Wat is het meest vervelendste wat je ooit heb meegemaakt in een vriendschap?

Van de één op de andere dag nul contact na een leven lang vriendschap. We hadden een klein meningsverschil en dat wilde ik best uitpraten. Maar het contact helemaal verbreken? Blijkbaar speelde er meer, maar we zijn nu meer dan tien jaar verder: laat maar.

Hier ook 0 contact meer met mensen, volgens ons is er niks voorgevallen maar we horen nooit meer iets. Het bij elkaar op bezoek gaan kwam al vaak van ons maar het was altijd gezellig.

Zomaar ineens keihard verrot gescholden op een feestje. En nee, er was geen drank in het spel. Het kwam totaal uit de lucht vallen. Nooit meer goed gekomen.

Een vriendin die me als een baksteen liet vallen na 15+ jaar ‘vriendschap’, op het moment dat ik haar het hardste nodig had. 
Ik heb er lang mee gezeten en zelfs hier nog een topic over geopend. Toen ze me van SM af had gegooid, heb ik nog gevraagd wat er aan de hand was.  Toen kreeg ik het verwijt dat ik haar niet persoonlijk had geïnformeerd dat mijn schoonmoeder plots was overleden (ze wist het de volgende dag al via social media, maar heeft niet gebeld of geappt).
Ik had haar op het moment van overlijden al bijna een jaar niet gesproken en we hadden wel wat anders aan ons hoofd. Toen ze dat als argument gaf, was ik klaar met haar en ging mijn deur dicht.
In het jaar dat ik haar niet sprak hebben we een hoop ellende meegemaakt, maar ze heeft niet een keer gevraagd hoe het ging. Ik kan er nog steeds wel boos om worden 🙈

Ik had een hartsvriendin vanaf de lagere school. Zij ging door een aantal lastige periodes heen, waarbij ik steeds haar gesteund heb. Ik moest telkens de kar trekken om af te spreken of te bellen, want zij deed dat nauwelijks. 
Toen we elkaar lange tijd niet gesproken hadden heeft ze me niet geïnformeerd over een belangrijke gebeurtenis in haar leven, Ik heb toen ik daar achter kwam nog geprobeerd het contact te verbeteren. Maar het was trekken aan een dood paard. 

Daarom heb ik besloten de bal bij haar neer te leggen en zelf geen contact meer met haar op te nemen. Ik heb daarna nog 1 keer een kerstkaart van haar gehad en verder heb ik nooit meer iets van haar gehoord. 

Ik ben niet boos op haar omdat ik vermoed dat ze geen ruimte had om sociale contacten te onderhouden, omdat er zoveel in haar leven speelde. Daar had ze waarschijnlijk de energie totaal niet voor. Maar het heeft me wel een poos verdriet gedaan. Ik heb het inmiddels afgesloten en voel ook niet meer de behoefte om haar nog te spreken. 

Iemand die zich 25+ jaar lang kennelijk 180° anders heeft voorgedaan. Ik denk nog met enige regelmaat "Hoe heb ik zo blind kunnen zijn," maar ze deed zich kennelijk heel anders voor dan dat ze werkelijk dacht.
Het meest kwetsende vind ik nog wel dat ze weet dat ik stelselmatig mishandeld ben (heb complex trauma en zit in een euthanasietraject). Zij is zelfs meegeweest naar een eerste gesprek m.b.t. die euthanasie. Op een dag nodigde ze me uit en binnen no time kreeg ik de wind van voren, begon ze me uit te schelden en te roepen dat iedereen mij haat, dat niemand mij mag. En dat op de repeat. Terwijl ze weet dat dit o.a. dingen zijn die ik als kind ook altijd al hoorde. 
Ik zat vastgenageld aan de bank terwijl haar geschreeuw maar toenam. Ik weet echt niet waar dit vandaan kwam. Ik kan niet anders bedenken dan dat ze kennelijk al die jaren heeft lopen liegen; sommige eerdere gebeurtenissen staan ineens in een ander licht. Mijn dagbesteding had ze ook al eens verknald door te beweren dat een deelnemer die mij helemaal niet kende en ik haar niet, mij haatte. Wat wel als resultaat had dat ik mij er niet meer veilig voelde.
Ik wil niet beweren dat ik geen fouten maak. Maar als iemand je zo keihard pakt op je trauma, nee, dan ben je lager dan laag bezig.
Ik heb er nog regelmatig nare dromen over.
Mocht mijn euthanasie doorgaan, is zij absoluut niet welkom op de crematie. Al denk ik dat ze te laf is om ooit ergens op terug te komen of toenadering te zoeken (wat dan een beetje te laat is).
Voor haar is de deur sowieso dichter dan dicht.
Dit heeft me minstens zo gekwetst als alle mishandelingen.

ik heb meer dan 25 jaar een vriendin gehad, die nogal anders was dan anderen.....zachtjes uitgedrukt. er was geen emotionele verbinding, als ik wat vertelde, dan reageerde ze vaak met alleen maar "oh" of "ok..."Daarna wilde ze zelf iets vertellen en dat ging eigenlijk helemaal nergens over, maar het was altijd een heel langdradig verhaal. ik was me er wel bewust van dat er iets met haar aan de hand was, maar ik liet het maar zo, en stelde me altijd als een hulpverlener richting haar op. Want tja, een andere band hadden we niet. Nu ben ik sinds jaren een long covid patient geworden, en mijn persoonlijke situatie is veranderd uiteraard. Ik ben niet meer degene die de praatpaal is van haar, en ik heb nu ook aandacht nodig. Waarschijnlijk heeft zij autisme, maar ze heeft dit nooit willen uitzoeken, en doet altijd of zij normaal is en de rest niet. Kortom, het werd me teveel en ik heb met haar gebroken

Mijn schoolvriendinnen kozen de kant van mijn ex, toen ik de relatie met hem verbrak. Het was geen pijnlijk einde tussen ons, de koek was gewoon op. Ik had niet verwacht dat ik er alleen voor kwam te staan, daar ben ik lang verdrietig om geweest.

Na een lange vriendschap, zelfs korte vakanties samen met onze echtgenoten, kwam ik erachter dat er werd geroddeld. Heel giftig ook nog. Mijn vertrouwen is toen dusdanig beschaamd dat ik er een punt achter heb gezet. Jaren last van gehad. Nu niet meer. Ik hoef haar nooit meer te zien.

Lang niet zo erg als de verhalen hierboven, sommige zijn echt schrijnend 😢.

Ik had een vriendin en ze had altijd al meer aandacht van mij nodig dan ze zelf aan mij gaf, maar dat was oké. Toen ze zwanger raakte helemaal want ze kreeg gezondheidsproblemen. Ik deed echt alles om haar te helpen, koken, in haar huis helpen poetsen. Ik organiseerde op haar verzoek een babyshower. Dat had ik als vriendin voor haar over. Ik luisterde naar al haar verhalen over haar vriend en haar problemen, ik ging altijd naar haar en zij nooit naar mij (want de kind(eren)...?), we deden altijd dingen die zij leuk vond.
Toen stelde ik op een dag voor om binnenkort op een nog niet bepaalde dag af te spreken en wederom iets te doen wat zij leuk vond. Toen zei ze dat ze al zoveel andere verplichtingen had. Toen knapte er echt iets bij mij. Ik was gekwetst. Na alles wat ik had gedaan voor haar, noemde ze mij een verplichting. Ik was er direct klaar mee, ik heb haar nooit meer gezien. Ik dacht altijd dat ze haar excuses nog wel zou aanbieden, maar dat is nooit gebeurd.

Ik doe niet aan vrienden. 
Enkele vroegere vriendschappen zou ik zo met hun kop door een muur willen rammen. 

Ik heb de afgelopen jaren flink aan mijzelf gewerkt en heb mede door dat  'proces' wat mensen kwijtgeraakt. (Alhoewel of het echt kwijtgeraakt is, ze laten niks meer van ze horen en ik heb echt geen zin in vriendschappen waarbij ik steeds het initiatief moet nemen. Die vriendin die zei bijv. als ik zei of we binnenkort iets af spreken  'ja dat MOETEN we snel doen'. Ja doei..... daar heb ik dus geen zin  meer in. Ik ga mensen niet smeken)

  1 vriendin heeft me laten vallen als een baksteen terwijl ik zoveel voor haar gedaan heb toen ze een paar jaar geleden in haar eentje een kind kreeg en op het laatst van de zwangerschap bijna niks meer kon. (Niet dat ik daar dan perse iets 'voor terug wil'  maar pijnlijk is het wel want ze geeft dus niet geen reet om onze vriendschap)
Een andere vriend waar ik dacht een bijzondere vriendschap mee te hebben, totdat ik mij realiseerde dat we enkel via FB contact hadden (ook wel is life maar dan altijd op mijn initiatief) en dat contact is verbroken toen ik stopte met social media. (Zelfde woonplaats en hij heeft uiteraard ook een mobiel dus ons contact kon hem blijkbaar weinig schelen)
Verder nog 2 mensen kwijt geraakt toen ze een relatie kregen maar dat is al wat langer geleden.

Ik vind dit topic overigens wel fijn want ik merk dat het best wel pijnlijk is en het is fijn om dan van je af te schrijven.