Moeite met ex van vriend
Sinds 2 jaar heb ik een relatie met mijn vriend, hij heeft een kind met zijn ex. Ondertussen heb ik zijn kind ook ontmoet en het gaat erg goed.
Alleen zijn ex maakt het hem, en daardoor soms ook mij, erg lastig. Ik heb haar nooit ontmoet, dat wil ze niet. Ze is erg hatelijk en altijd boos, ze bestookt hem met verwijtende apps en mails - hij kan het echt nooit goed doen. Er is nul flexibiliteit in de omgangsregeling en ze probeert hun kind bij hem weg te houden - hij moet ieder contact bevechten.
Ze maakt boze opmerkingen op wisselmomenten, dus waar hun kind bij is. Het kind is basisschoolleeftijd, dus die krijgt dat mee. Mijn vriend wordt daar erg verdrietig van. Ze staat niet toe dat hun kind spullen mee heen en weer neemt, dus als het kind een keer favoriet speelgoed of kleding heeft dan mag dat niet mee. Als mijn vriend deze 'regel' soms negeert is dat weer aanleiding voor een hele stormvloed boze berichten. Kleding was een keer vies geworden toen kind bij mijn vriend was dus toen hij hem terug bracht had hij andere kleding aan, ze trekt dat dan bij de deur uit. Ook hoort ze het kind uit over hoe de dingen gaan als hij bij zijn vader is, en spreekt er vervolgens kwaad over.
Voor de goede orde: ik heb er niets mee te maken dat hun relatie stuk gelopen is. De relatie was al jaren slecht, er was veel ruzie en daarom zijn ze uit elkaar gegaan. Als ik zijn verhalen hoor vind ik dat zij zich tijdens de relatie al bijzonder/onprettig gedroeg, ze dwong hem bijvoorbeeld om contact met vrienden en familie te verbreken en controleerde al zijn uitgaven en afspraken.
Er is niemand vreemd gegaan en ik ben mijn vriend pas een aantal jaar erna tegen gekomen. Hij heeft voor hij mij ontmoette wel gedate, maar nooit eerder iemand aan zijn kind voorgesteld. Het is dus ook niet alsof kind een hele parade nieuwe-vriendinnen-van-papa heeft ontmoet en zijn ex daarom boos is.
Zijn er hier vrouwen die in dezelfde situatie zitten? Vaak vind ik het zo lastig en verdrietig, het is alsof ik zijdelings in een vechtscheiding zit maar omdat het niet mijn relatie is kan ik er niets mee. Ik probeer me er buiten te houden maar ik zie mijn vriend verdrietig en gekwetst zijn en zie zijn kind het ook meekrijgen.
Hoe lang kunnen mensen boos blijven en hoe trek je zoiets weer vlot? Het zou zo veel fijner zijn voor alle partijen als ze een beetje gewoon met elkaar om zouden kunnen gaan, bijvoorbeeld samen een verjaardag zouden kunnen vieren of samen naar een evenement op school. Ik zie dat mijn vriend echt probeert neutraal met haar te communiceren, maar vanaf de andere kant komt niets dan haat.
Hoe ga je met zoiets om?! Heeft er iemand een hoopvol verhaal van een vechtscheiding die later in rustiger vaarwater kwam?
Hoe ga je met zoiets om ?
Wat maakt dat jij blijft ? En hier zin in hebt ?
Ik zou graag een bemoedigend verhaal vertellen, maar in mijn directe omgeving is een geval waarbij het na 10 jaar nog strijd is. Kind wordt al jaren (subtiel) opgezet tegen vader en het neigt naar ouderverstoting. Contact is nog niet verbroken maar hij vreest er voor. Wel is hij inmiddels zo moe van het vechten dat hij nu zoiets heeft van ik blijf niet voor elk moment de strijd aangaan. En hoopt maar dat als kind straks ouder is en als ze uit huis is er weer ruimte komt en de band verbeterd.
To, ik lees veel goede wil van jou en sommige ex-partners kunnen zulke etters worden/zijn dat er werkelijk niks aan te doen of te verbeteren is. Die vrouw is kwaad op haar ex, bij wijze van spreken terwijl ze zelf de echtscheiding heeft ingezet. Ik had zo ook een schoondochter, altijd kwaad, overal problemen. Het zit in die mensen en dat zal nooit beteren.
Sterkte en probeer je man te steunen maar hij moet ook beseffen dat hij grenzen moet stellen waar het kan.
En voor het kindje is zoiets echt erg. Dat houdt daar in zijn karakter ongetwijfeld iets van over.
Bij sommige mensen is er echt niets te halen, ik heb ook zo'n ex. Wat je partner wel kan doen is goed voor zichzelf zorgen en een veilige basis bieden aan zijn kind.
Ik heb traumatherapie gevolgd, dat maakt dat ik er neutraler naar kan kijken. Zoiets zou misschien ook wat voor je partner zijn.
Als er opening is, zou hij eens kunnen opperen om met hulp van het wijkteam aan tafel te gaan en eens wat dingen door te spreken. Of het energie waard is die je erin steekt, dat zullen jullie zelf moeten bepalen.
Geen hoopvol verhaal helaas. Ouders van mijn man zijn al 22 jaar gescheiden. Nog steeds kan mijn schoonmoeder niet met hem in 1 ruimte zijn. En ook na 22 jaar heeft ze nog de behoefte om herhaaldelijk haar gal te spuwen over wat er toen gebeurd is. Het is zelfs zo erg dat mijn kinderen laatst tegen hun opa zeiden: Opa, van oma mogen we je naam niet noemen. Dat wij het niet over hem moesten hebben wisten we wel. Maar dat nu ook de kleinkinderen met de ellende van 22 jaar geleden bestookt worden was toch nieuw voor ons.
Het grenzen stellen vindt hij heel lastig omdat hij zijn kind al (veel) minder ziet dan hij zou willen en hij is bang nog meer contact te verliezen.
Zij dreigt daar ook regelmatig mee, dat wanneer dingen niet exact zo gaan zoals zij wil, dat ze dan het kind niet aan hem meegeeft. Eerst kon ik niet geloven dat dit echt zou kunnen, want het klinkt zo onrechtvaardig. Maar ondertussen ben ik er achter dat moeders echt een veel sterkere positie hebben (wat betreft de kinderen) na een scheiding, dan vaders. Wat mijn vriend ten allen tijden wil voorkomen is een conflict waar het kind bij is, maar dit leidt ertoe dat hij vaak eieren voor zijn geld kiest en dan bijvoorbeeld niet bij een kerstviering op school of iets dergelijks kan zijn.
Ik vind het om te janken.
In het kader van 'je kan alleen je eigen gedrag veranderen' heeft hij laatst hulp gezocht. Er is hem onder andere verteld dat zijn communicatie naar haar altijd BIFF moet zijn 'brief, informative, friendy and firm'. De theorie is dat zij dan ook op die manier terug gaat reageren.
Nou mooie theorie, maar in de praktijk blijft zij boekwerken vol verwijten sturen.
Ik fantaseer er wel eens over om naar haar huis te rijden om haar te zeggen 'jullie zijn uit elkaar, maak er het beste van en stop met vechten!'
Goed, dat zou ik natuurlijk nooit echt doen. Zou ook niet helpen denk ik.
Helaas heb ik in mijn omgeving ook zo’n verhaal. Maar dan ken ik alleen de vader en is hij nog dagelijks bezig met zuurmaken van het leven van zijn ex, inderdaad ook ten kostte van hun gezamenlijke kind. Sommige mensen zijn erg verzuurd, ik ben bang dat je er weinig aan kan doen behalve er zo goed mogelijk zijn voor je vriend en kind. Hopelijk bedaard ze toch een keer een beetje.
Nog geen echt hoopvolle verhalen :/
Wel fijn om anoniem even stoom af te kunnen blazen.
De eerste reactie: hoezo heb ik hier zin in. Gelukkig bestaat onze relatie natuurlijk uit meer dan alleen dit deel. Het is een hele leuke man, we zijn erg gelukkig samen en ik ben ontzettend blij dat ik hem heb ontmoet.
Maar dit aspect vind ik wel lastig.
Hebben ze al eens een ONS-traject gevolgd?
En kijk eens bij Villa Pinedo. Dat is een organisatie die opkomt voor kinderen van gescheiden ouders.
Wat ellendig allemaal!
Alle trajecten die er bestaan voor gescheiden ouders zijn alleen werkbaar als beide ouders er voor open staan. Als 1 van beide niet mee wil werken zijn deze trajecten al gedoemd te mislukken.
Dat maakt het allemaal zo lastig.
Enige kans om bij een niet willende ouder (meer) omgang af te dwingen is een gang naar de rechtbank. En telkens bij afwijking van de gemaakte afspraken opnieuw de gang naar de rechtbank maken.
De vraag blijft of dit goed is voor alle partijen…
Ja ze hebben meerdere trajecten/mediation gevolgd, maar wat Mieke ook al schreef zoiets loopt echt vast als een van de twee niet wil.
Vriend is nu in overleg met de advocaat of hij naar de rechter wil stappen, dat heeft hij tot nu toe nog niet gedaan omdat je dan natuurlijk écht tegenover elkaar komt te staan. Dat zal de communicatie niet verbeteren, dan gaat hij ook richting vechten en dat wil hij nou juist niet.
Maar wellicht is het de enige optie.
Via de rechter kan je letterlijke afspraken afdwingen zoals iedere donderdag is het wisselmoment om die tijd, als voorbeeld. Maar wat hier nou juist zo misgaat (in mijn opinie) is de manier van omgaan met elkaar. Ze kan niet normaal tegen hem doen, altijd verwijten wanneer ze elkaar zien (dus ook met kind erbij), altijd in de vechtstand. Hierdoor kunnen ze momenteel niet samen zijn bij de voor het kind belangrijke dingen.
hoe dat gaat, bijvoorbeeld afzwemmen. Zij laat hem weten: we kunnen er écht niet samen zijn dus hoe ga jij dat oplossen? Hij geeft aan dat hij er wel wil zijn en dat het wat hem betreft geen probleem is. Dan volgt er vanuit haar een stortvloed dramatische berichten dat het zo afschuwelijk is dat door vriends onmogelijke gedrag zij als moeder nu niet bij dit belangrijke moment kan zijn. Vriend kiest voor de lieve vrede en beslist dan niet te komen. Vervolgens mist hij afzwemmen én krijgt hij nog lang erna te horen dat hij zo’n egoïstische vader is omdat hij niet eens bij afzwemmen was.
Als ik het zo opschrijf klinkt het te zot voor woorden maar het gebeurt echt. Ze bestookt hem ook onder een idiote hoeveelheid e-mails en appjes. Ieder onderwerp waarover ze contact moeten hebben is voor haar een aanleiding om allerlei ruzies te starten.
Soms heeft hij letterlijk een avond werk om terug te zoeken welke afspraken over vakanties oid er nou gemaakt zijn (een gezamenlijke agenda weigert ze).
Is er een soort mediation waar je bijvoorbeeld 2x per jaar mee om de tafel kan die kan begeleiden in het maken van dat soort omgangsafspraken?
En hoe verhoud ik me hier toe? Vriend en ik stemmen onze agenda’s natuurlijk ook op elkaar af, dus ik word er soms ook kriegel van dat ze bijvoorbeeld nu nog onduidelijkheid hebben over Pasen. En ik zie hem verdriet hebben en ik kan daar zo boos om worden. Ik probeer me er zo veel mogelijk buiten te houden maar ik wou dat ik wat kon doen!
(sorry voor dit boekwerk)
ik snap de lieve vrede niet om dan niet komen bij het afzwemmen. Dan heeft kind dus niemand die komt kijken.
Moeder klaagt tegen jouw vriend dat ze niet kan komen en vriend besluit dan om ook maar niet te gaan?
uit nabijheid: jarenlang geprobeerd om de lieve vrede te bewaren, want anders staan we tegenover elkaar, anders zie mijn kind misschien niet mee, we moeten nog nog minimaal tot een 18/21ste samen afspraken proberen te maken/ bij belangrijke bijeenkomsten zijn.
Puntje bij paaltje kwam JZ, VT, de Raad én de rechter in beeld. En onder druk wordt alles vloeibaar.
De gang naar de rechter gaf veel duidelijkheid. Ook richting de kinderen en na jaren is men opeens on speaking terms
Natuurlijk is dit maar 1 specifieke situatie en is dit in een notendop het verhaal. Daar kan ik natuurlijk niet te veel over vertellen.
Zo te zien is de dramadriehoek een veel getrokken kaart in dit verhaal. Les je daar eens op in.. dat helpt. De ex gaat in de slachtoffer rol zitten en je vriend deels in de redder rol.
Als jij gaat, dan kan ik niet naar het afzwemmen. Nou, dan ga ik maar niet.. wij hebben wel eens aan de andere kant van de zaal gezeten om de lieve vrede te bewaren. Of naast elkaar zonder een woord te zeggen. Keuzes keuzes keuzes, maar je vriend moet zich niet onder druk laten zetten als die ex in de slachtofferrol gaat zitten. Je vriend heeft evenveel rechten (uitgaande dat hij gezag heeft en zo)
Idem voor de Transactionele Analyse. Dit klinkt allemaal erg veel als theorie, maar kan wel helpen.
Kennis maakt dus wel een jaarplanning. Die stuurt hij naar ex en dan zijn er vaak nog paar aanpassingen en ligt het vast.
Wisselmoment is vaak na school zodat ze elkaar niet hoeven te zien etc.
Maar de gang naar rechter is ook niet altijd de oplossing als je daarna steeds krijgt (zoals bij kennis) ze wil niet naar jou en wat kind dan zelf herhaalt etc. Ongeacht vastgelegde afspraken
Koko, misschien beschreef ik het niet duidelijk. Ex zegt: als jij er bent kan ik er niet zijn en oh dat is zo zielig dat kind zijn móeder moet missen bij zoiets belangrijks, dat veroorzaak jij!
inderdaad zoals Loezzie schrijft, altijd de slachtofferrol. Dit nekt mijn vriend ook bij mediation, zij gaat in de rol van zielige verlaten vrouw (maakt niet uit hoe die scheiding echt tot stand kwam) die het zo zwaar heeft en zo verdrietig is, en ze maakt hem de boze man.
Loezzie ik ga die termen eens googelen, dank je. En wellicht is de rechter de enige manier. Je leest veel dat ouders in vechtscheidingen meer kwaad dan goed doen door naar de rechter te gaan, maar dit is ook geen doen.