Wat is het meest vervelendste wat je ooit heb meegemaakt in een vriendschap?
Wat is het meest vervelendste, verdrietigst, ergste, vertrouwen beschadigend wat je ook hebt meegemaakt met een vriend/vriendin?
MRI schreef op 22-03-2024 om 11:40:
[..]
Inderdaad, ik schrik best van de mensen die gewoon niet aan vriendschap doen omdat ze het te druk hebben. Begrijpelijk hoor, maar hoe moet dat later? Vraag ik (oud en grijs) me af.
Er zijn toch altijd andere sneu oude omaatjes die verder niemand hebben? Ik stel me zo voor dat ik dan misschien wel de buurvrouw eens op de koffie vraag of zo. Of ik blijf vrijwilligerswerk doen als ik in goede gezondheid blijf. En mocht ik in een tehuis terecht komen, mensen zat daar. Ik maak me daar geen zorgen over.
MMcGonagall schreef op 22-03-2024 om 09:17:
[..]
Ik ook niet meer. Ik wens niemand slechte dingen toe maar ik kan het gewoon niet meer opbrengen om te voldoen aan de (altijd ongeschreven) verplichtingen die vriendschappen met zich meebrengen. Verwachtingen waaraan je niet kunt voldoen, de energie die het kost. In ruil voor soms een gezellige dag/avond. Misschien als ik oud en grijs ben en niet meer werk of zo.
Dan heb je ander soort vrienden, bij mij moet ik bij geen van mijn vrienden ergens aan " voldoen"
Yvaine schreef op 22-03-2024 om 10:25:
Iets te herkenbaar om hier op te schrijven dus bij deze alleen de hoofdlijn. Een vriendin en ik wilden beiden graag iets, we stonden hier al jaren voor op een wachtlijst. Ik stond hoger op de lijst, sterker nog ik had haar ooit aangeraden zich ook op de lijst te laten zetten. Toen hetgene beschikbaar werd wat we wilden kregen we beiden een mailtje. Ik met dat ik nr1 was. En zij dat ze nr2 was en het zou krijgen als nr1 het niet wilde of niet binnen 24h zou reageren. Echter waren we samen op reis in een gebied met gebrekkig internet. Lang verhaal kort, zij las het mailtje eerder en zorgde er vervolgens met smoesjes voor dat ik mijn mail niet las en dus niet op tijd reageerde.
Wat een rotstreek zeg 
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 11:10:
Wat betreft verjaardagen: als je bevriend bent, laat je toch op z'n minst even wat horen? Houdt dat op bij 11+?
Als het alleen om die verjaardag gaat, terwijl de vriendschap verder leuk is, vind ik het kinderachtig om daar een punt van te maken.
Als de vriendschap verder al niet zo leuk is, dan lijkt dat me een groter probleem dan die verjaardag.
Ik ga ervan uit dat mensen zelf ook dingen in hun leven hebben die tijd en aandacht vragen. Mantelzorg of een ziekte of shit op je werk of andere dingen kunnen zoveel van je energie vergen dat een appje of verjaardagskaart er wel eens bij inschiet.
Vriendschap is voor mij dat je elkaar vergeeft en accepteert om dat soort kleinigheden, zolang er verder maar belangstelling en aandacht is voor elkaar.
Ikzelf heb veel verdriet gehad om een vriendin die ik jarenlang als beste vriendin beschouwde, die het contact heeft verbroken.
We trokken op de middelbare school veel op en zijn ook nog samen op vakantie geweest. In de jaren erna schreven we met elkaar (ze is 600 km ver ver weg gaan wonen).
Na een tijd kreeg ik geen reactie meer.
Ik ging samenwonen en stuurde een adreswijziging, geen reactie, ik trouwde en stuurde haar een uitnodiging, geen reactie, ik mailde, maar kreeg geen reactie meer. Ik stuurde nog een bericht naar haar ouders met een beleefd praatje hoe het ging, en of ik het juiste mailadres wel had, maar kreeg daar een ijzig antwoord op. Geen idee waarom.
Van een andere kennis hoorde ik dat ze ging trouwen, maar ik werd niet uitgenodigd.
Nou kan het zijn dat ze mij dingen verwijt. Als ik dingen heb gedaan die haar geïrriteerd hebben of per ongeluk iets heb gezegd dat verkeerd viel, dan had ik dat graag uitgepraat. Die vriendschap was waardevol voor mij. Ook dat heb ik een keer gemaild, maar ik kreeg koeltjes een bericht met de strekking "dank voor je mail, maar het lag niet aan jou". Maar mailen of elkaar zien of bezoeken hoefde ook niet. Tja, ik kon moeilijk blijven aandringen als ze zo duidelijk niet wil.
Hartsvriendin, collega (op andere dienst). Zelfs buiten de werkuren nog met mekaar afspreken. Twee vrouwen (zij gescheiden) die maatschappelijk op dezelfde trede van de ladder stonden. Eerder laag dan hoog. Als ik dan vroeg wat ga je in 't weekend doen, dan antwoordde ze: eten maken, poetsen, wassen en strijken, mijn tuin, wat zou ik anders doen? Tot ze begon uit te gaan en mannen uit het zakelijk segment zocht. Mannen die haar vrijhielden en grote uitgaven in haar plaats deden. Dat maakte mij niks uit want ze had veel problemen met haar ex gehad en ik gunde het haar. Als ze een man leerde kennen die in een fabriek werkte, dan was er vanalles aan dat niet goed was. Bij de rijke mannen kon ze geen slecht kenmerk vinden. En ik voelde dat ik niet meer in haar leven (en wereld) paste. Zij kwam de auto van haar vriend bij mij showen en was dan weer weg. Ze heeft me laten vallen als een baksteen.
En ik had verdriet. Tranen met tuiten heb ik bij haar geweend en gevraagd wat er scheelde. Och, zegde ze dan, dat begrijp je toch, in het begin is zoiets toch altijd zo. Dat komt wel weer goed tussen ons. Maar het is niet meer goed gekomen. Ze leefde in een andere wereld dan ik. Ik was die simpele muts gebleven en paste niet meer bij haar nieuwe levensstijl. Bedrijf is gesloten en toen zijn we mekaar helemaal uit het oog verloren.
Intussen is ze overleden, was voor mij een schok, ik heb dat pas jaren na haar dood gehoord. En ik denk nog geregeld aan haar, dat ze voor mij een echte vriendin was. Maar blijkbaar ik niet voor haar. En toch heeft ze nog altijd een klein plaatsje in mijn hart.
R.I.P.
Fidodido schreef op 21-03-2024 om 23:28:
Een vriendin die me als een baksteen liet vallen na 15+ jaar ‘vriendschap’, op het moment dat ik haar het hardste nodig had.
Ik heb er lang mee gezeten en zelfs hier nog een topic over geopend. Toen ze me van SM af had gegooid, heb ik nog gevraagd wat er aan de hand was. Toen kreeg ik het verwijt dat ik haar niet persoonlijk had geïnformeerd dat mijn schoonmoeder plots was overleden (ze wist het de volgende dag al via social media, maar heeft niet gebeld of geappt).
Ik had haar op het moment van overlijden al bijna een jaar niet gesproken en we hadden wel wat anders aan ons hoofd. Toen ze dat als argument gaf, was ik klaar met haar en ging mijn deur dicht.
In het jaar dat ik haar niet sprak hebben we een hoop ellende meegemaakt, maar ze heeft niet een keer gevraagd hoe het ging. Ik kan er nog steeds wel boos om worden 🙈
Wat ontzettend naar zeg! Ook een beetje de omgekeerde wereld. Misschien dat ze bedoelde dat ze niet meer bij jou leven betrokken werd ofzo, maar dit komt wel heel raar over en gemeen ook. En de timing kon ook niet slechter; zwaar ongepast.
majorette2005 schreef op 21-03-2024 om 22:44:
18 jaar een vriendin gehad die geregeld in de problemen zat, dag en nacht belde ze om haar hart te luchten, paar keer per jaar gingen we ergens wat eten en een middag bijkletsen.
Tot ik ineens haar op haar appfoto in een trouwjurk zie staan. Niets erover gehoord geen uitnodiging, niets. Ik heb ze gefeliciteerd en gezegd dat ik het jammer vind dat ik de uitnodiging gemist heb.
Nooit meer iets van gehoord en wil dat nu ook niet meer.
Was ze in het geheim getrouwd of echt met een feest? Dan is het wel erg zuur om daar op deze manier achter te komen
MRI schreef op 22-03-2024 om 11:40:
[..]
Inderdaad, ik schrik best van de mensen die gewoon niet aan vriendschap doen omdat ze het te druk hebben. Begrijpelijk hoor, maar hoe moet dat later? Vraag ik (oud en grijs) me af.
Waarom zou je later ineens geen vriendschappen meer kunnen onderhouden als je dat wil? Het is niet dat ik nu ineens een wereldvreemde kluizenaar ben geworden!
Maar ik vermoed dat ik ook dan wat kritischer ben aan wie en wat ik mijn tijd besteed. Maar dat is dan toch echt een eigen keuze.
Sassenach schreef op 21-03-2024 om 23:34:
Ik had een hartsvriendin vanaf de lagere school. Zij ging door een aantal lastige periodes heen, waarbij ik steeds haar gesteund heb. Ik moest telkens de kar trekken om af te spreken of te bellen, want zij deed dat nauwelijks.
Toen we elkaar lange tijd niet gesproken hadden heeft ze me niet geïnformeerd over een belangrijke gebeurtenis in haar leven, Ik heb toen ik daar achter kwam nog geprobeerd het contact te verbeteren. Maar het was trekken aan een dood paard.
Daarom heb ik besloten de bal bij haar neer te leggen en zelf geen contact meer met haar op te nemen. Ik heb daarna nog 1 keer een kerstkaart van haar gehad en verder heb ik nooit meer iets van haar gehoord.
Ik ben niet boos op haar omdat ik vermoed dat ze geen ruimte had om sociale contacten te onderhouden, omdat er zoveel in haar leven speelde. Daar had ze waarschijnlijk de energie totaal niet voor. Maar het heeft me wel een poos verdriet gedaan. Ik heb het inmiddels afgesloten en voel ook niet meer de behoefte om haar nog te spreken.
Heel eerlijk gezegd lees ik hier vooral dat jou vriendin het zwaar heeft en daarom geen tijd en ik lees vooral 0 energie heeft voor haar sociale leven door alles wat ze meemaakte om zo overeind te blijven om de moeilijke situaties waarmee ze te maken mee om te kunnen gaan.
Het is natuurlijk jammer, omdat je zelf ook je vriendin nodig hebt, maar hier heeft die vriendin ook niet om gevraagd.
Je kan ook geregeld een kaartje sturen om je betrokkenheid te tonen en dat je meeleeft.....soms maak je inderdaad moeilijke dingen mee die al je aandacht opeisen en waarbij het moeilijk is om overeind te blijven staan. Ik zou vooral met veel compassie naar deze situatie kijken en die vriendin de tijd gunnen die ze klaarblijkelijk nodig had. En dan later het contact weer actief oppakken...
Ginevra schreef op 22-03-2024 om 12:07:
[..]
Als het alleen om die verjaardag gaat, terwijl de vriendschap verder leuk is, vind ik het kinderachtig om daar een punt van te maken.
Als de vriendschap verder al niet zo leuk is, dan lijkt dat me een groter probleem dan die verjaardag.
Ik ga ervan uit dat mensen zelf ook dingen in hun leven hebben die tijd en aandacht vragen. Mantelzorg of een ziekte of shit op je werk of andere dingen kunnen zoveel van je energie vergen dat een appje of verjaardagskaart er wel eens bij inschiet.
Vriendschap is voor mij dat je elkaar vergeeft en accepteert om dat soort kleinigheden, zolang er verder maar belangstelling en aandacht is voor elkaar.
Ik zou er geen hysterie om maken en ik begrijp dat mensen een leven hebben.
Voor mij is het echter een punt van onbegrip, dat - wanneer je góed bevriend zegt te zijn - je niet even bericht. Mijn zus zegt mijn verjaardag ook eens vergeten te zijn. Dat gaat er bij mij gewoon niet in. Maar goed, ik weet dan ook wel erg veel data en allerhande gegevens die menigeen schijnt te vergeten.
In mijn geval was de reactie van vriendin: "Ik hecht niet zoveel waarde aan een verjaardag." Voor je eigen verjaardag moet je dat helemaal zelf weten, maar je zegt dan dus ook: "Ik hecht niet zoveel waarde aan jóuw verjaardag."
Ik heb er geen heisa om gemaakt. Het is alleen een punt dat ik gewoon niet begrijp. En waardoor ik hoe langer, hoe meer (ook door andere ervaringen) ben gaan ervaren dat ik contacten niet prettig vind. Te ontwrichtend.
Aanvulling: toen ik het hier eens met iemand over had, zei diegene: "Misschien komt het ook doordat je niet op Facebook zit. Facebook herinnert mij altijd aan verjaardagen."
Hoe dan ook.
De één zijn denk- en handelwijze is de andere niet. Dat blijkt.
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 11:10:
Inderdaad. Het Goede Doel zong het al: "Eén keer trek je de conclusie: vriendschap is een illusie."
Ik begrijp mensen nogal eens niet.
Wat betreft verjaardagen: als je bevriend bent, laat je toch op z'n minst even wat horen? Houdt dat op bij 11+?
Zelf meerdere malen meegemaakt dat het stil bleef op mijn verjaardag en toen ik dat later eens aankaartte, zei diegene: "Ik vind verjaardagen gewoon niet zo belangrijk."
Kweetniet.
Ik blijf het bijzonder vinden.
Ik ga ook niet in de polonaise voor mezelf, maar een appje is toch zo gestuurd?
Gelukkig heeft niemand van mijn vriendinnen hier last van. Ik kan die datums niet onthouden, en zij ook niet. Lekker boeiend ook.
Slechts-op-bezoek schreef op 22-03-2024 om 00:32:
Iemand die zich 25+ jaar lang kennelijk 180° anders heeft voorgedaan. Ik denk nog met enige regelmaat "Hoe heb ik zo blind kunnen zijn," maar ze deed zich kennelijk heel anders voor dan dat ze werkelijk dacht.
Het meest kwetsende vind ik nog wel dat ze weet dat ik stelselmatig mishandeld ben (heb complex trauma en zit in een euthanasietraject). Zij is zelfs meegeweest naar een eerste gesprek m.b.t. die euthanasie. Op een dag nodigde ze me uit en binnen no time kreeg ik de wind van voren, begon ze me uit te schelden en te roepen dat iedereen mij haat, dat niemand mij mag. En dat op de repeat. Terwijl ze weet dat dit o.a. dingen zijn die ik als kind ook altijd al hoorde.
Ik zat vastgenageld aan de bank terwijl haar geschreeuw maar toenam. Ik weet echt niet waar dit vandaan kwam. Ik kan niet anders bedenken dan dat ze kennelijk al die jaren heeft lopen liegen; sommige eerdere gebeurtenissen staan ineens in een ander licht. Mijn dagbesteding had ze ook al eens verknald door te beweren dat een deelnemer die mij helemaal niet kende en ik haar niet, mij haatte. Wat wel als resultaat had dat ik mij er niet meer veilig voelde.
Ik wil niet beweren dat ik geen fouten maak. Maar als iemand je zo keihard pakt op je trauma, nee, dan ben je lager dan laag bezig.
Ik heb er nog regelmatig nare dromen over.
Mocht mijn euthanasie doorgaan, is zij absoluut niet welkom op de crematie. Al denk ik dat ze te laf is om ooit ergens op terug te komen of toenadering te zoeken (wat dan een beetje te laat is).
Voor haar is de deur sowieso dichter dan dicht.
Dit heeft me minstens zo gekwetst als alle mishandelingen.
Wat ontzettend verdrietig en ook heel heel erg raar. Was er wat voorgevallen waardoor ze dit zei (schreeuwde)?
Want nu leest het bijna dat ze je 'pakt' op je trauma en klinkt heel heel erg als narcistisch gedrag. Heel naar.
Sterkte met jou proces
Miepjecody schreef op 22-03-2024 om 12:56:
[..]
Gelukkig heeft niemand van mijn vriendinnen hier last van. Ik kan die datums niet onthouden, en zij ook niet. Lekker boeiend ook.
Kijk, en dat vind ik dus desinteresse. Vooral dat "Lekker boeiend ook."
En dan al helemaal de eerste verjaardag na drie zelfdodingen en het dodelijke ongeluk van een vriendin. Dat je zelf denkt: "Au. Mijn eerste verjaardag zonder."
En dan de reactie: "Lekker boeiend."
Dat, mijn beste Miep, is dus precíes waarom ik steeds vaker zeg dat ik mensen maar een nare soort vind.
Maar bedankt dat je mij eraan herinnert dat ik mijn tijd verspil hier.
Blurgh.
BritgetJones007 schreef op 22-03-2024 om 12:59:
[..]
Wat ontzettend verdrietig en ook heel heel erg raar. Was er wat voorgevallen waardoor ze dit zei (schreeuwde)?
Want nu leest het bijna dat ze je 'pakt' op je trauma en klinkt heel heel erg als narcistisch gedrag. Heel naar.
Sterkte met jou proces
Dank je wel. Nog even een laatste reactie van mij hier, na Miepie's "Lekker boeiend."
De voormalig "vriendin" uit mijn voorbeeld is zelf gediagnosticeerd met een bipolaire stoornis.
Ik heb mezelf heel erg afgevraagd of ze misschien zelf tegen een psychose aan zat ofzo, maar hoe dan ook. Ze had mij uitgenodigd voor thee en een half uurtje later begon die scheldpartij. Uit het niets.
Omdat in het verleden vaker steeds iets bij mij werd gedropt wat ik in de maanden ervoor fout had gedaan - een eerdere traktatie moest ineens toch terugbetaald worden bijvoorbeeld, anders maakte ik misbruik van haar - maakte dat ik steeds meer op eieren ging lopen.
Het gaat mij niet om dat mensen geen fouten mogen maken. Uitglijders vanuit een stoornis begrijp ik. Maar kom er dan op terug. Dat gebeurde nooit. Er kwam steeds meer bij.
Dan vraag ik me af wie er uiteindelijk nog tegenover mij zit.
Tot slot: ik heb zelf autisme en trauma. Heb zelf vaak gehoord dat ik dood moet, dat iedereen mij haat, etcetera. Ik ben dus gevoelig voor o.a. "Lekker boeiend." Dst bevestigt dat iets dat voor mij belangrijk is, er voor een ander niet toe doet, met minachting.
Dat bevestigt mij dat ik niets meer te zoeken heb hier. Niet op het forum, niet op aarde.
Tot zover.