Lastige kraamvisite
Mijn man en ik verwachten binnenkort ons eerste kind. We hebben hele fijne mensen om ons heen, maar juist met een paar naaste familieleden liggen de relaties moeilijk. Wel willen we deze mensen (op één partner van na die we daarvoor helaas ook te accepteren hebben) graag in ons leven houden.
Mijn zwangerschap heeft de prettige balans die we hierin hadden gevonden helaas wat op scherp gezet. Waar we het vertrouwen eerder op ons eigen tempo opnieuw aan het opbouwen waren, komt alles nu in een stroomversnelling. Mensen hebben behoefte aan meer en intiemer contact. Ze willen langskomen om de babykamer te zien, steeds mijn buik aanraken, een primeur op de door ons gekozen naam en noem maar op. Ik wil daarin niet te afwijzend zijn, maar soms voelt het niet zo comfortabel.
Het spannendste vind ik nu het kraambezoek. Onze naaste familie verwacht natuurlijk direct welkom te zijn en van enkele familieleden schat ik in dat zij bovendien graag in de kamer zouden willen blijven tijdens het voeden, de baby uitgebreid zouden willen knuffelen en dergelijke. Dat geeft mij veel stress want zo veilig voel ik mij nog niet bij ze.
Wat zouden jullie doen? Wat kan je begrenzen en wat moet je accepteren om de banden niet te schaden? Zijn er mensen die al kraambezoek hebben gehad van mensen met wie de relaties lastig lagen en hoe was dat?
Vrijevlinder schreef op 11-03-2023 om 08:27:
[..]
Je zal alleenstaande moeder zijn. Moet je dan met je wrakke lijf zelf dat gaan doen, of hulp vragen van de visite? Best raar.
Zo gaat dat wel. De moderne kraamverzorgende doet alleen zorg voor moeder en kind. Qua huishouden alleen het sanitair en bed verschonen, met het oog op de gezondheid van moeder en kind. Ik had inderdaad zo’n brak lijf na mijn bevalling, dus mijn kraamverzorgster heeft ook nog de box in elkaar gezet en een keer gekookt (geen succes).
Vrijevlinder schreef op 11-03-2023 om 08:27:
[..]
Je zal alleenstaande moeder zijn. Moet je dan met je wrakke lijf zelf dat gaan doen, of hulp vragen van de visite? Best raar.
Ik neem aan dat je daar dan van tevoren over hebt nagedacht. Bovendien, visite op kraambezoek die zich als een koning wil laten bedienen terwijl ze beter de handen uit de mouwen kunnen steken mogen wat mij betreft wegblijven.
Venoem je wensen/verwachtingen vooraf bij de visite (kan gewoon in een appje) en hoeft niet perse in de kaart (dan kan je de specifieke instructies personaliseren).
Wij gaven bijvoorbeeld aan dat het max 30 min - 2 uur was omdat we ook moesten voeden/rusten.
Daarnaast vroegen we de mensen (ouders en broers) die in de eerste week kwamen ook om wat hulp. Schoonmoeder heeft een oven maaltijd gekookt, mijn vader wat boodschappen gedaan. Dat was erg fijn.
Ik zou trouwens ook bedenken wat je wil met kinderen van bezoek. Ik vond het de eerste weken te druk. De ouders vinden het vanzelfsprekend dat hun kinderen meekomen. De kinderen die mee kwamen waren echt aan het klieren, op eentje na.
is het een idee om nu alvast een kraamfeest te organiseren?
Achteraf had ik dat graag gedaan en zo in alle rust de eerste tijd door te brengen met focus op het gezin.
Met de wetenschap van nu zou ik het wel uitspreken, dat zij voor jou te grote stappen maken en daarmee jou grenzen overgaan, gevoelsmatig gezien.
Denk erover na wat jij prettig en haalbaar vindt en roept het weerstand op, dan is dat jou grens. Spreek ook duidelijk uit dat dit geen discussiepunten zijn, maar een grens.
En dat dan duidelijk en vriendelijk verwoord omschrijven.
BritgetJones007 schreef op 22-03-2023 om 13:58:
is het een idee om nu alvast een kraamfeest te organiseren?
Achteraf had ik dat graag gedaan en zo in alle rust de eerste tijd door te brengen met focus op het gezin.
Met de wetenschap van nu zou ik het wel uitspreken, dat zij voor jou te grote stappen maken en daarmee jou grenzen overgaan, gevoelsmatig gezien.
Denk erover na wat jij prettig en haalbaar vindt en roept het weerstand op, dan is dat jou grens. Spreek ook duidelijk uit dat dit geen discussiepunten zijn, maar een grens.
En dat dan duidelijk en vriendelijk verwoord omschrijven.
Ik denk niet dat een kraamfeest in mijn geval een oplossing is omdat ik met het grootste deel van de kraamvisite helemaal geen problemen verwacht. We willen wel voldoende rust inbouwen tussendoor, maar ik schat in dat mijn omgeving dat over het algemeen heel goed begrijpt.
Het gaat echt om een paar (aller)naaste familieleden. Mensen die hun bezoek dus sowieso niet tot een eventueel kraamfeest zouden beperken.
Ik blijf het moeilijk vinden. Het probleem is denk ik ook niet zozeer het praktische begrenzen, want ik weet zeker dat dingen die ik vriendelijk en beslist aangeef wel geaccepteerd gaan worden. Al is het dan onder zichtbare teleurstelling en gekwetstheid.
Misschien ben ik wel vooral verdrietig omdat ik zelf ook zoveel liever zou hebben (net als zij eigenlijk) dat ik me wel veilig zou voelen bij deze familieleden en dat ik ze gewoon volledig zou kunnen omarmen zoals ik zou doen als bepaalde zaken niet waren voorgevallen. We hadden het in feite allemaal heel graag anders gezien nu. Maar mijn lichaam blijft op de rem trappen.
Eleanor,
Ik snap dat het gevoelsmatig lastig is, gezien dat er zaken zijn voorgevallen die je gekwetst hebben.
Maar ik lees ook, dat je dit naar mij toe rustig en respectvol weet te verwoorden en ook nog liefdevol naar de familieleden wie het betreft.
Is het een idee, dat je dat stuk tekst, wat je hier schreef eens uitschrijft en aanvult met wat voor jou haalbaar en wenselijk is en dat ook afgeeft bij deze personen?
Gekwetstheid kan een gevolg zijn, maar dat is voor nu jou grens en kan over een tijdje anders voelen, waardoor er gevoelsmatig ruimte komt voor meer contact.
Ik wens je vooral een zorgeloze kraamtijd en zwangerschap toe en dat krijg je als je dit ook naar de bewuste personen verwoord. En dat is jou grens en dat mag.
Dankjewel 
Ik vind het heel moeilijk om mijn grenzen nu alvast duidelijk te maken aan de betreffende personen. Sowieso al omdat ik nu nog niet precies weet waar mijn grenzen straks zullen liggen. Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten. Maar ook omdat open communicatie in onze families niet de norm is. De beste manier om mijn grenzen geaccepteerd te krijgen, is waarschijnlijk door op het moment dat er iets opkomt te zeggen dat wij of de baby ziek/moe/druk zijn of iets in die richting. Dan komt het onder de oppervlakte nog steeds binnen, maar lijkt het ogenschijnlijk wat minder persoonlijk.
De olifant in de kamer is dat ik me vroeger heel ongelukkig en onveilig heb gevoeld (en later niet erkend daarin) en dat de betreffende familieleden zich onterecht aangevallen en op afstand gehouden hebben gevoeld (en nog altijd gekwetst en onzeker zijn daardoor). Die olifant bepaalt alles want daardoor komen onbeduidende zaken bij ons allemaal 10x harder binnen, maar die is gewoon onbespreekbaar. We gaan daar niet uitkomen en iedere poging daartoe doet meer schade. We zullen er dus omheen moeten dansen en dat ging eigenlijk heel goed... maar nu met de baby op komst. Het voelt alsof alle wonden weer worden opengehaald.
dat klinkt heel vermoeiend om zo met elkaar om te moeten gaan. Sterkte daarbij
Eleanor schreef op 24-03-2023 om 10:27:
Dankjewel
Ik vind het heel moeilijk om mijn grenzen nu alvast duidelijk te maken aan de betreffende personen. Sowieso al omdat ik nu nog niet precies weet waar mijn grenzen straks zullen liggen. Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten. Maar ook omdat open communicatie in onze families niet de norm is. De beste manier om mijn grenzen geaccepteerd te krijgen, is waarschijnlijk door op het moment dat er iets opkomt te zeggen dat wij of de baby ziek/moe/druk zijn of iets in die richting. Dan komt het onder de oppervlakte nog steeds binnen, maar lijkt het ogenschijnlijk wat minder persoonlijk.
De olifant in de kamer is dat ik me vroeger heel ongelukkig en onveilig heb gevoeld (en later niet erkend daarin) en dat de betreffende familieleden zich onterecht aangevallen en op afstand gehouden hebben gevoeld (en nog altijd gekwetst en onzeker zijn daardoor). Die olifant bepaalt alles want daardoor komen onbeduidende zaken bij ons allemaal 10x harder binnen, maar die is gewoon onbespreekbaar. We gaan daar niet uitkomen en iedere poging daartoe doet meer schade. We zullen er dus omheen moeten dansen en dat ging eigenlijk heel goed... maar nu met de baby op komst. Het voelt alsof alle wonden weer worden opengehaald.
Jezelf en je gezin op 1 zetten. Je leven staat straks op zijn kop....op de meest mooie manier, want het is het mooiste wat er is ;moeder worden.
Maar er komt zoveel op je af, dat je waarschijnlijk zelf wel gaat merken dat deze 'onduidelijke communicatie' je straks wel veel energie kost. Energie die je straks hard nodig hebt om te herstellen, een gezin vorm te geven en het zorgen voor je baby.
Als het kan zou ik deze stress voorzijn en om je rust vragen om deze periode in te vullen in alle rust om je te kunnen onderdompelen in die roze wolk. Deze tijd komt nooit meer terug, dus laat deze stress je niet in de weg staan.
Dus niet in de zin van geen contact, maar contact vanuit jullie initiatief: op uitnodiging dus.
BritgetJones007 schreef op 24-03-2023 om 12:40:
[..]
Jezelf en je gezin op 1 zetten. Je leven staat straks op zijn kop....op de meest mooie manier, want het is het mooiste wat er is ;moeder worden.
Maar er komt zoveel op je af, dat je waarschijnlijk zelf wel gaat merken dat deze 'onduidelijke communicatie' je straks wel veel energie kost. Energie die je straks hard nodig hebt om te herstellen, een gezin vorm te geven en het zorgen voor je baby.
Als het kan zou ik deze stress voorzijn en om je rust vragen om deze periode in te vullen in alle rust om je te kunnen onderdompelen in die roze wolk. Deze tijd komt nooit meer terug, dus laat deze stress je niet in de weg staan.
Dus niet in de zin van geen contact, maar contact vanuit jullie initiatief: op uitnodiging dus.
Ja daar heb je gelijk in, ik ben juist zo blij met hoe mijn leven nu is. Zou zonde zijn om zo'n bijzondere periode dan toch te laten overschaduwen.
Eleanor schreef op 25-03-2023 om 11:30:
[..]
Ja daar heb je gelijk in, ik ben juist zo blij met hoe mijn leven nu is. Zou zonde zijn om zo'n bijzondere periode dan toch te laten overschaduwen.
En ik zou zelf eerst de boodschap eens uitschrijven. En dan bedoel ik het stukje: dat jullie de rust vragen om jullie gezin vorm te geven, zelf te herstellen en natuurlijk alle aandacht voor jullie baby, dat jullie in deze periode het fijn zouden vinden dat bezoek van familie en vrienden 'op uitnodiging' vanuit jullie plaats zal vinden.
Dat jullie dit een prettige manier lijkt om deze periode in te gaan en in alle rust te kunnen genieten van deze mooie periode.
Graag deze wens respecteren.
Concreet: wij sturen een appje voor een bezoekje, want natuurlijk zijn jullie welkom.
Liefs Eleanor en....en.....
Is dit een idee? En dan op een mooie kaart .
Dan hou je zelf de regie en overzicht.
BritgetJones007 schreef op 25-03-2023 om 16:02:
[..]
En ik zou zelf eerst de boodschap eens uitschrijven. En dan bedoel ik het stukje: dat jullie de rust vragen om jullie gezin vorm te geven, zelf te herstellen en natuurlijk alle aandacht voor jullie baby, dat jullie in deze periode het fijn zouden vinden dat bezoek van familie en vrienden 'op uitnodiging' vanuit jullie plaats zal vinden.
Dat jullie dit een prettige manier lijkt om deze periode in te gaan en in alle rust te kunnen genieten van deze mooie periode.
Graag deze wens respecteren.
Concreet: wij sturen een appje voor een bezoekje, want natuurlijk zijn jullie welkom.
Liefs Eleanor en....en.....
Is dit een idee? En dan op een mooie kaart .Dan hou je zelf de regie en overzicht.
Ja hier kan ik wel wat mee, dankjewel!!
Eleanor schreef op 24-03-2023 om 10:27:
Dankjewel
Ik vind het heel moeilijk om mijn grenzen nu alvast duidelijk te maken aan de betreffende personen. Sowieso al omdat ik nu nog niet precies weet waar mijn grenzen straks zullen liggen. Ik weet niet zo goed wat ik kan verwachten. Maar ook omdat open communicatie in onze families niet de norm is. De beste manier om mijn grenzen geaccepteerd te krijgen, is waarschijnlijk door op het moment dat er iets opkomt te zeggen dat wij of de baby ziek/moe/druk zijn of iets in die richting. Dan komt het onder de oppervlakte nog steeds binnen, maar lijkt het ogenschijnlijk wat minder persoonlijk.
De olifant in de kamer is dat ik me vroeger heel ongelukkig en onveilig heb gevoeld (en later niet erkend daarin) en dat de betreffende familieleden zich onterecht aangevallen en op afstand gehouden hebben gevoeld (en nog altijd gekwetst en onzeker zijn daardoor). Die olifant bepaalt alles want daardoor komen onbeduidende zaken bij ons allemaal 10x harder binnen, maar die is gewoon onbespreekbaar. We gaan daar niet uitkomen en iedere poging daartoe doet meer schade. We zullen er dus omheen moeten dansen en dat ging eigenlijk heel goed... maar nu met de baby op komst. Het voelt alsof alle wonden weer worden opengehaald.
Ik herken veel van wat jij nu schrijft. In mijn eerste zwangerschap werden bij mij ook allerlei nare dingen uit mijn verleden getriggerd waarvan ik dacht dat ik ze goed verwerkt had. Voor mij was het gevolg een postnatale depressie. Daarom wil ik jou het advies geven om hulp te zoeken, therapie bijvoorbeeld. Ook al denk je dat alles een plekje heeft gekregen qua verwerking, zwangerschap, hormonen, het idee van een kindje wat straks zo kwetsbaar en afhankelijk is, kan veel doen met je gevoel. Stop dat niet weg, want dan kan het 10 x zo hard terug komen.
Wat naar Wasgij, dat je daar een postnatale depressie aan over hebt gehouden. Zo wrang dat bepaalde ervaringen hardnekkig terug blijven komen in verschillende levensfases...
Ik was me er gelukkig al wel van bewust dat een zwangerschap en het moederschap veel naar boven zouden kunnen halen, dus het is geen verrassing dat er nu inderdaad weer wat meer speelt. Voor het geval dat heb ik nog een kort lijntje met mijn oude psycholoog. Maar ik hoop natuurlijk dat het niet nodig gaat zijn.
Vooralsnog gaat het eigenlijk heel goed en veel dingen waar ik bang voor was zijn geen probleem gebleken. Alleen blijkt nu wel dat ik heb onderschat wat een kind doet met de familieverhoudingen en hoe moeilijk ik dat zou vinden. Er zit bij mij ook ineens weer meer boosheid en wrok dan ik gedacht had. Ik probeer het maar een beetje over me heen te laten komen.