Zien jullie je ouders vooral uit plichtsbesef?
Ik ben toch benieuwd hoe dit nou bij andere mensen werkt..
Mijn situatie: ouders wonen dichtbij, vooral moeder heeft weinig sociale contacten, (maar zegt daar ook geen behoefte aan te hebben), ze nemen zelf nooit het initiatief tot contact/bezoek, behalve als ze echt te lang niks niks horen naar hun zin, dan stuurt moeder een appje of ik wat dingen wil meenemen uit de winkel die bij mijn werk zit (
) Dit gebeurt meestal na 2 weken niet echt contact. Ik probeer ze echt eens in de twee weken te zien, maar dat is eerlijk gezegd dus echt uit plichtsbesef en ik voel me dan ook best vaak een slechte dochter, ook doordat mijn partner véél meer contact heeft met zijn ouders.
We hebben geen slechte relatie, ik hou heus van ze en zij van mij, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt naar uit kijk om tijd met ze door te brengen. De gespreksonderwerpen zijn veelal hetzelfde, iets doen zit er niet in, het is zitten, thee drinken en praten, en ik ben sowieso slecht in visite/koetjes en kalfjes, dat speelt ook mee.
Maar goed, ik denk niet dat er echt oplossingen zijn maar ik ben altijd jaloers op mensen die het écht leuk vinden om tijd met hun ouders door te brengen. En ik ben wel nieuwsgierig hoe de verhoudingen daarin liggen.
(Excuus voor het ontbreken van de optie ‘ik heb geen ouders meer’ maar misschien kun je een optie kiezen om aan te geven hoe het was toen ze er nog wel waren)
Peiling
Waarom spreek jij af met je ouder(s)
Maximaal 3 antwoorden.
Omdat ik hen graag wil zien én omdat zij mij graag willen zien.
Maar ik begrijp je idee: als je dezelfde vraag zou stellen over mijn broers en zussen zou het antwoord (ook) zijn: zuiver uit plichtsbesef en ik probeer het tot een minimum te beperken.
Zowel mijn ouders als mijn schoonouders leven niet meer. Ik had een heel goed contact met mijn ouders. Na het overlijden van mijn schoonmoeder was het contact met mijn schoonvader meer uit plichtsbesef.
Mn vader is eenzaam en op veel vlakken niet zo zelfstandig/zelfredzaam. Is pas 67 maar lijkt soms 80+. Constant problemen met de radio, computer, printer of andere apparaten en dan word ik weer gebeld. Wekelijks of vaker. Hij maakt nooit wat mee dus altijd dezelfde gesprekken. Kost me veel energie om wekelijks daar iets te maken en een oud verhaal te horen die ik mee kan praten. Maar goed, niet gaan vind ik ook geen optie.
Met m'n moeder beetje lastige band. We hebben veel gemeen maar ik erger me vaak aan haar waardoor ook die afspraken energie kosten. Gaat voornamelijk over haar en kan over weinig dingen ouderlijk advies vragen, dat zou ik graag wel kunnen. Loopt vaak uit op vervelende discussies. Ik zie m'n moeder maandelijks denk ik, vind ik genoeg.
Zie beide ouders vaker dan voor mij zou hoeven.
Ik ben heel blij datmijn moeder nog leeft . Helaas wonen we 860km bij elkaar vandaan. Daarvoor komt ze 2 keer per jaar en ga ik 1week met haar op strandvakantie. Hoop dat ze nog lang fit blijft. Ze is 80.
Ik zag mijn moeder tot voor kort meestal 2 of 3 keer per week. Haar huis lag op weg naar mijn werk, dus was vaak een kwestie van een half uurtje kopje thee drinken. Heel gezellig.
Inmiddels heb ik ander werk en zit mijn moeder in een verzorgingshuis en ik moet nog een nieuwe weg zoeken. Direct na werk kan niet want dan eet ze. En later vind ik in deze tijd van het jaar niet altijd fijn (ik heb alleen een fiets). Dus nu is het meestal 1 keer per week.
Meestal genieten we van elkaars gezelschap. Ze is 87 en nog goed bij. Wel vind ik het verdrietig om te zien dat haar wereld steeds kleiner wordt, omdat veel familie en vrienden van haar generatie wegvallen. En zelf vindt ze dat ook moeilijk.
Ik zie mijn ouders graag, en zij mij ook geloof ik. We hebben na mijn idee een goede band en dat is fijn. Zeker sinds ik forum weet ik dat het ook heel anders kan. In mijn dagelijks leven weet/wist ik buiten vrienden en familie om gemiddeld genomen niet hoe de band met hun ouders is.Dan bedoel ik kennissen (niet directe) buren en collega’s bijvoorbeeld.
Mijn ouders uit plichtbesef blijven zien heb ik jaren gedaan voor mijn kinderen .
Zodat ze toch een opa en oma hadden . Ondanks dat ik met enige regelmaat vernederd werd door stiefouder . Mijn eigen ouder daar niet tegen optrad.
Tot stiefouder overleed , ik mee de uitvaart en alle andere rompslomp mee heb geregeld met bio ouder. En bio ouder na de uitvaart een beroep op me bleef doen. Ik ben er 6 weken lang geweest . 2 kinderen naar school brengen , door naar bio ouder, kinderen ophalen van school , snel de honden uitlaten en weer terug naar bio ouder met de kinderen. Daar kwam man na zijn werk heen , avondeten alles opruimen en naar huis. Dit 6 weken lang dag in dag uit. Tot de verjaardag van de ouder . Daar kreeg ik te horen dat ik niet genoeg er ben geweest voor haar.
Dat was de druppel .
We zijn daar nooit meer geweest. Heb de kinderen altjd gezegd dat het aan hun zelf is wat ze doen . Willen ze gaan dan is dat hun goed recht maar willen ze dat niet is dat ook hun goed recht
Nu ze sinds anderhalf jaar is overleden voelt dat dubbel.
Daddy_gijs schreef op 04-02-2023 om 13:17:
Omdat ik hen graag wil zien én omdat zij mij graag willen zien.
Maar ik begrijp je idee: als je dezelfde vraag zou stellen over mijn broers en zussen zou het antwoord (ook) zijn: zuiver uit plichtsbesef en ik probeer het tot een minimum te beperken.
Grappig, dat is bij mij net andersom, de band met mijn broers en zus is veel wederkeriger.
Dank jullie allemaal voor het delen, ik vind het fijn om te lezen hoe divers de banden (natuurlijk!) zijn. En ik ga er toch ook weer een beetje over nadenken hoe ik het ook leuker voor mezelf kan maken (thanks Anijs) ik hang denk ik ook mede in de zitten-thee-en-pratenmodus doordat mijn partner ziek is en hij niet veel anders kan momenteel (waardoor dus inderdaad het contact met de schoonouders op hetzelfde neer komt, alleen minder frequent maar dan wel langer per keer, waarbij ik mezelf ook weer enigszins zit op te vreten tot ik mag gaan koken)
Maar mijn ouders te eten uitnodigen, met evt een zus of broer erbij scheelt alweer, dan is er ook iets anders om op te focussen. Of zelf zo nu en dan daar gaan eten, vind ik ook ontspannener dan op theevisite. En een keer wat met moeder gaan doen (al is ze vrij slecht ter been) is ook een goed idee.
En wat een heftig verhaal RodePanda 
Als ik dat soort dingen lees moet ik me toch wel gelukkig prijzen met die van mij. Goed dat je een grens hebt getrokken.
Ik zie mijn ouders meerdere malen per week. Ik breng 3 keer per week onze hond bij mijn moeder in de ochtend, en wij halen hem dan na werktijd weer op. Daarnaast ga ik denk ik zo'n 2 a 3 keer per week langs in de avond of in het weekend. Soms wat minder als wij het erg druk hebben. Ik vind het fijn om mijn ouders te zien, en zij vinden het fijn om mij te zien.
Mijn moeder spreek ik ook dagelijks op de app. Mijn vader is geen apper dus die spreek ik vaak alleen face to face.
Ik begrijp niet goed wat er mis is met thee drinken en praten. Waarom moet het voor jezelf ook " leuk" zijn?
Ik ga langs, omdat ik ze graag wil zien en omdat ze ons ook graag willen zien. Voelt echt niet als verplichting gelukkig. Ik zie ze zo eens in de 6-8 weken ivm afstand. Dan zijn we er ook meteen een heel weekend of in vakantie langer. We gaan ook regelmatig met elkaar een week op vakantie, samen met het gezin van mijn broer. Ik spreek ze wekelijks, dan bespreken we weer even alle gebeurtenissen van de week enz 
meestal heb ik mijn moeder dan aan de lijn, gesprek van 30-45 minuten ongeveer.
Ik zie/spreek mijn ouders graag. Overigens is spreken vaak voldoende hoor. Meestal zien we elkaar elke twee weken maar het voelt ook niet raar als het langer duurt. We bellen nog wel vaak tussendoor.
Bij mijn man ligt het anders. Dat is echt een verplichting en die ziet hij dus eigenlijk alleen met gelegenheden. En soms als de kinderen daar hebben gelogeerd, maar ook dan gebeurd het regelmatig dat ik ze op haal ipv man. Zijn moeder is daar erg verdrietig om, maar hij heeft echt geen enkele behoefte om haar vaker te zien. Ik snap het ook wel. Het is dat de kinderen zo dol zijn op d'r. Maar even een half uurtje daar zitten om ze op te halen en al je energie is weer weggezogen.
Ik woon niet bij ze in de buurt dus ik zie ze niet vaak. Ze zouden me wel vaker willen zien. Als we afspreken is het wel gezellig en doen we vaak wat leuks.
Ik app wel regelmatig met m’n moeder en af en toe bellen we.
Ik zie ze elke week, soms meerdere keren. Ze komen altijd op vrijdag na het boodschappen doen, koffiedrinken. Ik kan de klok erop gelijk zetten. Als ik niet kan of wil laat ik dat weten en dat snappen ze. Ik ga ook regelmatig langs want ze wonen in de buurt, om te helpen met iets of gewoon even koffie met mijn moeder. Ze zijn in de 70, maar nadat mijn vader ernstig ziek is geweest, is bij mij het besef gegroeid dat ze er niet eeuwig meer zijn.