Scheiding gewelddadige psychiatrische patiënt die de eigen woning bezet
lig na een huwelijk van 20 jaar en 22 jaar samen in scheiding omdat ik besloten heb voor mezelf te kiezen. Aanstaande ex is al jaren depressief en daarnaast gediagnosticeerd met paranoïde persoonlijkheidsstoornis. In mei is dit alles begonnen waarbij spanningen en denkbeelden vanuit hem zo ver kwamen dat hij mij en de kinderen buiten sloot en zelfs de sloten van de eigen woning veranderde waar hij ongestraft mee weg kon komen gezien politie niets doet bij scheiding. Crisis van ggz instelling ingeschakeld, thuis behandelen volgens hen de beste optie, en uiteindelijk na bijna 3 maanden terug in de woning gekomen en convenant op kunnen stellen. Ex verblijft nog in de woning want nog geen woonruimte. Ligt hele dag in bed of zoekt gezinsleden op. Gewenning/ medicijn aanpassing heeft er toe geleid dan ex nu naast opzoeken mij mishandeld heeft en ben nu opnieuw de woning moeten verlaten. Convenant is door rechtbank bekrachtigd en akte van berusting is enige wat nog moet worden getekend maar ex geeft aan niets meer te tekenen. Ondertussen zit ik helemaal klem, alle instanties opgezocht, politie, veilig thuis, Veiligheidshuis, huisarts, gia team aanvraag nu ook de deur uit. Maar gezien ex niets doet en afwacht voor ons een uitzichtloze situatie. Iemand tips?
MRI schreef op 01-01-2023 om 14:26:
[..]
Ja daar spreek je ware woorden want uiteindelijk is het systeem natuurlijk een voortbrengsel van mensen, van ideeën en belangen die ongrijpbaarder zijn dan een specifieke hulpverlener. En dan denk ik dat het systeem meer een uitvloeisel is van beleidsmakers en politici dan de uitvoerenden op de werkvloer.
Bij de eersten zie ik meer verantwoordelijkheid voor waar het systeem faalt: die willen bijvoorbeeld bezuinigen en zijn onverschillig als 'verwarde mensen' buiten de boot vallen. De uitvoerenden zullen doorgaans vanuit alle goede wil hun best doen maar vaak moeten roeien met half weg bezuinigde riemen of met een verzuilde hulpverleningsstructuur. Ik zie ook wel in dat dit een rotpositie is:
Individuele hulpverleners kunnen helemaal geen schuld krijgen van 'het systeem', net zo min als dat het boodschappen zou kunnen doen. Wel kan een individuele hulpverlener beschuldigd worden door de mensen die het systeem bedienen en ernaar handelen.
Maar mag dat een reden zijn om niet te belichten waar het mis gaat?Het zou een mooie taak voor de onderzoeksjournalist zijn te belichten waar het fout gaat zonder de individuele hulpverlener te veroordelen.
Mijn punt is júist dat het belicht moet worden, maar wel met de juiste bewoording. Benoem de ménsen, niet 'het systeem'.
En dat is waar de zwakke plek ligt. Want die mensen hebben het systeem zo gemaakt en gehouden, dat je daar erg moeilijk bijkomt. Dus wie benoem je? Wie doet wat en is nou eigenlijk precies waarvoor verantwoordelijk?
EnglishmaninNewYork schreef op 01-01-2023 om 15:26:
[..]
Mijn punt is júist dat het belicht moet worden, maar wel met de juiste bewoording. Benoem de ménsen, niet 'het systeem'.
En dat is waar de zwakke plek ligt. Want die mensen hebben het systeem zo gemaakt en gehouden, dat je daar erg moeilijk bijkomt. Dus wie benoem je? Wie doet wat en is nou eigenlijk precies waarvoor verantwoordelijk?
Maar zijn we het dan eens als je bijvoorbeeld die beleidsmakers noemt die (vaak systematisch) verantwoordelijk zijn voor de lacunes in het systeem?
Ik bedoel, ik ben het met je eens dat er een zwakke plek ligt. Maar ik weet niet of dingen verbeteren door uitvoerende mensen bij toenaam te noemen. Wel beleidmakers en politici.
Je kan ook dingen veranderen door te laten zien dat het systeem vaak faalt en zo een mentaliteitsverandering in gang zetten. (dit wordt erg off topic). Maar dat gaat langzaam en intussen zijn er slachtoffers. Kijk naar jeugdzorg. Het systeem faalt, maar individuen doen hun best, tijd voor hoger kader en beleidsmakers zaken te veranderen.
Dus zij moet het niet alleen tegen haar ex opnemen, maar ook nog tegen het hele systeem...een soort Atlas die de wereld draagt. Volgens mij is het tijd dat zij zichzelf en de kinderen in veilig brengt wanneer er sprake is van fysieke mishandeling. Aangifte blijven doen en zorgen voor een veilig verblijf. Voor dat huis kan je altijd nog vechten op het moment dat je niet elke keer in elkaar geramd wordt.
De meeste mensen kunnen niet eens logisch nadenken wanneer zij in voortdurende angst leven,
MRI schreef op 01-01-2023 om 16:28:
[..]
Maar zijn we het dan eens als je bijvoorbeeld die beleidsmakers noemt die (vaak systematisch) verantwoordelijk zijn voor de lacunes in het systeem?
Ik bedoel, ik ben het met je eens dat er een zwakke plek ligt. Maar ik weet niet of dingen verbeteren door uitvoerende mensen bij toenaam te noemen. Wel beleidmakers en politici.
Je kan ook dingen veranderen door te laten zien dat het systeem vaak faalt en zo een mentaliteitsverandering in gang zetten. (dit wordt erg off topic). Maar dat gaat langzaam en intussen zijn er slachtoffers. Kijk naar jeugdzorg. Het systeem faalt, maar individuen doen hun best, tijd voor hoger kader en beleidsmakers zaken te veranderen.
Dat vind ik lastig, ik weet niet of het helpt. Ik denk alleen wel te weten (te zien) dat er een belangrijke groep mensen die invloed hebben op maatschappelijke ontwikkelingen teveel gelegenheid krijgen buiten het zicht om hun werk te doen en dat mede veroorzaakt dat ze daardoor te weinig gedwongen worden verantwoording te nemen voor de gevolgen van hun handelen. En vaak begint verandering pas bij (zelf)inzicht.
Het is idd offtopic, maar toch... de hulpvraag van TO komt mede omdat 'het systeem', wat eigenlijk bestaat uit meerdere systemen (in de OP staan 7 verschillende maatschappelijke systemen aangegeven) niet efficient functioneert.
Als ex een dermate ernstige bedreiging vormt zou hij nu niet in de gelegenheid moeten zijn thuis de boel te traineren terwijl zijn exvrouw en (hun) kinderen naar een blijfvanmijnlijf huis op zoek moeten.
Dat is de omgekeerde wereld. Als dat de huidige situatie is, laat het (wat mij betreft) duidelijk zien dat er meerdere groepen mensen werkzaam binnen meerdere systemen niet in staat zijn danwel in staat zijn gesteld 'het systeem' goed te laten werken en kan het absoluut geen kwaad daarover te sparren (alleen wellicht niet in dit topic).
EnglishmaninNewYork schreef op 01-01-2023 om 17:31:
[..]
Dat vind ik lastig, ik weet niet of het helpt. Ik denk alleen wel te weten (te zien) dat er een belangrijke groep mensen die invloed hebben op maatschappelijke ontwikkelingen teveel gelegenheid krijgen buiten het zicht om hun werk te doen en dat mede veroorzaakt dat ze daardoor te weinig gedwongen worden verantwoording te nemen voor de gevolgen van hun handelen. En vaak begint verandering pas bij (zelf)inzicht.
Het is idd offtopic, maar toch... de hulpvraag van TO komt mede omdat 'het systeem', wat eigenlijk bestaat uit meerdere systemen (in de OP staan 7 verschillende maatschappelijke systemen aangegeven) niet efficient functioneert.
Als ex een dermate ernstige bedreiging vormt zou hij nu niet in de gelegenheid moeten zijn thuis de boel te traineren terwijl zijn exvrouw en (hun) kinderen naar een blijfvanmijnlijf huis op zoek moeten.
Dat is de omgekeerde wereld. Als dat de huidige situatie is, laat het (wat mij betreft) duidelijk zien dat er meerdere groepen mensen werkzaam binnen meerdere systemen niet in staat zijn danwel in staat zijn gesteld 'het systeem' goed te laten werken en kan het absoluut geen kwaad daarover te sparren (alleen wellicht niet in dit topic).
Ja daar kan ik een eind in meegaan.
rebmaaviv schreef op 01-01-2023 om 17:27:
Dus zij moet het niet alleen tegen haar ex opnemen, maar ook nog tegen het hele systeem...een soort Atlas die de wereld draagt. Volgens mij is het tijd dat zij zichzelf en de kinderen in veilig brengt wanneer er sprake is van fysieke mishandeling. Aangifte blijven doen en zorgen voor een veilig verblijf. Voor dat huis kan je altijd nog vechten op het moment dat je niet elke keer in elkaar geramd wordt.
De meeste mensen kunnen niet eens logisch nadenken wanneer zij in voortdurende angst leven,
Nee dat zou een goede onderzoeksjournalist kunnen doen.
rebmaaviv schreef op 01-01-2023 om 17:27:
Dus zij moet het niet alleen tegen haar ex opnemen, maar ook nog tegen het hele systeem...een soort Atlas die de wereld draagt. Volgens mij is het tijd dat zij zichzelf en de kinderen in veilig brengt wanneer er sprake is van fysieke mishandeling. Aangifte blijven doen en zorgen voor een veilig verblijf. Voor dat huis kan je altijd nog vechten op het moment dat je niet elke keer in elkaar geramd wordt.
De meeste mensen kunnen niet eens logisch nadenken wanneer zij in voortdurende angst leven,
Zij moet helemaal niks. Een van de adviezen die ze kreeg was dat ze de pers kon proberen in te schakelen en dat werd abject gevonden want geweld tegen zorg- en hulpverleners.
De pers inschakelen snijdt door het systeem heen. Als je zorgvraag binnen het systeem niet kan worden opgelost maar er wel overduidelijk sprake is van schrijnende problemen waarvoor de persoon geen schuld kan worden aangewreven, kan persaandacht door beleid heen breken en een bestuurder ertoe brengen opdracht te geven maatwerk te leveren.
Het één sluit het ander niet uit en jouw suggesties lijken me zinnig. Maar voor de langere termijn is een andere oplossing nodig. Daarbij zóu (daar moeten we de situatie veel beter voor kennen want dan moet er wel iets te forceren zijn) persaandacht bij kunnen helpen. En dat is niet zielig voor hulpverleners want dit is hoe het systeem omgaat met schrijnende problemen die niet in het beleid passen.
Ik ben het met je eens dat mensen niet logisch kunnen nadenken vanuit angst. Des te erger dat deze vrouw kennelijk overal op gesloten deuren moet kloppen en op een forum moet komen vragen wat ze nou in godsnaam moet doen. Hoe komt het dat zij niet op een spoor kan worden gezet door al die betrokken instanties? Daar kunnen we natuurlijk alleen maar naar gissen maar ik vind het dramatisch dat het kennelijk niemand van al die betrokkenen is gelukt haar een weg te wijzen uit de ellende en haar te helpen die te lopen.
EnglishmaninNewYork schreef op 01-01-2023 om 15:26:
[..]
Mijn punt is júist dat het belicht moet worden, maar wel met de juiste bewoording. Benoem de ménsen, niet 'het systeem'.
En dat is waar de zwakke plek ligt. Want die mensen hebben het systeem zo gemaakt en gehouden, dat je daar erg moeilijk bijkomt. Dus wie benoem je? Wie doet wat en is nou eigenlijk precies waarvoor verantwoordelijk?
De som is meer dan het geheel der delen. Niemand is persoonlijk verantwoordelijk voor het systeem. Beleid is een brouwsel met input van onder meer kiezers, politici, beleidsambtenaren en uitvoerders. Er worden doelen geformuleerd, afwegingen gemaakt, focus aangebracht. Niemand problematiseert ooit focus maar het is de tweelingbroer van kokervisie en de aartsvijand van integraliteit.
De meeste individuen bedoelen het goed maar er vallen altijd 'cases' buiten het systeem. Waarschijnlijk zelfs in toenemende mate, omdat de samenleving complexer wordt en vergrijst. Soms is het onbedoeld maar er worden ook heel bewust problemen niet opgepakt, om politieke, praktische en financiële redenen. Dat lijkt op papier dan logisch maar in de praktijk kan het heel schrijnend uitpakken. Maatwerk is vaak niet mogelijk omdat dat een precedent schept. Als het puntje bij paaltje komt, snapt bij schrijnende gevallen niemand waarom daar niet wordt ingegrepen maar kun je gewoon zien dat er gaten vallen in het beleid: er zijn wel de problemen maar geen oplossingen. Zo is het aantal daklozen bijvoorbeeld verdubbeld sinds 2009. Wie is daar verantwoordelijk voor? Zeg het maar.
Er zal een politieke oplossing moeten komen of er komt geen oplossing. Maar die politiek, dat zijn wij allemaal. En we zijn behoorlijk kortzichtig met ons allen.
Omnik schreef op 02-01-2023 om 00:53:
[..]
De som is meer dan het geheel der delen. Niemand is persoonlijk verantwoordelijk voor het systeem. Beleid is een brouwsel met input van onder meer kiezers, politici, beleidsambtenaren en uitvoerders. Er worden doelen geformuleerd, afwegingen gemaakt, focus aangebracht. Niemand problematiseert ooit focus maar het is de tweelingbroer van kokervisie en de aartsvijand van integraliteit.
De meeste individuen bedoelen het goed maar er vallen altijd 'cases' buiten het systeem. Waarschijnlijk zelfs in toenemende mate, omdat de samenleving complexer wordt en vergrijst. Soms is het onbedoeld maar er worden ook heel bewust problemen niet opgepakt, om politieke, praktische en financiële redenen. Dat lijkt op papier dan logisch maar in de praktijk kan het heel schrijnend uitpakken. Maatwerk is vaak niet mogelijk omdat dat een precedent schept. Als het puntje bij paaltje komt, snapt bij schrijnende gevallen niemand waarom daar niet wordt ingegrepen maar kun je gewoon zien dat er gaten vallen in het beleid: er zijn wel de problemen maar geen oplossingen. Zo is het aantal daklozen bijvoorbeeld verdubbeld sinds 2009. Wie is daar verantwoordelijk voor? Zeg het maar.
Er zal een politieke oplossing moeten komen of er komt geen oplossing. Maar die politiek, dat zijn wij allemaal. En we zijn behoorlijk kortzichtig met ons allen.
Maar betekent dat dan niet dat er juist meer mensen verantwoordelijk gehouden moeten gaan worden? Dat, hoe het nu werkt, het te makkelijk is gemaakt om de handen in de lucht te gooien en te zeggen: "Ja maar, zo werkt het systeem nu eenmaal."
"Computer says no."
Binnen het brouwsel wat je noemt zijn o.a. zowel kennis als verantwoordelijkheid absoluut niet gelijk verdeeld. Wij zijn niet allemaal de politiek, die verhouding ligt mijn inziens veel schever dan dat. Je kunt kiezers niet even verantwoordelijk maken als de machthebbers en machthebbers in spe. Met de huidige partijen in de tweede kamer momenteel heb je aankomende verkiezingen een minderheid aan kiezers nodig om ook in NL de democratie een flinke klap te verkopen.
Dus dat ze zo onzichtbaar mogen zijn is denk ik echt niet goed. Het maakt het ook lastiger om in kaart brengen waar de problemen liggen. Neem de daklozenstijging die je noemt. Bij wie moet je überhaupt zijn/beginnen?
TO, mocht je nog meelezen, even een zijweg: wat je ook nog kunt proberen is kijken welk gemeenteraadslid er tevens werkzaam is (geweest) binnen een van de sociale diensten waarbij je hebt aangeklopt. Dan kom je op een ander niveau binnen en zijn de lijnen korter.
Het ligt niet aan de individuele hulpverleners wat overigens gelukkig niemand hier beweerd. Maar laten we eerlijk zijn. Er zijn ik weet niet hoeveel instanties betrokken en meneer ligt nog steeds in bed de boel te traineren. Het systeem is kostbaar maar werkt dus niet. Hoeft hij nooit boodschappen te doen? Wie zorgt er voor zijn eten? Hij moet er toch een keer uit. Ik zou het huis niet verlaten, sloten vervangen en ook op je slaapkamer. Laat hem maar hulp accepteren en last hebben. Een andere woning heb je niet zomaar.
Hij ligt niet alleen in bed. Hij mishandelt to. En de kinderen: ook opsluiten in hun kamer?
rebmaaviv schreef op 04-01-2023 om 08:18:
Hij ligt niet alleen in bed. Hij mishandelt to. En de kinderen: ook opsluiten in hun kamer?
Dan zou ik consequent de politie bellen. Geloof me, ik heb meer ervaring dan je denkt. Maar niet meer slepen met de kinderen enhet heft in eigen handen nemen ipv afwachten wat hulpinstanties gaan doen ging een stuk sneller. (Alleen weet ik in het geval van To even niet of zij door de rechtbank uit huis is gezet. Dan kan het natuurlijk niet) Ik heb mijn ex eruit laten zetten uiteindelijk en daarna de woning verkocht met toestemming van de rechtbank. Zelf weggaan, dan ben je dakloos.
rebmaaviv schreef op 04-01-2023 om 08:18:
Hij ligt niet alleen in bed. Hij mishandelt to. En de kinderen: ook opsluiten in hun kamer?
Wat reageer je kortzichtig
Weet de politie dat hij is gediagnostiseerd? Als je ex agressief wordt, meteen de politie bellen. Hem een contactverbod laten oplegggen. Betreft het een koopwoning of huurwoning? Bij huurwoning hem uitschrijven. Neem voor jezelf een advocaat, die de scheiding regelt.[ of heb je die al ].
Waar verblijf jij dan met de kinderen nu jij het huis hebt verlaten?