Twijfelen aan relatie
Inmiddels ben ik zo'n tien jaar samen met mijn vriend. En ik twijfel eigenlijk al heel lang aan mijn relatie. Ik vraag me, heel cliché, af: is dit het nou? Ik twijfel niet constant, maar het gaat een beetje in golfbewegingen. In moeilijke periodes is hij mijn steun en toeverlaat en ben ik ervan overtuigd dat ik bij hem wil zijn en blijven. Als we in rustiger vaarwater zitten, dan vind ik het saai en mis ik het gevoel van verbinding. We hebben weinig seks, en dat vind ik een groot gemis. Maar ik voel me gewoon niet zo tot hem aangetrokken. We knuffelen en zoenen wel.
Mijn vriend is echt een goede man. Hart van goud, betrouwbaar, steunt me in alles wat ik doe, houdt van me. Er zijn bepaalde dingen die ik mis: hij praat weinig, we lachen niet zoveel met elkaar en hij heeft veel minder behoefte aan tijd voor zichzelf dan ik. Ook erger ik me onredelijk vaak aan hem. Maar iedereen heeft 'minpuntjes', ik ook zeker. Ik vraag me af of dit genoeg is om bij iemand te blijven? Hoe vinden jullie dit klinken? Hoe maak je een keuze wanneer je twijfelt?
Voor wat het waard is: we zijn beide halverwege de 30. We hebben geen kinderen en hebben vorig jaar een koophuis samen gekocht.
Soms is een relatie best oké of best leuk, maar match je op persoonlijk vlak niet genoeg.
Mijn relatie is daarom uitgegaan. We hadden vaak genoeg lol met elkaar, bepaalde interesses gemeen, qua karakter was hij echt wel een schatje, maar toch bleken we na al die jaren net niet lekker te matchen. Geen ruzies, maar we zijn wel anders.
Het punt was dat we elkaar wel in de weg zaten, want toch net te verschillend.
Nu los van elkaar gaat het beter, want we doen beiden de dingen zials we het zelf willen en nu valt extra op hoe anders we zijn. We zijn nog steeds goed bevriend, en daar zijn we beiden blij om.
Concreet: jouw situatie was voor mij niet voldoende om in de relatie te blijven.
Als denkoefening: wil je van hem af, of wil je iets "beters"? Met andere woorden, stel dat je geen andere relatie meer zou krijgen, is het dan nog steeds beter om alleen te zijn?
Zusterclivia schreef op 01-01-2022 om 16:13:
Soms is een relatie best oké of best leuk, maar match je op persoonlijk vlak niet genoeg.
Mijn relatie is daarom uitgegaan. We hadden vaak genoeg lol met elkaar, bepaalde interesses gemeen, qua karakter was hij echt wel een schatje, maar toch bleken we na al die jaren net niet lekker te matchen. Geen ruzies, maar we zijn wel anders.
Het punt was dat we elkaar wel in de weg zaten, want toch net te verschillend.
Nu los van elkaar gaat het beter, want we doen beiden de dingen zials we het zelf willen en nu valt extra op hoe anders we zijn. We zijn nog steeds goed bevriend, en daar zijn we beiden blij om.Concreet: jouw situatie was voor mij niet voldoende om in de relatie te blijven.
Maar wat deed jullie dan uiteindelijk besluiten om de stekker eruit te trekken? Was je niet bang dat je misschien een verkeerde beslissing nam of je er 100% van overtuigd dat het de juiste keuze was?
Ginevra schreef op 01-01-2022 om 16:32:
Als denkoefening: wil je van hem af, of wil je iets "beters"? Met andere woorden, stel dat je geen andere relatie meer zou krijgen, is het dan nog steeds beter om alleen te zijn?
Goede vraag, maar ik heb er eigenlijk geen antwoord op. Ik vergelijk het niet met een hypothetische situatie in de toekomst. Mijn uitgangspunt is: ben ik nú gelukkig genoeg? Maar dat weet ik eigenlijk niet.
Alsof ik dit topic zelf heb geschreven. Maar de vraag is dit het nou? speelt ook hier regelmatig de kop op. En als ik dan bedenk zo nog 10, 20 of misschien wel 30 jaar verder te gaan. Dan wil ik maar 1 ding en dat is weg. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er is hier ook een zoon in het spel. En de woningmarkt is hysterisch.
Er is geen ruzie. Er is eigenlijk niks. Geen intimiteit, geen gesprekstof. Ik heb dit al diverse keren aangegeven bij Partner. Maar die vind dat ik zeur. Die vind het wel best zo.
SummerJam schreef op 01-01-2022 om 16:58:
Alsof ik dit topic zelf heb geschreven. Maar de vraag is dit het nou? speelt ook hier regelmatig de kop op. En als ik dan bedenk zo nog 10, 20 of misschien wel 30 jaar verder te gaan. Dan wil ik maar 1 ding en dat is weg. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Er is hier ook een zoon in het spel. En de woningmarkt is hysterisch.
Er is geen ruzie. Er is eigenlijk niks. Geen intimiteit, geen gesprekstof. Ik heb dit al diverse keren aangegeven bij Partner. Maar die vind dat ik zeur. Die vind het wel best zo.
Dankjewel voor je reactie! Fijn om bij iemand herkenning te vinden. Houd je wel van hem? Mijn partner is het ook niet met me eens, hij geeft aan heel veel van me te houden en me niet kwijt te willen. Dat maakt de twijfel eigenlijk alleen maar groter.
De overspannen woningmarkt is inderdaad ook wel een issue. Want wat als je besluit uit elkaar te gaan? Waar moet je dan in godsnaam naartoe?
Ik herken een aantal zaken wel. Heb een hele lieve man, waar ik op kan bouwen en die van me houdt, maar als we in rustig vaarwater zitten word ik onrustig en vraag ik me af of dit het is.
Wat hier de remedie is is mijn eigen dingen blijven doen. Voor mij is het heel belangrijk om op stap te gaan en hobbies te hebben waar man niet bij betrokken is. Man weet dat en moedigt dat aan, nog zo'n pluspunt aan hem 
Misschien heb jij ook iets voor jezelf nodig? Iets om even JIJ te zijn ipv altijd WIJ
Blauwetrui schreef op 01-01-2022 om 17:04:
[..]
Dankjewel voor je reactie! Fijn om bij iemand herkenning te vinden. Houd je wel van hem? Mijn partner is het ook niet met me eens, hij geeft aan heel veel van me te houden en me niet kwijt te willen. Dat maakt de twijfel eigenlijk alleen maar groter.
De overspannen woningmarkt is inderdaad ook wel een issue. Want wat als je besluit uit elkaar te gaan? Waar moet je dan in godsnaam naartoe?
Ja ik hou wel van hem. Maar is dat genoeg voor een gelukkig huwelijk. Ik hou ook van mijn zus en van mijn vrienden. Het is geen nare man. Maar zo moeilijk om mee in contact te komen.
Blauwetrui schreef op 01-01-2022 om 17:04:
[..]
Dankjewel voor je reactie! Fijn om bij iemand herkenning te vinden. Houd je wel van hem? Mijn partner is het ook niet met me eens, hij geeft aan heel veel van me te houden en me niet kwijt te willen. Dat maakt de twijfel eigenlijk alleen maar groter.
De overspannen woningmarkt is inderdaad ook wel een issue. Want wat als je besluit uit elkaar te gaan? Waar moet je dan in godsnaam naartoe?
Hij is het niet met jou eens over wat jij voelt? Of bedoel je dat dat zijn gevoel anders is dan de jouwe?
Ik vermoed het tweede 
Hoe lastig ook, maakt zijn gevoel eigenlijk weinig uit in deze. Hij kan super gelukkig zijn in en met jullie relatie, maar als jij dat niet bent is er dus duidelijk geen causaalverband tussen jullie gevoelens. Jullie kunnen geheel wat anders voelen over de relatie om de simpele reden dat jullie andere mensen zijn, met andere behoeftes, wensen en gevoelens. Het lastig is dus dat jij los van wat hij voelt moet ontdekken wat jij voelt en wat dat. voor jou en jullie relatie betekent.
Heel veel sterkte daar mee, want dat is zeker niet makkelijk. Je moet eerlijk naar jezelf kunnen en durven kijkenen en gedachten experimenten kunnen daarbij helpen.
Stel jezelf voor dat jullie tot hoge leeftijd samen blijven in deze relatie. Wat doet dat met je? Wat voel je? Wat maakt je gelukkig en wat mis je? Als er iets niet fijn is, is dat op te lossen binnen de relatie?
Stel jezelf voor dat jullie uit elkaar gaan en dat jij alleen blijft (want je hebt geen garantie op een nieuwe relatie). Wat doet dat met je? Wat voel je daarbij?
Welke van de twee toekomstbeelden wordt je blijer van? Van welke wordt je somber of krijg je het juist benauwd?
Dat je vriend tevreden is
Blauwetrui schreef op 01-01-2022 om 16:41:
[..]
Maar wat deed jullie dan uiteindelijk besluiten om de stekker eruit te trekken? Was je niet bang dat je misschien een verkeerde beslissing nam of je er 100% van overtuigd dat het de juiste keuze was?
Heel simpel, het idee dat ik nog 10 jaar zo door zou gaan, had ik sowieso geen zin in. De relatie was er goed genoeg voor, maar ik zag de toegevoegde waarde niet, naast dat de kans op irritaties en gedoe gewoon groter wordt als je niet lekker in je relatie zit. Liever nu in goede harmonie uit elkaar dan als er wel gedoe is.
En natuurlijk is het geen beslissing die je in eens neemt, daar denk je over het algemeen een tijdje over na. Er zijn geen garanties, dus spijt is altijd mogelijk en ik (wij beiden) heb heus wel eens gedacht van; is dit slim? Wil ik dit?
Maar geen van beiden zijn we bang om alleen te zijn, kunnen allebei voor onszelf zorgen en we zijn nog altijd bevriend. Dus dat maakte de beslissing gewoon makkelijker. Als je afhankelijk van je partner bent, is het vaak lastiger.
Iemand vroeg over houden van, maar dat lijkt mij niet de beste graadmeter om bij elkaar te blijven. Want gevoelens kunnen de realiteit vertroebelen. Wij zijn niet uit elkaar gegaan, omdat we niet meer van elkaar houden. Dat doen we wel, maar we matchen gewoon niet lekker. Niets zo kut als van iemand houden, terwijl je niet op dezelfde manier in de wedstrijd staat. Maar dan moet je juist voor jezelf kiezen. Anders laat je jezelf gijzelen door de verplichting die je aan het houden van hangt. Van elkaar houden is heel fijn, maar lost niet alle problemen op.
O ja, en vroeger komt niet terug. Ik ken genoeg mensen die in relatie blijven hangen die ooit super was en nu mwa. Want altijd de hoop dat het weer zoals vroeger wordt. Die nooit uitkomt. 🤷♀️
Blauwetrui schreef op 01-01-2022 om 17:04:
[..]
Dankjewel voor je reactie! Fijn om bij iemand herkenning te vinden. Houd je wel van hem? Mijn partner is het ook niet met me eens, hij geeft aan heel veel van me te houden en me niet kwijt te willen. Dat maakt de twijfel eigenlijk alleen maar groter.
De overspannen woningmarkt is inderdaad ook wel een issue. Want wat als je besluit uit elkaar te gaan? Waar moet je dan in godsnaam naartoe?
Wat deed jou besluiten om samen vorig jaar een woning te kopen? Die overspannen woningmarkt was er in 2021 ook.
Als je denkt samen geen toekomst te hebben, dan moet onderdak geen reden zijn om te blijven.
Klinkt als mijn 1e relatie van destijds al was ik wel iets jonger dan TO. We hielden zeker van elkaar, maar waren meer vrienden dan partners. Ik bleef te lang in deze relatie om de verkeerde redenen. Waar moet ik naartoe? Zag er enorm tegenop onze spullen te verdelen en waar moest ik deze laten als ik nog geen huis voor mezelf had? Belachelijke redenen natuurlijk en ondertussen voelde ik me zo niet gelukkig in deze relatie. Niets zo erg om met zn 2-en te zijn en je hartstikke alleen te voelen.
En toen werd ik verliefd op een ander en dát was voor mij het moment de relatie te verbreken. Niets met deze verliefdheid gedaan verder, maar wel de relatie beëindigd en tijdelijk terug bij mijn ouders gaan wonen. Driekwart jaar later had ik weer een plekje voor mezelf.
Zelfs nu ik dit schrijf kan ik nog dat gevoel van destijds terughalen, het gevoel van totale bevrijding, ik kreeg weer lucht!
Kersje, dat is wel herkenbaar. Gelukkig hier niet tijdens de relatie verliefd op iemand anders geworden, maar je hoort vaak genoeg dat dit wel gebeurd. Dat de relatie waar ze in zaten maar mwa was of wel oké, maar nooit durfden te breken.
Dan maak je het jezelf gewoon onnodig moeilijk.
Super herkenbaar, TO. Alles, eigenlijk. Ik ben ook 10 jaar samen, ben alleen paar jaar jonger dan jij. En mijn vriend ziet ook het probleem niet zo.
De reacties zijn eigenlijk best duidelijk: als er geen kinderen in het spel zijn, geen reden om nu niet uit elkaar te gaan. En dat klinkt ook wel logisch, maar ik vind het voor mezelf toch lastig. Daar komt bij dat ik dit gevoel in mijn relatie eerder al heb gehad, een paar jaar terug. Toen bij elkaar gebleven en er zijn daarna absoluut leuke jaren geweest, dus nu ben ik ergens bang dat ik nu ook niet op moet geven, dat het beter kan worden. Daarnaast merk ik ook dat ik me heel erg afvraag of ik niet te kritisch ben, dat ik een te mooi beeld heb van hoe het zou moeten zijn. Dat dit misschien gewoon is hoe 'het echte leven' nou eenmaal is. Maarja, wie kan dat beantwoorden?
Ik herken trouwens ook het verdriet over een vrijwel afwezig seksleven. En bij mij komt het, net als bij jou, eigenlijk door mezelf. Ik vind mijn vriend niet zo aantrekkelijk, en daardoor is de zin ook ver te zoeken. Terwijl ik wel graag een goed seksleven zou hebben en nog 20 jaar seksloos verder niet aantrekkelijk klinkt. Maar is dat genoeg om voor uit elkaar te gaan? Moeilijk.