Zien jullie je ouders vooral uit plichtsbesef?
Ik ben toch benieuwd hoe dit nou bij andere mensen werkt..
Mijn situatie: ouders wonen dichtbij, vooral moeder heeft weinig sociale contacten, (maar zegt daar ook geen behoefte aan te hebben), ze nemen zelf nooit het initiatief tot contact/bezoek, behalve als ze echt te lang niks niks horen naar hun zin, dan stuurt moeder een appje of ik wat dingen wil meenemen uit de winkel die bij mijn werk zit (
) Dit gebeurt meestal na 2 weken niet echt contact. Ik probeer ze echt eens in de twee weken te zien, maar dat is eerlijk gezegd dus echt uit plichtsbesef en ik voel me dan ook best vaak een slechte dochter, ook doordat mijn partner véél meer contact heeft met zijn ouders.
We hebben geen slechte relatie, ik hou heus van ze en zij van mij, maar ik kan niet zeggen dat ik er echt naar uit kijk om tijd met ze door te brengen. De gespreksonderwerpen zijn veelal hetzelfde, iets doen zit er niet in, het is zitten, thee drinken en praten, en ik ben sowieso slecht in visite/koetjes en kalfjes, dat speelt ook mee.
Maar goed, ik denk niet dat er echt oplossingen zijn maar ik ben altijd jaloers op mensen die het écht leuk vinden om tijd met hun ouders door te brengen. En ik ben wel nieuwsgierig hoe de verhoudingen daarin liggen.
(Excuus voor het ontbreken van de optie ‘ik heb geen ouders meer’ maar misschien kun je een optie kiezen om aan te geven hoe het was toen ze er nog wel waren)
Peiling
Waarom spreek jij af met je ouder(s)
Maximaal 3 antwoorden.
Kind (eten) moet natuurlijk kind(eren) zijn
Nog een extra optie zou fijn zijn..., ik heb geen ouders meer.
Wel een interessante vraag. Toen ze nog leefden ging ik met plezier naar ze toe. Mobiele telefonie stond nog in kinderschoenen maar ik zou het enorm leuk hebben gevonden om met mijn ouders van alles via de app uit te wisselen.
ik zou me in ieder geval niet schuldig voelen, want het klinkt alsof je ouders ook niet snakken naar meer bezoekjes. Als dit voor jullie werkt, is het toch prima?
Lali schreef op 04-02-2023 om 12:23:
Nog een extra optie zou fijn zijn..., ik heb geen ouders meer.
Precies. Ik zie ze niet meer. Maar dat is de reden…,
Hoe naar dat ook is voor mensen, het is niet echt relevant voor de vraagstelling imho. En ik kan m ook niet meer editten
Eigenlijk een combi van alle redenen. Het is plichtsbesef maar eigenlijk wil ik ze ook wel zien, ik wil dat ze mijn kind zien, en zij willen mij en mijn kind zien. Ik ben er niet zo mee bezig wat de echte reden is.
Moosey schreef op 04-02-2023 om 12:26:
Hoe naar dat ook is voor mensen, het is niet echt relevant voor de vraagstelling imho.
Maar wel voor andere mensen op dit forum die de poll willen invullen.
Montblanc schreef op 04-02-2023 om 12:24:
ik zou me in ieder geval niet schuldig voelen, want het klinkt alsof je ouders ook niet snakken naar meer bezoekjes. Als dit voor jullie werkt, is het toch prima?
Nou ja, dat is natuurlijk het probleem, ik voel dat ze heus wel meer zouden willen, maar dat zullen ze nooit zeggen.
ik zie het als taakje maar als ik er ben is het best gezellig. Althans, bij mijn moeder. Het is makkelijker nu ze in een verzorgingshuis woont. Dan neem ik haar mee naar het restaurant dus is het sowieso al wat enerverender. Bij mijn vader zit ik me te verbijten en wil ik zo snel mogelijk weer weg.
Ze leven niet meer, dus ik zie ze niet meer. Denk dat er heel wat forumleden zijn die in hetzelfde schuitje zitten. Ik heb de poll dan ook maar niet ingevuld.
Toen ze nog leefden zag ik ze heel regelmatig, mopperde ik daar ook heel regelmatig over omdat ik voor mijn gevoel wel wat beters te doen had en ze mijn tijd en aandacht opeisten op momenten dat het me soms niet zo goed uitkwam.
Maar nu ben ik blij dat ik ze zoveel heb gezien, en dat onze kinderen een fijne band met ze hebben opgebouwd. Ik voel me alleen wel eens schuldig over mijn gedachten...
Excuus toegevoegd voor het niet bedenken van de optie ‘ik heb geen ouders meer’ aan de OP
Ik spreek mijn moeder (bijna) dagelijks wel even, gewoon een kattebelletje. Niet omdat dat moet, maar omdat ik dat fijn vind en vooral omdat ik heel erg blij ben dat ik hen nog in mijn leven mag hebben op hun 80+ leeftijd.
Ook ga ik elke week wel even bij hun langs, om dezelfde reden als hierboven geschreven. En natuurlijk mopperen mijn zus/broer/ik ook weleens over hen, zij zijn gewoon van een hele andere generatie en hebben andere gewoonten, maar die nemen we maar voor lief. Ik houd zielsveel van hen en zij hebben altijd voor hun kinderen klaargestaan en nóg als dat nodig is, dus nee, ik doe het zeker niet uit verplichting, maar uit en met liefde 🥰
Ik wilde eigenlijk 4 opties aanvinken, maar dat kon niet. Zowel ik, als mijn kinderen willen mijn ouders zien en andersom ook. Nu wonen mijn ouders op een uur rijden, dus er kan zo een maand voorbij zijn dat we elkaar niet zien. We zien elkaar vooral op verjaardagen. Dan zitten we al op zo’n 12x per jaar. En dan nog kerst/sinterklaas/ oud en nieuw.
Ik spreek mijn ouders wel wekelijks via de telefoon. Soms maar 5 minuten, soms een uur. En soms ook wel via de (familie)app.
Maar op zich, als jouw ouders nooit initiatief nemen tot contact (behalve in praktische zin, neem even wat mee uit de winkel) én als jullie elkaar zien dan is het niet op een manier die prettig is voor jou (zitten, thee en praten) dan is het toch logisch dat het voor jou voelt als een verplichting?
Hoe zou er gereageerd worden als jij een nieuw idee zou opperen, een nieuwe vorm van elkaar zien? Wat voor dingen doet je vriend met zijn ouders?
Ik heb een lieve ouder. Soms zien we elkaar omdat mijn ouder daar behoefte aan heeft, soms vanuit iets praktisch maar dan is het ook gezellig, soms omdat ik er behoefte aan heb.
We doen ook met enige regelmaat dingen samen, soms met partner van mijn ouder erbij: naar een concert of theater, samen koken of ergens eten of wandelen meestal. Toen mijn beide ouders nog leefden had ik met beiden een goede band, nu gelukkig nog steeds met de ouder die er nog is.
Ik weet zeker dat we van elkaar houden en dat geldt ook voor mijn broer en zus en ouder. Maar we spreken dat niet echt naar elkaar uit en voor mij is dat helemaal oké. (ik heb er ook geen spijt van dat overleden ouder en ik dat nooit hebben uitgesproken en dat is voor mij het belangrijkste signaal dat het voor mij ook niet met woorden hoeft) De band met een van de partners van mijn broer/zus en mijn ouder is gecompliceerd. Volgens mij ligt dat niet aan mijn ouder. Dat maakt dingen soms lastig.
Zelf heb ik geen partner, overigens.
(Wat een openhartige post...geen idee of je er iets mee kunt, maar ik vind het ook een mooie vraag dus vandaar dat ik reageer)
Mijn eigen ouders zie ik graag, ze zijn over het algemeen nog goed mobiel en weer kunnen dus ook samen wat ondernemen.
Een ouder heeft nu tijdelijk wat meer mantelzorg nodig en dat gaat met mijn zussen in goede harmonie. Ouders zijn daar oprecht dankbaar voor een het is altijd gezellig, ook als je alleen komt om bedden te verschonen en was op te vouwen ga je met een blij gevoel weer weg.
Als we bij elkaar zijn met mijn hele gezin hebben ze interesse in wat de kinderen doen qua werk, sport en studie en ook de kinderen tonen interesse in het leven van opa en oma.
Het contract en zorgen voelt niet als een heilig moeten, meer als een kans om iets terug te doen voor de tijd dat mijn kinderen klein waren en frequent in het ziekenhuis lagen en ik hulp nodig had om de boel hier thuis draaiende te houden.