Meer positiviteit gewenst?
Ik ben me bewust van de gevoeligheid, maar ik ben benieuwd naar meningen en vooral benieuwd of ik nu erg afwijk met mijn wens of dat het herkenbaar is.
Ik merk dat ik steeds meer moeite begin te krijgen met mijn vrienden/intimi. Veel mensen om mij heen worden naarmate ze ouder worden negatiever. Ten minste, ik ervaar het zo. Ik probeer al jaren een gezonde balans te krijgen in vriendschappen die ook wat meer lucht uitstralen, maar ik krijg het om een vreemde reden niet goed voor elkaar. Ik merk dat het negatieve 'glas halfvol' en vrij groot aandeel 'drama' mij opbreekt. Wat op zich gek is, want ik kan best wat porties drama handelen. Is mijzelf ook niet vreemd. Maar ik heb het vooral over de negativiteit die ik erbij ervaar van anderen. Ik heb behoefte aan vriendschap waarbij de ander ook wat meer de slingers ophangt en nu vind ik zelf dat ik altijd degene ben die de slingers aan het ophangen is. Voor mezelf én mijn vrienden. Ik krijg gevoelens van verzet daartegen 
Drama kan nl. op zich ook prima hand in hand gaan met een grap, met een schop onder eigen of andermans kont, met relativeren of juist op andere momenten de successen vieren als drama weer achter de rug is. Maar ik ervaar mijn intimi steeds negatiever en dat zit me dwars. Is daar herkenning in? En zo ja, wat doe je ertegen voor zover dat mogelijk is?
Ik ben 49, maar gros van mijn vrienden vind ik steeds meer klagen, steeds negatiever zijn, de nieuwe mensen die ik ontmoet eigenlijk idem. Alsof ik al in de fase ben dat mensen al met een half been in de laatste fase van hun leven zitten, terwijl ik juist steeds meer het gevoel heb in een betere fase van mijn leven te komen. Dat gaat wringen, maar weet niet goed hoe daarmee om te gaan.
Hmmm ik ben iets jonger en zelf juist op zoek naar vriendschappen waarbij drama er juist wel mag zijn en niet alles leuk hoeft te zijn.
Ik vind juist dat veel mensen er wel zijn bij leuke dingen en succes, maar wanneer iemand het moeilijk heeft, juist afhaken.
Of misschien nog wel meer dat ik dezelfde mate van betrokkenheid bij iemands leven (dus ook bij de negatieve dingen) ook terugverwacht en dat juist mis.
Ik hou ook van luchtigheid en het leven vieren, echter alles op z’n tijd. Een grap bij een persoonlijk drama is nogal afhankelijk van het drama en hoe gevoelig het ligt. Ik zou me bij een grap en grol niet snel serieus genomen voelen, hoewel ik er zelf wel grappen over kan maken. Mocht iemand anders dat doen, dan kan ik dat toch niet zo waarderen. Ik hou persoonlijk meer van een luisterend oor en probeer dat ook voor een ander te bieden.
Klagen en negativiteit vind ik iets anders dan drama, daar heb ik een hekel aan (hoewel ik mezelf er toch stiekem ook wel eens op betrap).
Ik vind persoonlijk wel dat m.n. vrouwen naar mate ze ouder worden, negatiever worden. Bij mannen merk ik dat minder (wellicht door minder hormoonschommelingen?).
Als je je ontvankelijk betoont voor geklaag, ellende en verdriet dan trek je ook de mensen aan die blij zijn een klankbord te hebben gevonden.
Wil je wat minderen dan kan je aan deze mensen zeggen dat je zelf behoefte hebt aan positiviteit omdat het ook met jou niet altijd koek en ei is ook al praat je er niet vaak over. Ze zullen dan moeten omschakelen. Dat is moeilijk en daarom zou ik dit vertellen nog voordat ze zelf van wal gestoken zijn.
Hebben ze dat niet te bieden dan zal je vrienden moeten worden met mensen waarmee het in elk opzicht goed gaat. Ze zijn populair en zullen dus zelf wel al flink wat vrienden hebben.
Ik ben wat jonger (nog geen 40) maar ervaar het andersom, vrienden waarbij ik altijd maar positief bij moet zijn, heb ik geen zin meer in. En ik ben ook van de flauwe grappen en lachen wanneer het moeilijk is, maar soms, heb ik ook daar geen zin in en dan baal ik gewoon stevig. Ik kan er niks mee, altijd maar blij zijn.
Maar, ik ben het wel eens met dat je er zelf wat van moet maken, zolang dat lukt.
ik kan het heel goed hebben als mensen verdrietig zijn of als er ellende is. Ik luister graag naar mensen en ze mogen bij me uithuilen en hun boosheid uiten.
Wat ik alleen niet zo goed kan hebben is een blijvende slachtofferrol. Dat het altijd aan anderen ligt, dat ze diegene altijd moeten hebben, of dat alles kut en verschrikkelijk is en dat alle andere verkeersdeelnemers klootzakken zijn en ambtenaren zijn alleen maar corrupte uitvreters etc etc. Dat kan ik prima een keertje hebben en twee keer ook, maar dan gaat het me wel irriteren.
Ik kan iemand jarenlang steunen bij ellende of ziekte, mits er ook ruimte is voor af en toe wat zelfspot of relativering of wat andere zaken. Als dat is wat je bedoelt, dan voel ik dat ook wel ja.
Ik ben 58 en ik herken het helemaal niet. Ik heb ook een hele leuke vriendenkring en we doen veel leuke dingen samen. Natuurlijk zijn we er voor elkaar in goede en slechte tijden maar ik heb vooral mensen om me heen met een positieve instelling.
rionyriony schreef op 15-01-2024 om 07:42:
Als je je ontvankelijk betoont voor geklaag, ellende en verdriet dan trek je ook de mensen aan die blij zijn een klankbord te hebben gevonden.
Wil je wat minderen dan kan je aan deze mensen zeggen dat je zelf behoefte hebt aan positiviteit omdat het ook met jou niet altijd koek en ei is ook al praat je er niet vaak over. Ze zullen dan moeten omschakelen. Dat is moeilijk en daarom zou ik dit vertellen nog voordat ze zelf van wal gestoken zijn.
Hebben ze dat niet te bieden dan zal je vrienden moeten worden met mensen waarmee het in elk opzicht goed gaat. Ze zijn populair en zullen dus zelf wel al flink wat vrienden hebben.
Dat is idd een ding, ik wil graag wat positiever ingestelde mensen in mijn leven, maar als ik die tegenkom, is het leuk en gezellig. Helaas komt het dan toch niet tot een vriendschap, want idd vaak druk. Dit zijn passanten in mijn leven, maar geen vrienden, terwijl ik ze graag zou willen toevoegen.
Ik ben juist een vriendin die heel goed (te goed?) kan luisteren naar en omgaan met tegenslag. Ik word daar niet ongemakkelijk van, dus dat mag allemaal z'n rechtmatige plek innemen. Ik word alleen moe van het negatief ingestelde. Dus niet van negativiteit an sich. Maar wel dat mensen soms van het ene drama in het andere lijken te sukkelen en daar hun levensmissie van lijken te hebben gemaakt. Zeg maar zo'n verpakte Brigitte Kaandorp 'heb zo'n zwaar leven'. En aangezien deze mensen wéten dat dat niet aantrekkelijk is, zullen ze het niet zeggen. Maar het straalt echt in alles uit. En soms heb ik dan zoiets van zullen we gewoon vandaag eens even niet klagen en mopperen over vanalles en nog wat omdat het kan?? Ik mis het kunnen lachen, ik mis de luchtigheid, ik mis de hopen en dromen in hun verhalen. De balans ligt mij teveel in het negatieve en dat wordt naar mij idee alsmaar sterker bij het ouder worden.
Overigens ervaar ik dit ook bij mijn ex die een goede vriend is (en man en geen overgang 
). Man man man wat is het leven toch een tranendal pfffff.
Ginevra schreef op 15-01-2024 om 12:06:
ik kan het heel goed hebben als mensen verdrietig zijn of als er ellende is. Ik luister graag naar mensen en ze mogen bij me uithuilen en hun boosheid uiten.
Wat ik alleen niet zo goed kan hebben is een blijvende slachtofferrol. Dat het altijd aan anderen ligt, dat ze diegene altijd moeten hebben, of dat alles kut en verschrikkelijk is en dat alle andere verkeersdeelnemers klootzakken zijn en ambtenaren zijn alleen maar corrupte uitvreters etc etc. Dat kan ik prima een keertje hebben en twee keer ook, maar dan gaat het me wel irriteren.
Ik kan iemand jarenlang steunen bij ellende of ziekte, mits er ook ruimte is voor af en toe wat zelfspot of relativering of wat andere zaken. Als dat is wat je bedoelt, dan voel ik dat ook wel ja.
Dit is wat ik bedoel. Kan goed omgaan met het echte leven, dus ook met de verdrietige en zware kant van het leven. Mag er allemaal zijn, graag zelfs. Want dat is voor mij een teken van diepgang en verbinding. Het gaat mij nu meer om de mindset eronder, als uberhaupt het leven vooral glas half leeg is en je gewoon ziet en merkt dat mensen het nodig hebben om op deze manier aandacht en bestaansrecht te hebben. Dat gaat me steeds meer irriteren. Ik zie nu nl. dat het met het ouder worden wel heel opvallend is dat bepaald gedrag niet overgaat. Toen ik met mijn intimi nog vol in de scheidingen en moeilijke pubers en lastige collega's en niet meewerkende anderen zat, dacht ik dat het de omstandigheden waren. Maar die scheidingen zijn inmiddels jaren geleden, de lastige pubers zijn jonge volwassenen en die collega's mogelijk ook al jaren vertrokken. En anders, wat houdt je tegen om een andere baan te zoeken?
Hoe kan het dat iemand ALTIJD hele vervelende collega's heeft en ALTIJD hele nare mannen aantrekt en ALTIJD (vul maar wat in) en ALTIJD genaaid wordt door mensen die ze een poot willen uitdraaien en BIJNA DAGELIJKS wel pijn heeft, is het niet aan het stuitje, dan wel de pink of hoe vervelend de ontstoken nagel, het niet slapen is probleem nr. 1 en NOG STEEDS op zoek moeten naar een mental diagnose na 25+ jaar en voor de 600e keer in therapie gaan op zoek naar zichzelf?
Sorry, beetje boos op mijn intimi 
watertoren schreef op 15-01-2024 om 12:40:
Ik ben 58 en ik herken het helemaal niet. Ik heb ook een hele leuke vriendenkring en we doen veel leuke dingen samen. Natuurlijk zijn we er voor elkaar in goede en slechte tijden maar ik heb vooral mensen om me heen met een positieve instelling.
Wat leuk om te horen. Koester ze enne, heb je tips waar ik op marktplaats moet zoeken?
Nee haha ik heb mijn vrienden niet via marktplaats. Gewoon ontmoet in het dagelijkse leven. Sommige wonen bij mij in de straat, andere heb ik ontmoet toen zoon op de voetbal ging en 2 vriendinnen ken ik nog van de middelbare school.
Diyer schreef op 15-01-2024 om 12:44:
[..]
...
Ik ben juist een vriendin die heel goed (te goed?) kan luisteren naar en omgaan met tegenslag. Ik word daar niet ongemakkelijk van, dus dat mag allemaal z'n rechtmatige plek innemen. Ik word alleen moe van het negatief ingestelde. Dus niet van negativiteit an sich. Maar wel dat mensen soms van het ene drama in het andere lijken te sukkelen en daar hun levensmissie van lijken te hebben gemaakt. ...
Ik denk dat het vetgedrukte is wat rionyriony net schrijft.
Zelf kan ik goed luisteren naar problemen van mensen, heb er ook weinig problemen mee, maar op één of andere manier lijk ik ze zo ook altijd aan te trekken. Terwijl ze anders nog vrolijk kunnen zijn, hebben ze bij vaak de behoefte om hun leed te lichten. En eigenlijk denk ik dat dit compleet aan mij ligt, omdat ik niet tijdig de grens aangeef waarbij hun problemen ook hun problemen zijn en ik geen klaagpaal ben.
ik lees dat veel van jullie het omgekeerde effect ervaren: dat vriendschappen teveel gericht zijn op leuk doen met weinig ruimte voor de moeilijker dingen.
Het komt dus niet zoveel voor bij de meesten dat het andersom is.
Ik merk dat ik het lastig vind om de negativiteit buiten de deur te houden. Dat betekent dat ik vrienden moet begrenzen, wat nogal gemaakt voelt als daar eerder wel ruimte voor was (denkende dat zwaarte vanzelf ook wel eens een einde zou kennen, maar men rolt gewoon in het volgende).
Als je het (een beetje ) herkent, hoe ga je daar dan mee om?
Moirmel schreef op 15-01-2024 om 13:56:
[..]
En eigenlijk denk ik dat dit compleet aan mij ligt, omdat ik niet tijdig de grens aangeef waarbij hun problemen ook hun problemen zijn en ik geen klaagpaal ben.
Zou kunnen hoor. Zal vast ook voor een groot deel aan mezelf liggen. Alleen is dat vanuit een jarenlange vriendschap eerder een gewoonte geworden. Men geeft ook aan dat ik de enige ben bij wie ze zo de diepte in kunnen. En heb nogmaals geen bezwaar tegen diepte, maar wel als dat het enige is dat overblijft. Ik wil graag ook gezien worden als een vriendin waar je niet altijd maar ongefilterd je beklag kunt doen. Maar verander het maar eens 🤷
Diyer schreef op 16-01-2024 om 17:13:
[..]
Zou kunnen hoor. Zal vast ook voor een groot deel aan mezelf liggen. Alleen is dat vanuit een jarenlange vriendschap eerder een gewoonte geworden. Men geeft ook aan dat ik de enige ben bij wie ze zo de diepte in kunnen. En heb nogmaals geen bezwaar tegen diepte, maar wel als dat het enige is dat overblijft. Ik wil graag ook gezien worden als een vriendin waar je niet altijd maar ongefilterd je beklag kunt doen. Maar verander het maar eens 🤷
Op dat vlak kan ik je oprecht geen tips geven. Bij elke persoon die ik tegenkom lijk ik te hervallen in hetzelfde patroon.
Hoop dat iemand anders tips voor jou heeft.
Diyer schreef op 16-01-2024 om 17:13:
[..]
Zou kunnen hoor. Zal vast ook voor een groot deel aan mezelf liggen. Alleen is dat vanuit een jarenlange vriendschap eerder een gewoonte geworden. Men geeft ook aan dat ik de enige ben bij wie ze zo de diepte in kunnen. En heb nogmaals geen bezwaar tegen diepte, maar wel als dat het enige is dat overblijft. Ik wil graag ook gezien worden als een vriendin waar je niet altijd maar ongefilterd je beklag kunt doen. Maar verander het maar eens 🤷
Ik vind dit extreem herkenbaar. Ik schuw de diepte ook nooit, ben een goede luisteraar en vind weinig gek. Dat heeft er door de jaren heen bij sommige vriendschappen echt voor gezorgd dat de vriendschap steeds verder in een bepaalde richting ontwikkelde. Dan kreeg ik alleen nog het stuk drama, terwijl de leuke, lichte activiteiten gereserveerd werden voor andere mensen in hun leven. Heel onbevredigend, want ik wilde juist ook lol maken, enthousiast toekomstplannen maken of gewoon samen van het moment genieten. Wat mij daarin onder andere heeft geholpen is onderkennen dat ik er van huis uit heel erg aan gewend was om drama te faciliteren en dat dit niet mijn taak was in andere relaties. Ik probeer er nu op te letten dat ik mensen -over de hele linie- niet veel meer tor steun ben dan ik andersom verwacht en breng soms het gesprek op een ander onderwerp als het even genoeg is geweest. Iedereen mag natuurlijk wel eens klagen, maar eindeloze kommer en kwel verhalen of mensen die eindeloos over iets praten maar zelf geen stappen ondernemen om ook maar iets te veranderen, daar heb ik geen geduld meer voor. Mijn ervaring is dat dit wel een beetje uitselecteert, ik ben eenstuk tevredener over mijn vriendschappen dan vijf jaar geleden. Er zijn er ook een paar gesneuveld, met name omdat ik nog niet zo heel handig was in het begrenzen, en er zijn er twee bijgekomen waar ik erg veel energie van krijg. Mensen die er wat van proberen te maken in jet leven en niet al te lang blijven hangen in dingen.
Diyer schreef op 15-01-2024 om 12:55:
[..]
Hoe kan het dat iemand ALTIJD hele vervelende collega's heeft en ALTIJD hele nare mannen aantrekt en ALTIJD (vul maar wat in) en ALTIJD genaaid wordt door mensen die ze een poot willen uitdraaien en BIJNA DAGELIJKS wel pijn heeft, is het niet aan het stuitje, dan wel de pink of hoe vervelend de ontstoken nagel, het niet slapen is probleem nr. 1 en NOG STEEDS op zoek moeten naar een mental diagnose na 25+ jaar en voor de 600e keer in therapie gaan op zoek naar zichzelf?
Sorry, beetje boos op mijn intimi
Sorry las je topic in omgekeerde volgorde maar het is net of ik mezelf teruglees. Ik heb dit met name met een familielid. Ik hou van hem, maar ik kan hem soms wel slaan als hij weer begint met zijn tale of woo.