Is de relatie nog moeite waard
Beste mensen,
Ik zit een tijdje in de slechte periode in de relatie met mijn partner.
We zijn beide vrouwen en zijn ongeveer 11 jaar samen, we komen uit hetzelfde land. We hebben beide taal geleered en naar mijn gevoel veel sociale contacten opgebouwd in Nederland
De reden waarom ik dit niet met vrienden deel is dat ik gelof dat ze misschien meer subjectief zijn en naar mijn kant trekken dus ik dacht dat dit misschien de juiste plaats is voor een onafhankelijk advies.
Een van onze problemen in de relatie is denk ik probleem in communicatie en hiervoor heb ik een therapeut voorgesteld en daar zijn we tijdje bezig.
We hebben 1 kind samen( via IVF in buitenland gekregen) en nu ben ik zwanger ook van de 2e kindje. Bij mijn partner lukte helaas deze traject niet dus ik heb het overgenomen en bij eerste zwangerschap was ik erg misselijk en hele dag overgegeven voor bijna 6 maanden. Ik had toen een gevoel dat mijn partner helemaal niet voor mij geweest is- ze vond alles vervelend en vond overdrevend dat ik niks kan. Ze ging naar ons eigen land om familie en vrienden te bezoeken voor dat de baby komt (eerste kindje dus) en ik heb geregeld dat mijn moeder komt om mij te helpen. Toen ze terug was was ik nog steeds heftig ziek en stond om punt om uit te drogen en ze moest haar zakkelijk reis afzeggen omdat ik had toen niemand om mij te helpen. Mijn beste vriendin had kanker en helaas overleden snel nadat ik bevallen was en die was mijn grootste support in Nederland.Het werd steeds tegen mij gezegd door mijn partner dat het vervelend is dat ze de reis moest afzeggen.
Bevalling was ook heel pittig en ik had uiteindelijk spoedkeizersnee en op IC beland ivm te veel bloedverlies. Daarna stond de baby natuurlijk centraal en mijn moeder kwam om ons te helpen en mijn broer daarna ook. Niemand van haar familie kwam om te helpen, wel voor kort bezoek om haar te zien- omdat ze lang onze relatie hebben afgekeurd( omdat we beide vrouwen zijn). Ze heeft goed voor de baby gezorgd maar niet voor mij. Ze begreep mijn angst na de bevalling niet- hiervoor heb ik een therapeut raadgeplegd en die adviseerde ook om eerlijk dit te communiceren en dat deed ik. Dan ging het tijdje beter, we hadden wat stabiliteit. We hebben altijd gepraat over 2e kindje en toen dat het weer ter sprake is gekomen deed ze alsof ze het wel wil maar uiteindelijk bleek het toch misschien ook niet( erg onduidelijk nog steeds) . Ik heb gevraagd waarom ze dat niet eerlijk hebt gezegd voor dat ik zwanger was ze zei inderdaad dat het fout in communicatie was van haar kant maar dat ze de baby toch wil. Maar als we een moelijk moment hebben bijv met ons peuter en ik vraag voor hulp omdat deze zwangerschap ook pittig is dan zegt ze - jij wilde deze kind dus je moet het zelf opnemen. Dan zegt ze sorry en weer hetzelfde herhaalt en ik ben erg onzeker of ze ons kindje uberhaupt gaat liefde en aandacht geven zoals aan onze eerste.
Ten tweede ik ben zelf zzper en het wordt steeds van mijn gevraagd om mijn werk af te zeggen( ook niet leuk voor de werkgever) voor haar eigen werk. Ze wil ook haar carriere verder opbouwen. Ik heb meerdere keer ja gezegd en dat heeft me mijn omzet gekost maar ze is nooit dankbaar. Ze zegt alleen - ah dat is voor jou geen probleem je moet in mijn carriere investeren. Mijn carriere stagneert op dit moment maar dat vind ik niet erg omdat ik heb momenteel voor mijn kind en toekomstige baby gekozen en snap dat beide niet kan in deze fase. Van haar hoorde ik dat ze vindt dat "onze familie haar groei in carriere verstoort"
Dat is natuurlijk ook vreselijk om te horen. Ik voel me echt onbegrepen en dat ik wel voor haar dingen doe en krijg niks terug of alleen als we ruzie hebben en ik ben boos dan krijg ik iets meer aandacht en hulp en begrip. Normaal gesproken niet.
Volgens de therapeut moeten we niet afwegen wie doet meer voor ons relatie en dat klopt maar ik kan ook niet eindeloos mijn werkagendas voor haar afzeggen en dat ze nog ondankbaar is plus ik verlies omzet en de werkgever vindt dat ook niet leuk. Bijvoorbeeld als ik mijn werk agenda heb verzet voor haar werk zegt ze - uiteindelijk was dat vergadering toch geen succes. Ik heb een idee dat ze mijn inzet voor haar op die manier kleineert. Ook tijdens vakantie aggelopen jaar zat ze te klagen dat ze maar half uur voor zich zelf nodig hebt om te gaan zwemmen. Ik heb tegen haar gezegd waarom ga je dan niet ik blijf met ons kindje en dan gaat ze en komt terug en zegt- het was toch maar te kort voor mij....
Ik ben echt zat van dit gedrag en door de hormonen en zwangerschap en zoveel dingen die ik nog zelf moet regelen lukt me niet om duidelijkheid voor mijzelf te krijgen. Volgens mij interpreteert ze de woordrn van de therapeut anders dan ik dus dat heb ik on hold gezet tot ik een beetje mijn gedachten kan in orde zetten.
Ik denk vaak over scheiding en zie het total niet tegen vallen maar vraag me af of dit de juiste keuze is
Sorry voor lang verhal bedankt voor het lezen
Groetjes, San
Ik heb het idee dat jullie weinig echt praten over gevoelens. Als ik het lees zijn de problemen ontstaan tijdens de eerste zwangerschap en in alle hevigheid teruggekomen tijdens de tweede zwangerschap.
Zou het niet kunnen dat jouw vrouw onbewust heel veel moeite heeft met het feit dat zij niet zwanger kon worden en jij wel? Dat ze eigenlijk jaloers is? Zij wil heel graag zwanger zijn en heeft daar misschien een heel romantisch beeld van. Dat beeld klopt niet met hoe jij het ervaart. En jij vind daardoor de zwangerschap heel zwaar en niet zo leuk als dat zij denkt dat ze het had gevonden. Ik begrijp jou heel goed, want ik vond zwanger zijn echt de hel. Maar ik begrijp ook dat het voor jouw vrouw misschien heel pijnlijk is dat zij het zo graag had gewild en jij jezelf niet gelukkig prijst dat jij wel zwanger bent en zij niet.
Dat zou in elk geval verklaren waarom ze vind dat je je niet mag aanstellen en waarom het juist rondom de zwangerschap niet lekker loopt. En ook waarom zij misschien wel vindt dat als zij niet de biologische moeder kan zijn ze dan meer recht heeft op een carrière dan jij.
Wat ik ook niet helemaal begrijp is waarom je denkt dat een scheiding je problemen gaat oplossen? Want juist dan wordt het nog moeilijker om empathie te verwachten van de expartner.. De vraag is dan ook of ze dan wel zonder morren haar deel van de opvoeding gaat doen. Dan sta je er mogelijk zelfs nog vaker alleen voor.
Ga het gesprek aan over gevoelens. Ik denk dat dat ook is wat de therapeut bedoeld met het hoeft niet allemaal exact gelijk. Het gaat niet altijd om balans in dingen, maar vooral om het gevoel dat de ander je geeft. Iemand kan prima altijd de kinderen in nood opvangen, of het complete huishouden voor haar rekening nemen. En dat kan goed gemaakt worden doordat de ander bijvoorbeeld een cadeautje meeneemt en daarmee waardering uitspreekt of uitgebreid kookt. Als je alleen maar kijkt naar wie de kinderen opvangt dan beland je al snel in ruzie. Want de ene roept gefrustreerd en ik moet altijd maar de kinderen opvangen en de ander roept terug alsof jij wel in onze relatie investeert, want ik kan me niet heugen wanneer jij mij eens hebt verrast. Probeer in plaats van te kijken naar wat de ander niet doet te kijken naar wat de ander wel doet.
Ik snap wel waarom TO nadenkt over scheiden want haar grenzen zijn duidelijk bereikt.
Maar goed er zit waarschijnlijk wel wat achter het gedrag van vrouw van TO.
Lieve San; praat een x goed met je vrouw, wees heel duidelijk dat je grenzen bereikt zijn maar vraag idd wat Jillz zegt ook naar haar gevoelens.
zwangerschap kan heel zwaar zijn. En ik heb ook gemerkt dat juist andere vrouwen daar minder begrip voor hebben dan mannen.
Gelukkig had mijn man daar wel begrip voor. Maar dat is niet voor iedereen weggelegd. Ik merkte wel aan hem, dat hij er enorm veel moeite mee had, dat ik niet meer de vrouw was die hij kende. Maar zonder zijn hulp zou ik er niet doorheen gekomen zijn.
Als jullie oorspronkelijk afgesproken hadden dat zij de baby zou dragen, zou er misschien ook wat jaloezie kunnen spelen?
Toch vind ik het heel raar dat je partner geen oog heeft voor jouw problemen, maar alleen voor zichzelf en haar eigen vrijheid.
Alleen investeren in haar werk, is een gigantische valkuil. Zeker wanneer je sterke twijfels over de relatie hebt. Op zich is er niks mis mee, om als zwangere vrouw, en nieuwe moeder, een stapje terug te doen op werkgebied, zodat je thuis bij je kind meer tijd en energie hebt. Terwijl de "vader" juist loonsverhoging krijgt. Maar dat moet wel je eigen beslissing zijn.
Jillz schreef op 28-10-2024 om 06:25:
Zou het niet kunnen dat jouw vrouw onbewust heel veel moeite heeft met het feit dat zij niet zwanger kon worden en jij wel? Dat ze eigenlijk jaloers is?
Hier dacht ik ook aan toen ik de openingspost las.
Uit allerlei interakties met elkaar lijkt je partner in competitie met je te zijn. En behandeld je eigenlijk best wel hard doordat er bij haar onverwerkte gevoelens zitten, wrok.
Praten is wat jullie moeten doen. Echt praten.
Over jullie beide gevoelens
ik zou eigenlijk beginnen bij grenzen trekken. Als jij geen afspraken wilt afzeggen vanwege haar werk, doe dat dan ook niet. Zeg dat het haar beurt is.