Zien jullie je ouders vooral uit plichtsbesef?
Ik ben toch benieuwd hoe dit nou bij andere mensen werkt..
Mijn situatie: ouders wonen dichtbij, vooral moeder heeft weinig sociale contacten, (maar zegt daar ook geen behoefte aan te hebben), ze nemen zelf nooit het initiatief tot contact/bezoek, behalve als ze echt te lang niks niks horen naar hun zin, dan stuurt moeder een appje of ik wat dingen wil meenemen uit de winkel die bij mijn werk zit (
) Dit gebeurt meestal na 2 weken niet echt contact. Ik probeer ze echt eens in de twee weken te zien, maar dat is eerlijk gezegd dus echt uit plichtsbesef en ik voel me dan ook best vaak een slechte dochter, ook doordat mijn partner véél meer contact heeft met zijn ouders.
We hebben geen slechte relatie, ik hou heus van ze en zij van mij, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt naar uit kijk om tijd met ze door te brengen. De gespreksonderwerpen zijn veelal hetzelfde, iets doen zit er niet in, het is zitten, thee drinken en praten, en ik ben sowieso slecht in visite/koetjes en kalfjes, dat speelt ook mee.
Maar goed, ik denk niet dat er echt oplossingen zijn maar ik ben altijd jaloers op mensen die het écht leuk vinden om tijd met hun ouders door te brengen. En ik ben wel nieuwsgierig hoe de verhoudingen daarin liggen.
(Excuus voor het ontbreken van de optie ‘ik heb geen ouders meer’ maar misschien kun je een optie kiezen om aan te geven hoe het was toen ze er nog wel waren)
Peiling
Waarom spreek jij af met je ouder(s)
Maximaal 3 antwoorden.
ik heb nog 1 ouder. En die ene ouder is enorm op zichzelf. Ik weet dat die trots op me is. Maar dat laat ouder nooit blijken. Initiatief tot contact komt vooral vanuit mij. Na een vakantie of andere gebeurtenis wordt er nooit interesse getoond en dingen gevraagd zoals: hoe was het? Eerlijk gezegd kwetst me dat soms best wel. Mijn partner vindt het soms apart, omdat de band met zijn ouders toen ze nog leefden wel wat warmer en hechter was.
Ik spreek wel eens met ouder af. Maar dat komt vaak vanuit mij. Als we dan afspreken is het leuk. En ik zie mijn overgebleven ouder graag IRL.
Mick87 schreef op 08-02-2023 om 17:36:
ik heb nog 1 ouder. En die ene ouder is enorm op zichzelf. Ik weet dat die trots op me is. Maar dat laat ouder nooit blijken. Initiatief tot contact komt vooral vanuit mij. Na een vakantie of andere gebeurtenis wordt er nooit interesse getoond en dingen gevraagd zoals: hoe was het? Eerlijk gezegd kwetst me dat soms best wel. P
Hier is het ook zo.
Ik was vorig jaar op mijn verjaardag op vakantie en had de week ervoor mijn verjaardag klein gevierd met schoonouders, moeder en broer.
Zoals altijd stuur ik een appje vanaf de vakantie dat we goed zijn aangekomen , leuke foto erbij , geen reactie op gehad. Ook niet op de dag erna op mijn verjaardag dus. Af en toe denk ik echt “ stik er maar in”.
Ik ben duidelijk voorkeur-kind 2.
Mijn zus heeft ze kleinkinderen cadeau gedaan en is al jaren heilig.
Maar mijn zus heeft ook het contact grotendeels verbroken.
Ik mag dus élke week aan telefoon horen hoe jammer ze dat vinden en "of ik al iets gehoord heb van mijn zus".
We bellen gemiddeld 1 keer per week en ik ga 1 keer per 6 weken langs.
Ik ben 50 km verder verhuisd, dus hier langskomen doen ze nagenoeg nooit.
(Ze rijden die 1 keer om de 2 à 3 jaar dat ze toch komen ook élke keer fout* en trappen het na 2 uur - midden in een maaltijd - af "omdat ze nog zo vér terug moeten".)
*Ik woon hier intussen 15 jaar. En toch slagen ze er nog altijd in de foute afrit te nemen, op één of ander vaag industrie-terrein te belanden 7 km van mijn huis, ... terwijl ik hen élke keer als ze gaan komen de weg uitleg. En de juiste afrit.
Gesprekken aan telefoon gaan vooral over hen. En hun valpartijen en medische problemen. En hun vrienden. Of mijn zus. Of de algemene familie.
Ik kan best iets vertellen over mezelf. En dan zijn ze écht wel geïnteresseerd en over-bezorgd. Maar onthouden doen ze het zelden. Ik kan rustig 3 telefoons lang vertellen dat ik bij een arts loop, op controle moet, ... maar 2 dagen later is dat meestal toch echt vervlogen.
Af en toe zie ik mijn ouders dus omdat ik het graag wil. Heel vaak omdat zij het graag willen (als het van hen afhing kwam ik elke 2 weken). En af en toe dus ook gewoon uit plichtsbesef en "omdat het nu éénmaal zo is afgesproken". Het verschilt elke keer.
Voor een stuk spaar ik mijn energie ook voor als ze écht slecht worden. Want dan zullen die elke 2 weken langsgaan geen keuze meer zijn, maar een must.
Tenzij mijn zus tegen dan terug opduikt 
.
Want ik ben gewoon maar het overschot-kind. Ik word zo weer ingewisseld door mijn zus als die ooit terug contact wil.
(Ze woont nog eens dichterbij hen ook. Zij is de brave dochter met het perfecte huishouden die 15 km van hen is blijven hangen. Ik ben de wandelende ramp zonder kinderen met een ramp-huishouden en ik ben een nachtdier.)
Aan appen of berichten doen we overigens niet. Dat is een bodemloze onbeantwoorde put. In 't beste geval lezen ze het, maar zelfs dat meestal niet of pas na 2 weken. Als ik een antwoord wil moet ik bellen. Hoogstens krijg ik soms een bericht "bel even" als ze vermoeden dat ik aan 't werk ben.
Dolfje schreef op 05-02-2023 om 15:40:
[..]
Nee maar ik hoef er zelf niet ook depressief van te worden.
Mensen met een fijne relatie met hun ouders weten niet hoe vervelend en belastend het kan zijn als je dat niet hebt. Het is niet vanzelfsprekend dat je goed contact hebt.
Dit..
En wat Koettie zegt op 05-02-2023
Dolfje schreef op 08-02-2023 om 18:15:
[..]
Hier is het ook zo.
Ik was vorig jaar op mijn verjaardag op vakantie en had de week ervoor mijn verjaardag klein gevierd met schoonouders, moeder en broer.
Zoals altijd stuur ik een appje vanaf de vakantie dat we goed zijn aangekomen , leuke foto erbij , geen reactie op gehad. Ook niet op de dag erna op mijn verjaardag dus. Af en toe denk ik echt “ stik er maar in”.
Herkenbaar ja. Soms denk ik echt, waarom heb je kinderen als je er geen interesse in hebt? Al denk ik dat mijn ouder gewoon zo is. Er wordt echt wel van me gehouden, maar op de 1 of andere manier komt het er niet uit.
Plichtsbesef.Gewoonte. Elkaar blijven zien vanwege je gedeelde geschiedenis. En op gegeven moment taken vervullen vanwege gezondheidsomstandigheden of ontstane zorgbehoefte ( en dat kan ook van de oudere richting de jongere generatie zijn).
Familiecontacten zijn anders dan vriendschappen. Lastiger soms ook, juist vanwege de gedeelde geschiedenis waar ieder op eigen wijze op terugziet. Terwijl het ook kan zorgen voor meer begrip.
In ons gezin zijn wij de oudste generatie. Onze ouders leven niet meer, beide vaders stierven relatief jong, beide moeders bereikten een hoge leeftijd en hadden veel mantelzorg nodig. Dat verandert de relatie flink. Ook de rouw en de eenzaamheid na overlijden van partner/broers/zussen kleurden de bezoeken.
Ik bezocht mijn moeder heel wat jaren uit plichtsbesef en heb daar geen spijt van. Ik weet dat ze veel van me hield, dwars door haar kritische blik heen. Echt zin in op bezoek gaan, hm, dan was ik minder regelmatig gegaan.
Ouders zijn niet je vrienden. Net zo min als je kinderen dat zijn. Ook al zou je dat wensen.
Ik heb de pol niet ingevuld. Mijn ouders leven nog wel. En ik hou ook van ze. Toch hebben we lang strijd gehad om een balans te vinden in het elkaar zien. Het hoeft voor mij zeker niet wekelijks. Ik ben niet heel erg sociaal en meer op mezelf. Terwijl mijn ouders enorm extravert zijn, een enorm druk sociaal leven hebben en tot een 10 jaar geleden vonden dat ik dat ook moest en dat het niet ‘normaal’ was als ik een keer geen behoefte had aan mensen om me heen. Ik moest mezelf terug vinden en ook daar Moesten ze deel van uitmaken, zelfs bij een Nee en een altijd repeterend conflict drongen ze zich nog op. Pas toen ik aangaf dan maar geen enkel contact meer te willen viel het kwartje. Het contact met hen is nog steeds intens. Ik kijk er zelden naar uit, maar ik voel me verplicht. Zeker nu ze op leeftijd komen. Mijn zus heeft jaren geleden het contact al verbroken. Het is een wat beknopt verhaal maar het blijven hoe dan ook mijn ouders. Alleen snap ik dus echt niet dat ik totaal niet op hen lijk en zij niet op mij. Ik vroeg me laatst een keer af of ik me opgelucht zou voelen als ze er niet meer zijn, maar hoewel ik het antwoord wel weet durf ik dat niet hardop te zeggen.
Een ding weet ik wel, soms hebben we het best gezellig. Daar hou ik me dan maar aan vast.