eens zo op hoe jij reageert.
Dat verschilt. Het ligt aan de persoon, maar ook aan het moment, mijn bui, hoe vaak iemand zijn hart uit stort, hoe zeer ik zijn/haar visie op de gebeurtenis deel, etcetera.
Soms ben ik een goede luisteraar. Dan stel ik vragen, heb aandacht, toon empathie en geef diegene het gevoel gehoord te worden.
Soms ben ik minder bewust bezig met mijn luisterhouding, maar geef ik wel kort invoelend reactie.
En soms ben ik ook wat minder sociaal. Blijf ik naar mijn beeldscherm kijken en geef ik korte hmhm reacties, waarmee ik hoop dat de monoloog spoedig stopt.
Zelden assertief (en bot) genoeg om eerlijk aan te geven dat het me geen bal interesseert dat je gister ruzie had met je man of dat ik jouw zoveelste "ik heb een heel zwaar leven" interpretatie eigenlijk maar overdreven vind.
PhilDunphy schreef op 21-02-2025 om 23:17:
Dat verschilt. Het ligt aan de persoon, maar ook aan het moment, mijn bui, hoe vaak iemand zijn hart uit stort, hoe zeer ik zijn/haar visie op de gebeurtenis deel, etcetera.
Dat. Ik ben soms best empathisch, maar ik heb niet de neiging om elk levensverhaal met bewondering te beantwoorden of zo.
Soms merk je dat mensen een gewoonte maken van elk drama te dumpen bij anderen. Als een collega iets rottigs meemaakt dan ben ik het medeleven zelve en als je hond ingeslapen is ben ik de eerste om koffie voor je te halen en een luisterend oor te bieden. Maar mensen die elke gelegenheid aangrijpen voor “ik heb een heel zwaar leven”, daar ben ik iets minder toegankelijk voor.
Met interesse als dat er is (meestal bij kwesties die ik herken en waarbij ik kan meetrillen) en anders minder. Ligt er aan. Mijn hoofd zit nogal snel vol.
Even aanhoren, begrip tonen, en zeggen dat je verder moet met je werk?
in ieder geval een actieve meelevende luisterhouding: aankijken, op juiste momenten 'ja' zeggen of passende reacties verbaal en non-verbaal afgestemd op het levensverhaal.
En als het echt heel naar is wat iemand heeft meegemaakt, dan even een hand op de arm, of zeggen dat je geschrokken bent van wat je hoort, dat het je raakt en of je een knuffel mag geven. Vaak kan je het verdriet niet wegnemen, maar een 'luisterend oor' kan wel heel waardevol zijn. En merk je dat het enorm heftig is, dan kan je ook vragen of diegene er wel eens aan gedacht heeft om daar met iemand over te praten.
Of dat je respect hebt voor diegene na alles wat hij/zij heeft moeten doorstaan.
Heb je vaker dat je het moeilijk vindt om een passende reactie te geven? Of wordt je er wel eens op gewezen door mensen die dicht bij je staan, dat je reactie niet passens was?