Samenwonen en kinderen
Mijn leven is niet altijd makkelijk, veel gedonder met ex, rechtszaken, kinderen fulltime bij mij en nog getraumatiseerd ook. Het is pittig, al jaren. Gelukkig is er een ding wat wel goed gaat en dat is dat ik een lieve vriend heb ontmoet.
Het plan was niet om samen te gaan wonen, maar door omstandigheden woont hij toch tijdelijk bij ons. Ik vind het fijn en in gedrag reageren de kinderen er goed op.
Alleen, ze mopperen en willen het liefst dat het weer was zoals vroeger en dat ze alleen met mij zouden zijn.
Aan de ene kant snap ik dat, maar na 6 jaar alleen ben ik wel heel erg toe aan een relatie en kan ervan genieten.
De kinderen mopperen ook bij de therapie over de situatie en nu proefde ik laatst bij de therapeut iets dat ze aan de kant van de kinderen staat.
Binnenkort zie ik haar weer voor een evaluatie en ik merk dat ik er niet zo goed weg mee kan. Eigenlijk vind ik dat de kinderen zich aan te passen hebben. Ze zijn eind basisschool, en ik snap dat het voor hun ook allemaal ingewikkeld is, maar zou hij ook niet een dankbaar onderwerp zijn om op te mopperen?
Het is toch niet meer dan normaal dat ik weer een nieuwe relatie krijg. Of ben ik nou raar?
Met vriend heb ik het er over gehad. Hij gaat nu af en toe een weekend elders slapen. Hopelijk komen we ze daarmee een beetje tegemoet.
Wat vinden jullie? Ik merk dat ik zoekende ben.
Egoistisch gedrag van OP.
Geen wonder dat ze allemaal problemen heeft. Stort zich van het 1 in het ander.
Nu weer een nieuwe vriend die meteen maar weer intrekt. Zo onverantwoordelijk.
Niet raar opkijken als je kinderen later niks meer van je willen weten.
Evaluna schreef op 16-01-2024 om 06:55:
Vriend huurde iets tijdelijk voor een mooie prijs en die huur is opgezegd. Hij staat hoog bij de woningbouw, maar nog net niet bovenaan. Al is hij laatst wel uitgenodigd voor bezichtiging.
Goh, dus de problemen van nieuwe vriend, een volwassen man, gaan voor die van je eigen kinderen.
Maar ja, dat is wel vaker zo met vrouwen die mannen op 1 zetten ipv hun kinderen.
Lieveheersbeest schreef op 16-01-2024 om 11:20:
moirmel je laat je weer van je beste kant zien! Getraumatiseerde kinderen die al 6 jaar verwikkeld zijn in een drama van de ouders, die nu hun grenzen aangeven… prinsen en prinsessengedrag is het!
Nou precies dit! Zo sneu voor die kinderen. ☹️
kerstbeer schreef op 16-01-2024 om 11:28:
Egoistisch gedrag van OP.
Geen wonder dat ze allemaal problemen heeft. Stort zich van het 1 in het ander.
Nu weer een nieuwe vriend die meteen maar weer intrekt. Zo onverantwoordelijk.
Niet raar opkijken als je kinderen later niks meer van je willen weten.
Volgens mij is zo hard reageren niet nodig.
het signaal wat je aan je kinderen geeft; je mening doet er niet toe, jij doet er niet toe.
Ze zijn getraumatiseerd en hebben waarschijnlijk toch al het gevoel er niet toe te doen door vader en VT/kinderrechter.
Ik hoop dat je met je kinderen in gesprek gaat alleen, zonder je vriend en boven tafel krijgt wat er aan de hand is en zonder oordeel naar ze te luisteren en overleggen wat goed voelt voor hen en voor jou. En hun belang voorop stelt.
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 10:47:
[..]
Hier sluit ik me eigenlijk wel bij aan.
Ze heeft anderhalf jaar gewacht om te gaan samenwonen (dan nog door omstandigheden) en de kinderen kenden hem al een jaar. Voor mij is dit tijd genoeg voor een kind om zich aan te passen aan een nieuwe realiteit, zeker op de leeftijd van 11-12.
De reactie dat een alleenstaande ouder maar moet latten en wachten met samenwonen tot de kinderen uit huis zijn, lees ik vaak op forums maar is voor mij totaal onzinnig en past volgens mij volledig in deze tijdsgeest waarin kinderen als kleine prinsesjes/prinsen worden behandelt en alles in hun belang staat. Wanneer ze 18 zijn kunnen ze volledig hun eigen keuzes maken, daarvoor ligt de eindbeslissing bij de ouders.@Evaluna:
Laat je niet meeslepen door die therapeut omdat je meent dat haar mening zwaarder moet wegen als de jouwe.
Als de kinderen ginds mopperen over je partner, kun je dan ook ontdekken waarover het gaat en kun je hen misschien ook wijzen op de voordelen die het samenwonen biedt?
Als je de ruimte hebt in je woning zodat een extra persoon geen probleem oplevert, zou ik eigenlijk de voorkeur geven aan samenwonen juist omdat de kinderen al geen contact meer hebben met hun vader en ze op deze manier wel met een mannelijke rol in contact komen.
Daarnaast zal het samenwonen allicht financiële en huishoudelijke voordelen opleveren, naast een blijere mama.Open vraag: zit bij de kinderen niet vrees dat ze een herhaling zullen zien? Dat ze zich beginnen hechten aan een mannelijk figuur en deze vervolgens weer zal vertrekken?
Al een jaar? Pas een jaar!
Moirmel heeft nogal een afwijkende kijk op zaken en het stiefouderschap. Dat bleek laatst ook alweer in een ander topic.
Dweedledee schreef op 16-01-2024 om 12:08:
Moirmel heeft nogal een afwijkende kijk op zaken en het stiefouderschap. Dat bleek laatst ook alweer in een ander topic.
Je hebt compleet gelijk. Zeker in deze tijdsgeest heb ik een afwijkende mening over opvoeden ( en leuk dat je me stiefvader noemt en niet die walgelijke term als pluspapa gebruikt); en als ik dan kijk naar de pisa-scores en de mentale problemen bij tieners, denk ik dat een afwijkende mening geen kwaad kan, want zo goed brengt de standaard opinie het er niet van af.
Ieder heeft zijn eigen referentiekader, ook ik, daar ben ik me zeer van bewust.
Het is niet voor niets dat ik dit topic open, als het me niets deed, dan had ik ook geen twijfels gehad.
Aan de ene kant ben ik boos dat ik, omdat ik ooit 6 jaar een relatie heb gehad met een moeilijke man en ik daardoor 20 jaar lang niet meer samen met een partner zou kunnen wonen. Dat vind ik nogal wat. Maargoed, voor de kinderen is het natuurlijk net zo ook nogal wat.
Verder zijn er nooit relaties geweest waarvan de kinderen hebben geweten.
In gesprek blijf ik met ze, uiteraard zonder vriend. Luisteren wat ze dwars zit en wat we kunnen bedenken aan oplossingen. Vooral de oudste houdt alles het liefst zoals het was. Ook met school is dit terug te zien. Ze leert door de jaren heen dat dingen soms veranderen (andere juf) en dat dat niet erg is. Lastig inschatten bij haar. Ben ook benieuwd of de therapeut er überhaupt op terug komt.
Wat ik me wel afvraag, alle mensen die nu zo stellig reageren, wat is jullie referentie kader? Gescheiden en latten?
Er wordt sterk op Moirmel gereageerd, maar ik denk wel dat het soms anders is als je in de situatie zit, dan wanneer je aan de zijlijn staat.
Ik denk dat je moet ophouden jezelf als slachtoffer te zien. Niemand zegt dat je 20 jaar niet mag samenwonen. Je trekt het ontzettend naar het zwart-witte en deze manier van denken gaat je écht niet verder helpen.
Je kinderen hebben nú aangegeven dat ze het niet prettig vinden dat jouw vriend bij jullie is gaan wonen. Dat kan in de toekomst heus nog wel veranderen.
Zo te lezen zijn jouw kinderen nog jong en hebben ze een trauma van jouw vorige relatie. Dat is nogal wat he?
Je zegt ze niet te willen passeren, maar je passeert ze wél. Je geeft ze weinig ruimte om tot rust te komen op deze manier.
Maar continu roepen dat “je dan 20 jaar niets kan en mag” is echt onzin. Get yourself together en houd alle belangen in het oog. Leuk dat het samenwonen jouw leven opfleurt, maar voor jouw kinderen geldt dat het juist hun leven op een negatieve manier beïnvloedt.
Tijd om je eigenbelang deels aan de kant te zetten dus. Jij bent de volwassene in dit verhaal. Daarnaast moet de puberteit nog komen.
Ik vind het een lastig vraagstuk. Want aan de ene kant wil je de kinderen niet nog meer belasten omdat ze het al zo moeilijke hebben. Maar aan de andere kant geef je zelf aan dat je beter in je vel zit door het samenwonen en daar door alles beter aan kunt en ook dat is weer wat waard voor de kinderen. Ik lees vaker bericht van je Evaluna en dan vertel je ook hoe moeilijk het voor jou allemaal is en hoe veel je voor je kinderen doet. Ik gun jou ook zo dat geluk en een beetje verlichting van de last die je mee draagt, maar misschien is het voor de kinderen nog iets te vroeg. Uiteindelijk weet je nooit goed wat nu wijsheid is. Misschien zijn ze over een paar maanden wel zo aan hem gewent dat ze niet anders willen en misschien ook niet. Misschien werkt een tussenvorm beter. Achteraf kun je er wellicht wat over zeggen, maar daar heb je nu niks aan. Ik hoop dat jullie met z'n vieren een manier vinden dat het voor iedereen fijn is. Ik wil je ieder geval een dikke knuffel geven 
.
En voor wat betreft mijn referentiekader; na een huwelijk van zes jaar met een geesteszieke ex met een persoonlijkheidsstoornis, die vreemdging en alles bij elkaar heeft gelogen, doe ik alleen maar aan lat-relaties.
Het afwikkelen van de scheiding heeft jaren geduurd. Het was een afschuwelijke tijd.
Zo wegens omstandigheden is het samenwonen niet; hij heeft de huur opgezegd.
Evaluna schreef op 16-01-2024 om 12:59:Aan de ene kant ben ik boos dat ik, omdat ik ooit 6 jaar een relatie heb gehad met een moeilijke man en ik daardoor 20 jaar lang niet meer samen met een partner zou kunnen wonen. Dat vind ik nogal wat.
Je dealt met consequenties van keuzes die jij zelf als volwassene hebt gemaakt. Je kinderen hebben die keuzes niet eens kunnen maken… moet je nagaan hoe zij zich voelen over de consequenties.
Ik snap dat het je boos maakt hoor. Maar ik denk ook dat je het te zwart wit ziet. De kinderen willen nu nog niet samenwonen met je vriend. Misschien is dat (als ze hem wat langer kennen) in de toekomst wel anders.
Moirmel schreef op 16-01-2024 om 12:54:
[..]
Zeker in deze tijdsgeest heb ik een afwijkende mening over opvoeden; en als ik dan kijk naar de pisa-scores en de mentale problemen bij tieners, denk ik dat een afwijkende mening geen kwaad kan, want zo goed brengt de standaard opinie het er niet van af.
Interessant onderwerp voor een ander topic: of de huidige mentale problemen bij tieners te wijten zijn aan huidige opvoedmethodiek (gehoor geven aan de belangen van het kind) of dat die wellicht iets te maken hebben met intergenerationele problematiek en maatschappelijke issues die veel groter zijn dan wat er binnen een gezin speelt.