Relatie spui-topic

Picunia schreef op 13-03-2024 om 11:33:

Toen ik mijn partner leerde kennen, was ik zo verliefd, dat ik niet kon slapen en eten. Misselijk van verliefdheid. Nooit eerder gehad en inmiddels 42 jaar en drie kinderen verder.
Dus…

Mijn partner had dat ook toen hij mij leerde kennen  hij werd er ook super onzeker ervan..

Oww jee  ...

Durf/wil het nog niet met mijn omgeving te bespreken maar moet het ergens kwijt. 
Korte samenvatting, al 11 jaar samen met man. Nooit traditionele monogame relatie gehad en dat werkt goed voor ons. Veel ups maar ook erg veel downs gehad samen, voornamelijk door zware depressies en angsten van zijn kant. Maar altijd weer op kunnen krabbelen en vorig jaar samen een huis Gekocht gekocht en geregistreerd partner geworden. Inmiddels hebben we naast elkaar beide een andere relatie sinds augustus ongeveer en dat is allemaal mooi en natuurlijk verlopen en prima. 

Maar er is natuurlijk een maar. We zien elkaar minder dan eerst en ik mis hem niet. Sterker nog, ik merk de laatste weken dat ik het vaak lekker vind als ik het huis voor mezelf heb, soms voelt het zelfs als een opluchting. Hij is vaak zo negatief of dan is er weer iets waar hij heel erg over piekert, voornamelijk dat hij niet lekker is. De angststoornis neemt het dan helemaal over. En ik ben dat een beetje zat. Er is geen ruzie ofzo, merk vooral vermoeidheid en gelatenheid als hij 'weer eens' zo moe en niet lekker is. Ik hou van hem en wil hem daarbij ondersteunen maar terugkijkend heb ik dat de afgelopen tien jaar uit al m'n macht gedaan en vraag me nu af of ik dat nou nog tien jaar wil doen. Hij deelt ook veel met zijn vriendin en zij vangt nu een deel op, gelukkig. Maar het zit in mn hoofd en weet helemaal niet wat ik hiermee wil. De afstand heeft me wat perspectief gegeven en had oprecht niet zo in de gaten dat ik een groot deel van de relatie/huishouden/mentale load/sfeer heb gedragen afgelopen jaren. Nouja, zulke dingen komen nu naar boven. Pff, lastig want ik hou van die man! Maar begin me af te vragen of dat genoeg is. Er is verder geen ruzie of gedoe gelukkig maar die twijfel zit er wel. 

Ook wel beetje eng om dit te posten want niemand weet dit nog maar zo heb ik mezelf beetje gedwongen om het niet weg te stoppen. Blegh! 

Koettie schreef op 17-03-2024 om 09:41:

Ook wel beetje eng om dit te posten want niemand weet dit nog maar zo heb ik mezelf beetje gedwongen om het niet weg te stoppen. Blegh!

Ik ben bang dat het besef nu doorgedrongen is bij jou dat dit niet de relatie is waar jij je goed bij voelt. Het is soms makkelijker om een plaat voor je hoofd te houden maar dit hou jij niet nog eens 10 jaar vol. Het besef betekent wel dat je actie moet ondernemen en ik begrijp dat dit eng is. Ik wil je wel heel veel sterkte wensen.

een depressieve partner vreet je leeg. Mijn ex was het ook met enige regelmaat (incl diagnoses en intensieve behandeling), maar ik vond het echt wel moeilijk om te dragen soms. Het is niet de reden dat we uit elkaar zijn, maar merkte bij mezelf wel een enorme opluchting dat ik daar niet meer mee hoefde te dealen.

Ik wil ook niet meer samenwonen, zodat ik altijd een eigen plek heb waar ik alleen meh mijn eigen stemming en ritme te maken heb. Inmiddels 8 jaar aan het LATten met een nieuwe partner en dat bevalt goed. Terugkomende depressies zijn echt een bitch. En je bent niet verplicht om het te dragen. Je hoeft niet uit de relatie te stappen, maar is er een manier om wat (fysieke) afstand te creëren? En met lotgenoot even lekker te spuien, no holding back? Even lekker vrijuit vloeken en je frustratie uiten kan al opluchten. Ik herken je schuldgevoel en loyaliteit 

je bent al onbewust afstand aan het nemen tot hem. als hij dit niet weet, is de klap misschien nog groter mocht je de relatie over een tijd verbreken.

Nou, dat is opeens heel snel geëscaleerd. Hij zou naar een vriendin gaan die om de week naar hem komt voor spelletjesavond. Hij zou met zijn vriendin gaan naar haar housewarming en hij is niet gegaan. 'Geen zin'. Hij kan dat hele wederkerigheid niet aan. Hij kwam thuis en vertelde dat en ik schoot helemaal in paniek. Greep me zooo aan. Ben gaan wandelen om alles op een rijtje te zetten maar heb alleen maar gehuild. Ben het zo zat allemaal. Het wordt gewoon niet beter. Kwam huilend thuis en alles er meteen maar uitgegooid. Dat het gewoon teveel is en ik daarnaast ook al een tijd voel dat we weinig gemeen hebben. Er kwamen van zijn kant wat verwijten maar ook dat hij het wel voelde aankomen. Naar zijn zeggen 'al jaren'. Heel kwetsend maar hij is ook gekwetst. Heb het uitgemaakt en ben naar m'n zusje gegaan. Ben verdrietig maar voel ook last van mn schouders. Pff

Maak me zo'n zorgen om hem. Geen idee wat hij nu aan het doen is ook. Maar na 11 jaar alles opvangen is de koek gewoon op. Zo verdrietig. 

He Koettie, ik had niet gereageerd maar wat een narigheid allemaal!

Stress in je relatie, om wat voor reden dan ook is echt niet fijn en de knoop doorhakken  lucht ook enorm op. (Had ik ook)

Koettie schreef op 17-03-2024 om 20:13:

Maak me zo'n zorgen om hem. Geen idee wat hij nu aan het doen is ook. Maar na 11 jaar alles opvangen is de koek gewoon op. Zo verdrietig.

Jeetje Koettie ik ken je toch al best lang van fora ( je zat ook op Viva en fok! Toch?)

Koettie schreef op 17-03-2024 om 20:13:

Maak me zo'n zorgen om hem. Geen idee wat hij nu aan het doen is ook. Maar na 11 jaar alles opvangen is de koek gewoon op. Zo verdrietig.

Het is ook nog heel vers allemaal hè. Probeer je wel te realiseren dat jij verantwoordelijk bent voor jezelf en hij voor zichzelf. 

Maar logisch dat je nu heel verdrietig bent natuurlijk!