Hoe rouwen om iemand die nog wel bestaat?
Korte situatieschets: kerst vorig jaar is na een (in mijn ogen) klein meningsverschil broertje (bijna 40) boos weggelopen en heeft daarna alle contact verbroken. Ik heb meerdere malen contact gezocht, alles wordt genegeerd, weggedrukt, ik ben van al zijn social media verwijderd/geblokkeerd.
Ik heb het rust gegeven, hem ruimte gegeven en ten slotte de bal bij hem gelegd. Ik mis je, de deur staat open, ik hoor graag wat je dwars zit. Want ik heb werkelijk waar geen idee. Heb hier eerder al een topic over geopend. Dit meningsverschil kan het nooit zijn. Er zit iets onder. En ik weet niet wat.
Het is heel duidelijk dat hij geen contact wil, hoewel ik van gezamenlijke kennissen hoor dat hij verbaasd is dat ik bijv bij hen vraag hoe het met hem gaat. Want ik kan dat toch aan hem vragen? Doe ik dat, dan word ik genegeerd. Het onderwerp "broertje" is bij anderen nu dus ook van tafel. Iedereen doet alsof er niks aan de hand is. Ik vraag er niet meer naar.
Maar ik heb er zelf ontzettend veel verdriet van. Ik heb een jaar lang gedacht dat als we elkaar tegenkomen, als hij toch feliciteert met de verjaardag van de kinderen, als toch die nieuwjaarswens komt... maar het komt niet. En na een week vol tranen komt het besef dat ik echt afscheid moet nemen van het idee dat het wel weer goed komt.
Ik heb gelezen over vervreemding binnen het gezin en de rouw die daarbij komt kijken. Maar hoe rouw je om iemand die gewoon nog bestaat? Die zo zichtbaar wordt verzwegen als ik er ben bij gezamenlijke kennisen of familie, die hem uiteraard gewoon zien. Hoe neem je afscheid terwijl je niet weet waarom je dat afscheid moet nemen?
Ben je ook naar zijn huis geweest, voor fysiek contact?
Misschien dat hij je dan wel wil zien en horen.
Rouwen om een bestaand persoon,is zwaar en moeilijk.
Je hebt altijd hoop dat er een berichtje / kaartje komt.
Enigste wat ik nu al jaren doe, is een kaartje sturen met verjaardag en Kerst.
En er niet vanuit gaan dat er antwoord op komt.
Hemke schreef op 01-01-2023 om 11:42:
Ben je ook naar zijn huis geweest, voor fysiek contact?
Misschien dat hij je dan wel wil zien en horen.
Rouwen om een bestaand persoon,is zwaar en moeilijk.
Je hebt altijd hoop dat er een berichtje / kaartje komt.
Enigste wat ik nu al jaren doe, is een kaartje sturen met verjaardag en Kerst.
En er niet vanuit gaan dat er antwoord op komt.
Nee, ik ben niet fysiek naar zijn huis gegaan. Ik vind dat ook een grens overgaan. Denk dat ik het daarmee zou verergeren.
Hoe lang heb jij al geen contact? Ik hoop dat dat gevoel van hoop gaat slijten.
Hemke schreef op 01-01-2023 om 11:42:
Ben je ook naar zijn huis geweest, voor fysiek contact?
Misschien dat hij je dan wel wil zien en horen.
Rouwen om een bestaand persoon,is zwaar en moeilijk.
Je hebt altijd hoop dat er een berichtje / kaartje komt.
Enigste wat ik nu al jaren doe, is een kaartje sturen met verjaardag en Kerst.
En er niet vanuit gaan dat er antwoord op komt.
Nou als iemand duidelijk aangeeft geen contact te willen lijkt me naar zijn huis gaan nogal invasief en niet aan te raden.
Blijft dat het voor ts heel heel moeilijk is. En van de broer jammer dat hij het niet uitlegt. sterkte ABF
Wat is dan het kleine misverstandje? Hadden jullie vaker wrijving in de relatie?
Ik weet er alles van, to. En mensen die zeggen, dan moet er toch een reden zijn en die zul je wel kennen, daar zeg ik tegen: ja, inderdaad er zal wel een reden zijn en ik wilde dat ze me het in mijn gezicht zegden. Dan kon ik mij (eventueel) verontschuldigen, duiding geven, alles doen om eventuele misverstanden te helpen oplossen, verder te gaan als familie.
Ik strijd er elke dag mee, zelfs therapie heeft maar matig geholpen, en hoop op verandering die is slechts heel klein.
Verder in detail gaan doe ik niet maar ik begrijp niet dat familie je zo de duvel kan aandoen.
En in deze periode van het jaar heb ik er nog meer last van dan anders. En jij ook aangezien je op nieuwjaarsdag dit topic opent.
Sterkte!
rebmaaviv schreef op 01-01-2023 om 12:38:
Wat is dan het kleine misverstandje? Hadden jullie vaker wrijving in de relatie?
Nee, nooit eerder wrijving. Niet anders dan kleine kinderen en later pubers weleens hebben. Ik ken mensen die knallende ruzies hadden met hun zus/broer. Maar dat kwam altijd goed of hoorde er gewoon bij. Ik herkende dat niet van thuis.
Meningsverschil ging over het sluiten van scholen in de coronatijd. Hij vond dat de scholen dicht moesten en horeca open. Ik vond scholen prioriteit hebben en horeca stond water aan de lippen, dus daar moest zeker ook naar gekeken worden hoe zij met de feestdagen toch open hadden gekund. Geen verhitte discussie. Maar waar ik doorgaans niet zo uitgesproken ben nam ik nu wel stelling.
letterkoekje schreef op 01-01-2023 om 12:43:
Ik weet er alles van, to. En mensen die zeggen, dan moet er toch een reden zijn en die zul je wel kennen, daar zeg ik tegen: ja, inderdaad er zal wel een reden zijn en ik wilde dat ze me het in mijn gezicht zegden. Dan kon ik mij (eventueel) verontschuldigen, duiding geven, alles doen om eventuele misverstanden te helpen oplossen, verder te gaan als familie.
Ik strijd er elke dag mee, zelfs therapie heeft maar matig geholpen, en hoop op verandering die is slechts heel klein.
Verder in detail gaan doe ik niet maar ik begrijp niet dat familie je zo de duvel kan aandoen.
En in deze periode van het jaar heb ik er nog meer last van dan anders. En jij ook aangezien je op nieuwjaarsdag dit topic opent.
Sterkte!
Exact dit. Hij zal zijn redenen hebben maar ik ken ze niet. Ik ben geen toxisch persoon (wordt er dan ook bijgehaald in topics met gelijke strekking), heel welwillend, probeer met iedereen rekening te houden. En als dat is waar je de kriebels van krijgt (heb t me echt afgevraagd) ZEG het me dan.
Maar idd, ik had/heb er deze week enorm veel verdriet van. Daarom misschien toch erdoorheen, gaan rouwen, accepteren. Maar hoe doe je dat?
En sterkte! Voor jou dus ook een lastige periode.
letterkoekje schreef op 01-01-2023 om 12:43:
Ik weet er alles van, to. En mensen die zeggen, dan moet er toch een reden zijn en die zul je wel kennen, daar zeg ik tegen: ja, inderdaad er zal wel een reden zijn en ik wilde dat ze me het in mijn gezicht zegden. Dan kon ik mij (eventueel) verontschuldigen, duiding geven, alles doen om eventuele misverstanden te helpen oplossen, verder te gaan als familie.
Ik strijd er elke dag mee, zelfs therapie heeft maar matig geholpen, en hoop op verandering die is slechts heel klein.
Verder in detail gaan doe ik niet maar ik begrijp niet dat familie je zo de duvel kan aandoen.
En in deze periode van het jaar heb ik er nog meer last van dan anders. En jij ook aangezien je op nieuwjaarsdag dit topic opent.
Sterkte!
Ach.. Ja iemand ghosten (alle communicatie stoppen) is zowel het meest agressieve zowel als het lafste wat er bestaat. Maar ik besef me ook dat de andere partij het kan zien als no contact van een toxische band waarbij geen weg te vinden is uit het doolhof van giftige verstrikkingen die je met elkaar heb opgebouwd.
Als die partij dat zo ziet vind ik dat er op zijn minst wel een goede brief aan besteed mag worden met uitleg van de keuze.
Het is rot. Voor jou ook veel sterkte
Ach, wat moeilijk dit. Sterkte To!
Ik denk dat je dit nog niet moet afsluiten, maar het meer tijd moet geven. Stuur hem een kaartje, waarin je zegt dat je zijn besluit om geen contact te hebben respecteert. Dat je het wel moeilijk vind en dat je er graag over wilt praten als hij daar ook aan toe is.En dat je hem tot die tijd met rust laat. Laat die deur open en probeer te accepteren dat dit het even is.
Heeft voor mij ooit gewerkt in een soortgelijke situatie.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 01-01-2023 om 13:03:
[..]
Exact dit. Hij zal zijn redenen hebben maar ik ken ze niet. Ik ben geen toxisch persoon (wordt er dan ook bijgehaald in topics met gelijke strekking), heel welwillend, probeer met iedereen rekening te houden. En als dat is waar je de kriebels van krijgt (heb t me echt afgevraagd) ZEG het me dan.
Maar idd, ik had/heb er deze week enorm veel verdriet van. Daarom misschien toch erdoorheen, gaan rouwen, accepteren. Maar hoe doe je dat?
En sterkte! Voor jou dus ook een lastige periode.
Misschien is wat hulp handig voor jou. Ik heb zelf 4 jaar geen contact gehad met een ouder en wist toen niet of het ooit nog "goed" zou komen. Ik ben naar ene therapeut gegaan die ook EMDR gekwalificeerd was en dat heeft erg veel geholpen. Ook na hersteld contact kwam EMDR van pas.
Het is lastig om uit de "bungel" fase te komen.
Truusdemier schreef op 01-01-2023 om 13:08:
Ach, wat moeilijk dit. Sterkte To!
Ik denk dat je dit nog niet moet afsluiten, maar het meer tijd moet geven. Stuur hem een kaartje, waarin je zegt dat je zijn besluit om geen contact te hebben respecteert. Dat je het wel moeilijk vind en dat je er graag over wilt praten als hij daar ook aan toe is.En dat je hem tot die tijd met rust laat. Laat die deur open en probeer te accepteren dat dit het even is.
Heeft voor mij ooit gewerkt in een soortgelijke situatie.
Bij mij stond ook de deur lange tijd op een kier, maar voor mij was dat niet goed. Dan laat je namelijk een ander bepalen hoe je vanaf dat moment verder gaat met je leven en de onzekerheid blijft.
AnanasBevrijdingsFront schreef op 01-01-2023 om 13:01:
[..]
Nee, nooit eerder wrijving. Niet anders dan kleine kinderen en later pubers weleens hebben. Ik ken mensen die knallende ruzies hadden met hun zus/broer. Maar dat kwam altijd goed of hoorde er gewoon bij. Ik herkende dat niet van thuis.
Meningsverschil ging over het sluiten van scholen in de coronatijd. Hij vond dat de scholen dicht moesten en horeca open. Ik vond scholen prioriteit hebben en horeca stond water aan de lippen, dus daar moest zeker ook naar gekeken worden hoe zij met de feestdagen toch open hadden gekund. Geen verhitte discussie. Maar waar ik doorgaans niet zo uitgesproken ben nam ik nu wel stelling.
Het is geen oordeel, wat was de reden dat je stelling nam? Wilde een keer winnen waar je normaal je schouder ophaalt? Het gaat nergens over want jullie gingen niet over het corona-beleid. Misschien heeft je broer moeite met het feit dat je je een soort nieuwe assertiviteit hebt aangemeten.
Truusdemier schreef op 01-01-2023 om 13:08:
Ach, wat moeilijk dit. Sterkte To!
Ik denk dat je dit nog niet moet afsluiten, maar het meer tijd moet geven. Stuur hem een kaartje, waarin je zegt dat je zijn besluit om geen contact te hebben respecteert. Dat je het wel moeilijk vind en dat je er graag over wilt praten als hij daar ook aan toe is.En dat je hem tot die tijd met rust laat. Laat die deur open en probeer te accepteren dat dit het even is.
Heeft voor mij ooit gewerkt in een soortgelijke situatie.
Nee geen kaartje! Ik heb aan de kant van broer gestaan. In mijn geval snapte mijn broer het ook niet of wilde het niet snappen. Ik heb het meerdere keren uitgelegd, dat wel. Maar het kwam niet over. Ik wilde rust en geen contact meer. Hij stond zelfs een keer voor de deur, ik kreeg er gewoon een paniek aanval van. Ook stuurde hij een kaartje dat hij mijn besluit niet snapte maar respecteerde. Nee als je het echt respecteerde liet je me met rust! En dus ook geen kaartje. Broer ik en hebben nu heel zelden weer contact, vooral voor mijn moeder heb ik dat gedaan. Met kerst, verjaardag ouders, dat soort dagen. Verder niet en ik wil ook echt niet meer. Dit is me al stress genoeg.
To, het is voor jouw echt naar dat hij geen uitleg heeft gegeven maar ik ben bang dat je die na een jaar ook niet meer gaat krijgen. Respecteer zijn besluit en laat hem echt met rust. Dus geen bezoek en geen kaartjes/appjes enz. Hij zal zijn redenen hebben en wie weet neemt hij ooit weer contact op en dan is het aan jou of jij dat dan ook nog wil. En dan kan er misschien een en ander uit gesproken worden.
Voor nu zou ik voor jezelf proffesionele hulp gaan zoeken zodat jij het een plekje kan geven. Dat maakt niet dat je het gaat snappen maar wel dat jij verder kan. Om te beginnen zou ik eens contact opnemen met de praktijkondersteuner van je huisarts. Iemand om mee te praten die er verder vanaf staat. Sterkte.
Bedankt aan diegenen die me sterkte wensen. 💕
Rebmaaviv, waarom ze stelling nam, vind jij dat zoiets ertoe doet? Zelfs al heeft iemand nooit stelling genomen, persoon wil misschien persoonlijk groeien of het onderwerp ligt na aan het hart. Dus of ze dat al eerder heeft gedaan of nog niet, moet dat een reden zijn tot het koel opbreken van een familieband?
Het gaat er gewoon over dat men niet weet wat er juist verkeerd is gezegd of gedaan. Die onwetendheid is moordend. Had ik dat moeten doen, moeten zeggen, of heb ik daar teveel gezegd of teveel gedaan? Ik zou nog liever klinkende ruzie met iemand hebben dan het gewoon door iemand behandeld worden alsof je niet meer bestaat. Het zich verworpen voelen, dat doet het meest zeer. En soms vraag ik mij héél echt af of in mijn geval er wel echt iets is voorgevallen wat die reactie rechtvaardigt. Ik denk eerder dat er bij sommige mensen onderhuids zo een ongenoegen/afkeer/haat/.../... aanwezig is, waardoor een onbenullig feit (zoals hier van mening wisselen en van mening verschillen over een corona-aangelegenheid) uitmondt in een ontploffing die een broer-zusrelatie vernietigt en tot nul herleidt.
MRI schreef op 01-01-2023 om 13:03:
[..]
Ach.. Ja iemand ghosten (alle communicatie stoppen) is zowel het meest agressieve zowel als het lafste wat er bestaat. Maar ik besef me ook dat de andere partij het kan zien als no contact van een toxische band waarbij geen weg te vinden is uit het doolhof van giftige verstrikkingen die je met elkaar heb opgebouwd.
Als die partij dat zo ziet vind ik dat er op zijn minst wel een goede brief aan besteed mag worden met uitleg van de keuze.
Het is rot. Voor jou ook veel sterkte
Het contact verbreken met een familielid kan ook een dappere keuze zijn. Waarom in een ongezonde relatie blijven. Omdat het familie is vinden heel veel mensen daar iets van en moet je je keuze steeds verantwoorden.
Een brief schrijven klinkt heel logisch, maar lokt toch ook vaak weer een reactie uit, omdat de ander het nodig vindt om erop te reageren.
Mijn persoonlijke voorbeeld. Voordat het contract volledig verbroken is, zijn er al veel situaties en gesprekken aan vooraf gegaan waarin ik mijn kant van het verhaal heb verteld en gedeeld heb hoe ik mij daarbij voel. Dat werd allemaal weggewuifd en ik zag het allemaal verkeerd. De persoon snapt niet waarom ik het contact heb verbroken, maar de uitleg wordt ook niet geaccepteerd. Het heeft geen zin om daar vervolgens nog een brief achteraan te sturen, want de persoon in kwestie vindt dat ik het allemaal verkeerd zie. Dat ik letterlijk ziek ben geworden door de stress van dit contact daar wordt aan voorbijgaan. Voor mij is een brief daarom simpelweg geen optie.
Nu zegt dit voorbeeld natuurlijk niets over het contact van to met haar broer, maar in deze situaties zijn er altijd twee verhalen en twee personen die iets vinden/voelen. Het klinkt heel abrupt, maar misschien speelt er onderhuids al veel langer iets en misschien zijn er wel dingen uitgesproken naar to toe, maar niet binnengekomen en misschien is het wel volledig irrationeel vanuit broer.
Hoe dan ook is het een situatie die je moet accepteren en het gevoel van rouw zal wegzakken, maar niet verdwijnen.