Wat is het meest vervelendste wat je ooit heb meegemaakt in een vriendschap?

Mijn pleegzusje en beste vriendin verbrak het contact toen ik ging studeren. Ze had er moeite mee dat ik geslaagd was en zij niet. Wilde zichzelf de pijn van het uit elkaar groeien, besparen. Ik heb haar laten weten dat ik dat heel verdrietig vond en er altijd voor haar zou zijn, maar het zou respecteren dat ze geen contact meer wilde. 

Ruim twintig jaar lang had ik geen idee waar ze uithing en of ze er überhaupt nog was. Tot ze weer opdook. We pakten de draad moeiteloos op en hebben aanvankelijk weer veel gelachen en gehuild samen. Tot haar behoefte aan contact veranderde. Ze had het erg zwaar. Had niemand anders. Claimde me. Ik deed mijn best. Maar drie keer per dag contact was natuurlijk niet gezond en op een gegeven moment was bij mij de koek op. Samen kwamen we tot de conclusie dat ik niet de vriendin kon zijn die zij nodig had. Heel jammer dat het zo is gelopen. Ik denk nog vaak aan haar. 

Verder heb ik best veel vrienden en vriendinnen. Aan elke periode in mijn leven heb ik wel vriendschappen overgehouden. 

ik kan niet teveel schrijven ivm herkenbaarheid, maar toen ik ten huwelijk gevraagd werd en de reactie alleen was: ‘hebben jullie nog geld voor een bruiloft na de verbouwing dan?’ Voelde het voor mij wel als de druppel 
Niks gefeliciteerd of dergelijke, dit was de enige reactie. 
en ik las net iets over verjaardagen, zelfde persoon vergat altijd mijn verjaardag (en mij boeit het niet zo want ik vier het nooit) maar toen ik 1 keer haar niet op tijd feliciteerde werd ik een week lang streng toegesproken via whatsap. Hoe erg het haar wel niet kwetste….  

Ninoea schreef op 22-03-2024 om 16:07:

@slechtsopbezoek ik ben zo’n iemand die verjaardagen vergeet en onbelangrijk vind. Van 1 vriendin weet ik dat ze er veel waarde aan hecht om wat te horen, voor haar heb ik diverse wekkers ingesteld en dergelijke om het maar te onthouden. Dan nog is het twee keer misgegaan (in de 30 jaar dat ik haar ken). Al mijn vriendinnen (ik heb 4 losse vriendinnen met wie ik al heel lang bevriend ben) weten dat ik niet goed in data ben, en ze weten ook dat ik wel goed ben in luisteren, meevoelen, kritisch meedenken, helpen, gek doen, etc. Ze weten ook dat het geen desinteresse is, maar gewoon oprecht dat het me moeite kost die verjaardag.
Jouw situatie is niet een ‘gewone’ verjaardag. Jij hebt heel veel situaties meegemaakt die traumatisch zijn (geweest) voor je en je hebt het dusdanig zwaar dat je suïcide pogingen hebt gedaan. Ik zou denk ik, als ik me een vriendin van je beschouwde, mogelijk ook voor jou heel verkeerde signalen geven. Niet omdat ik dat wil, maar wel omdat jij dusdanig kwetsbaar bent dat iets dat ogenschijnlijk klein is, voor jou niet klein is gezien de hoeveelheid pijn die jij ervaart. Ik denk dat ik het heel ingewikkeld zou vinden en ook een hele grote verantwoordelijkheid/zwaar zou vinden om je vriendin te zijn omdat ik echt ontzettend bang zou zijn iets te doen of zeggen, per ongeluk, dat schadend voor jou is. Om eerlijk te zijn heb ik dat al met dit bericht.
Ik vind het heel erg naar dat je je zo voelt, het leven zo zwaar is en er zoveel teleurstelling is en was. Ik wens je heel veel liefde en ook licht en luchtigheid want dat lijken me gevoelens die je niet (of maar heel weinig) ervaart.

Kijk, een post als dit, ervaar ik dus totaal níet als belastend. Het ging me ook niet zozeer om de verjaardag an sich. Het ging me om de woorden "Lekker boeiend, ook." (Die niet van jou waren).

Volgens mij is de kern gewoon dat je van alles kunt zeggen, als je iemands gevoel maar serieus neemt. Ik begrijp van alles. Ik weet van mensen die gewoon vergeetachtig zijn. Ofzo. Als ik het maar weet. En geen "Lekker boeiend ook," want dan neem je iemand gewoon niet serieus.

In mijn ervaring is dat ook het geval m.b.t. het euthanasietraject / het hebben van een doodswens / suïcidale gedachten. Als het er gewoon over kan gaan, krijg je wat lucht. Maar de meesten denken: "Ik zeg maar niks, wie weet wat ik aanwakker. En dan ontstaat er een hele kloof, waar ik me altijd gewenst moet opstellen. Anders antwoorden dan hoe ik me voel, want anders zo belastend. 

Jij omschrijft precies het probleem: jij zou een vriendschap met mij ingewikkeld vinden, ik aan de andere kant moet altijd rekening houden met een ander. En niet één ander, maar íeder ander. Als iemand vraagt hoe het gaat en ik zou zeggen "Goed," dan lieg ik. Ben ik eerlijk, schrikt men. Kortom, ik pas me altijd al aan.

Ik bedoel het niet als verwijt, maar als conclusie. Als tweede reden voor mijn euthanasie-aanvraag. (De eerste is de batterij ziekteklachten). Ik voel me totaal niet hier horen, op de wereld. 

Het ironische is dat ik in al die jaren zo weinig kritisch ben geweest en zoveel heb geaccepteerd onder het mom van "Ik mag niet teveel vragen" of "Ik zal wel zeuren", dat het uiteindelijk een tegengesteld effect heeft gehad.

Een iets luchtiger voorbeeld is bijvoorbeeld de "vriendin" die ik eerder noemde. We zouden op een dag naar een bronnenbad. Kort van tevoren zegde ze af. Ik was heel teleurgesteld, maar wist ook: "Kan gebeuren." Ze zei: "We gaan binnenkort."

Een paar dagen daarna plaatste ze foto's van haar en haar zus, in dat bronnenbad (of althans, in de eetgelegenheid daar, met tekst "Een dagje uit," blabla.

Ik durfde er niets over te zeggen of vragen, want tja... het is niet verboden dat ze daar was. Ik voelde wel een "Au."

Maar door dit soort dingen weg te relativeren, is wel ontstaan dat er een vicieuze cirkel is ontstaan tussen dat ik nooit weet wat ik wanneer ergens wel-of-niet over mag zeggen, terwijl die anderhalve paardenkop die me góed kent, weet dat ik best veel begrijp. 

Campanula schreef op 22-03-2024 om 17:38:

[..]

Dus als anderen minachtend zijn (over voor jouw belangrijke dingen) heb je een bevestiging gekregen dat je niets meer te zoeken hebt op een forum of op aarde? Wat houd je dan overeind als alles wegvalt?

Het klinkt alsof je de haat van buiten naar binnengetrokken hebt en ten prooi bent gevallen aan een proces waarin je signalen gevoelsmatig bent gaan overtaxeren in plaats van zien zoals ze zijn. Lomp en ongericht. Maar goed. Duizenden speldenprikken kunnen ook een groot gat worden.

Of je iets te zoeken hebt weet ik ook niet. Volgens mij is er niets te vinden maar ik gun je het beste, ook als dat de stilte is.

Als alles weg valt? Alles ís al weg (ik lijk de moeder van Jan Smit). Vriend dood, zijn ouders dood (allen zelfdoding), vriendin verongelukt. Uitbehandeld in de psychiatrie. Überhaupt geen wil meer, ook. Familiecontecten beëindigd. 

Wat mij overeind houdt, is het zicht op een humane dood.

Mijn zin schreef ik ook naar mezelf, dat dìt dus mede is waar ik elke keer weer tegenaan loop. Sommige dingen zijn onherstelbaar. Daarmee erken ik dus mijn muren, voor alle duidelijkheid.

Campanula schreef op 23-03-2024 om 11:01:

[..]

Of een vraag 'raar' is heeft met de context te maken.

Context is tocb het stukje wat je schreef? Oo basis daarvan is het geen rare vraag

Streepseltje schreef op 23-03-2024 om 14:07:

Een vriendin die als puber toen ze bij mij op de kamer sliep, me heeft aangerand, aan mijn borsten zat en met haar vingers dingen heeft gedaan die ik absoluut niet wilde. Hoewel ik maar bleef zeggen dat ze moest stoppen, deed ze dat niet. De vriendschap bleef aan, hoewel ik heel erg beschadigd was maar ik kon dat niemand vertellen. Uiteindelijk is de vriendschap gelukkig doodgebloed. Ik mis haar absoluut niet.

wtf dit is gewoon verkrachting

Moederkareltje schreef op 23-03-2024 om 21:58:

ik neem vriendschappen niet zo serieus, ze komen en gaan. Er zijn altijd wel enige vormen van jaloezie, afgunst, wedijveren etc bij vrouwen onderling, en de mannen willen dan weer de penis mee laten doen dus wordt hem op lange termijn ook niet. Geef mij maar bloedbanden. Met mijn broers en zussen weet ik dat ze mij het licht in de ogen gunnen en van mijn ouders ook zonder bijbedoelingen of dubbele agenda's en geroddel.

Dat herken ik wel. 

Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 00:32:

Iemand die zich 25+ jaar lang kennelijk 180° anders heeft voorgedaan. Ik denk nog met enige regelmaat "Hoe heb ik zo blind kunnen zijn," maar ze deed zich kennelijk heel anders voor dan dat ze werkelijk dacht.
Het meest kwetsende vind ik nog wel dat ze weet dat ik stelselmatig mishandeld ben (heb complex trauma en zit in een euthanasietraject). Zij is zelfs meegeweest naar een eerste gesprek m.b.t. die euthanasie. Op een dag nodigde ze me uit en binnen no time kreeg ik de wind van voren, begon ze me uit te schelden en te roepen dat iedereen mij haat, dat niemand mij mag. En dat op de repeat. Terwijl ze weet dat dit o.a. dingen zijn die ik als kind ook altijd al hoorde.
Ik zat vastgenageld aan de bank terwijl haar geschreeuw maar toenam. Ik weet echt niet waar dit vandaan kwam. Ik kan niet anders bedenken dan dat ze kennelijk al die jaren heeft lopen liegen; sommige eerdere gebeurtenissen staan ineens in een ander licht. Mijn dagbesteding had ze ook al eens verknald door te beweren dat een deelnemer die mij helemaal niet kende en ik haar niet, mij haatte. Wat wel als resultaat had dat ik mij er niet meer veilig voelde.
Ik wil niet beweren dat ik geen fouten maak. Maar als iemand je zo keihard pakt op je trauma, nee, dan ben je lager dan laag bezig.
Ik heb er nog regelmatig nare dromen over.
Mocht mijn euthanasie doorgaan, is zij absoluut niet welkom op de crematie. Al denk ik dat ze te laf is om ooit ergens op terug te komen of toenadering te zoeken (wat dan een beetje te laat is).
Voor haar is de deur sowieso dichter dan dicht.
Dit heeft me minstens zo gekwetst als alle mishandelingen.

Ik vind dit wel het meest heftige wat ik hier heb gelezen. Deze "vriendin" zou ik graag voor je willen aanpakken, zo boos wordt ik ervan!

vriendschap hier geëindigd omdat ik niet op haar 30ste verjaardag kwam. Omdat het ook mijn zoontje zijn verjaardag was. Dus kreeg zelf een huis vol visite. Ook eiste ze dat ik zijn verjaardag zou verzetten. Nou dacht het niet toen heeft ze mijn 06 nr aan familie gegeven en die hebben mij tot midden in de nacht
 gestalkt waardoor ik mijn nr moest veranderen.

Mick87 schreef op 23-03-2024 om 23:16:

[..]

Dat herken ik wel.

Ik niet, ik heb veel meer aan vrienden dan aan (half) broers en zussen en ouders. Wat dat betreft zegt bloedband mij helemaal niks.