Niet het favoriete kind zijn
Er moet me even iets van het hart....
Maar al een hele tijd heb ik het idee dat mijn moeder mij niet haar leukste kind vindt. Ik las al wel dat ouders vaak een favoriet hebben, en ik ben dat duidelijk niet. En dat is niet per se erg. Maar merk wel duidelijk onderscheid tussen mij en zussen.
Ik ben de middeltste en zo voel ik me ook echt. Al heel mn leven merk ik dat oudste zus bepaalde rol heeft in gezin en veel dingen mee doet en regelt. Moeder lijkt de dingen die zij doet en zegt ook serieuzer te nemen dan wat ik doe of zeg. Bijvoorbeeld altijd mee gaan in wat zus zegt en haar mening overnemen.
Onderscheid merk ik in contact. Moeder belt oudste zus vaker en staat regelmatig bij jongste zus op de stoep. Ik word eigenlijk zo goed als nooit gebeld en als ik bel houdt moeder het vaak kort of moet ze weg. Initiatief tot bellen komt nooit vanuit haar. Bij mij op de stoep staat ze ook nooit, maar dat is op zich logisch omdat ik 25 minuten rijden verder woon. Maar daarnaast word ik dus ook nooit gebeld.
Oudste zus en moeder gaan wel eens wat doen, zoals wandelen. Moeder zegt terloopt wel eens: we moeten nog eens afpsreken. Maar het komt er vervolgens nooit van. Jongste zus en moeder zitten samen in een vereniging. Dus zien elkaar daar ook regelmatig.
Ik werk onregelamtig dus kan niet altijd komen op de etentjes thuis, want moet vaak in de avond werken.
Soms denk ik wel eens, ik beeld het me in. En misschien stel ik me ook aan. Vriend denkt dat het allemaal wel meevalt. En hij denkt ook dat moeder mij iets minder aandacht geeft omdat ik een partner heb en dus iemand thuis heb, en zussen niet. Zij zijn allebei alleen. Net als moeder (vader is overleden lang geleden)
Eigenlijk voel ik me soms best rot hierdoor. Al verbeeld ik me een en ander misschien. Voor mijn gevoel heb ik eigenlijk geen ouders. Vader is er al niet meer. En bij moeder voel ik geen betrokkenheid of warmte. Alsof ze soms amper interesse heeft in mijn leven. Net terug van vakantie. Ik word niet gebeld met de vraag hoe het was. Gisteren belde ik haar. Ik dacht dan vertel ik het zelf wel. Maar er wordt niet opgenomen en ook niet teruggebeld.
Ik voel me eigenlijk gewoon te veel. Daar komt het op neer. Er zal vast niks achter zitten. Maar het doet me soms best verdriet. Dan denk ik: ik heb een moeder maar die toont weinig interesse in me. Terwijl ze bij zus zo op de stoep staat om te kijken hoe het is. Soms denk ik: hoe komt dit nou? Ben ik niet leuk genoeg?
Ik ben inmiddels bijna 37 maar voel me nog vaak het jonge meisje dat gezien wil worden door haar moeder. Best sneu eigenlijk.
Wat moet ik hiermee ?
Madamecannibale schreef op 17-09-2023 om 20:25:
Wat een vervelende situatie, ik kan me je gevoel goed voorstellen. Vooral ook wat je vertelt over het telefoontje na je vakantie. Je verwacht toch een bepaalde interesse van een ouder, zeker als die interesse er wel is richting je zussen.
Ik herken het enigszins maar wel in mindere mate. Mijn ouders hebben zeker wel altijd interesse in mijn leven gehad en helpen waar ze kunnen. Maar er is een periode geweest dat ik ook duidelijk niet de favoriet was, ik ben overigens niet het middelste kind. Ik denk dat het vooral kwam doordat we andere interesses hadden. Mijn moeder zei dat zelfs een keer letterlijk toen ik het met haar besprak “jij doet toch niets interessants”. Met iets interessants bedoelde ze trouwen en kinderen krijgen. Ik vond dat toen een behoorlijk rotopmerking maar het was wel wat ze eerlijk dacht. Wellicht hebben jouw zussen en moeder ook wat meer gezamenlijk interesses zoals de vereniging die je benoemd en trekt je moeder daardoor meer naar hen toe. Heb je het wel eens met je moeder besproken?
Dit zou tot de normale 'basisinteresse' moeten horen, even vragen hoe iemands vakantie is geweest.
Madame, ik vind dit echt een rotopmerking van je moeder. Het gaat er toch om wie jij bent, en niet wat jij doet. Ook al zou je nooit trouwen en kinderen krijgen, en geen interessante baan hebben, dat zou haar niet uit moeten maken.
TO, ik kan me best voorstellen dat het rot voelt dat de aandacht naar de andere 2 uit gaan, en minder naar jou.
Ik zou er geen verwachtingen van hebben dat het verandert, maar je zou het eens, niet aanvallend, kunnen benoemen bij je moeder. In het beste geval schrikt ze en denkt ze er voortaan beter aan. In het slechtste geval verandert er niets.
Zelf heb ik een moeilijke relatie met mijn ouders (geen contact met moeder, weinig contact met vader), dus allicht ga je hier weinig aan hebben.
In je berichten herken ik een deel van wat ik zie bij mijn jongere broer. Als kind had mijn vader weinig aandacht voor hem en zelfs nu hij veertig is, zit hij nog steeds in een rol dat hij bevestiging en erkenning zoekt bij mijn vader terwijl ikzelf een meer gelijkwaardige relatie heb met mijn vader. Terwijl mijn broer hem elke week bezoekt en ik hem weinig zie, ben ik wel diegene die mijn vader contacteert als hij zelf met een probleem zit.
Zie iets gelijkaardigs bij mijn partner die vroeger de oudste was met drie broers die wat extra aandacht vroegen. Soms is zij echt nog aan het hengelen naar de goedkeuring van haar ouders en zijn haar ouders nog steeds haar eerste hulplijn, terwijl deze mensen toch ook richting zeventig gaan. Weet niet in hoeverre dit speelt, maar soms heb ik de indruk dat ze haar daardoor ook wat ontzien als ze zelf met iets zitten omdat ze haar niet willen belasten. Beide schoonouders praten daarom iets opener met mij (zo wist ik bv. vroeger dan mijn partner dat schoonmoeder borstkanker had, daar kon partner eigenlijk niet mee lachen, maar ergens begrijp ik dit wel).
Misschien kan het je helpen om wat meer te streven naar een gelijkwaardige relatie en jezelf minder te vergelijken met je zussen.
Misschien zijn middelste kinderen ook wel grotere zeikerds dan oudste of jongste kinderen. Ik ben dan wel benieuwd naar de theorie daarachter.
Ik ben ook het middelste kind. Vroeger thuis bij mijn ouders werd er geen verschil gemaakt; ik heb me nooit minder aanvaard gevoeld maar zeker WEL bij mijn grootouders .
Mijn opa sprak nooit tegen mij! Nooit.
Hij had alleen oog voor mijn oudere zus en mijn jongere broer.
Dat waren zijn oogappels.
Het enige wat hij tegen mij zei toen we binnenkwamen: " Dag Zwaankip" en toen we weer naar huis gingen: " Dag Zwaankip".
Nooit, echt nooit heeft die man tegen mij gesproken!
Toen opa gestorven is heb ik echt geen traan om hem gelaten. Het deed mij gewoon niks.
Wat een vreselijke man was hij.....bah!
Ik was ook niet het favoriete kind en in mijn geval was dat wel schadelijk. Zo erg dat ik nu in de problemen ben gekomen en al heel wat therapie achter de rug heb (vooralsnog zit ik er voorlopig aan vast). Ik ben overigens niet het middelste kind, maar de jongste van 2.
Ik lees dat je twijfelt over je gevoel, maar jij voelt het zo dus voor jou is dit wel een probleem.
Kun je dit bespreekbaar maken op een niet verwijtende manier? Geef aan aan je ouders en siblings wat het voor jou doet. Wie weet zijn ze zich er niet bewust van.
redbulletje schreef op 18-09-2023 om 08:02:
En dan zeggen ze zo vaak we willen meerdere kinderen omdat dat gezelliger voor die kinderen is.... Enig kind zijn is zo slecht nog niet.
Mwah, alles heeft zo zijn voor-en nadelen, niets is in 1e instantie beter of slechter denk ik.
Ikzelf ben de oudste van 3 kinderen en dat heb ik altijd minder leuk gevonden, omdat je vaak tussen wal en schip viel. Zo was je ‘de oudste en wijste en moest je het zgn goede voorbeeld geven’ en tegelijkertijd was je ‘nog maar een kind en te jong voor sommige zaken’. Dingen die ik pas ‘mocht’ op mijn 14e, mocht mijn jongere zus al op haar 10e etc.
Ik heb nooit het idee of gevoel gehad dat mijn ouders een voorkeurskind hebben, nog steeds niet trouwens. Wij hebben allemaal een zeer warme en liefdevolle jeugd gehad, dit terwijl mijn vader gemiddeld toch zo’n 5 maanden per jaar afwezig was ivm zijn werk en mijn moeder er alleen voor stond met 3 kinderen.
Echt respect voor hoe zij ons hebben opgevoed en wij niets tekort zijn gekomen, al was mijn vader alleenverdiener met een laag inkomen! Daarnaast ben ik juist heel erg blij niet enig kind te zijn, ook al is onze siblingsband pas hechter geworden naarmate wij volwassener werden.
Ik merk dat, ook al heb ik een warme jeugdervaring, ik het nog steeds fijn vind om mijn ouders op een bepaalde manier ‘trots en blij’ te maken. Is dit niet iets natuurlijks?