Mijn moeder en ik
Mijn moeder en ik hebben nooit een hele goede band gehad. Ze is altijd goed voor me geweest en ik had alles wat m’n hartje begeerde maar een warme liefdevolle band miste ik.
Sinds ik volwassen en het huis uit ben lijkt onze band alleen maar verslechterd. Soms gaat het een tijdje goed maar zo’n periode wordt steevast opgevolgd door een periode van ruzie en geen contact. Ik merk, nu we allebei ouder zijn dat de slechte periodes er steeds meer inhakken bij mij. Mijn moeder is inmiddels bejaard en ik ben ook de 50 gepasseerd.
Op dit moment is er ook weer geen contact. Een tijdje geleden werd ze woest omdat ik een aantal dagen niets had laten horen. Mijn moeder is iemand die het niet gelijk zegt wanneer haar iets dwarszit maar het opspaart dus ik kreeg gelijk nog een hele waslijst over me heen. Ik ben uit de situatie gestapt met het idee haar even een poosje de tijd te geven om te bedaren en dan weer contact op te nemen, maar inmiddels zijn we best een poos verder en ik kan mezelf er niet toe zetten weer contact te leggen. Ik durf op de een of andere manier niet.
Dat zij zelf nog geen contact heeft opgenomen zegt mij dat ze nog steeds boos is dus als ik contact opneem kan het verschillende kanten op. Of ze neemt de telefoon niet op/doet niet open, of ze neemt wel op en snauwt me toe haar met rust te laten of ik krijg een uren durende preek waarna ze alsnog de telefoon er opgooit.
ik weet niet waar ik nu goed aan doe maar ik weet wel dat dit me opbreekt. Er zal iets met haar gebeuren, dan zijn we met ruzie uit elkaar gegaan, ik moet er niet aan denken.
Wat naar dat dit zo gebeurt. Ik vind het een verstandige keuze dat je uit de situatie bent gestapt.
Waarom is ze boos als jij een paar dagen niets laat horen? Wat jij omschrijft dat zijn dingen die echt bij haar liggen.
Ik zou op een bepaald moment proberen een open gesprek met elkaar te hebben, maar als dit zo blijft, zou ik het contact op een laag pitje zetten.
Waarschijnlijk weet ze dat je altijd weer terug komt, kennelijk moet jij op je knieën vergiffenis vragen, daar zou ik voor passen.
Mijn therapeut leerde mij daar een zin voor: "Als het zo moet, heb ik liever dat je gaat".
Vrijevlinder, mijn moeder is een moeilijke vrouw, voor anderen maar ook voor zichzelf. Ze heeft een sterke eigen mening, dingen moeten bij voorkeur gaan zoals zij wil en is verschrikkelijk achterdochtig.
Zij heeft, op basis van haar eigen leven, bepaalde verwachtingen van mij waarin ik haar kennelijk steeds weer teleurstel. Daarnaast ziet ze mij denk ik nog als een kind, heeft ze moeite met loslaten.
Dan heb jij het niet makkelijk gehad, en nu nog niet.
Als ik het zo lees dan veranderd zij niet meer, en dan is de enige optie die je hebt: begrenzen. Zelf bepalen wanneer je erheen gaat, even belt etc. Hoe vervelend het ook is, maar zij gaat niet meer veranderen. Probeer te accepteren dat ze zo is.
Je zou met iemand kunnen praten als het jou zou kunnen helpen.
Ja dat is lastig zo´n moeder. Ik herken het. Het lastige is dat jezelf ook altijd nog een beetje in het kind-stuk blijft, anders zou je niet bang zijn voor haar reactie maar je schouders ophalen. Als je haar in je leven wilt, is het beste een beetje boven die rollen uit te stijgen. Van haar gaat dat niet komen, dus het vraagt van jou een sprong. Dat kan bijvoorbeeld zijn: nog een tijdje wachten en dan een kaartje sturen met de tekst `we hebben elkaar een tijdje niet gezien en wat mij betreft kunnen we het weer oppakken als we gewoon aardig tegen elkaar kunnen zijn´´ En misschien tot die tijd inderdaad een therapeut nemen.
De overweging dat je haar verliest terwijl jullie ruzie hadden, is reden om contact te blijven houden, lees ik in je verhaal. Dus hoe meer ruzie je moeder maakt, hoe harder jij gaat werken om haar te behagen.
Weet je wat ik heb gedaan, in dit geval met mijn vader? Radicaal gebroken. Ik heb afscheid genomen na een laatste gesprek en daarna heb ik nooit meer contact met hem opgenomen. Hij ook niet met mij, want het moest toch altijd al van mij komen.
Jaren later werd hij terminaal ziek. En ik ben niet gekomen op zijn sterfbed. Voor mij was het afscheid al geweest. Mijn ene broer is nog wel gegaan. Ik ben zelfs niet naar de begrafenis geweest. Het was ook niet nodig om familie te steunen tijdens de begrafenis, want die kwamen allemaal niet, zelfs zijn eigen zus en moeder niet, zijn kinderen niet, mijn moeder ook niet -die was allang van hem gescheiden.
Als je een naarling bent, zul je eenzaam sterven.
Voor mij was hij al jaren daarvoor ‘overleden’ als vader en als willekeurige kennis was hij niet geschikt om in mijn leven toe te laten. En daar moet je dan wel comfortabel mee zijn, om dat zo te willen doen.
Zou je jouw moeder in je leven toelaten, als ze niet je moeder was? Wat haal je nog uit de relatie met haar? Wat gaat ze jou nog brengen?
To, het klinkt alsof jullie in een heel ongezonde dynamiek zitten. Waarin jij nog heel erg loyaal bent naar je moeder. Probeer het eens van een andere kant te zien. Als een willekeurige vriendin dit gedrag zou vertonen, wat zou je dan doen?
En ik ben het eens met ToetieToover hierboven, ik zou me niet laten gijzelen door de 'wat als' ze komt te overlijden.
Ik heb geen contact meer met mijn moeder. Toen ze me in alle rust vertelde dat haar leven beter zou zijn als ik dood was, besloot ik dat genoeg, genoeg was. Ik ben nog steeds dankbaar voor die woorden van haar (die me uiteraard op het moment zelf en een tijd daarna wel zeer deden) want ze hebben me van haar bevrijd.
Dit gezegd hebbende. Mijn relatie met mijn moeder is niet de jouwe.
Ik weet niet hoeveel tegenspraak jij geeft aan je moeder. Gezien hoe je je nu voelt zou ik je niet iets drastisch willen adviseren zoals het beëindigen van het contact. Ik zou eerder inzetten op elkaar met een lage frequentie te zien en de insteek van die momenten te hebben op “ik vertel koetjes en kalfjes; maar geen dingen waarover ik me kwetsbaar voel”. En bij gedrag waarbij ze over je grens gaat een “mam, hier voel ik me niet prettig bij. Wil je hiermee stoppen want anders ga ik weg/hang ik op en zie/spreek ik je binnenkort wel weer”.
Daarmee houd je het lijntje wel open, maar baken je wel af.
TO, twee kleine vragen - mede omdat ik de situatie herken en ik uit jouw OP geen leeftijdscategorie kan halen: heeft jouw moeder een verleden als oorlogsslachtoffer, en ben jij de oudste van de kinderen? Dit zijn geen zinloze vragen trouwens… (al lijkt dat misschien wel zo)
@Cygnus, allereerst excuus voor mijn late reactie, ben even een tijd uit de running geweest.
Mijn moeder is vlak voor de oorlog geboren, ik weet niet in hoeverre zij de oorlog bewust heeft meegemaakt als jong kindje.
Ikzelf ben enigst kind, dat maakt de situatie ook mede zo lastig. Ik heb niemand om de zorgen mee te delen.