Servies of auto's kapot maken
Om frustraties los te kunnen laten, lijkt het me heerlijk om een keer met iets te smijten (servies, maar niet mijn eigen mooie servies) of iets kapot te raggen met een knuppel ofzo. Ik heb op tv weleens zoiets gezien, dat mensen een auto kapot mepten op een autokerkhof of in elk geval op een speciale locatie, niet zomaar op straat 
. Ik heb hiernaar gezocht op internet. De term "smash box" kwam ik tegen in het kader van servies kapot gooien, maar alleen als bedrijfsuitje (maar misschien zoek ik verkeerd). Dat schiet dus niet op, ik ben alleen of ik neem hoogstens man mee, maar dan zijn we nog geen groep te noemen. De auto's slopen heb ik niet kunnen vinden, maar misschien gebruik ik de verkeerde zoektermen.
Heeft een van jullie enig idee waar ik mijn frustraties kan botvieren? Zelf een goedkoop bord kopen, dat tegen de muur gooien en vervolgens weer opruimen, is niet wat ik bedoel. Na de frustraties eruit gooien wil ik hoogstens nahijgen, niet ook nog moeten opruimen en een muur vol deuken/gaten hebben.
Omgeving Arnhem zou mooi zijn, maar ik rij met liefde wat verder. Combineren we dan wel met iets anders.
Bedankt alvast voor het meedenken!
afrodite05 schreef op 28-03-2022 om 14:59:
[..]
Thnx, alleen is dit ook voor groepen. Als je alleen komt, word je in een groep met anderen geplaatst. Ik vind mijn "probleem" waarom ik dit wil doen, te privé om in een groep met vreemden te doen. Ik kan me goed voorstellen dat er een flinke huilbui mee gaat komen en dan wil ik me veilig voelen, niet tussen vreemden staan. Het hele idee is juist dat alles er dan uit kan/mag en dat ik me niet hoef in te houden.
Even opnieuw, want ik zie dat hierboven wel een optie voor twee personen staat.
Ik had er nooit van gehoord, maar het lijkt me eigenlijk best lekker!
Vanuit hetzelfde idee heb ik als puber wel eens zo hard mogelijk de longen uit mijn lijf geschreeuwd op een afgelegen plek. Echt zo hard mogelijk - en dan nòg harder. Hielp echt.
yette schreef op 28-03-2022 om 16:41:
Ik had er nooit van gehoord, maar het lijkt me eigenlijk best lekker!
Vanuit hetzelfde idee heb ik als puber wel eens zo hard mogelijk de longen uit mijn lijf geschreeuwd op een afgelegen plek. Echt zo hard mogelijk - en dan nòg harder. Hielp echt.
Ik heb dit wel eens in de auto gedaan. In het donker. Niemand die het hoort of ziet. Dat had toch een krachtig effect! Wauw! Nou ik er weer aan denk: moet ik maar weer eens doen af en toe. Er is meer dan genoeg te schreeuwen.
Misschien kan je aanbieden om gratis een muur te slopen als iemand een huis wil verbouwen.
afrodite05 schreef op 28-03-2022 om 15:04:
[..]
Ja zoiets! Ik was inderdaad naar zoiets in NL, maar in België komen we ook. Eens peilen wat man daarvan vindt... Maken we er een "gezellig" weekendje van
Wij hebben dit gedaan op een vrijdagavond, vervolgens restaurant en hotel in Gent en de volgende dag gewoon een dagje de toerist uithangen; ideaal.
Sta je eerst op harde muziek meubels stuk te slaan en twee uur later zit je deftig op restaurant.
Edit: weet dit niet meer zeker, maar als ik mij niet vergis kun je in Gent ook op voorhand de muziek doorsturen die je graag wenst te horen op dat moment. Bij ons was het in ieder geval Slipknot.
Lijkt me eigenlijk best therapeutisch. Verdrietig wat de aanleiding is. Rammen tot alle frustratie eruit is.
Is jullie traject echt afgelopen? 
Gatekeeper schreef op 28-03-2022 om 20:56:
Lijkt me eigenlijk best therapeutisch. Verdrietig wat de aanleiding is. Rammen tot alle frustratie eruit is.
Is jullie traject echt afgelopen?
Nee, dat nog niet, maar onze arts lijkt het niet meer te weten. We doen nu telkens hetzelfde, maar hopen op een andere uitkomst, dat voel voor ons nogal nutteloos, een beetje zoals het spreekwoord van de ezel die zich telkens aan dezelfde steen stoot. We hebben ons nu ingeschreven bij een andere arts in weer een ander land voor een intakegesprek. Misschien hebben ze daar een andere benadering en anders zijn frisse ogen misschien nuttig in onze "zaak".
Het voelt ontzettend machteloos, je weet niet hoe je leven eruit gaat zien. We staan al vier jaar in de pauzestand, ook dat is vermoeiend. We worden geleefd, geven ons over aan de artsen.Mijn man lijkt er redelijk goed mee om te gaan, maar ik trek de onzekerheid niet meer zo goed, mijn spreekwoordelijke emmer zit vol. Vandaar dat ik even wil raggen En man doet gewoon met me mee, ook al heeft hij een grotere emmer dan ik (of houdt hij het goed verborgen om mij niet extra te willen belasten, naast alle hormonen die mij telkens weer beïnvloeden).
afrodite05 schreef op 29-03-2022 om 07:43:
[..]
Het voelt ontzettend machteloos, je weet niet hoe je leven eruit gaat zien. We staan al vier jaar in de pauzestand, ook dat is vermoeiend. We worden geleefd, geven ons over aan de artsen.Mijn man lijkt er redelijk goed mee om te gaan, maar ik trek de onzekerheid niet meer zo goed, mijn spreekwoordelijke emmer zit vol. Vandaar dat ik even wil raggen
En gelijk heb je.