Inkomen partner criterium partnerkeuze?
Ik ga hier eventjes een onderwerp aansnijden dat misschien een beetje taboe is. Mensen zeggen immers dat ze een relatie aangaan uit liefde. De laatste jaren heb ik echter de indruk dat geld toch ook een belangrijke rol speelt, en dat vooral veel vrouwen het toch wel belangrijk vinden dat een man veel geld verdient.
Sommige dating sites bieden de mogelijkheid om bij het invullen van je profiel ook aan te geven, naast andere wensen, hoe hoog het inkomen van je partner moet zijn. Sommige vrouwen geven dan inderdaad doodleuk om dat de man die ze zoeken ten minste 50 duizend euro per jaar moet verdienen. Dergelijke vrouwen begrijpen kennelijk niet dat het stellen van zo'n inkomenseis voor verreweg de meeste mannen een afknapper is, ook voor mannen die wel aan de gestelde inkomenseis voldoen.
Meestal gaat het echter wat minder openlijk. Dan kom je op een dating site in contact met een vrouw die aanvankelijk interesse toont. Je begint een gesprek en op een gegeven moment, vroeger of later, komt de vraag wat je in het dagelijks leven doet en wat voor werk je doet. Ik vertel dat dan gewoon eerlijk, en uit het antwoord begrijpen ze dan wel dat ik nou niet bepaald een hoog inkomen heb, en dan reageren ze vervolgens niet meer.
Nu kan ik het begrijpen van jonge vrouwen die nog een gezin willen stichten en kinderen willen dat ze naar het inkomen van de man kijken. Kinderen grootbrengen kost een hoop geld, het resulteert er vaak in dat de vrouw thuisblijft of hooguit in deeltijd werkt, dus dan is het wel makkelijk als je een man hebt die wat geld binnenbrengt. Maar ik maak het dus ook mee bij vrouwen van boven de 50 die deze levensfase inmiddels voorbij zijn.
Ik vraag me af hoe jullie hierover denken.
Vinden jullie het inkomen belangrijk bij de partnerkeuze?
Ben je wel eens afgewezen vanwege je lage inkomen?
Of heb je wel eens iemand afgewezen omdat hij een laag inkomen heeft?
Vinden jullie het inkomen belangrijk bij de partnerkeuze? Nee en ja. Het is wel fijn als je qua inkomen enigszins gelijkwaardig bent. Vaak komt bij een inkomen ook bepaalde mogelijkheden, bijvoorbeeld voor vakanties, uitjes, etentjes, cadeautjes etc. Maar als de liefde erg groot is dan hoeft een inkomensverschil de relatie niet in de weg te zitten.
Ben je wel eens afgewezen vanwege je lage inkomen? Nee, maar ik heb dan ook geen laag inkomen.
Of heb je wel eens iemand afgewezen omdat hij een laag inkomen heeft? Nee, maar gaandeweg kwam ik er wel achter dat er wel uitdagingen zijn bij een groot verschil in inkomsten. Wat bijvoorbeeld niet prettig is, is dat wanneer je belastingpartner word de toeslagen van de laagverdienende partner vervallen en deze nog verder achteruit gaat in inkomen. Buiten dat legt het ook op andere vlakken een druk op de relatie. De partner met het meeste inkomen kan bijvoorbeeld lastig minder gaan werken.
Drie keer nee op de vragen. Geld maakt niet gelukkig. Is wel makkelijk om te hebben, dat wel. Maar inmiddels een half leven verder, er kan zó veel gebeuren in een leven. Goede en slechte financiële tijden kunnen elkaar afwisselen, er kunnen situaties voorkomen die de financiën geheel op zijn kop zetten. Liefde voor elkaar, dan kom je er doorheen. Elkaar steunen en ervoor gaan. En ja, armoe de deur in, liefde de deur uit is wel een beetje waar, het kan veel ruzie geven. Maar ik ben jaren tellend door de supermarkt gegaan, heb jaren geld genoeg gehad, ben mega arm geweest en inmiddels weer redelijk bemiddeld. Het leven heeft zijn ups en downs en omstandigheden kunnen buiten je schuld je financiën negatief beïnvloeden.
Ik vind het kortzichtig om puur voor het geld een relatie aan te gaan, of dat als eis te stellen. Maar dat ben ik.
Als iemand tijdens een eerste date vertelt dat hij in de bijstand zit, dan zou ik niet verder daten.
Als hij een baan heeft zou mij niet zoveel uitmaken wat hij doet, mits het niet tegen mijn principes ingaat. Als hij er zelf blij mee is en het is verder een erg leuke vent, prima. Een volgende date kan geregeld worden.
nee, in principe niet. Tenzij iemand werkloos is en geen moeite doet om aan het werk te komen. Dat zou ik een afknapper vinden.
Ik vind geld wel belangrijk. Als je nog jong bent en allebei nog aan het begin staat is een minimuminkomen met huurflatje helemaal prima, maar nu ik 50+ ben zou ik dat niet meer willen. Als je er door tegenslagen in het leven zo gaandeweg in terechtkomt is het wat anders. Ik zou niet bij mijn man weggaan als hij nu door iets zijn werk en inkomen zou verliezen.
Ik heb weleens iemand afgewezen vanwege zijn inkomen. Hij had nooit eens geld voor een etentje, vakantie, uitstapje oid en hij had ook geen ambitie om door te groeien in zijn werk en er wat meer van te maken. Dat vond ik een grote afknapper. Zo wilde ik niet de rest van mijn leven doorbrengen.
Ik ben nooit afgewezen.
Ik denk dat het voor mij niet uit zou maken. Man en ik zijn al samen sinds we student waren, dus veel geld hadden we allebei niet. Inkomen zou voor mij geen criterium zijn. Wel als iemand een uitkering heeft en wel zou kunnen werken maar daar te lamlendig voor is. Maar dan gaat het niet om het geld, maar om de instelling van die persoon.
ik heb wel eens een date na maanden kwarrelen de deur gewezen oa.vanwege zijn inkomen icm. geen ambitie en een uitgavenpatroon wat niet machte met het inkomen.
Ik kwam uit een huwelijk waarin ex bijna al ons geld vergokt en opdronk en dat wilde ik absoluut niet weer.
Dus ik vind inkomen wel belangrijk in een relatie. Ik wil niet de dupe worden van het gebrek aan inzicht in geldzaken of inkomen van mijn partner. Dat was eens maar nooit weer. Maar inkomen is niet zo belangrijk dat ik kijk naar het beroep ofzo maar wat iemand hierboven ook zegt, bijstand is echt een no-go.
Toen ik een man zocht om een gezin mee te stichten keek ik ook niet naar zijn inkomen. Kinderen zijn zo duur als je ze zelf maakt (drie verschillende sportclubs, vakanties naar het buitenland, allemaal een eigen kamer, merkkleding een rijbewijs cadeau geven etc) dat vind ik allemaal luxe en niet nodig. Ik keek naar intelligentie en ruimdenkendheid en of die een grote sterke vent was waar ik veel kinderen mee kon maken. Man studeerde nog en was in de dertig met een klein appartementje. Ik vind geld niet zo belangrijk. Ik mis het ook niet want ik weet niet beter. Tuurlijk fantaseer ik weleens over een tuin of een auto of familie in het buitenland bezoeken, maar je kunt niet alles hebben. Mannen kozen mij om mijn looks en zorgzaamheid.
Mijn man had geen inkomen toen ik hem leerde kennen. Hij was net zijn bedrijf kwijtgeraakt en moest zichzelf weer opnieuw gaan uitvinden.
Dus ik meen wel in alle oprechtheid te mogen zeggen dat ik hem niet om zijn geld gekozen heb.
Maar wat ik wél belangrijk vind, is dat iemand de motivatie en capaciteit heeft om íets van zijn leven te maken. Als hij helemaal gelukkig is als meubelmaker of schrijver, prima. Maar hij moet zijn eigen broek op kunnen houden, dat mag in een bescheiden woning, maar ik wil geen hopeloos type met alleen maar schulden.
Dat soort romantiek is leuk als je 20 bent maar ik ben inmiddels te oud om nog te willen leven van boterhammen met pindakaas.
En iets hindert me aan de OP. Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen. Maar het klinkt als een verwijt aan vrouwen: stiekem zijn jullie toch allemaal golddiggers en bewijs maar eens dat het niet zo is.
Diezelfde boom zou je ook kunnen opzetten over mannen die beweren bij vrouwen vooral op innerlijk en uitstraling te letten, maar in werkelijkheid vrouwen vooral beoordelen op "lekker wijf of niet".
Geld an sich maakt me niet veel uit, maar eerlijkheidshalve is dat ook nooit een probleem geweest.
De redenen waarom ik een klik met iemand heb (oa eenzelfde denkniveau, het hebben van een passie, ondernemend zijn) is denk ik meteen ook de reden waarom mijn partner en overige vrienden best een fijn inkomen hebben.
Wij waren allebei blut toen we elkaar leerden kennen. Maar we hadden wel hetzelfde toekomstbeeld en ambities qua werk en inkomen.
Inmiddels verdienen we allebei goed, ik ongeveer 20K per jaar meer. Dat is prima. Maar als dat verschil veel groter zou zijn, dan zou het denk ik wel een ding worden. Omdat we er misschien niet meer hetzelfde instaan. Of omdat de invulling van ons leven zodanig aangepast moet worden dat het niet meer bij ons allebei past. De reden zou nogal belangrijk zijn. Als man ziek wordt dan gaan we dat samen aan. Als man besluit om liever 2 dagen per week op de bank te gaan zitten, dan hebben we een probleem.
Als ik nu vrijgezel zou zijn, zou ik het wel belangrijk vinden dat een man iets te bieden heeft. Dat kan financieel, maar ook door heel ondernemend te zijn qua klussen/activiteiten/sport.
Ginevra schreef op 15-11-2023 om 21:02:
En iets hindert me aan de OP. Ik kan er niet helemaal de vinger op leggen. Maar het klinkt als een verwijt aan vrouwen: stiekem zijn jullie toch allemaal golddiggers en bewijs maar eens dat het niet zo is.
Op een of andere manier krijg ik van mijn ervaring op dating sites wel een beetje de indruk dat veel vrouwen golddiggers zijn. Maar ik ben me er ook van bewust dat de vrouwen die je op dating sites tegenkomt, niet representatief zijn voor alle vrouwen.
Mij maakt het niet uit, ik heb zelf niet zoveel geld nodig. Mijn huidige lief vertelde in het begin van onze relatie dat vrouwen die een “hardworking, godfearing” man zochten, voor hem een afknapper waren. Nou, dat zat wel goed tussen ons. 
Ik heb alle stadia van inkomens wel gehad in mijn leven, maar doordat ik zo spaarzaam ben, en niet veel nodig heb, kon ik de dalen altijd wel opvangen. Maar langdurig een laag inkomen is onprettig, op een gegeven moment moeten er dure spullen worden vervangen en dan heb je stress. Dat wil ik niet. En die heb ik ook niet, gelukkig.
KipFritesAppelmoes schreef op 15-11-2023 om 21:09:
[..]
Op een of andere manier krijg ik van mijn ervaring op dating sites wel een beetje de indruk dat veel vrouwen golddiggers zijn. Maar ik ben me er ook van bewust dat de vrouwen die je op dating sites tegenkomt, niet representatief zijn voor alle vrouwen.
Ik zou elders zoeken.