Kind gaat samen wonen. 1 op 1 contact
Beetje gekke titel, wist het niet precies samen te vatten. Maar mijn vraag: Hoe gaat het bij jullie met jullie jongvolwassenen die zijn gaan samenwonen? Ik constateer dat ik eigenlijk geen echt 1 op 1 contact met mijn dochter meer heb sindsdien. Vind ik jammer, maar mss is het ook gewoon logisch en bij velen van jullie ook zo en mpet ik gewoon wennen? Het is ook niet zo, dat dochter dat zozeer uit de weg.gaat, maar.meer dat het er niet van komt. Door de week werkt ze 4 dagen en de ene dag dat ze niet werkt, werk ik. En ze woont net te ver (wel zelfde stad), om even langs te wippen. Verder natuurlijk druk en ook een bonus kind vam 7. Dus als ze langs komt (meestal wel 1x.per week, soms 1x in de 3 weken), dan is ze nooit alleen. Hoe gaat dat bij jullie?
Mijn dochter woont maar een paar straten verderop, maar we moeten er echt aan denken om eens af te spreken.Vaak komt vriend mee Appen doen we wel, maar daar zit gerust wel eens een week tussen. Als we elkaar eens één op één willen spreken, ga ik mee met de hond uitlaten en zolang de hond braaf is (en de andere honden in de omgeving) bepraten we het leven.
Ook heel af en toe een werklunch samen, we hebben dezelfde (grote) werkgever
Ik ga regelmatig een keer lunchen met dochter. Als ze thuis langskomt is dat vaak met vriend maar zo ook even alleen om met vriendinnen van hier af te spreken. Vaak figureren wij dan alleen als slaapplaats hoor…😉
je houdt toch nog twee weekenddagen over waarin je een keer kunt gaan lunchen ingaat studentenstad? Of je kunt bellen wanneer je wil.
Montblanc schreef op 24-12-2022 om 09:33:
je houdt toch nog twee weekenddagen over waarin je een keer kunt gaan lunchen ingaat studentenstad? Of je kunt bellen wanneer je wil.
Haar studentenstad? Dochter werkt en woont in dezelfde stad als to.
En voor to: ik denk dat ik ook weinig meer alleen bij mijn ouders ben geweest sinds ik getrouwd ben. Nu wonen wij ook op een flinke afstand van elkaar. Eerst op 2,5 uur rijden en sinds we verhuisd zijn op een uur. Nu moet ik wel zeggen dat ik daarvoor nog weleens alleen naar huis ging, maar zelden één op één tijd had met mijn moeder.
In hoeverre nodig je uit tot 1 op 1 contact?
Montblanc schreef op 24-12-2022 om 09:33:
je houdt toch nog twee weekenddagen over waarin je een keer kunt gaan lunchen ingaat studentenstad? Of je kunt bellen wanneer je wil.
Jawel, maar dan is ze altijd samen met partner. Een bellen doet deze generatie niet 😆
Dit is een vrij normale gang van zaken hoor TO. Ik moet ook moeite doen om een keer 1 op 1 contact te hebben met mijn dochter met gezin. We zien haar vaak genoeg als we de kinderen thuis brengen of met een verjaardag ofzo, maar dan altijd met haar partner erbij. Niks mis met hem overigens 
.
Als ik dat wil (en dat wil ik af en toe om even ècht persoonlijk bij te praten) moeten we iets organiseren, vanzelf gaat het niet.
Als je haar uitnodigt voor een lunch buitenshuis en zij neemt haar partner mee, vind ik dat wel gek. Misschien de volgende keer gewoon vragen of ze zin heeft om op Xdag om zolaat gezellig samen te lunchen bij lunchtent x? Dan is iig duidelijk wat jou verwachting is? En hoe was dat voordat ze gingen samenwonen dan?
Ik zou gewoon zeggen dat ik het leuk zou vinden om weer eens echt met zijn tweetjes iets te doen, bijvoorbeeld dus die lunch. Ik vind het eigenlijk best gek dat ze dan haar partner standaard meeneemt. Mijn stiefkinderen zijn allemaal het huis uit met lange relaties, maar die komen gewoon zo nu en dan langs zonder partner, of mijn man gaat 1 op 1 ergens heen met hen. Uit eten, voetbalwedstrijd, dat soort dingen. De partners zien we op andere momenten.
MissJones schreef op 24-12-2022 om 11:55:
Ik zou gewoon zeggen dat ik het leuk zou vinden om weer eens echt met zijn tweetjes iets te doen, bijvoorbeeld dus die lunch. Ik vind het eigenlijk best gek dat ze dan haar partner standaard meeneemt. Mijn stiefkinderen zijn allemaal het huis uit met lange relaties, maar die komen gewoon zo nu en dan langs zonder partner, of mijn man gaat 1 op 1 ergens heen met hen. Uit eten, voetbalwedstrijd, dat soort dingen. De partners zien we op andere momenten.
Nou inderdaad, ik vind het ook apart dat iemand met een relatie ineens geen individuele dingen meer onderneemt, en verbaast me dat anderen dat schijnbaar normaal vinden. Misschien moeten jullie je nieuwe rol nog vinden ofzo, dus inderdaad duidelijk aangeven wat je wilt.
Mijn kinderen zijn nog jong maar ik ga zelf vaak genoeg alleen (al dan niet met kind) naar mijn ouders, schoonouders, overige familie of vrienden, en mijn man ook. Nooit anders gedaan ook of ik nou 22 of 42 was, en in mijn omgeving zie ik dat ook meer dan 'altijd alles samen'. Het lijkt me heel verstikkend om altijd alles met partner te doen. Lijkt me dus ook niet gek als je daar als ouder behoefte aan hebt, en erom zou vragen.
Overigens vind ik in dezelfde stad wonen echt superdichtbij, tenzij je door een beperking niet makkelijk kunt reizen ofzo is dat echt geen excuus om niet een uurtje af te spreken.
Nootboek schreef op 24-12-2022 om 12:35:
[..]
Nou inderdaad, ik vind het ook apart dat iemand met een relatie ineens geen individuele dingen meer onderneemt, en verbaast me dat anderen dat schijnbaar normaal vinden. Misschien moeten jullie je nieuwe rol nog vinden ofzo, dus inderdaad duidelijk aangeven wat je wilt.
Mijn kinderen zijn nog jong maar ik ga zelf vaak genoeg alleen (al dan niet met kind) naar mijn ouders, schoonouders, overige familie of vrienden, en mijn man ook. Nooit anders gedaan ook of ik nou 22 of 42 was, en in mijn omgeving zie ik dat ook meer dan 'altijd alles samen'. Het lijkt me heel verstikkend om altijd alles met partner te doen. Lijkt me dus ook niet gek als je daar als ouder behoefte aan hebt, en erom zou vragen.
Overigens vind ik in dezelfde stad wonen echt superdichtbij, tenzij je door een beperking niet makkelijk kunt reizen ofzo is dat echt geen excuus om niet een uurtje af te spreken.
Er is nog wel verschil tussen geen 1 op 1 contact met moeder en nooit meer iets los van elkaar doen. Mijn schoonmoeder heeft hier ook eens over geklaagd. Dat ze sinds ik er ben haar zoon nooit meer alleen ziet.
Dan zou je kunnen denken dat wij als een Siamese tweeling door het leven gaan. Maar dat is niet waar. We hebben onze eigen vrienden, eigen hobby's en moeten soms zelfs tijd zoeken voor elkaar. Partner heeft er alleen een hekel aan om naar zijn moeder te gaan en ter afleiding neemt hij mij graag mee. Voordat hij me kende ging hij plichtsgetrouw eens per maand op zondag.
Schoonmoeder heeft uiteindelijk tegen mij gezegd dat ze haar zoon liever alleen ziet. Sindsdien voel ik mij niet meer welkom en partner heeft nog steeds geen zin. Gevolg ze ziet ons nu vrijwel alleen nog op feesten en partijen. Waarbij ze partner standaard voor zijn verjaardag eten met zijn moeder geeft..
Kun je niet samen naar de kapper of zo....
Nootboek schreef op 24-12-2022 om 12:35:
[..]
Nou inderdaad, ik vind het ook apart dat iemand met een relatie ineens geen individuele dingen meer onderneemt, en verbaast me dat anderen dat schijnbaar normaal vinden. Misschien moeten jullie je nieuwe rol nog vinden ofzo, dus inderdaad duidelijk aangeven wat je wilt.
Mijn kinderen zijn nog jong maar ik ga zelf vaak genoeg alleen (al dan niet met kind) naar mijn ouders, schoonouders, overige familie of vrienden, en mijn man ook. Nooit anders gedaan ook of ik nou 22 of 42 was, en in mijn omgeving zie ik dat ook meer dan 'altijd alles samen'. Het lijkt me heel verstikkend om altijd alles met partner te doen. Lijkt me dus ook niet gek als je daar als ouder behoefte aan hebt, en erom zou vragen.
Overigens vind ik in dezelfde stad wonen echt superdichtbij, tenzij je door een beperking niet makkelijk kunt reizen ofzo is dat echt geen excuus om niet een uurtje af te spreken.
Man en ik ondernemen genoeg los van elkaar, maar familiebezoek is (bijna) altijd samen. Het is ook niet heel vaak, er kan maar zo 2 maanden tussen zitten bij mijn familie en de zijne nog langer. Maar we moeten er ook een uur of anderhalf uur voor rijden. Ik spreek mijn moeder wel elke week via de telefoon.
Het klinkt alsof jouw familie wat dichterbij woont.
rebmaaviv schreef op 24-12-2022 om 11:13:
In hoeverre nodig je uit tot 1 op 1 contact?
En dan een persoonlijk gesprek voeren, terwijl de kappers/kapsters meeluisteren?
Mijn moeder stuurt mij vaak een appje 'zullen we even bellen?' en dan hebben we in elk geval even contact en kletsen we bij.
Daarnaast doet ze ook regelmatig het voorstel om als 'moeder-dochter uitje' even samen te gaan eten of naar een theatervoorstelling te gaan. Ze heeft ook wel eens aangegeven dat ze alleen winkelen lastig vindt en wilde weten of ik weer eens ouderwets samen wilde winkelen voor kleding. Toen ik jongvolwassene was, was het eenrichtingsverkeer (maar werd wel gewaardeerd). Vaak trakteerde zij. Nu ik wat ouder ben, is het gewoon tweerichtingsverkeer.
MIjn schoonmoeder vindt dat dergelijke initiatieven vanuit het kind moeten komen. Daardoor gebeurt er helemaal niks. En de keren dat we haar zien is bij een verjaardag of anderssoortige visite (bijv. moederdag). Tja, dan komen we inderdaad samen.
Ik denk dus dat initiatief en formulering best bepalend kunnen zijn.