Wanneer hakte je de knoop door?

Mijn scheiding is al heel lang geleden. Toen ook  jonge kinderen en niet bepaald gelukkig. Ruzies en elkaar niet meer begrijpen.
Heel cliché, maar gescheiden toen ik verliefd werd op een ander. Daar ben ik nu alweer 15 jaar gelukkig mee getrouwd.

Koko67 schreef op 29-05-2023 om 

Sorry, verkeerde Topic

Bij mij had ik redelijk heldere grenslijnen getrokken, toen de relatie minder fijn werd. Dus na een 5 jaar relatie had ik in mijn hoofd: "als die of die grens overschreden wordt, wordt het echt tijd om voor mezelf te gaan kiezen."

Gek genoeg waren die grenzen niet eens sexueel gerelateerd (we deden het nauwelijks meer en uit passie was het allang niet meer) maar op andere gebieden (waar ik ivm herkenbaarheid liever niet op in ga). De vreemdgaan-grens was dichtbij, maar niet overschreden.

Vrouw85 schreef op 29-05-2023 om 09:22:

Hoe is je contact met je ex nu?

[..]

Ik had co - ouderschap, dus contact moet er dan wel zijn. Dat ging eigenlijk best goed. We woonden bij elkaar in de buurt en deden de eerste jaren kinderfeestjes nog samen. Ook ouderavonden enz. Dat lukte goed. Contact was uitsluitend over de kinderen. We kwamen niet elkaars verjaardagen ofzo.

Mijn, keiharde, grens was vreemdgaan. En fysiek geweld. Maar dat laatste heb ik gelukkig nooit meegemaakt.

Alle andere "gedoe" is wat mij betreft te overwinnen. Een relatie verandert met de jaren, zolang je elkaar respecteert en niet de tent uit vecht, zou het - in mijn geval - altijd de moeite waard zijn om in te zetten op het behoud van de relatie. Zeker als er kinderen in het spel zijn.

Disclaimer: dit gaat dus over mij, gebaseerd op mijn ervaringen. Iedereen moet uiteraard zijn eigen grens trekken.

Een keiharde grens kan geweld of vreemdgaan zijn. Maar de vraag is of die grens keihard moet zijn. Als iemand bijvoorbeeld jarenlang manipulatieve spelletjes speelt maar dat subtiel doet, is er geen keiharde grens aan te geven maar kan je toch besluiten dat je dit niet meer wilt. dat het genoeg is. Misschien jezelf afvragen:  kan ik me zodanig goed voelen in deze relatie dat mijn kinderen het gevoel van een moeder hebben die redelijk tevreden met haar leven is. En dat goed voelen hoeft dan misschien niet per se van je relatie af te komen maar kan ook komen doordat het een goede samenwerking is en dat je daarnaast fijne vrienden en hobby's hebt. Of mis ik zodanig de interactie met een partner dat ik er ongelukkig van word en dat weer zijn weerslag op de kinderen heeft? Ben ik het huwelijk aan het 'dragen' voor de kinderen maar gaat dat ten koste van mijn welzijn (in redelijke mate natuurlijk, met kleine kinderen zal je altijd wat dingen moeten inleveren) Als het te veel ten koste van je eigen welzijn gaat, is het ook niet goed voor de kinderen. Als er een verlangen is naar bijvoorbeeld een wilder leven met een zorgzame partner, zou ik eerst kijken of ik binnen de situatie dingen voor mijzelf kan organiseren.
Je partner wil geen relatie therapie, betekent dat ook dat hij vindt dat er geen problemen zijn? Wat voor problemen vind jij dat er zijn?

Wat is ruzie?  Schelden ? Slaan ? Schreeuwen? Waarover ? Hoe vaak ? 
Is daar nog winst in te behalen? Wat is jou rol ?

Ik ben destijds gescheiden van m’n echtgenoot toen het onderwerp ‘kinderen’ ter sprake kwam en ik me realiseerde dat ik kinderen krijgen met hem helemaal niet zag zitten. Ik ben nog steeds blij met die beslissing. 

Eerlijk gezegd vind ik dat bij kinderen in het spel, de reden wel heel groots moet zijn om te gaan scheiden. M’n stiefkinderen (inmiddels getrouwd met een man die al kinderen had) hebben bij vlagen nog steeds moeite met de scheiding van hun ouders, al is het inmiddels 12 jaar geleden. Met ‘groots’ bedoel ik dus vreemdgaan, mishandeling, verslaving. 

Vrouw85 schreef op 29-05-2023 om 11:05:

Ik weet niet zo goed wat ik me moet voorstellen bij alleen relatietherapie volgen

Wel zelf al eerder 'gewone' therapie gevolgd.

Hulp krijgen bij jouw rol binnen de relatie en de familie. Je eigen gedrag en houding onder de loep nemen, kijken of je daar aanpassingen in kunt maken die de situatie verbeteren.

Ik ben het overigens absoluut niet eens met Nienke. Ook zonder grootse redenen zoals vreemdgaan, mishandeling en verslaving is scheiden een goede optie. Aan twee doodongelukkige ouders die elkaar niet kunnen luchten of zien hebben kinderen namelijk ook niets. Ook als ouder heb je het recht om je eigen geluk na te jagen. Bij voorkeur wel met aandacht voor je kinderen, maar dat lijkt me vanzelfsprekend.

-Nienke- schreef op 29-05-2023 om 11:55:

Ik ben destijds gescheiden van m’n echtgenoot toen het onderwerp ‘kinderen’ ter sprake kwam en ik me realiseerde dat ik kinderen krijgen met hem helemaal niet zag zitten. Ik ben nog steeds blij met die beslissing.

Eerlijk gezegd vind ik dat bij kinderen in het spel, de reden wel heel groots moet zijn om te gaan scheiden. M’n stiefkinderen (inmiddels getrouwd met een man die al kinderen had) hebben bij vlagen nog steeds moeite met de scheiding van hun ouders, al is het inmiddels 12 jaar geleden. Met ‘groots’ bedoel ik dus vreemdgaan, mishandeling, verslaving.

Bij mij waren dit soort zaken niet aan de hand, maar ik ( en hij ook) waren wel ongelukkig. Ik wilde niet verder met hem. Maar ik had  wel 2 jonge kinderen. Ik vond het een hele lastige beslissing, maar uiteindelijk heb ik dat besluit wel genomen. De kinderen waren uiteraard van slag. Die hadden het er moeilijk mee. Na een jaar , toen alles wat gewoner werd, waren de kinderen gewend aan de situatie en ging het eigenlijk prima.

Ik heb een tijd terug aan mijn oudste gevraagd of hij het gevoel had beschadigd te zijn door het kind te zijn van gescheiden ouders.Hij zei dat hij zich niet beschadigd voelde omdat ik en zijn vader altijd correct en netjes waren over en tegen elkaar. Ook het feit dat hij, als hij de week bij de een was, altijd even naar de ander kon heeft hij als prettig ervaren. Als laatste gaf hij aan dat hij geluk heeft gehad met de partners die in het leven kwamen van pa en ma. Nu hij volwassen is vindt hij het som irritant omdat hij naar 2 huizen moet als hij komt. Hij heeft soms het gevoel dat hij tijd tekort komt. Zijn schoonouders heeft hij natuurlijk ook nog.