Nog steeds single
Ik ben 35. Heb leuk werk, leuke vriendinnen en een fijne familie. Maar in de liefde gebeurt er eigenlijk helemaal niets. Het is soms best confronterend hoe anderen de ene na de andere relatie aangaan. Ik ben in mijn gezin de middelste en mijn broertje en zus zijn beiden al jaren gelukkig in de liefde. Samenwonend, de één zelfs getrouwd, de ander kinderen etc. Gelukkig heb ik geen kinderwens.
Ik begin ook te denken dat het aan mezelf ligt. Ik weet dat mensen erg op mij zijn gesteld, zowel op mijn werk als in mijn sociale leven en in mijn familie. Of ik een allemansvriend ben weet ik niet, maar ik merk wel dat mensen mij snel mogen. Ook zie ik er gewoon goed uit. Maar viavia kom ik echt nooit iemand tegen waardoor ik het gevoel heb echt op datingapps aangewezen te zijn en vaak moet ik me er echt toe zetten daar tijd rond te brengen. Misschien doe ik er niet genoeg moeite voor? Ondertussen voel ik me steeds ouder worden en bekruipt mij de angst heel mijn leven single te blijven. Wie herkent dit?
Je zal inderdaad zelf actie moeten ondernemen als je wel graag een relatie wilt. Helaas gebeurt het niet dat de ware jacob aan komt kloppen op de deur.
Ik denk niet dat het aan jou ligt. Natuurlijk kun je de kans vergroten dat je iemand tegen komt door onder de mensen te komen en te gaan daten maar het is ook een kwestie van geluk hebben.
In mijn omgeving zijn er meerdere leuke mensen die rond hun 40ste hun liefde gevonden hebben.
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/gelukkig-zonder-relatie-bewust-single-zijn/
Als dit artikel herkenning oplevert, dan kun je stoppen. Zo niet, dan is het toch doorbijten en je maar naar datingsites slepen.
Zit niet achter een betaalmuur, trouwens.
Heb je nooit een klik met een collega, iemand op de sportschool of op vakantie? Zo ben ik er altijd aan gekomen. Soms moet je dan wel zelf de eerste stap zetten en iemand meevragen voor koffie of uit eten.
Krijgen was mijn probleem nooit, houden wel (hoewel de huidige al 16 jaar is gebleven, destijds was ik ook al 34).
Ik denk dat de juiste partner tegenkomen ook een kwestie van geluk is. Plus de ene is wat kritischer dan de ander.
misschien zijn je eisen veel te hoog. En dat is prima. Misschien zijn je eisen terecht veel te hoog
Bedankt voor jullie reacties. Of mijn eisen te hoog zijn weet ik niet. Natuurlijk heb ik aardige mannen ontmoet in mijn leven maar echt verliefd ben ik nooit geweest. Het lijkt mij zo mooi als dat gevoel er van beide kanten is.
@Auditor, het lukt mij niet dat artikel te openen met mijn smartphone.
Ik herken heelveel in jouw situatie.
Ik ben midden dertig, geen kinderwens, de middelste en broer en zus hebben een fijne stabiele relatie.
Echter waren mijn broer en zus ook pas 30 toen ze een relatie kregen en daarvoor nooit iets serieus. Hetzelfde geld voor mijn ouders. En ik alleen een vriendje toen ik 17 was.
Kennelijk kom ik uit een gezin van laatbloeiers 
Maar bovenal denk ik dat het dus een kwestie van geluk is. Tot corona, en ik ziek werd, had ik namelijk een redelijk bloeiend sociaal leven, kwam regelmatig nieuwe mensen tegen en datete ook af en toe. Alleen de juiste zat er niet tussen.
Ben ik kritisch? Ja zeker.
Ben ik te kritisch? Zeker niet.
Het voor en nadeel van ouder worden is dat je beter weet wie je bent, waar je op valt en wat je zoekt in een relatie. Dat maakt de poule waarin je zoekt een stuk kleiner, dan als alleen verliefd worden genoeg is om een relatie te beginnen met iemand.
En dan word ik ook nog eens niet snel verliefd.
Ja, ik vind het wel jammer. Ik zou best een relatie willen hebben, maar enkel met iemand die bij me past en anders maar niet. En dus wacht ik maar af en geloof ik dat die persoon vast ooit op mijn pad komt (als ik weer beter ben, want wie zit te wachten op een partner die niks kan? Ik zou nu ook geen relatie met mij aangaan )
alhambra schreef op 09-01-2023 om 20:41:
Ik denk niet dat het aan jou ligt. Natuurlijk kun je de kans vergroten dat je iemand tegen komt door onder de mensen te komen en te gaan daten maar het is ook een kwestie van geluk hebben.
In mijn omgeving zijn er meerdere leuke mensen die rond hun 40ste hun liefde gevonden hebben.
Ik ook 
, ik ben inmiddels ook al weer 40.
To ik wil even reageren want ik herken jouw gevoel heel erg. Ik heb na een relatie van 10 jaar die ik zelf verbroken heb (en daar geen minuut spijt van heb gehad) behoorlijk lopen klooien in de liefde. Een aantal dates gehad en wat kortere relaties met getraumatiseerde mannen wat bij mij zorgde voor de nodige stress en daar was ik op een gegeven moment helemaal klaar mee. Ik had al aan mijzelf gewerkt maar in mijn opinie kan dat nooit kwaad. Anyway ik ben opgehouden met dat hele date en op zoek circus en ik ben vooral dingen gaan doen die ik leuk vond. Daardoor ging ik een stuk lekkerder in mijn vel zitten en werd ik gelukkig met mijzelf en het hoefde van mij niet zo nodig meer.
Ook kende ik van mijn oude werk een hele fijne life coach, daar ben ik ook een traject gestart waarbij ik een spiegel voorgekregen kreeg. Dat was zeker niet altijd makkelijk en behoorlijk confronterend maar dat heeft mijn hele leven positief op zijn kop gezet en ik heb er een behoorlijke dosis zelfvertrouwen van gekregen. (Ik durf en doe ineens dingen die ik nooit gedurfd zou hebben)
Dat was overigens zeker niet de rede waarom ik bovenstaande dingen ben gaan doen maar ik was nog niet zo lang bezig met dat traject of daar was ie ineens, terwijl het van mij dus op dat moment niet per se hoefde. (Ik stond er op zich wel voor open mocht ik iemand tegenkomen, wat dus ook gebeurde, maar dat was geen doel op zich)
We zijn inmiddels 10,5 maand samen, en het grappige is (Omdat dat tijdens dat traject gebeurde waarbij ik mezelf al een schop onder mn reet gaf) dat hij mij vanaf het begin ook een spiegel voorhoudt en mij echt schoppen onder mn kont geeft wanneer ik dat nodig heb. (En dat heb ik want ik heb mijzelf door een beperking altijd veel te veel verteld 'dat kan ik niet'. Echt dat was lange tijd bijna mijn lijfspreuk)
Excuses voor het lange verhaal; het moraal van het verhaal: Ik snap jouw gevoel heel erg, heb het ook vaak gehad. Probeer het los te laten (wat niet wil zeggen dat je het niet voelen mag, juist wel want als je er tegen vecht wordt het sterker) en ga het leuk hebben met jezelf door die dingen te doen waar jij blij van word.
You go girl 
Auditor schreef op 09-01-2023 om 21:12:
https://www.psychologiemagazine.nl/artikel/gelukkig-zonder-relatie-bewust-single-zijn/
Als dit artikel herkenning oplevert, dan kun je stoppen. Zo niet, dan is het toch doorbijten en je maar naar datingsites slepen.
Zit niet achter een betaalmuur, trouwens.
Grappig artikel en kan me er wel in vinden😉. Inmiddels ben ik al zo’n 20 jaar bewust single en zou niet anders willen, maar ik snap het ook heel goed dat dit niet voor iedereen is weggelegd en men graag een partner heeft.
@Dromertje
Niet aan jezelf gaan twijfelen hoor, want het komt zoals het komt. Klinkt mss afgezaagd, maar vwb liefde kun je niets forceren vind ik. Als je geen gebruik van datingsites wenst te maken, zou je misschien jezelf kunnen inschrijven bij NMLK?
Ik heb op mijn 29e een eerste serieuze lange relatie gekregen (en die duurt nu al 23 jaar). Daarvoor alleen maar los gedoe en liefdesverdriet gehad. Achteraf kan ik best plaatsen waarom het me zo moeilijk af ging, ik stootte zonder dat te willen zelf ook mensen af en viel vaak op de verkeerde.
Maar ik herken heel goed de angst of onzekerheid of het ooit nog wat zou worden. Tuurlijk redde ik me wel in mijn eentje, maar ik vind het leven samen nou eenmaal leuker en fijner en warmer. Er zijn wel momenten dat ik nog eens verlang naar in mijn eentje wonen, maar dat heeft dan meestal te maken met kleine ergernissen over praktische of huishoudelijke zaken. In het algemeen ben ik gelukkiger met mijn partner dan ik alleen was.
Ik kan niet aanwijzen of het aan jou ligt of wat je verkeerd doet, dat zal bij iedereen anders zijn. Maar geneer je niet als je nou eenmaal geen eeuwige happy single bent en liever een partner hebt.
Gelukkig leven we niet meer in de jaren '50 waarin je 'overbleef'. De relatie-markt kent genoeg echtscheidingen en daarmee voldoende aanbod van mannen.
Wat is er zo erg aan single blijven? Juist door het los te laten, kun je makkelijker een relatie vinden...
Bedankt voor jullie reacties. Ik merk dat ik het wel fijn vind dat mensen mijn gevoel en situatie herkennen. Soms lijk ik wel de enige te zijn. Ook al weet ik diep van binnen dat dat natuurlijk onzin is, maar zo voelt het dan wel. Daarom juist fijn om te merken dat dat niet zo is.
En ja ik heb verder een heel fijn leven en alles gewoon op orde. Een leuke relatie zou gewoon het puntje op de i zijn. 
Alles gewoon op orde, relatie zou puntje op de i zijn.....wat is er wel spannend aan jou?
rebmaaviv schreef op 10-01-2023 om 18:26:
Alles gewoon op orde, relatie zou puntje op de i zijn.....wat is er wel spannend aan jou?
?
Alsof dingen niet op orde hebben iemand pas spannend maakt. Voor mij zit spanning bij iemand toch echt in héél andere zaken.