Niet gelukkig in relatie
Ik zou graag een eerlijke mening willen van jullie. Ik heb nu 5 jaar een relatie met mijn vriend en we hebben een zoon van 2 jaar samen.
Ik ben het type dat graag op stap gaat en nieuwe plekken wil bezoeken. We wonen in zijn geboorteland trouwens. Maar hij is het meer het type dat graag thuis dingen doet. We hebben afgesproken minimaal 2 keer per week dingen te doen die ik wilde. We moeten ook rekening houden met ons kind natuurlijk. Ik vind het ook niet erg om thuis te zitten, kijk graag films en series of speel met mijn zoon maar de laatste tijd gebeurd het ook niet meer dat we dingen doen wat ik wil. Het is dan vaak met tegenzin en dan heb ik er geen zin meer in om weg te gaan.
Ik ben ook een groot liefhebber van lekker eten en ben dol op koken maar mijn vriend houdt absoluut niet van koken, wel van goed eten maar hij wil het niet maken. Het wordt dus eigenlijk wel een beetje verwacht dat ik altijd kook want elke dag bestellen doe je ook niet. Dit zou ik geen probleem vinden als hij mij zou helpen bij voorbereidingen maar dan zegt hij dat hij bij ons kind moet blijven, terwijl ons kind gewoon lekker speelt en rond loopt terwijl ik kook. Ja, we moeten er op letten maar hij kan prima meehelpen in mijn beleving.
Ik doe de boodschappen, kook het eten, geef ons kind eten, werk fulltime en maak schoon. Hij werkt parttime en neemt verder de zorg van onze zoon op zich. Wat wederom in mijn beleving minder is dan wat ik doe. Ik stop hem namelijk in bad en kleed hem altijd aan, tanden poetsen en zo. Mijn vriend zorgt voor hem wanneer ik werk. Ik vind dit allemaal helemaal niet erg maar had wel meer van hem verwacht om te doen. Wanneer ik dit aangeef dan loopt het ook altijd uit op ruzie.
Het probleem gaat voornamelijk om geld nu. We verdienen samen iets meer dan gemiddeld en betalen elke maand alles op tijd plus we hebben voldoende voor eventuele extras zoals uiteten of dat soort dingen. Hij gaat graag zuinig met geld om en ik heb er wel een handje in om geld snel uit te geven. Ik vind het ook fijn dat hij er beter mee om kan gaan dan ik, maar omdat ik altijd moet koken vind ik het fijn als hij eens de verantwoordelijkheid op zich neemt en mij uit eten neemt of eten besteld. Dit gebeurd amper, hoe vaak ik het ook aangeef.
Laatst hadden we afgesproken uiteten te gaan maar er kwam een onverwachtse rekening tussen waardoor hij aangaf het beter was thuis te eten. Hier baalde ik van maar accepteerde het. Hij zou dan wel naar de supermarkt gaan om dingen in huis te halen. Dit gebeurde niet en toen ik zelf boos nog even snel naar de supermarkt ging voor het ging sluiten kregen we ruzie. Hij noemde mij een vet varken dat alleen maar aan eten dacht. Ik heb mij nog nooit zo klein gevoeld in mijn leven. Dit is ook niet de eerste keer dat we ruzie hadden natuurlijk maar wel dat hij zo tekeer ging.
Ik denk er dan ook over er een punt achter te zetten want ik kan niet leven met iemand die mij kleineert, maar de gedachten dat mijn zoon opgroeit met gescheiden ouders doet mij veel pijn. Wat zouden jullie doen? Sorry voor de lange tekst maar dan weet je de situatie een beetje.
Hij is verder een super goede vader. Hij heeft zelf geen vader in zijn leven gehad, maar doet wel zijn best. Niet dat het alleen maar slecht is natuurlijk.
Ouders die bij elkaar blijven terwijl de relatie niet meer fijn is is ook niet fijn voor een kind, weet ik uit ervaring.. Verder weet ik niet of ik je goede tips kan geven...Als je dit gevoel alleen af en toe hebt zou ik niet weggaan bij je vriend (het is nou eenmaal niet altijd koek en ei maar dat is overal zo denk ik...) maar als je je eigenlijk altijd vervelend voelt in deze relatie is het denk ik verstandig dat je goed na gaat denken of je hier wel mee verder wilt. Het is namelijk de bedoeling, lijkt mij, dat je het leuk hebt in een relatie. (En nogmaals alleen bij elkaar blijven voor het kind is echt geen goed idee want dat merkt dat kind echt wel hoor...)
Sterkte 
Spelen culturele verschillen misschien ook nog een rol?
Hoe groot is het vangnet van sociale zekerheid (uitkeringen, bijstand) in het land waar jullie wonen? Ik kan me namelijk voorstellen dat je vriend beter beseft dan jij dat jullie echt zelf de broek moeten ophouden financieel gezien en meer vooruit denkt dan jij.
Werken jullie met een maandelijks budget? Zetten jullie spaargeld opzij? Op zich vind ik het wel goed dat hij op de uitgaven let als jij daar niet goed in bent.
Het gekke is dat je eigenlijk beschrijft dat jullie beiden doen waar jullie goed in zijn en elkaar daar dus goed in aanvullen (jij kookt goed en graag, hij let op de financiën), maar in plaats van dat jullie daardoor een goed team zijn, gaan jullie er over klagen bij elkaar...
Ik zou zeggen: accepteer dat jij de kok bent in huis, want jij houdt van koken en bent er goed in. Accepteer dat hij de lead heeft in de financiën, want daar is hij goed in. Regel verder een helder budget zodat er ook eens uit eten gegaan kan worden of besteld.
Over de deur uit gaan: het komt er niet van, ook omdat jij niet wil als hij er niet vrolijk bij kijkt. Toch gewoon gaan doen! En vraag hem - mocht het zo zijn dat hij vaak chagrijnig blijft - om zijn goede humeur mee te nemen.
Tot slot: kijk nog eens kritisch naar wat hij en wat jij doet met jullie kind. Als het écht zo is dat jij meer doet, vraag hem bijvoorbeeld om het tandenpoetsen of badderen af te wisselen.
Kortom: er valt hier nog zóveel aan te doen. Mouwen opstropen en gaan met die banaan. Ga om tafel zitten, werk sámen en gun elkaar wat in plaats van elkaar alleen te bekritiseren.
Boodschappen laten bezorgen, is dat een optie? En regelmatig iets makkelijks maken, zoals soep of pannenkoeken....
Ik kan me goed voorstellen dat je helemaal klaar met hem bent! Rode vlaggen alom! Jij werkt fulltime. Hij is felexibeler. Er is geen enkele reden waarom hij niet een paar keer per week voor het eten kan zorgen. Behalve dan dat hij er geen zin in heeft. Hij denkt daarmee weg te komen omdat het hem lukt jou telkens zover te krijgen dat je het toch wel doet. Logisch dat jij dat doet. Want je moet toch eten!
Hij neemt zijn verantwoordelijkheid niet en gedraagt zich als een puber.
Dat hij je dan ook nog uitscheldt op een moment dat hij een afspraak om voor eten te zorgen niet nakomt en jij het uiteindelijk onder protest toch weer zelf regelt, zou voor mij de limiet zijn.
Waardeloos.
Sterkte
yette schreef op 23-04-2023 om 05:25:
Ik kan me goed voorstellen dat je helemaal klaar met hem bent! Rode vlaggen alom! Jij werkt fulltime. Hij is felexibeler. Er is geen enkele reden waarom hij niet een paar keer per week voor het eten kan zorgen. Behalve dan dat hij er geen zin in heeft. Hij denkt daarmee weg te komen omdat het hem lukt jou telkens zover te krijgen dat je het toch wel doet. Logisch dat jij dat doet. Want je moet toch eten!
Hij neemt zijn verantwoordelijkheid niet en gedraagt zich als een puber.
Dat hij je dan ook nog uitscheldt op een moment dat hij een afspraak om voor eten te zorgen niet nakomt en jij het uiteindelijk onder protest toch weer zelf regelt, zou voor mij de limiet zijn.
Waardeloos.
Sterkte
Nou ja, als hij niet kookt maar wel elke dag:
- de wc boent,
- de vloer dweilt,
- de was strijkt
- speelgoed opruimt
- het kind in bad stopt... O wacht...
Het leuke van het forum is dat er verschillende meningen zijn, omdat niemand de situatie echt kent.
je kan ook eerst samen in therapie natuurlijk voordat je meteen gaat scheiden. Juist je kindje verdient het dat je als ouders niet zomaar uit elkaar gaat
Over huishoudelijke klussen/afspraken kun je het met elkaar oneens zijn, maar je partner een vet varken noemen vind ik heel erg ver over de grens van het toelaatbare.
Mischa83 schreef op 23-04-2023 om 08:34:
Over huishoudelijke klussen/afspraken kun je het met elkaar oneens zijn, maar je partner een vet varken noemen vind ik heel erg ver over de grens van het toelaatbare.
Ik ook... Dit hoef je echt niet te pikken TO...
Mischa83 schreef op 23-04-2023 om 08:34:
Over huishoudelijke klussen/afspraken kun je het met elkaar oneens zijn, maar je partner een vet varken noemen vind ik heel erg ver over de grens van het toelaatbare.
Ook mee eens. Dit is echt heel kleinerend, en niet alleen schadelijk voor jou, maar ook voor je zoon. Je wil niet dat hij zulke patronen over neemt.
Overigens klinkt het wel als een zeer ongelijke verdeling van taken en rollen, als je naast fulltime baan ook nog het gros van het huishouden en een belangrijk deel van alle mentale last voor het gezin op je neemt. Sterkte! Is relatietherapie nog een optie?
Geen idee waar je bent, maar ik zou wel goed verkennen wat de opties/scenarios zijn ALS je een eventuele scheiding echt in gang zet, qua financiën, omgangsregelingen e.d.
Ik zou gaan scheiden. Een goede vader blijft hij dan wel voor je kind
Een goede man voor jou is hij niet . Jij verdient beter
Sterkte.
Hoi,
Ik ben zelf een kind uit een gescheiden gezin waarbij mn ouders op latere leeftijd uit elkaar zijn gegaan. Op latere leeftijd de scheiding van je ouders meekrijgen is heel heftig. Ik was de oudste van 2 kinderen en kreeg van beide partijen verhalen te horen. Mijn ouders hebben ons nooit voor de keuze gesteld om te kiezen tussen beide ouders, maar het heeft een grote impact op ons beide gehad, waarvan mijn zusje geen contact meer met haar moeder heeft en onze vader leeft niet meer. Als je aan je kind wil denken, wacht niet en ga uit elkaar als het tussen jullie niet meer werkt. Hier schaadt je je kind op de langere termijn alleen maar meer mee op het moment dat ze dingen bewust gaan meemaken.
Verder kom ik zelf ook net uit een relatie van 7 jaar. Veel komt me bekend voor uit jouw verhaal, al hebben mijn ex en ik geen kinderen en was er amper kleineering aan het bod. (Ik ben 26). We hadden een woning samen, hebben alles middels goed communiceren goed geregeld en we wisten achteraf allebei dat dit geen stand kon houden tussen ons. We hebben vooraf, voor we elkaar de kans gaven om elkaar de tent uit te vechten, een einde aan onze relatie gemaakt en alles nog op goede hand kunnen regelen, met het idee dat we op onze jonge leeftijd nog kansen hebben met een ander die meer bij ons past.
Als je je relatie wil redden, probeer relatietherapie. Heb je voor jezelf de knoop al doorgehakt dat je zonder kinderen allang was weggeweest? Zet de stappen voor jezelf en je zoon als je weg wil. Op de langere termijn is dat alleen maar beter voor jullie beiden en ook voor jullie zoon. Ik weet niet hoe oud jullie zijn, maar dan hebben jullie allebei nog kansen bij en met iemand anders. Veel sterkte in deze situatie, het is nooit makkelijk.
Het was gisteravond laat, dus dat hij je uitgescholden had, had ik per buis niet meegenomen in mijn reactie. Was dat een incident of gebeurt dit vaker? Dat is natuurlijk iets dat moet stoppen.
Zeg jij ook wel eens lelijke dingen tegen hem als jullie ruzie hebben? Bijvoorbeeld dat hij een gierigaard is, of lui of iets dergelijks?
Het helpt in elk geval als jullie op volwassen manier leren 'ruzie' te maken en allebei jullie kalmte bewaren en als dat niet meteen lukt, even een time out nemen totdat dit wel weer gaat.
Bedankt voor de reacties, ik heb ze allemaal gelezen en fijn om het van een ander te horen hoe diegene er over denkt.
Ik ben namelijk in tweestrijd. Hij is echt wel een goede vader, vooral omdat hij zelf geen vader had wil hij het beter doen en een goed persoon, maar hij houdt te weinig rekening met mijn behoeftes.
Ik heb het al te vaak aangegeven dus dat het zou veranderen heb ik geen hoop meer in. Ik wil ook niet dat iemand zichzelf verandert omdat het moet of zo. Dat hij niet van koken houdt vind ik jammer want het is een grote passie van mij, maar je kan iemand daar niet in dwingen natuurlijk. Ik verwacht alleen wel dat hij meehelpt met koken en dat gebeurd niet.
Ik ben niet getrouwd dus scheiden is niet van toepassing. Soms vraag ik me af of ik te veel eisend ben of juist niet eisend genoeg.
Ik vraag me af waarom en of ik moet blijven met iemand die niet dezelfde grote hobby´s heeft dan ik. Daarmee bedoel ik dus koken en dagjes weg gaan.
In het begin van de relatie vond hij het trouwens wel leuk om dagjes weg te gaan. Sinds de corona en dat hij ook tijdelijk geen werk had vind hij het opeens fijner om meer thuis te zitten en gaat liever niet meer weg. Ik mis het om spontaan de auto te pakken en gewoon lekker te rijden en wel zien waar we uitkomen.
Je hebt een heel verhaal geschreven, maar eigenlijk geen antwoord gegeven op vragen.
Courage schreef op 23-04-2023 om 00:25:
Spelen culturele verschillen misschien ook nog een rol?
Hoe groot is het vangnet van sociale zekerheid (uitkeringen, bijstand)
in het land waar jullie wonen? Ik kan me namelijk voorstellen dat je
vriend beter beseft dan jij dat jullie echt zelf de broek moeten
ophouden financieel gezien en meer vooruit denkt dan jij.
Werken jullie met een maandelijks budget? Zetten jullie spaargeld opzij?
Op zich vind ik het wel goed dat hij op de uitgaven let als jij daar
niet goed in bent.
Kan je daar nog op ingaan?
Het komt nu een beetje op mij over alsof je het eigenlijk al opgegeven hebt, en in dit topic daarin vooral bevestigd wil worden. Is dat zo, of zie ik dat verkeerd?