Niet het favoriete kind zijn
Er moet me even iets van het hart....
Maar al een hele tijd heb ik het idee dat mijn moeder mij niet haar leukste kind vindt. Ik las al wel dat ouders vaak een favoriet hebben, en ik ben dat duidelijk niet. En dat is niet per se erg. Maar merk wel duidelijk onderscheid tussen mij en zussen.
Ik ben de middeltste en zo voel ik me ook echt. Al heel mn leven merk ik dat oudste zus bepaalde rol heeft in gezin en veel dingen mee doet en regelt. Moeder lijkt de dingen die zij doet en zegt ook serieuzer te nemen dan wat ik doe of zeg. Bijvoorbeeld altijd mee gaan in wat zus zegt en haar mening overnemen.
Onderscheid merk ik in contact. Moeder belt oudste zus vaker en staat regelmatig bij jongste zus op de stoep. Ik word eigenlijk zo goed als nooit gebeld en als ik bel houdt moeder het vaak kort of moet ze weg. Initiatief tot bellen komt nooit vanuit haar. Bij mij op de stoep staat ze ook nooit, maar dat is op zich logisch omdat ik 25 minuten rijden verder woon. Maar daarnaast word ik dus ook nooit gebeld.
Oudste zus en moeder gaan wel eens wat doen, zoals wandelen. Moeder zegt terloopt wel eens: we moeten nog eens afpsreken. Maar het komt er vervolgens nooit van. Jongste zus en moeder zitten samen in een vereniging. Dus zien elkaar daar ook regelmatig.
Ik werk onregelamtig dus kan niet altijd komen op de etentjes thuis, want moet vaak in de avond werken.
Soms denk ik wel eens, ik beeld het me in. En misschien stel ik me ook aan. Vriend denkt dat het allemaal wel meevalt. En hij denkt ook dat moeder mij iets minder aandacht geeft omdat ik een partner heb en dus iemand thuis heb, en zussen niet. Zij zijn allebei alleen. Net als moeder (vader is overleden lang geleden)
Eigenlijk voel ik me soms best rot hierdoor. Al verbeeld ik me een en ander misschien. Voor mijn gevoel heb ik eigenlijk geen ouders. Vader is er al niet meer. En bij moeder voel ik geen betrokkenheid of warmte. Alsof ze soms amper interesse heeft in mijn leven. Net terug van vakantie. Ik word niet gebeld met de vraag hoe het was. Gisteren belde ik haar. Ik dacht dan vertel ik het zelf wel. Maar er wordt niet opgenomen en ook niet teruggebeld.
Ik voel me eigenlijk gewoon te veel. Daar komt het op neer. Er zal vast niks achter zitten. Maar het doet me soms best verdriet. Dan denk ik: ik heb een moeder maar die toont weinig interesse in me. Terwijl ze bij zus zo op de stoep staat om te kijken hoe het is. Soms denk ik: hoe komt dit nou? Ben ik niet leuk genoeg?
Ik ben inmiddels bijna 37 maar voel me nog vaak het jonge meisje dat gezien wil worden door haar moeder. Best sneu eigenlijk.
Wat moet ik hiermee ?
Geen volledig antwoord hoor, daar ben ik te moe voor (brainfog) maar ik pik eruit dat ze de mening van je sibling belangrijker vindt. Misschien krijgt ze minder het gevoel te falen bij je sibling ze als haar mening hoort. Vaak ligt het aan zulk soort dingen: jij voelt het dan als een persoonlijke afwijzing, terwijl zij alleen een goed gevoel over zichzelf wil en je zus geeft het haar dan.
Iemand kan heel erg deskundig zijn maar dan willen veel mensen toch liever naar een ander luisteren die hen op emotioneel vlak meer geeft. Ik bedoel niet dat jij weinig geeft; misschien is zij apetrots op jouw prestaties en salaris.
Ieder kind heeft weer een andere functie in een gezin. Vaste gedragspatronen, en ieder speelt zijn rol.
Over sandwich kinderen is nog steeds geen onderzoek geweest waar sluitend wat over te zeggen valt.
Daarom vind ik dat je de gevoelens van middelste kinderen niet zomaar kunt afserveren. (Dat is ze waarschijnlijk in hun leven al te vaak gebeurd.)
Middelste kinderen worden het meest op een negatieve manier vergeleken met hun siblings: "oudste kon dit op jouw leeftijd al wel, waarom jij nog niet?" Of: "jongste is zo lief en knuffelig, waarom jij niet?"
reacties gelezen wat ook wel inzichten geeft.
Ik denk dat praktische dingen meespelen. Inderdaad dat ik net ietsje verder weg woon en minder vaak kan aansluiten bij dingen vanwege werk.
En ja, de middelste zijn drukt ook een stempel op e.e.a. ik hoor dat ook van vriendinnen die ook de middelste zijn.
Tel daarbij op mijn familiegeschiedenis en dat maakt dingen toch wel complex. En ook ik zit in dat systeem.
En nee ik wil niet te verongelijkt of kinderachtig zijn. Maar soms vind ik dingen best lastig. Dat ik niet de ouder heb die ik zou willen hebben. En dat het soms lijkt alsof zussen net een stukje meer krijgen dan ik. Het kan mijj beleving zijn, ik weet het niet.
Stof tot nadenken.
Wat een vervelende situatie, ik kan me je gevoel goed voorstellen. Vooral ook wat je vertelt over het telefoontje na je vakantie. Je verwacht toch een bepaalde interesse van een ouder, zeker als die interesse er wel is richting je zussen.
Ik herken het enigszins maar wel in mindere mate. Mijn ouders hebben zeker wel altijd interesse in mijn leven gehad en helpen waar ze kunnen. Maar er is een periode geweest dat ik ook duidelijk niet de favoriet was, ik ben overigens niet het middelste kind. Ik denk dat het vooral kwam doordat we andere interesses hadden. Mijn moeder zei dat zelfs een keer letterlijk toen ik het met haar besprak “jij doet toch niets interessants”. Met iets interessants bedoelde ze trouwen en kinderen krijgen. Ik vond dat toen een behoorlijk rotopmerking maar het was wel wat ze eerlijk dacht. Wellicht hebben jouw zussen en moeder ook wat meer gezamenlijk interesses zoals de vereniging die je benoemd en trekt je moeder daardoor meer naar hen toe. Heb je het wel eens met je moeder besproken?
Poezie schreef op 17-09-2023 om 19:51:
Over sandwich kinderen is nog steeds geen onderzoek geweest waar sluitend wat over te zeggen valt.
Daarom vind ik dat je de gevoelens van middelste kinderen niet zomaar kunt afserveren. (Dat is ze waarschijnlijk in hun leven al te vaak gebeurd.)
Middelste kinderen worden het meest op een negatieve manier vergeleken met hun siblings: "oudste kon dit op jouw leeftijd al wel, waarom jij nog niet?" Of: "jongste is zo lief en knuffelig, waarom jij niet?"
Klopt, het is ook lastig, want zoiets zal niet in elk gezin met drie kinderen voorkomen en het is iets ongrijpbaars. Het is dan ook heel makkelijk om (goedbedoeld) de gevoelens van een middelste kind af te serveren, maar dat kan inderdaad ook heel pijnlijk zijn, precies om de reden die jij noemt.
Voor mezelf sprekend: ik was als middelste altijd het makkelijke kind dat zichzelf wel redde. "Malibu, o die redt zich wel", in tegenstelling tot de andere twee kinderen. Bijna niemand had in de gaten wat er in me omging en hoe eenzaam ik me voelde. Het heeft jaren later heel wat met me gedaan toen ik een oude bekende tegenkwam die dit destijds had opgemerkt. Ik wist dat ik me niet aanstelde, maar die erkenning maakte dat ik me gezien voelde.
Malibu2 schreef op 17-09-2023 om 20:56:
[..]
Klopt, het is ook lastig, want zoiets zal niet in elk gezin met drie kinderen voorkomen en het is iets ongrijpbaars. Het is dan ook heel makkelijk om (goedbedoeld) de gevoelens van een middelste kind af te serveren, maar dat kan inderdaad ook heel pijnlijk zijn, precies om de reden die jij noemt.
Voor mezelf sprekend: ik was als middelste altijd het makkelijke kind dat zichzelf wel redde. "Malibu, o die redt zich wel", in tegenstelling tot de andere twee kinderen. Bijna niemand had in de gaten wat er in me omging en hoe eenzaam ik me voelde. Het heeft jaren later heel wat met me gedaan toen ik een oude bekende tegenkwam die dit destijds had opgemerkt. Ik wist dat ik me niet aanstelde, maar die erkenning maakte dat ik me gezien voelde.
Ik ben de derde in een gezin met 4 kinderen. Ik ben regelmatig vergeten, en zelfs als baby zijnde ook weleens letterlijk. Het is niet dat mijn ouders niet van mij hielden maar ze waren nogal druk met mijn twee oudere siblings. (Dit heeft mijn moeder mij ooit zelf verteld) Mijn jongste sibling en ik schelen 2 jaar met elkaar. Als ik mijn jongste sibling wat plaagde werd dat meteen door mijn oudere siblings afgestraft. Idem met mijn meningen: die waren niet waar en waren stomme ideeën.
Poezie schreef op 17-09-2023 om 21:30:
[..]
Ik ben de derde in een gezin met 4 kinderen. Ik ben regelmatig vergeten, en zelfs als baby zijnde ook weleens letterlijk. Het is niet dat mijn ouders niet van mij hielden maar ze waren nogal druk met mijn twee oudere siblings. (Dit heeft mijn moeder mij ooit zelf verteld) Mijn jongste sibling en ik schelen 2 jaar met elkaar. Als ik mijn jongste sibling wat plaagde werd dat meteen door mijn oudere siblings afgestraft. Idem met mijn meningen: die waren niet waar en waren stomme ideeën.
Nou dat herken ik dus heel goed.
als je de wetenschap er op naslaat, zie je dat de oude theorie van adler over het middle child syndrome, nog steeds slechts een theorie is. Deze is nog steeds niet bevestigd, 50 jaar later. Dat neemt niet weg dat mensen dit zo kunnen ervaren.
Er zijn echter heel veel mensen die zich niet volledig gezien voelen door hun ouders. Door dat te gooien op het middelste kind zijn, maak je er echter een soort natuurwet van. Als dat je helpt bij verwerking of het een plek geven; prima.
Het (middelste) kind moet immers een manier vinden om met negatieve gevoelens uit de opvoeding om te gaan. Net als het eerste kind (dat dan bazig zou zijn, maar dat komt mogelijk weer vooral omdat ze al vrij snel verantwoordelijk gemaakt worden voor hun jongere siblings, de verstandigste moet zijn in conflicten. Of het laatste kind, dat nooit voor vol aan wordt gezien en de rol van het naïeve kleintje niet ontgroeit.
Het is rot als je je zo voelt. Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die reflectief zijn en zonder “beschadiging” uit hun opvoeding komen. Ik geloof haast van niet.
Wat mij hielp is me beseffen dat mijn ouders heel erg veel van mij houden. En met de middelen en mogelijkheden die zij hadden, enorm hun best hebben gedaan om het zo goed mogelijk te doen. Ik ben niet perfect, dat waren zij ook niet.
Ik ben tevreden met de band die we hebben. En ik kan dankbaar zijn voor wat ze gedaan hebben. En ik besef me ook, dat dat niet voor iedereen is weggelegd. Vanwege het onvermogen van de ouders en/of de kinderen.
Weet je wat je echt anders zou willen? Van wie (je ouders, je siblings, jezelf)? En hoe je daar eventueel zou kunnen komen?
Sterkte. Dit soort gewaarwordingen kunnen echt pijnlijk zijn.
Doemijdieglazenbol schreef op 17-09-2023 om 22:36:
als je de wetenschap er op naslaat, zie je dat de oude theorie van adler over het middle child syndrome, nog steeds slechts een theorie is. Deze is nog steeds niet bevestigd, 50 jaar later. Dat neemt niet weg dat mensen dit zo kunnen ervaren.
Er zijn echter heel veel mensen die zich niet volledig gezien voelen door hun ouders. Door dat te gooien op het middelste kind zijn, maak je er echter een soort natuurwet van. Als dat je helpt bij verwerking of het een plek geven; prima.
Het (middelste) kind moet immers een manier vinden om met negatieve gevoelens uit de opvoeding om te gaan. Net als het eerste kind (dat dan bazig zou zijn, maar dat komt mogelijk weer vooral omdat ze al vrij snel verantwoordelijk gemaakt worden voor hun jongere siblings, de verstandigste moet zijn in conflicten. Of het laatste kind, dat nooit voor vol aan wordt gezien en de rol van het naïeve kleintje niet ontgroeit.
Het is rot als je je zo voelt. Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die reflectief zijn en zonder “beschadiging” uit hun opvoeding komen. Ik geloof haast van niet.
Wat mij hielp is me beseffen dat mijn ouders heel erg veel van mij houden. En met de middelen en mogelijkheden die zij hadden, enorm hun best hebben gedaan om het zo goed mogelijk te doen. Ik ben niet perfect, dat waren zij ook niet.
Ik ben tevreden met de band die we hebben. En ik kan dankbaar zijn voor wat ze gedaan hebben. En ik besef me ook, dat dat niet voor iedereen is weggelegd. Vanwege het onvermogen van de ouders en/of de kinderen.
Weet je wat je echt anders zou willen? Van wie (je ouders, je siblings, jezelf)? En hoe je daar eventueel zou kunnen komen?
Sterkte. Dit soort gewaarwordingen kunnen echt pijnlijk zijn.
Tja, als je eigen moeder je vertelt dat ze je als baby zijnde weleens letterlijk is vergeten zeg jij dat iedereen dat weleens is overkomen?
Inmiddels ben ik daar heus overheen, maar ik kan me nog steeds niet voorstellen dat je dat overkomt en dat je diegene dat later nog gaat vertellen ook.
Doemijdieglazenbol schreef op 17-09-2023 om 22:36:
als je de wetenschap er op naslaat, zie je dat de oude theorie van adler over het middle child syndrome, nog steeds slechts een theorie is. Deze is nog steeds niet bevestigd, 50 jaar later. Dat neemt niet weg dat mensen dit zo kunnen ervaren.
Er zijn echter heel veel mensen die zich niet volledig gezien voelen door hun ouders. Door dat te gooien op het middelste kind zijn, maak je er echter een soort natuurwet van. Als dat je helpt bij verwerking of het een plek geven; prima.
Het (middelste) kind moet immers een manier vinden om met negatieve gevoelens uit de opvoeding om te gaan. Net als het eerste kind (dat dan bazig zou zijn, maar dat komt mogelijk weer vooral omdat ze al vrij snel verantwoordelijk gemaakt worden voor hun jongere siblings, de verstandigste moet zijn in conflicten. Of het laatste kind, dat nooit voor vol aan wordt gezien en de rol van het naïeve kleintje niet ontgroeit.
Het is rot als je je zo voelt. Ik vraag me wel eens af of er mensen zijn die reflectief zijn en zonder “beschadiging” uit hun opvoeding komen. Ik geloof haast van niet.
Wat mij hielp is me beseffen dat mijn ouders heel erg veel van mij houden. En met de middelen en mogelijkheden die zij hadden, enorm hun best hebben gedaan om het zo goed mogelijk te doen. Ik ben niet perfect, dat waren zij ook niet.
Ik ben tevreden met de band die we hebben. En ik kan dankbaar zijn voor wat ze gedaan hebben. En ik besef me ook, dat dat niet voor iedereen is weggelegd. Vanwege het onvermogen van de ouders en/of de kinderen.
Weet je wat je echt anders zou willen? Van wie (je ouders, je siblings, jezelf)? En hoe je daar eventueel zou kunnen komen?
Sterkte. Dit soort gewaarwordingen kunnen echt pijnlijk zijn.
Je gezien voelen is een van de basisbehoeften van een mens, los van de volgorde waarin je opgegroeid bent.
Poezie schreef op 17-09-2023 om 22:49:
[..]
Tja, als je eigen moeder je vertelt dat ze je als baby zijnde weleens letterlijk is vergeten zeg jij dat iedereen dat weleens is overkomen?
Inmiddels ben ik daar heus overheen, maar ik kan me nog steeds niet voorstellen dat je dat overkomt en dat je diegene dat later nog gaat vertellen ook.
Mijn moeder is mij ook vergeten. Mijn broer had wat gezondheidsproblemen en daardoor bestond ik een paar dagen echt niet. In het hoofd van mijn moeder was ik logeren. Er was gewoon geen ruimte voor mij toen. Hebben we het wel eens over gehad. Ze snappen ook maar weinig van me. Ook besproken. Ze hebben wel altijd achter me gestaan. Maar wat mijn ervaringen exact zijn doet er niet zoveel toe. Dit is geen wedstrijd. En het is klote als je de aandacht van je ouders of liefde, wel als wedstrijd ervaart. Dat zijn de verkeerde woorden. maar in ieder geval dat je tekort komt. zeker ten opzichte van anderen
Ik zeg niet dat je daarom overal maar overheen moet of kunt stappen. Ik zeg ook niet dat het ene vergeten even erg is als het andere vergeten.
Ik zeg ook niet dat je het moet vergeten. Dit soort beschadigingen, trauma’s, zijn voor iedereen anders. Ik wens iedereen wel een goed herstel. Soms helpt een ander perspectief. Soms helpt een goed gesprek met de ouders. En soms helpt helemaal niets. Ik wil echt niets bagatelliseren. Maar op een forum is het enige dat ik kan bieden, een perspectief. Aan ieder om daar wel of niet iets mee te doen. Je mag het ook belachelijk vinden. Het is niet kwetsend bedoelt. En als het wel zo overkomt, dan spijt me dat.
Poezie schreef op 17-09-2023 om 22:49:
[..]
Tja, als je eigen moeder je vertelt dat ze je als baby zijnde weleens letterlijk is vergeten zeg jij dat iedereen dat weleens is overkomen?
Ik denk dat heel veel jonge moeders hun kind letterlijk even vergeten. Het is aanpassen aan een veranderde situatie. Bij de meesten worden dat van die familieverhalen die bij verjaardagen en het kerstdiner keer op keer worden verteld. Of als running gag worden aangehaald. Je zou hier een forumdraad over kunnen openen en vele verhalen krijgen.
Ysenda schreef op 18-09-2023 om 07:17:
[..]
Ik denk dat heel veel jonge moeders hun kind letterlijk even vergeten. Het is aanpassen aan een veranderde situatie. Bij de meesten worden dat van die familieverhalen die bij verjaardagen en het kerstdiner keer op keer worden verteld. Of als running gag worden aangehaald. Je zou hier een forumdraad over kunnen openen en vele verhalen krijgen.
Letterlijk vergeten worden is nooit leuk, maar ik denk ook dat dat in veel gezinnen weleens gebeurd is. Vaak zijn dat eenmalige incidenten.
En dan zeggen ze zo vaak we willen meerdere kinderen omdat dat gezelliger voor die kinderen is.... Enig kind zijn is zo slecht nog niet.
Ysenda schreef op 18-09-2023 om 07:17:
[..]
Ik denk dat heel veel jonge moeders hun kind letterlijk even vergeten. Het is aanpassen aan een veranderde situatie. Bij de meesten worden dat van die familieverhalen die bij verjaardagen en het kerstdiner keer op keer worden verteld. Of als running gag worden aangehaald. Je zou hier een forumdraad over kunnen openen en vele verhalen krijgen.
Figuurlijk vergeten worden is misschien nog wel vervelender omdat het niet zo overduidelijk is. Ik vind het jammer dat hier wordt gezegd dat "iedereen weleens...". Natuurlijk klopt dat, maar je bagatelliseert daarmee wel wat hier wordt verteld. Het gaat er niet over dat er minder van je gehouden wordt, dat is iig in mijn geval niet zo. Het gaat erom dat je minder gehoord bent en er minder aandacht is geweest voor wie jij bent en voor jouw ontwikkeling in vergelijking met je siblings.