Ik kan wel wat inzichten gebruiken

Denk ik. Al maanden ervaar ik mijn leven alsof ik in een achtbaan zit waar maar geen einde aan lijkt te komen. 
Ik hoop dat jullie mij een spiegel voor kunnen houden 

Het is heel lang, toch hoop ik dat iemand de moeite neemt.

Situatie is als volgt: 
Man en ik 14 jaar samen en 2 kinderen in peuter en kleuter leeftijd 

Periode 1: Man wordt op een ochtend wakker en verteld te vertrekken naar zijn moeder. Dit vanwege teveel ruzies die ik veroorzaakte  en sleur. Man is na intrekken bij moeder elke week 1x geweest voor de kinderen en 1x per maand konden ze bij hem logeren. Elke avond belde hij. Financieel stond hij wel voor ons klaar. De kinderen naar hem krijgen lukte vaak niet, omdat zijn moeder dit niet aankon. De afspraak was 1x per week na schooltijd en eens per 2 weken 2 nachtjes logeren. Bij een eigen woning co-ouderschap. Ik vind de gedachte van co-ouderschap niet fijn, maar vindt wel dat de kinderen hun vader moeten blijven zien op een zeer regelmatige basis. 
Periode 2: Man komt terug en verteld dat zijn moeder het allemaal te lastig vindt. Of hij een paar nachtjes mocht logeren, hij miste de kinderen en er waren geen huizen. Ik ging akkoord, want op straat slapen leek mij ook geen optie. 
Die paar dagen werden een paar weken. Ondertussen begonnen we weer seks te hebben en kwam de gezelligheid weer terug. De kinderen waren blij dat hun vader er weer was. Vader vroeg dan ook of hij mocht blijven, maar dan zonder relatie. Ik ging wederom akkoord. Ondertussen waren de grenzen qua seks ook besproken, als iemand een relatie zou krijgen dan zouden we stoppen. Als er FWB’s zouden komen dan zouden we open kaart spelen met elkaar. Hij had 1x een one night stand gehad en was getest. Ik hetzelfde, alles ging goed. 
Periode 3: Zijn verhalen werden raar, hij werd chagrijnig en afstandelijk. Ging regelmatig op stap en uit logeren en dit gebeurde altijd zeer spontaan. Ik merkte dat de kinderen het niet fijn vonden als ik ‘savonds vertelde dat hun vader niet thuiskwam maar wel over 2 nachtjes. 
Ik vertelde hem dat zijn verhalen niet klopte. Ik moest mij nergens mee bemoeien, want wij hadden niets samen. Mijn grenzen over spontaan wegblijven werden niet gerespecteerd, herhaaldeijk vroeg ik hem of er een ander in het spel was. We hadden dan allebei recht om het te weten, zeker omdat wij onveilig seks hadden. Er was niets aan de hand 

Onze peuter vond een bonnetje uit een bepaalde woonplaats van maanden terug. 
Ik wist wie daar woonde, hij ook. 
Die avond kwam hij naar huis, vertelde dat hij 2 maanden een relatie had gehad met een ander, direct na vertrek. Dat was klaar en hij was 1x vreemdgegaan, maar dat was niet mijn zorg. Ze was weg. 

Zijn verhalen werden vreemden, zijn logeerpartijen 2 wekelijks, maar minder spontaan. Achteraf weet ik niet waarom ik seks bleef hebben met hem. Ik vertelde dat zijn verhalen niet klopte en waarom, hij werd dan kwaad en vond dat ik ruzie zocht en vertelde mij dat ik de reden was dat niets werkte. 

Periode 4: Ik moest betalingen doen met zijn pasje, waarom hij vergat dat daar veel sporen waren, dat weet ik niet. Ze was er nog steeds, dat was duidelijk. 
Ik heb toen contact met haar gezocht en hem geconfronteerd. Ze hadden geen relatie meer en geen seks, ik had niets te klagen. Haar versie is anders, ze hadden geen seks, wel een relatie. Ze vond het niet tof hoe hij had gehandeld. Ik was vooral boos omdat ik een minnares was en werd bang omdat ik doorkreeg waar hij toe in staat was. Nog steeds waren er ruzies en die zou ik allemaal aangesticht hebben. Wie weet heeft hij daar gelijk in, wij hadden niets. 
Periode 5: Hij zwoer dat het contact klaar was, zij wilde niet meer en hij besefte dat hij te ver gegaan was bij mij. Alweer sporen dat het contact niet over was. Ik accepteerde dat het contact niet klaar was en vertelde geen seks te willen zolang zij er was. Ongeacht hun relatie status, er waren teveel leugens en de ruzies die voortvloeiden uit die leugens hebben mij heel veel gedaan.
Dit begreep hij 

2 dagen later vertrok hij, ik vroeg hem waarom hij zo chagrijnig was. Hij zei dat ik hem nooit met rust liet. 
Nu is hij een week weg en wilt hij morgen praten of hij terugkomt of weggaat. 
Ik wens zo hard dat dit stopt! Een keuze! Blijft hij voor de kinderen of vertrekt hij? Aan beide kanten zitten voor en nadelen voor hem en als ik nadelen vertel, dan wordt hij weer boos. 
En eigenlijk weet ik niet meer hoe uit deze situatie te komen.
Is er hier iemand met de juiste spiegel en inzicht? 
Ik sta er op papier niet goed op. Ben thuisblijf moeder zonder netwerk, regelmatig een baan geaccepteerd, alleen had ik hem dan nodig bij de kinderen voor de inwerkperiode, dat ging dan niet. Corona hielp ook niet. Ik heb dus geen inkomsten. Hij is hoofdhuurder en echt iets bezitten doe ik ook niet. Ik maak nu bijvoorbeeld gebruik van zijn oude mobiel en simkaart. 
Dat ik uit deze situatie moet komen, dat is duidelijk. Maar waar begin ik?

Ik heb onlangs weer een baan geaccepteerd, maar door zijn 2e plotselinge vertrek zie ik het alweer niet gebeuren. 
Hij wilt niet dat wij vertrekken uit het huis, hij blijft ons financieel steunen. 

Ik wil eigenlijk gewoon dat dit drama en gedoe stopt en samen voor de kinderen zorgen, ongeacht of hij nu hier is of elders. Ze worden zo uit het oog verloren.