Wanneer ben je een gezin?
Ik ben getrouwd, heb een man maar geen kinderen.
Ben ik - samen met man - een gezin?
De discussie woedt wel vaker. Wat is een gezin?
Is dat vader, moeder en een kind of 3? Moeder, moeder en 1 kind? Vader en 3 kinderen? Of ben je ook een gezin als je samenwoont met een partner en eventueel een paar honden of katten?
En wanneer spreek je van "een groot gezin"? Bij 3 kinderen? Bij 5 kinderen? Bij 8 kinderen?
Shoot ... En vertel gerust of je jezelf een gezin voelt.
Sophia_! schreef op 04-08-2021 om 14:08:
[..]
Tegen hemzelf zeggen ze zijn voornaam, (niet pa ofzo) en de band/contact met bio-pa is zo goed als niet bestaand. Dat is wel een verschil uiteraard.
Tegen buitenstaanders noemen ze hem hun vader, omdat dat telkens dezelfde vervelende vragen scheelt en ze dat ook echt zo ervaren.
Wat mooi. Hoe fijn is het dat dat bestaat. Ik heb het zelf anders ervaren, maar dan vind ik het zo mooi om te horen hoe het anders kan. Koester dat 
Regendrup. schreef op 04-08-2021 om 14:10:
[..]
Wat mooi. Hoe fijn is het dat dat bestaat. Ik heb het zelf anders ervaren, maar dan vind ik het zo mooi om te horen hoe het anders kan. Koester dat
Ik koester dat enorm en ben heel gelukkig dat het zo is gegaan
Vaak hoor je andere verhalen over stiefouders en samengestelde gezinnen.
Sophia_! schreef op 04-08-2021 om 14:08:
[..]
Tegen hemzelf zeggen ze zijn voornaam, (niet pa ofzo) en de band/contact met bio-pa is zo goed als niet bestaand. Dat is wel een verschil uiteraard.
Tegen buitenstaanders noemen ze hem hun vader, omdat dat telkens dezelfde vervelende vragen scheelt en ze dat ook echt zo ervaren.
Dat begrijp ik wel ja… het is natuurlijk ook helemaal prima als het voor jullie allemaal goed voelt. En ik snap ook dat je geen zin hebt om alles altijd uit te moeten leggen. Het gaat mensen ook niet aan verder.
Edit: en inderdaad heel mooi en fijn dat de band zo goed is.
Miss-Pippi schreef op 04-08-2021 om 13:55:
[..]
Ik zou het als moeder denk ik niet fijn vinden als iemand anders ‘onze’ kinderen zou zeggen. Maar ik ken jullie situatie natuurlijk niet, voor hetzelfde geld is de moeder overleden of niet in beeld. Of is ze er helemaal oké mee. Dat gaat me ook verder niet aan. Op zich is het natuurlijk hartstikke mooi en fijn dat jullie zo’n goede band hebben en dat het van beide kanten zo voelt. Het is voor alle betrokkenen alleen maar fijn dat jullie het zo goed met elkaar kunnen vinden. En ik snap ook dat je (of de kinderen) je niet geroepen voelt om het altijd helemaal te gaan uitleggen aan vreemden.
Ik weet niet wat de moeder daar van vindt. Na 8 jaar zijn er wel intiemere zaken waar ik een rol in speel (omdat de kinderen me die rol geven) dan de duiding van de familiebanden. 
We hebben uitstekende relatie met elkaar. Ik ben lid van de familie, geen bedreiging. Wij zaten vorige maand met z'n vieren bij de eindmusical van de oudste. Ben ik echt trots op.
NaomiCannibal schreef op 04-08-2021 om 17:49:
[..]
Ik weet niet wat de moeder daar van vindt. Na 8 jaar zijn er wel intiemere zaken waar ik een rol in speel (omdat de kinderen me die rol geven) dan de duiding van de familiebanden.
Dat snap ik en eigenlijk hoort het zo, voor de kinderen. Maar heel vaak kan dit inderdaad niet.
Heel erg fijn voor de kinderen dat het zo kan.
Miss-Pippi schreef op 04-08-2021 om 20:02:
[..]
Dat snap ik en eigenlijk hoort het zo, voor de kinderen. Maar heel vaak kan dit inderdaad niet.
Heel erg fijn voor de kinderen dat het zo kan.
Als er gewoon nog een vader, of moeder is, dan vind ik niet dat dit zo 'hoort' . Het is mooi als iedereen het goed met elkaar kan vinden, maar de vriend of vriendin van je vader, of moeder hoeft niet je vader of moeder te worden als je die al in je leven hebt.
Julali schreef op 04-08-2021 om 20:05:
[..]
Als er gewoon nog een vader, of moeder is, dan vind ik niet dat dit zo 'hoort' . Het is mooi als iedereen het goed met elkaar kan vinden, maar de vriend of vriendin van je vader, of moeder hoeft niet je vader of moeder te worden als je die al in je leven hebt.
En toch gaat die aanspreekwijze haast vanzelf.
Moet je het dan afblokken als volwassene?
Valdemar schreef op 04-08-2021 om 20:29:
[..]
En toch gaat die aanspreekwijze haast vanzelf.
Moet je het dan afblokken als volwassene?
Precies. Je wijst een kind dat jou als een tweede moeder ziet niet af. Net als dat je dat niet opdringt. Relaties ontstaan organisch. Je kan moeilijk een kleuter op afstand houden om het ego van zijn biologische moeder te sparen.
Mijn jongste stiefkind was net 1 jaar toen ik hem leerde kennen. Hij is nu 8 en die band is super close. Hij hoort bij mij en ik bij hem (en dat geldt ook voor zijn broer). Met hun vader erbij zijn wij gewoon een part-time gezin.
Julali schreef op 04-08-2021 om 20:05:
[..]
Als er gewoon nog een vader, of moeder is, dan vind ik niet dat dit zo 'hoort' . Het is mooi als iedereen het goed met elkaar kan vinden, maar de vriend of vriendin van je vader, of moeder hoeft niet je vader of moeder te worden als je die al in je leven hebt.
Nee, mee eens en dat schreef ik in mijn posts ook al. Ik had het nu over de goede verstandhouding tussen ouders en stiefouders en het met z’n vieren bij een musical/diplomauitreiking of belangrijke gebeurtenis kunnen zijn. Dat bedoelde ik met ‘eigenlijk hoort het zo’.
Als het vanuit de kinderen zelf komt is alles prima. Als je het maar niet afdwingt, dat gebeurt helaas maar al te vaak.
En bedenk dat het voor kinderen vaak dubbel blijft voelen. Dus stel jij wil met je gezin samen zijn op 1e kerstdag, bedenk dan dat het voor je (stief) kind niet zijn hele gezin is en dat het zich altijd moet splitsen. Er is nog een gezin, vaak nog een vader en moeder die ook weer kinderen hebben en soms nog een tweede leg. Op latere leeftijd krijg je nog de familie van je partner erbij.
Dit is iets om in het oog te houden. Voor jou kan het voelen als jouw hele gezin, voor kinderen uit gebroken gezinnen is het vaak maar een stukje van het geheel. Een geheel dat nooit meer helemaal samenkomt zoals het is ontstaan en waartussen hij moet zien te manoeuvreren.
ik vind een gezin inderdaad een huishouden met minstens 1 kind. Ook als het een alleenstaande ouder betreft
Ik vind een groot gezin als er 4+ kinderen zijn. Drie is niet zoveel voor mijn gevoel.
Julali schreef op 04-08-2021 om 23:11:
Als het vanuit de kinderen zelf komt is alles prima. Als je het maar niet afdwingt, dat gebeurt helaas maar al te vaak.
En bedenk dat het voor kinderen vaak dubbel blijft voelen. Dus stel jij wil met je gezin samen zijn op 1e kerstdag, bedenk dan dat het voor je (stief) kind niet zijn hele gezin is en dat het zich altijd moet splitsen. Er is nog een gezin, vaak nog een vader en moeder die ook weer kinderen hebben en soms nog een tweede leg. Op latere leeftijd krijg je nog de familie van je partner erbij.
Dit is iets om in het oog te houden. Voor jou kan het voelen als jouw hele gezin, voor kinderen uit gebroken gezinnen is het vaak maar een stukje van het geheel. Een geheel dat nooit meer helemaal samenkomt zoals het is ontstaan en waartussen hij moet zien te manoeuvreren.
Ik weet niet of de jou in deze post voor mij bedoeld is, maar wat je schrijft is niet van toepassing dus ik ga er verder niet op in.
Maar als we dan toch ongevraagd advies aan het geven zijn. Wat buitenstaanders in het oog zouden moeten houden, is dat ze - hoe goed bedoeld ook - op een zeker moment moeten ophouden met de focus leggen op het gebroken gezin. Buitenstaanders blijven vaak veel langer hangen in die - wat ik altijd maar noem - 'verse pijn'. Kinderen helen. Er vormen zich nieuwe relaties, nieuwe families, nieuwe gezinnen. Met dynamieken die buitenstanders niet (hoeven te) snappen. Net als bij gewone gezinnen.
Je bent een gezin als het voelt als een gezin. En het is af en toe pijnlijk voor kinderen (wij volwassenen trekken ons dat niet aan) om te ervaren hoe de buitenwereld je stiefouders uitsluit terwijl je (zoals bij ons) nauwelijks en geen herinnering hebt aan een tijd zonder die stiefouders in je leven.
NaomiCannibal schreef op 07-08-2021 om 10:58:
[..]
Ik weet niet of de jou in deze post voor mij bedoeld is, maar wat je schrijft is niet van toepassing dus ik ga er verder niet op in.
Maar als we dan toch ongevraagd advies aan het geven zijn.
Je bent een gezin als het voelt als een gezin. En het is af en toe pijnlijk voor kinderen (wij volwassenen trekken ons dat niet aan) om te ervaren hoe de buitenwereld je stiefouders uitsluit terwijl je (zoals bij ons) nauwelijks en geen herinnering hebt aan een tijd zonder die stiefouders in je leven.
Ik denk dat het heel erg afhangt van de leeftijd waarop je ouders gaan scheiden, hoe de scheiding verloopt en hoe en wanneer de nieuwe relatie tot standkomt met de stiefouder en hoe deze persoon zich opstelt in de relatie en naar de kinderen.
😂
NaomiCannibal schreef op 07-08-2021 om 11:56:
😂
En nog meer advies. …. 😬