Zien jullie je ouders vooral uit plichtsbesef?
Ik ben toch benieuwd hoe dit nou bij andere mensen werkt..
Mijn situatie: ouders wonen dichtbij, vooral moeder heeft weinig sociale contacten, (maar zegt daar ook geen behoefte aan te hebben), ze nemen zelf nooit het initiatief tot contact/bezoek, behalve als ze echt te lang niks niks horen naar hun zin, dan stuurt moeder een appje of ik wat dingen wil meenemen uit de winkel die bij mijn werk zit (
) Dit gebeurt meestal na 2 weken niet echt contact. Ik probeer ze echt eens in de twee weken te zien, maar dat is eerlijk gezegd dus echt uit plichtsbesef en ik voel me dan ook best vaak een slechte dochter, ook doordat mijn partner véél meer contact heeft met zijn ouders.
We hebben geen slechte relatie, ik hou heus van ze en zij van mij, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt naar uit kijk om tijd met ze door te brengen. De gespreksonderwerpen zijn veelal hetzelfde, iets doen zit er niet in, het is zitten, thee drinken en praten, en ik ben sowieso slecht in visite/koetjes en kalfjes, dat speelt ook mee.
Maar goed, ik denk niet dat er echt oplossingen zijn maar ik ben altijd jaloers op mensen die het écht leuk vinden om tijd met hun ouders door te brengen. En ik ben wel nieuwsgierig hoe de verhoudingen daarin liggen.
(Excuus voor het ontbreken van de optie ‘ik heb geen ouders meer’ maar misschien kun je een optie kiezen om aan te geven hoe het was toen ze er nog wel waren)
Peiling
Waarom spreek jij af met je ouder(s)
Maximaal 3 antwoorden.
Mijn vader zie ik graag, vooral gezien het feit dat zijn gezondheid hem de laatste jaren steeds meer in de steek laat (en hij er toch steeds weer bovenop komt, hoe dan?). Ik wil graag de momenten koesteren.
Met mijn moeder heb ik geen contact meer, dus dat is makkelijk. Maar toen ik nog contact met haar had was het vooral uit plichtsbesef.
Ik ga ook naar mijn ouders omdat ik het fijn vind, of om ze te helpen met dingen waar ze mee bezig zijn, tuinieren bijvoorbeeld. Daarnaast hebben we wat zakelijke projecten samen waar we elkaar over spreken.
Mijn man heeft een nog betere band met mijn ouders dan ik heb. We zijn al heel lang samen en mijn ouders voelen voor hem als de ouders die hij nooit heeft gehad (slechte band met zijn eigen ouders). Dat is iets moois vind ik. We hebben geluk dat ze er nog (in goede gezondheid) zijn.
Ik vind het leuk om bij mijn (schoon)ouders langs te gaan en zij vinden het ook leuk. Ik zie ze meestal elke week wel, regelmatig ook meerdere keren. Ook met broers en zussen een goede relatie. Het lijkt me heel verdrietig om geen goede band te hebben, ik prijs me gelukkig dat ik dat wel heb.
Aviendha schreef op 04-02-2023 om 12:26:
Eigenlijk een combi van alle redenen. Het is plichtsbesef maar eigenlijk wil ik ze ook wel zien, ik wil dat ze mijn kind zien, en zij willen mij en mijn kind zien. Ik ben er niet zo mee bezig wat de echte reden is.
Dit met mijn schoonouders. Ik vind het ook fijn dat onze dochter nog zoveel mogelijk tijd kan doorbrengen met de oma die ze nog wel heeft. Daarnaast is onze dochter echt een kleinkind die ze veel bewuster kunnen meemaken doordat alle andere kleinkinderen kwamen in de tijd dat ze nog een eigen zaak hadden.
Met mijn vader zijn er absoluut geen bezoekjes uit plichtbesef. Hierdoor kunnen we elkaar ook zo geen 2/3 maand niet gezien hebben en ook geen ander contact hebben. Hij zou dit ook niet anders willen, hij had hier bij zijn eigen ouders een hekel aan. Andere momenten als er moeilijkere tijden zijn in mijn gezin of dat van mijn broer/zus, dan is het contact wat intensiever. Het is eigenlijk vooral geen nieuws is goed nieuws. We zien elkaar wel bv bij verjaardagen, feestdagen of familie feestjes.
Ze leven al lang niet meer maar altijd een goede relatie gehad met ouders en schoonouders. We woonden niet dicht bij elkaar en hadden elke week telefonisch contact en één keer in de drie weken ongeveer gingen wij lang. We combineerden ons bezoek wel vaak met andere activiteiten in de buurt. We gingen bijvoorbeeld strand wandelen of lekker de stad in. Ouders en schoonmoeder combineerden we ook meestal op één dag.
Ze hadden belangstelling voor ons leven en zeker mijn ouders waren goed op de hoogte van het nieuws de gesprekken waren dus niet saai en het was geen eenrichtingsverkeer.
Ik heb geen ouders meer, maar wel kinderen waarvan er één niet meer thuis woont, maar wel in de buurt. Als ze langs komt is het erg gezellig, maar ze kont erg weinig langs. Ik wil niet dat het voor haar als een verplichting voelt, dus ik zal niet aandringen op vaker.
Mijn ouders en ik zien elkaar graag.
Mijn ouders en mijn kinderen zien elkaar graag.
Ik had aan 3 opties dus niet genoeg.
Met mijn moeder heb ik een goede band. Mijn vader zwijg ik lekker dood, hij is ook dood trouwens. Mijn moeder kan vooral goed luisteren en dat zonder oordeel doen. Al heeft ze best een mening en ik ook, dan stoppen we daar ergens; we gaan de strijd niet aan. Dat houdt onze relatie goed. Ik merk wel dat ze minder nieuwe dingen beleeft en ze graag luistert naar mijn belevenissen. Andersom hoor ik graag verhalen uit de oude doos. Over haar jeugd of mijn jeugd. We gaan ook samen shoppen, kijken wekelijks een tv programma samen, ik doe haar tuin en enkele boodschappen en ze komt soms hier eten. Dat wilde ze voorál niet wekelijks want ze houdt niet van verplichtingen. Dat komt mooi uit, ik ook niet. Als we geen zin meer hebben in elkaar, gaan we weer naar ons eigen huis en dan zegt ze dat ze me nu wel weer genoeg heeft gezien 
maar soms staat ze me uit te zwaaien van achter het raam als ik vertrek en dat vind ik dan een beetje een verdrietige aanblik.
Ik ben echt gek op mijn ouders en zij op ons en de kleinkinderen en zie ze heel regelmatig. Heeft ook nog nooit gevoeld als een moetje.
Ik zie mijn ouders niet meer sinds kort. Daarvoor ging het een aantal jaren redelijk goed en zag mijn moeder toen 1x in de anderhalve maand en we appten af en toe. Ik woon 3,5 uur bij ze vandaan. Maar er is een periode geweest dat ik het contact heb verbroken. Of zij met mij. Je kan maar zo vaak zeggen dat wanneer het je niet bevalt je op moet donderen en niet meer terug hoeft te komen. Dat deed ik dus op een gegeven moment dan ook maar.
Mijn vader heeft nooit zo veel interesse gehad en als we dan een zeer zeldzame keer iets deden was het op initiatief van mijn moeder (en hoogstwaarschijnlijk omdat zij er geen zin in had). Mijn moeder is eigenlijk een heel ontevreden mens die altijd kritiek heeft op anderen, haar situatie en mijzelf. Ik ben er nu wel klaar mee en voel me er niet schuldig over.
Het lijkt me fijn als je ouders interesse in je hebben, trots op je zijn of iig een arm om je heen slaan wanneer je het niet meer ziet zitten. Als je dan je ouders niet ziet omdat er weinig te bepraten is snap ik het niet zo goed. Als ze er altijd voor je waren dan tenminste. Dan is het toch niet veel moeite om even naar ze te luisteren. Althans, ik zou het wel graag willen. Maar goed, vaak zit er meer achter dan hetgeen je in 1 forumpost kan lezen.
Ik kan me voorstellen dat je er klaar mee bent broodtrommel.
Kinderen doen alles vaak heel anders dan hun ouders. Als een soort reactie. Jij ziet namelijk de fout die zij niet zien. Veel later lijken ze soms ineens veel meer op hun ouders dan ze ooit hadden kunnen denken.
Miepjecody schreef op 04-02-2023 om 15:09:
Ik begrijp niet goed wat er mis is met thee drinken en praten. Waarom moet het voor jezelf ook " leuk" zijn?
Omdat het anders energie vreet? Ik onderhoud alleen contact met mensen waar ik ook energie van krijg. Dat gaat ook op voor mijn ouders. Dus ik heb bij beide besloten om niet meer op bezoek te gaan. Met één ouder heb ik nog wel app contact.
Miepjecody schreef op 04-02-2023 om 15:09:
Ik begrijp niet goed wat er mis is met thee drinken en praten. Waarom moet het voor jezelf ook " leuk" zijn?
Niet bij mijn eigen ouders maar van dichtbij maak ik het mee hoe moeilijk het kan zijn om alleen maar thee te drinken en te praten.
Dat je naar je ouders gaat uit plichtsbesef en niets gemeenschappelijks (meer) met ze hebt. De gesprekken gaan niet verder dan het weer, de scheef geparkeerde auto van buurman Piet, het ziek en zeer van die dag en de herrie in de straat tijdens oud en nieuw.
Als je zelf binnenkomt met een arm in een mitella verwacht je daar (inmiddels tegen beter weten in) wat aandacht voor en wil je niet nog een keer het hele verhaal horen van de gebroken arm van je moeder van 15 jaar geleden.
Meehuilen en ach en wee wat erg hoeft echt niet maar het besef dat je met die arm nu niet meteen even naar het schuurdak kijkt is wel fijn.
Bakblik schreef op 05-02-2023 om 11:17:
[..]
Niet bij mijn eigen ouders maar van dichtbij maak ik het mee hoe moeilijk het kan zijn om alleen maar thee te drinken en te praten.
Dat je naar je ouders gaat uit plichtsbesef en niets gemeenschappelijks (meer) met ze hebt. De gesprekken gaan niet verder dan het weer, de scheef geparkeerde auto van buurman Piet, het ziek en zeer van die dag en de herrie in de straat tijdens oud en nieuw.
Als je zelf binnenkomt met een arm in een mitella verwacht je daar (inmiddels tegen beter weten in) wat aandacht voor en wil je niet nog een keer het hele verhaal horen van de gebroken arm van je moeder van 15 jaar geleden.
Meehuilen en ach en wee wat erg hoeft echt niet maar het besef dat je met die arm nu niet meteen even naar het schuurdak kijkt is wel fijn.
Ik denk dat hier het verschil zit: mijn moeder vraagt altijd naar mijn wel en wee. Ook al heeft ze zelf last van haar lijf, dat meldt ze nooit als eerste. Maar ik zie zelf ook wel dat ze moeilijk loopt ofzo. Ze wacht ook altijd met spanning op de uitslagen van mijn scans en onthoudt wanneer ik weer een artsenbezoek heb gedaan. Daarnaast praat ze inderdaad vooral over de buren, inbraken, wie zijn vuilnisbak niet op tijd binnenzet en zijn blaadjes niet van de oprit veegt. 
Tsja, boeit mij niet, maar dan switch ik van onderwerp en omdat ze het nieuws nog goed volgt, praten we daarover.