Vooral geven? Of ook nemen?
Ik heb een discussie met mijn man. We bieden best veel ondersteuning aan het gezin van mijn zwager. Hun gezin heeft het financieel niet zo breed. Wij nemen hen regelmatig mee uit eten, passen op hun kinderen, gaan mee naar moeilijke gesprekken op school omdat ze dat zelf lastig vinden. Hun dochtertje heeft het moeilijk op school en wij hebben vanuit ons werk gezien daar veel kennis over.
Nou vind mijn man het vervelend dat we weinig van ze terug krijgen. Niet op financieel gebied? Maar bijvoorbeeld een keer bij ons oppassen als wij iets hebben, helpen met klussen in huis want mijn man heeft twee linkerhanden en mijn zwager is erg handig.
Mijn mening is dat je dingen kan geven, maar dat mensen niet verplicht zijn iets terug te geven. Ik zou het fijn vinden, maar het hoeft niet. Het is dan verder aan ons of we willen blijven geven of dus stoppen.
Hoe kijken jullie naar zoiets?
kan het zijn door problemen van kind en financiële stress dat zij hun hoofd daar 'vol" mee hebben zitten, emotioneel gezien, en dat ze daardoor er niet aan denken of de 'ruimte ' niet hebben?
Aardbei_86 schreef op 10-06-2024 om 22:26:
[..]
Ben her eens met je eerste deel. Dat is mijn gedachten ook. Het tweede deel is dus wat mijn man denk. En wat betreft praten. Ze zijn niet echt praters. En ik ben wat conflictvermijdend en ben bang dat er gedoe van ontstaat en dat vind ik het niet waard.
En als je het nu beperkt tot de dingen die ze echt vragen aan jullie?
Roos55 schreef op 10-06-2024 om 22:27:
Jij schrijft anders ook
Het voelt een beetje als eenrichtingsverkeer.
Dan verwacht je dus ook wat terug
In mijn OP staat: maar man voelt het een beetje als eenrichtingsverkeer.
Ik snap je man wel. Uit eten is leuk, maar geen eerste levensbehoefte voor hen. En als er nooit iets vanuit hen kwam, zou ik minder hard lopen. Het hoeft niet precies afgemeten te worden, maar je mag wel eens iets terug verwachten.
Wel kan het zo zijn dat ze andere plannen hebben als jullie vragen, of hebben ze geen zin?
BritgetJones007 schreef op 10-06-2024 om 22:27:
kan het zijn door problemen van kind en financiële stress dat zij hun hoofd daar 'vol" mee hebben zitten, emotioneel gezien, en dat ze daardoor er niet aan denken of de 'ruimte ' niet hebben?
Dat zou kunnen. Dit geven ze echter niet aan. We zouden ze er eens naar kunnen vragen.
Aardbei_86 schreef op 10-06-2024 om 22:38:
[..]
Dat zou kunnen. Dit geven ze echter niet aan. We zouden ze er eens naar kunnen vragen.
Ik vermoed het haast wel. Een kind wat extra zorg nodig heeft en waar je ook in je hoofd erg veel zorgen over hebt, neemt vaak alle 'ruimte' in.
Tel daar financiële stress bij op, dan lijkt het mij dat er weinig ruimte is bij deze ouders om aan dat soort dingen te denken. Dit kost namelijk energie die ze niet meer hebben door alle zorgen binnen dit gezin
Martje80 schreef op 10-06-2024 om 21:45:
Hetzelfde als jij TO, een ander is niet verplicht om wat terug te geven.
Wel zou het mij op een gegeven moment tegenstaan dat het zo erg uit balans is.
In principe deel ik je principe. Je geeft, omdat je iets zelf wil. Maar ik lees ook dat je wel snapt dat jouw mening op een gegeven moment neerkomt op dat van je man. Je schrijft dat het aan jullie is om de keuze te maken in het "willen". En ik lees bij je man dat het "willen" verdampt, omdat het zo eenzijdig is. En dat kan ik ook prima begrijpen en dat is voor jou nu het sein dat groen bij hem verandert in rood. Als je dat gevoel niet deelt, kun je nog altijd zelf blijven geven.
Zorgen voor een ander hoeft echt niet op een weegschaaltje gelegd te worden. Maar als mensen vooral goed zijn in ontvangen en nooit eens bedenken dat het ook eens leuk is om te laten merken dat je blij bent met de hulp, op een manier die je wél kan bieden, dan zouden veel mensen afhaken. Dus ik snap je man en jij denk ik ook best. Zonde om daar discussies over te krijgen toch?
Diyer schreef op 10-06-2024 om 22:58:
[..]
In principe deel ik je principe. Je geeft, omdat je iets zelf wil. Maar ik lees ook dat je wel snapt dat jouw mening op een gegeven moment neerkomt op dat van je man. Je schrijft dat het aan jullie is om de keuze te maken in het "willen". En ik lees bij je man dat het "willen" verdampt, omdat het zo eenzijdig is. En dat kan ik ook prima begrijpen en dat is voor jou nu het sein dat groen bij hem verandert in rood. Als je dat gevoel niet deelt, kun je nog altijd zelf blijven geven.
Zorgen voor een ander hoeft echt niet op een weegschaaltje gelegd te worden. Maar als mensen vooral goed zijn in ontvangen en nooit eens bedenken dat het ook eens leuk is om te laten merken dat je blij bent met de hulp, op een manier die je wél kan bieden, dan zouden veel mensen afhaken. Dus ik snap je man en jij denk ik ook best. Zonde om daar discussies over te krijgen toch?
Gelukkig is het een vriendelijke discussie. Geen ruzie in wording o.i.d. maar het kwam ter sprake.
het kan ook zijn dat je man er zwaarder aan tilt, omdat het dus zijn eigen broer is, die er niet voor hem is. Jij wordt wellicht nog gesteund door je eigen familie? En hij staat er dus vermoedelijk iets meer alleen voor, voor zijn gevoel.
Ik vind in principe wel dat hij gelijk heeft. Bepaalde personen in mijn schoonfamilie zijn ook een bodemloze put, dus er zitten wel grenzen aan, waar we nog toe bereid zijn. (Maar bij ons zitten daar geen onschuldige minderjarigen meer bij.)
Martje80 schreef op 10-06-2024 om 21:45:
Hetzelfde als jij TO, een ander is niet verplicht om wat terug te geven.
Wel zou het mij op een gegeven moment tegenstaan dat het zo erg uit balans is.
Nou dit inderdaad. En ik denk dat de man van TO nu op dat punt is aangekomen dat het te erg uit balans is wat hem betreft.
Ik vind dit een interessant onderwerp. Ik denk dat als mensen om je geven je vanzelf ontvangt. Geven ze niet om je dan krijg je weinig.
Mijns inziens kan je dat niet beïnvloeden door zelf te geven. Geven wekt geen verlangen op bij de ander om terug te geven. Tenminste niet van nature.
Pas als die ontvanger de waarde van je liefdevolle acties gaat inzien en die vriendschap wil behouden, wordt het wederkerig.
Maar er zullen altijd mensen zijn die krijgen en krijgen en krijgen en andere mensen die nooit iets krijgen. Het zou raar zijn als de eerste dat niet gewoon zou gaan vinden (die weet niet beter) en de tweede daar niet onder zou lijden want dat doet zeer.
Moeilijk om een direct antwoord op je vraag te geven dus. Ik zou maat houden en een bepaald standaardgedrag aanhouden. Dus hoeveel doe je voor iemand in een bepaalde situatie leg je voor jezelf in een norm vast. Teveel doen kan maken dat de ander zich opgelaten gaat voelen. Geefregels dus en proberen je in te houden als je meer wil doen, om te voorkomen dat je ongelukkig wordt.
Misschien geven deze mensen op een andere manier dan jullie verwachten? Ik kan me heel goed voorstellen dat 2 kinderen te logeren krijgen erg veel gevraagd is voor mensen die al heel veeel aan hun hoofd hebben.
Ik heb een vriendin die ook weinig belastbaar is, ik zou haar nooit (grote) dingen vragen die ik mogelijk wel zelf kan bieden. Maar zij onthoudt dan weer dingen, bijv. dat ik een spannende presentatie heb bij. En stuurt me dan van te voren een berichtje om me succes te wensen. Dat vind ik ook een vorm van geven.
Ik heb heel veel voor bepaalde buren gedaan, opgepast, pakketje ophalen en brengen, accuut komen als er gedoe was: geen probleem.
Maar toen ik een keer vroeg of ze wilden kijken of een pakketje voor mij geleverd was (ongeveer 15 mtr heen en terug extra lopen), was dat een probleem, want ze kwamen er niet langs…..
Ik doe graag dingen voor anderen, maar als ik een keer zoiets simpels vraag en dat willen ze niet doen, dan vind ik daar wel wat van.
Vervolgens mocht ik daarna trouwens wel weer op komen draven….
Heb je daar ooit nog iets over terug gezegd? Of ben je gewoon gestopt met dingen voor ze te doen en hebben ze daar nooit meer naar gevraagd?
Voor mij zou dan echt acuut de zin spontaan opdrogen als ik zo'n reactie krijg. Ongeacht of ik "ik doe iets voor een ander omdat ik graag geef en verwacht niks terug" mantra heb. Als er bij mij iets dit mantra doorkruist, dan is het wel gewone lomperige hufterigheid.
Ik heb een buurvrouw die ik af en toe help met puin afvoeren. Vrouw jonger dan ik, is nogal een grote mopperpot en zuiger en loop er als het lukt met een boog omheen, omdat ik weinig energie van haar krijg. Maar als ik haar zie hannessen met zooi die afgevoerd moet worden, is het voor mij een kleine moeite om een ritje te maken naar de stort. Zij blij, ik mijn goede daad gedaan. Ik verwacht er verder niks van. Ik doe het puur voor karma punten denk ik 
en dat kan ook prima, omdat ik het maar af en toe doe, het mij dan ook past en mijn petje die dag goed staat. En hufterigheid krijg ik denk ik niet terug, omdat ik haar uberhaupt niet vraag om iets "kleins". Ik weet dat ik dan waarschijnlijk iets vind van haar reactie, dus vraag ook lekker niks.
Eens met de meeste mensen hierboven. Als een bepaalde wederkerigheid mogelijk is, dan zou ik dat verwachten en ook wel willen. Toch kun je ervoor kiezen, je man dan, ook zonder ooit iets terug te krijgen het gezin bij te blijven staan. Omdat je het voor die kinderen doet, omdat je het gezelliger vindt om met meerderen uit eten te gaan, of wat voor reden dan ook.
Je kunt ook besluiten wat minder te gaan doen, het zou jammer zijn als het je man steeds meer tegen gaat staan.
Ik heb zelf 2 soortgelijke situaties in mijn leven. En heb wel eens aangegeven dat ik graag wat terug zou zien en een paar concrete voorbeelden gegeven van dingen die echt binnen hun bereik liggen. Daar is nooit iets meegedaan
Ik heb toch besloten door te gaan met geven, ik hecht aan de relatie. Maar een tikje bijzonder vind ik het wel.