Lastige kraamvisite
Mijn man en ik verwachten binnenkort ons eerste kind. We hebben hele fijne mensen om ons heen, maar juist met een paar naaste familieleden liggen de relaties moeilijk. Wel willen we deze mensen (op één partner van na die we daarvoor helaas ook te accepteren hebben) graag in ons leven houden.
Mijn zwangerschap heeft de prettige balans die we hierin hadden gevonden helaas wat op scherp gezet. Waar we het vertrouwen eerder op ons eigen tempo opnieuw aan het opbouwen waren, komt alles nu in een stroomversnelling. Mensen hebben behoefte aan meer en intiemer contact. Ze willen langskomen om de babykamer te zien, steeds mijn buik aanraken, een primeur op de door ons gekozen naam en noem maar op. Ik wil daarin niet te afwijzend zijn, maar soms voelt het niet zo comfortabel.
Het spannendste vind ik nu het kraambezoek. Onze naaste familie verwacht natuurlijk direct welkom te zijn en van enkele familieleden schat ik in dat zij bovendien graag in de kamer zouden willen blijven tijdens het voeden, de baby uitgebreid zouden willen knuffelen en dergelijke. Dat geeft mij veel stress want zo veilig voel ik mij nog niet bij ze.
Wat zouden jullie doen? Wat kan je begrenzen en wat moet je accepteren om de banden niet te schaden? Zijn er mensen die al kraambezoek hebben gehad van mensen met wie de relaties lastig lagen en hoe was dat?
Eleanor schreef op 10-03-2023 om 15:59:
Zouden jullie dat bijvoorbeeld makkelijk tegen je moeder, oma of zus durven zeggen, dat jullie liever niet willen dat ze jullie buik aanraken?
Ja ik heb dat tijdens mijn zwangerschap wel gezegt. En ook een keer niet zo vriendelijk toen de 1ste keer er niet veel mee gedaan werd.
Wat willen ze doen dan, mij nooit meer zien omdat ze niet ongevraagd aan mijn lichaam mogen zitten? Het is mijn lichaam en ik bepaal wie daar wel en niet aanzit. En ik leer ook mijn kind dat hij baas is over eigen lichaam. En als ze zich gedragen alsof het een persoonlijke afwijzing is zal ik ze ook haarfijn vertellen dat het prima is dat hun vinden dat hun eigen lichaam te pas en te onpas zonder toestemming aangeraakt mag worden maar dat ik daar andere normen en waarden over heb. En dat het nogal ongepast is om hun eigen ideeën door te drukken.
Ik heb trouwens nooit kraambezoek ontvangen op mijn slaapkamer. De slaapkamer is privé en daar hoeft verder niemand te komen. Het laten zien van de babykamer had ik geen moeite mee.
Om de banden niet te beschadigen is het belangrijk dat je goed je eigen grenzen in de gaten houdt en voor jezelf opkomt. Je bent onderdeel van de relatie en jouw gevoelens zijn net zo goed belangrijk. De relatie wordt echt echt niet beter als iedereen behalve jij tevreden bent.
Mijn vader, moeder, oma (leeft helaas al een tijd niet meer) en zus mogen aan mijn buik komen. Dat vind ik ook niet grensoverschrijdend. Vreemde mensen heb ik nooit meegemaakt dat die dat deden en zou ik idd heel raar vinden.
Geef de kraamhulp ook instructies dat ze moet vragen naar de naam/ relatie van het bezoek dat voor de deur staat. Op de dag dat mijn zus en haar man uit de andere kant van het land zou komen rond 11.00 uur had ik dat keurig tegen haar gezegd. 10.45 gaat de bel, kraamhulp doet open en ziet een man en een vrouw staan. Ze laat ze binnen een komt met ze naar de slaapkamer. Bleek het mijn collega te zijn die spontaan bedacht had om langs te gaan. Het enige dat wij gemeenschappelijk hadden was onze woonplaats en het feit dat zij ook zwanger bleek te zijn, de laatste keer dat ik op het werk was.
Mijn zus stond in de file dus ik zat niet met tig man aan mijn bed op een moment dat ik er nog niet aan toe was.
Ikheb de kaartjes ook later verstuurd....Heerlijk eerst even gezin worden voordat iedereen wil komen.... De eerste week met ons laatste kind hebben we heerlijk aan het zwembad verbracht,want het was snik heet....
En spreek een tijd af hoe lang het bezoek mag blijven....er bestaan namelijk mensen die blijven plakken...
Eleanor schreef op 10-03-2023 om 15:59:
Zouden jullie dat bijvoorbeeld makkelijk tegen je moeder, oma of zus durven zeggen, dat jullie liever niet willen dat ze jullie buik aanraken?
Zeker wel, al zouden die het uberhaubt al niet vragen omdat ze weten dat ik niet van aanrakingen houd.
Maar dit heb ik zeker tegen mijn moeder en mijn schoonmoeder gezegd.
Oja, zo’n buik lijkt wel magnetisch voor sommige mensen, ik had ook wel een enorme toeter met die tweeling maar dan nog, ook al kom ik binnen met die buik eerst, blijf eraf. Ik moest dat zo vaak zeggen, ook op mijn werk! Dat ik zelfs heb overwogen zo’n t-shirt te kopen met ‘afblijven mijn buik’ of zoiets erop.
Met mijn schoondochter een goede band, zij zat op gegeven moment op de bank en vroeg mij of ik 't kindje in haar buik wilde voelen. Heb nog even gevraagd of ze dat écht meende en toen pas hand op buik gelegd. Zelfs haar eigen moeder mocht niet aan buik komen, dus já JIJ moet aangeven wat je wel en niet wil
Ik vond het juist heerlijk om de meeste visite in de kraamweek te ontvangen. Ik lag in bed (of ging in bed liggen), de mensen bleven max een half uur en de kraamverzorgster regelde alles. Toen ik eenmaal uit bed was en alles zelf moest doen bleef de visite veel langer en kostte het me veel meer energie.
Mijn kraamverzorgster had me heel duidelijk laten weten dat zij daar niet voor was. En dat ze visite dus niet van koffie met beschuit zou voorzien
Meesje schreef op 11-03-2023 om 07:13:
Mijn kraamverzorgster had me heel duidelijk laten weten dat zij daar niet voor was. En dat ze visite dus niet van koffie met beschuit zou voorzien
Dat is vreemd.
Maar als ze de visite niet van koffie voorziet kan ze nog wel sturen in het bezoek en aangeven dat het tijd is om te gaan omdat de kraamvrouw moet rusten. Dat hoort bij de zorg voor de kraamvrouw en baby. Daar kun je zeker afspraken over maken.
Mijn kraamverzorgster deed dat zelfs zonder dat ik dat gevraagd had. 'Duizel, je ziet er moe uit, je hebt een zware nacht gehad, ik wil nog even een controle doen van het litteken en ik denk dat je even moet gaan rusten, samen met je baby'. Vervolgens ging ik naar boven. Oudste kind ging mee en zei dat ze toch met papa zou gaan fietsen naar een speeltuintje als ik ging slapen. Kraamverzorgster weer naar beneden en heeft het bezoek toen vriendelijk verzocht om te vertrekken omdat man een belangrijke afspraak had met zijn kind... nooit gehoord wat het bezoek daarvan vond maar interesseerde me ook niet zoveel. Waren een oom en tante van mijn man die we eigenlijk nooit zagen en nu te lang bleven zitten.
Vooraf nooit verwacht dat ik het fijn zou vinden als een kraamhulp dat zou zeggen maar ik dacht op dat moment alleen maar dat ze gelijk had.
Meesje schreef op 11-03-2023 om 07:13:
Mijn kraamverzorgster had me heel duidelijk laten weten dat zij daar niet voor was. En dat ze visite dus niet van koffie met beschuit zou voorzien
Je zal alleenstaande moeder zijn. Moet je dan met je wrakke lijf zelf dat gaan doen, of hulp vragen van de visite? Best raar.
Eleanor schreef op 10-03-2023 om 15:21:
Bedankt voor alle reacties, ik ben blij dat ik dit topic heb geopend! Ik zat een beetje vast in schuldgevoelens, maar ik lees hier fijne tips en wat bevestiging.
De kraamzorg inzetten vind ik een goed idee en in een andere kamer gaan voeden ook. Meerdere mensen schrijven dat mijn man onze grenzen kan aangeven. Hij zal mij hier zeker in steunen en wij zitten samen ook op één lijn, maar helaas vindt hij het net zo moeilijk als ik. Normaliter hebben we allebei niet zoveel moeite met grenzen aangeven (ik wel iets meer dan hij), maar met naaste familie is het toch anders.
Het lastigste vind ik zelf dat ik mijn man graag wil steunen in zijn omgang met lastige familieleden van zijn kant en familieleden aan mijn kant niet wil kwetsen. Daardoor voel ik me minder vrij om te begrenzen dan normaal. Al helemaal omdat het allemaal zo gevoelig ligt! Als ik aangeef dat ik het niet zo fijn vind als mensen aan mijn buik zitten, wordt dat bijvoorbeeld geïnterpreteerd als een enorme persoonlijk afwijzing. Want zo hecht zijn we toch wel?
Normaal zou ik denken, ik doorsta dit wel even. Zo kwaad bedoeld is het niet en straks kan ik bijkomen. Alleen met het oog op de borstvoeding en het welzijn van ons kindje straks wil ik me toch wel zo prettig mogelijk voelen. Dat is best even zoeken.
Blijkbaar is dat hecht zijn niet wederzijds, want ze luisteren niet naar wat je zegt en respecteren je grenzen niet.
En dan vinden ze het nodig persoonlijk geraakt te zijn? Daar mag je van mij best als een zwangerdraak op reageren. Juist fijn om af en toe hormoongedreven mensen uit te leggen dat ze te ver gaan. Niet jíj zet die relatie op het spel door blijf af te zeggen, dat doen zij door die nee niet te accepteren.
Overigens deed ik 23 jaar geleden al niet aan baby doorgeven, maar lag de baby mooi bij mama te slapen en mochten ze kijken de eerste week. En werd oma toch echt weggestuurd toen ze dacht met Koortslip op bezoek te komen.
Wat blijkbaar gewerkt heeft, want later meldde ze zich af voor kraambezoek (ook. bij anderen) als ze snotterig was of weer een Koortslip had. Waardoor zij weer punten scoorde bij de nieuwe jonge moeders.
De kraamverzorgster hoort niet het bezoek te voorzien van koffie en beschuit met muisjes (dat doet het bezoek maar lekker zelf), wel moet ze opkomen voor moeder en kind en dus de visite wegsturen als dat beter is voor moeder en kind. Vader manoeuvreert daar maar tussendoor, al naar gelang hij aankan.
Eleanor schreef op 10-03-2023 om 15:21:
Bedankt voor alle reacties, ik ben blij dat ik dit topic heb geopend! Ik zat een beetje vast in schuldgevoelens, maar ik lees hier fijne tips en wat bevestiging.
De kraamzorg inzetten vind ik een goed idee en in een andere kamer gaan voeden ook. Meerdere mensen schrijven dat mijn man onze grenzen kan aangeven. Hij zal mij hier zeker in steunen en wij zitten samen ook op één lijn, maar helaas vindt hij het net zo moeilijk als ik. Normaliter hebben we allebei niet zoveel moeite met grenzen aangeven (ik wel iets meer dan hij), maar met naaste familie is het toch anders.
Het lastigste vind ik zelf dat ik mijn man graag wil steunen in zijn omgang met lastige familieleden van zijn kant en familieleden aan mijn kant niet wil kwetsen. Daardoor voel ik me minder vrij om te begrenzen dan normaal. Al helemaal omdat het allemaal zo gevoelig ligt! Als ik aangeef dat ik het niet zo fijn vind als mensen aan mijn buik zitten, wordt dat bijvoorbeeld geïnterpreteerd als een enorme persoonlijk afwijzing. Want zo hecht zijn we toch wel?
Normaal zou ik denken, ik doorsta dit wel even. Zo kwaad bedoeld is het niet en straks kan ik bijkomen. Alleen met het oog op de borstvoeding en het welzijn van ons kindje straks wil ik me toch wel zo prettig mogelijk voelen. Dat is best even zoeken.
Ik herken dit dilemma en de dynamiek in de relatie met schoonfamilie. Dat elke grens als een persoonlijke afwijzing wordt gezien. En ook dat je dan uit liefde voor je man over je eigen grenzen gaat, omdat je hem een goede band gunt zoals je met je eigen familie ook hebt.
Hoe ik ook op mijn tenen liep en over mijn grenzen heen liet gaan. Uiteindelijk ontplofte het toch en kreeg ik van schoonmoeder ook nog de schuld toebedeeld toen niet ik, maar man zijn grens aangaf.
Wat heel belangrijk is, is praten met je man. Zorg dat jullie op één lijn zitten. Verlang nooit maar dan ook nooit dat hij kiest. Hij hoeft jou ook niet te verdedigen. Wel moet hij jou de ruimte geven om je grenzen aan te geven en uit het contact te stappen als zijn familie over jouw grenzen heen blijft gaat. Geef hem ruimte voor contact met zijn familie ook als dat contact met jou er niet meer is. Dus als hij familie thuis wil ontvangen dan ga jij lekker naar een vriendin.
Ook het dilemma van gelijkheid tussen familie en schoonfamilie is minder groot dan het misschien voelt. Ik heb dat uiteindelijk na een half jaar alles eerlijk verdelen afgedaan met ik ben leidend in het contact met mijn familie en dat doe dat naar gelang ik daar behoefte aan heb. En man doet datzelfde met zijn familie. Als man minder behoefte voelt aan zijn familie dan ik aan de mijne dan is het logische gevolg dat de ene vaker dan de andere op bezoek zal komen, gebeld zal worden of fotos ontvangt. Dat is gewoon een afspraak die man en ik onderling hebben gemaakt. Schoonmoeder kijkt mij erop aan dat er meer contact is met mijn familie en dan zeg ik nu gewoon dat ze dat met haar zoon moet bespreken omdat hij bepaald hoe vaak er contact is met hen. En ik blijf dat gewoon geduldig herhalen zonder de kritiek mij nog langer aan te trekken. Ik weet namelijk dat man mij er niet verantwoordelijk voor houd als dat de oorzaak voor ruzie is.
Vrijevlinder schreef op 11-03-2023 om 08:27:
[..]
Je zal alleenstaande moeder zijn. Moet je dan met je wrakke lijf zelf dat gaan doen, of hulp vragen van de visite? Best raar.
Haha, ik bén alleenstaande moeder. De visite die die eerste week kwam mocht zelf koffie maken. Waren wel alleen mensen die heel dichtbij staan.