Schoonmoeder ( misschien) borstkanker
Mijn schoonmoeder voelde een knobbel in haar borst en is daarmee naar de huisarts gegaan. Huisarts heeft haar verwezen naar het ziekenhuis; volgende week krijgt ze ( gedurende 1 dagdeel) een aantal onderzoeken. Dat nieuws is schrikken natuurlijk!
Schoonmoeder is er nu heilig van overtuigd ( en neemt daar de hele familie in mee) dat ze uitgezaaide borstkanker heeft en er niets meer aan te doen is. Dit baseert ze op het feit dat er op korte termijn zoveel onderzoeken zijn gepland. Volgens haar doen de artsen dat alleen als het heel ernstig is.
Ik merk dat ik het probeer te relativeren: laten we nu eerst eens de onderzoeken afwachten voordat we er conclusies aan verbinden. Mijn man denkt dat ik er veel te positief insta terwijl ik denk dat man en schoonfamilie het te negatief zien. Laat ik voorop stellen dat ik van dichtbij weet wat voor gevolgen kanker kan hebben. Het is dus niet zo dat ik mijn kop in het zand steek. Ik wil er graag voor man en schoonfamilie zijn.
Hoe kan ik hier beste mee om gaan? Het laatste wat ik nu wil is discussie. Maar ik merk aan mijzelf dat ik schoonmoeder hoop te kunnen steunen door ook ruimte te geven aan de mogelijkheid dat het geen doemscenario hoeft te zijn.
Ach nee😥 Helaas heeft ze het dan blijkbaar goed aangevoeld.
Nu duimen dat er geen uitzaaiingen zijn, sterkte!
Oh bah, TO. Sterkte voor je schoonmoeder en de hele familie. Hopelijk ligt er snel een plan, zodat de onzekerheid wat minder wordt.
Oh wat triest, haar onderbuikgevoel was dus helaas toch juist. En herkenbaar, mensen die ‘het allemaal zo goed weten, want ook meegemaakt’. Hoe goed bedoeld misschien, maar beter wel meteen de kop indrukken, heel erg vermoeiend namelijk.
Heel veel sterkte voor je schoonmoeder en jullie 
Wat verdrietig 
Heel veel sterkte de komende periode, volgens mij ben je een heel lieve schoondochter. Hopelijk vinden jullie steun bij elkaar en heeft je schoonmoeder geen gelijk wat betreft uitzaaiingen. Veel liefs
Ach, wat een nare uitslag. Veel sterkte met alles wat nu op jullie pad gaat komen qua behandelingen en onzekerheden.
sterkte
In de eerste plaats voor je schoonmoeder en natuurlijk ook voor allen die van haar houden, veel moed gewenst om de strijd aan te gaan.
Positieve noot: er leven nog héél veel mensen die ook met kanker zijn geconfronteerd, dus fataal is het zeker niet altijd. En dat wens ik jullie ook.
ScarletWitch, voel je niet verplicht te antwoorden, want misschien heb je heel wat anders aan je hoofd, maar hoe gaat het met jullie?
Sterkte! Hopelijk vallen de uitzaaiingen mee.
hoe gaat het met je TO
Op dit moment niet zo goed. Schoonmoeder krijgt volgende week de uitslag van de petscan maar is in haar hoofd al 20 stappen verder. Terwijl de artsen zeggen dat ze het stap voor stap willen nemen en er nog lang niet gesproken moet/hoeft te worden over doodgaan, komt het niet bij haar aan.
Ik heb deze week vaak met haar gesproken maar ze heeft het gevecht al opgegeven voordat ze überhaupt in de ring is gaan staan, zo lijkt het wel. Ze eet al ruim een week niet en voelt zich logischerwijs dus heel erg slap maar volgens haar komt het allemaal door de tumor en alle uitzaaiingen….
Er wordt aan alle kanten hulp aangeboden op medisch gebied ( maatschappelijk werk, thuiszorg, diëtist) maar volgens haar is het niet nodig want ze gaat dood.
Heel eerlijk? Op deze manier wel ja. Ik merk aan mijzelf dat ik continu in een spagaat zit: tussen niet te strijdlustig naar haar willen zijn/niet teveel moed in willen praten want dan krijg ik als reactie dat het lief is maar niet realistisch. En aan de andere kant wil ik tegen haar zeggen dat ze zich er niet als een dood vogeltje bij neer moet leggen en in ieder geval moet proberen energie op te doen door te eten en voor zichzelf te zorgen!
Ik vind het fijn om hier af en toe mijn hart te luchten maar zal er waarschijnlijk niet dagelijks zijn. Maar alle tips/adviezen/ervarings verhalen zijn welkom!
Moeilijke situatie TO. Ook heel sneu voor je schoonmoeder. Al snap ik haar best.
Misschien een heel idioot idee, maar als je nu eens meeging in haar hopeloosheid? Niet op een gemene manier, maar op een begripvolle manier haar einde bespreken. Vragen hoe ze haar laatste maanden ingevuld zou willen hebben bijvoorbeeld.
Ik kon me namelijk ineens situaties van mezelf herinneren, waarin iemand met mijn angst of verdriet (over iets heel anders) meeging in mijn hoofd. Daardoor kon ik het voor mezelf op een rijtje krijgen en bleef ik niet in cirkeltjes draaien. Ik kreeg er eindelijk grip op. Wat zorgde voor minder angst of verdriet.
Misschien heb je hier iets aan.
Het mentale aspect is belangrijk om te herstellen ook.. hopelijk zijn er geen uitzaaiingen en gaat ze er daardoor weer wat realistischer naar kijken. Ze zal wel erg geschrokken zijn natuurlijk. Probeer het als je thuis bent echt van je af te zetten en er niet aan te denken. Dat vreet energie en dat hou je op lange termijn niet vol.
ScarletWitch, wat rot dat ze het er zo moeilijk mee heeft. Is de huisarts betrokken? Bij je schoonmoeder kan het anders zijn, zeker als ze door de emoties niet meer eet, maar bij mij waren de mensen die ik in het ziekenhuis zag, vooral bezig met diagnose en later behandeling van de kanker, en was de huisarts degene die meer gericht was op de emotionele kant, en ze had daarbij ook echt wel wat te bieden. Ik was lang niet zo ontregeld als je schoonmoeder, en gewichtsverlies is zeker iets waar ze in het ziekenhuis heel alert op zijn, dus misschien gaan er voor haar wel al veel meer alarmbellen af in het ziekenhuis en is de huisarts helemaal niet de route, maar voor mij was contact met de huisarts prettig - en ik had daar niet aan gedacht tot de huisarts zelf contact opnam.
Sterkte voor jullie allemaal!
Je staat als omgeving vooral machteloos in zo’n situatie en je wilt graag helpen, maar zoals ik hier al eerder schreef, verwerkt iedereen het op zijn/haar manier. Soms is alleen luisteren ook genoeg, althans voor mij wel, zonder dat iedereen met oplossingen of opbeurende boodschappen komt. Soms is haar hand vasthouden of een arm om haar heen ook voldoende om zich gehoord te voelen.
Sterkte voor jullie allemaal