Hoe relatie verbreken?
Ik weet het, het lijkt een hele makkelijke vraag...
Na een aantal jaren te hebben samengewoond, ben ik vorig jaar het huis uitgegaan omdat ik het niet meer aan kon. Zijn idee was om verder te gaan in een LAT-relatie.
Inmiddels is hij gediagnosticeerd en bezig met herstel. Heel fijn voor hem, maar het gaat met vallen en opstaan. En ik... ik voel het niet meer. Ik voelde het al niet meer toen ik wegging en ik voel het steeds minder. Ik heb al een aantal keer gezegd dat ik het niet meer voel en dat ik hem niet kan geven wat hij wil/nodig heeft, maar hij blijft mij zijn liefde verklaren. Keer op keer zegt hij niet te weten wat hij zonder mij moet en dat als ik definitief wegga, hij zichzelf iets aan gaat doen.
Tijdens een weekendje weg een paar weken geleden heeft hij mij vreselijk uitgescholden. Ik heb tegen hem geschreeuwd dat ik niets meer met hem te maken wil hebben en dat ik helemaal klaar ben met hem. Helaas moesten we nog samen het vliegtuig in om naar huis te gaan. Hij bood tijdens de terugreis excuses aan ('ik kan er niets aan doen, het komt door mijn diagnose en jij hebt het getriggerd.'). Bij thuiskomst heb ik nogmaals gezegd dat wij geen relatie meer hebben en dat hij nooit meer met een stuk chagrijn op vakantie hoeft te gaan. We zijn beide naar ons eigen huis gegaan en ik dacht dat het klaar was. Hij denkt daar anders over: hij heeft zijn excuses aangeboden en vindt en doet alsof er niets aan de hand is.
Sinds dat weekend probeer ik hem te ontlopen door niet af te spreken. Ik geef aan dat ik niet lekker in mijn vel zit en tijd voor mezelf nodig heb om beslissingen te nemen. Als ik dit aangeef, zegt hij dat hij dat respecteert en mij met rust zal laten, om vervolgens onaangekondigd op de stoep te staan om mij op te vrolijken. Het is vast heel lief bedoeld, maar ik word er inwendig boos om. Ik geef aan rust nodig te hebben en krijg het niet.
Voor de volledigheid: ik ben in therapie. Daar heb ik het over de situatie gehad. De therapeut begrijpt waarom ik niet keihard kan zijn en denkt dat als ik het ga forceren, ik zelf in een ernorm gat val. Het beste voor mij zou zijn als hij de relatie verbreekt, zodat ik geen schuldgevoel ga krijgen.
Elke keer als ik aangeef niet verder te willen, begint hij te huilen en zegt dat hij zoveel van mij houdt en dat zijn leven geen zin meer heeft. Ik kan en wil niet meer met hem verder. Hoe maak ik dat duidelijk zonder hem (en mijzelf) de afgrond in te storten? Ondanks alles hou ik nog steeds van hem en geef veel om hem, maar ik kan niet meer.
Ik zou met je therapeut een manier zoeken waardoor je niet in dat zwarte gat terecht komt. En dat schuld gevoel? Dat krijg je ook als je hem zo ver krijgt het uit te maken, dat weet je toch wel he?
Ik vermoed dat dit een geval snel de pleister er af trekken wordt..
ik begrijp hieruit dat jij de relatie al meerdere keren hebt verbroken maar die man accepteert het niet. Het enige wat je kan doen is hard zijn en volhouden.
"Het beste voor mij zou zijn als hij de relatie verbreekt, zodat ik geen schuldgevoel ga krijgen." zegt de therapeut dit of jijzelf? Als de therapeut het zegt: heel raar advies. Als jij het zelf zegt: herkenbaar. Op een gegeven moment dacht ik zelfs dat het makkelijker zou zijn als ex een ongeluk zou krijgen (om vervolgens zenuwachtig te worden als hij laat thuiskwam oid want ik wilde dit natuurlijk helemaal niet echt). Omdat uitmaken zo moeilijk is. Maar echt, je bent hem helemaal niets verplicht, en hoeft je zeker niet schuldig te voelen!!!
Hij doet lekker wat hij wil en jij doet ook wat hij wil. Ik denk daarom dat jij helemaal geen afgrond in gaat storten als het uit is. Welnee, je gaat je bevrijd en vrij voelen. Dat zal best even onwennig zijn als die emotionele manipulator je leven niet meer (ont)regelt maar je kunt het. Gun jezelf een lekker lang weekend of midweek vakantie in je eentje (want je mag het best even overdoen, die stressvakantie maar dab leuk) en doe lekker waar je zelf zin in hebt. Bij voorkeur iets wat je ex niet wilde of stom vond. Leef je uit! Leef je eigen leven!
To, dreigen met zelfmoord, zichzelf iets aan doen en zeggen dat jij hem triggert om je uit te schelden zijn extremen vormen van emotionele manipulatie. Het is een volwassen man die jouw liefde voor hem tegen je gebruikt. Natuurlijk trekt dat je leeg.
Uiteindelijk ben jij niet verantwoordelijk voor zijn daden. Het is een volwassen man, voor wat hij zegt en doet is hij zelf verantwoordelijk. Je kan niet voorkomen dat hij pijn heeft, wanneer jij het uit maakt.
ik zat ooit vast in min of meer zo'n soort relatie. Uiteindelijk heb ik het aangedurfd om nogmaals 1x heel duidelijk te maken dat ik niks meer wilde en heb alle contacten verbroken. Toen het stof optrok was ik heeeel erg opgelucht. Het is echt enorm lastig maar het gaat je ontzettend hard helpen!
Zou je hem misschien mee kunnen nemen naar je therapeut zodat die kan helpen met duidelijk zijn naar hem?
Hij moet de relatie verbreken zodat jij geen schuldgevoel krijgt
klinkt onvolwassen
Echt wees duidelijk
Neem je verantwoordelijkheid
Maar wat voor diagnose heeft hij dan gekregen?
Viva-amber schreef op 05-05-2022 om 06:15:
To, dreigen met zelfmoord, zichzelf iets aan doen en zeggen dat jij hem triggert om je uit te schelden zijn extremen vormen van emotionele manipulatie. Het is een volwassen man die jouw liefde voor hem tegen je gebruikt. Natuurlijk trekt dat je leeg.
Uiteindelijk ben jij niet verantwoordelijk voor zijn daden. Het is een volwassen man, voor wat hij zegt en doet is hij zelf verantwoordelijk. Je kan niet voorkomen dat hij pijn heeft, wanneer jij het uit maakt.
Precies en ik vind dat je therapeut een bedenkelijke rol speelt door te zeggen dat je niet moet stoppen terwijl jij er geen zin meer in hebt. zo vreemd
Therapeuten kunnen het ook mis hebben he? Dat heb ik ruimschoots ondervonden toen mijn ex en ik alleen en samen naar therapie gingen. Ze behandelden problemen in een relatie met iemand met een cluster b persoonlijkheidsstoornis als relatieproblemen. Dat zijn het niet. De persoonlijkheidsstoornis (hoe rot ook) was het probleem en werd op het bordje van de 'normale' (ik dus) geschoven. Er zijn hele grove fouten gemaakt waarvan sommige therapeuten zo edel waren ze toe te geven.
Bedankt voor de reacties. Ik weet wel dat ik niet verantwoordelijk ben voor wat hij doet, maar het geeft me wel een heel naar gevoel. Vooral als hij zegt dat ik het op mijn geweten heb als hem iets overkomt.
Hij is gediagnosticeerd met PTSS. Toen ik diezelfde diagnose een aantal jaar geleden kreeg, vond hij dat maar flauwekul en moest ik me niet zo aanstellen.
Ik wil de relatie verbreken, maar hoe? Via telefoon of app vind ik na al die jaren eigenlijk niet kunnen, persoonlijk komt niet bij hem aan. Op zijn psycholoog na, ben ik zijn enige 'vangnet', dit maakt het voor mij ook niet makkelijker. Wat het nog gecompliceerder maakt, is dat ik buiten hem geen andere contacten meer heb. Hij zegt altijd: we zijn op elkaar aangewezen, het is jij en ik tegen de rest. Ik heb geen vriendin (of familie) waar ik even kan uithuilen (daarom zegt mijn therapeut dat ik in een gat zal vallen).
Aardbeien schreef op 05-05-2022 om 11:35:
Bedankt voor de reacties. Ik weet wel dat ik niet verantwoordelijk ben voor wat hij doet, maar het geeft me wel een heel naar gevoel. Vooral als hij zegt dat ik het op mijn geweten heb als hem iets overkomt.
Hij is gediagnosticeerd met PTSS. Toen ik diezelfde diagnose een aantal jaar geleden kreeg, vond hij dat maar flauwekul en moest ik me niet zo aanstellen.
Ik wil de relatie verbreken, maar hoe? Via telefoon of app vind ik na al die jaren eigenlijk niet kunnen, persoonlijk komt niet bij hem aan. Op zijn psycholoog na, ben ik zijn enige 'vangnet', dit maakt het voor mij ook niet makkelijker. Wat het nog gecompliceerder maakt, is dat ik buiten hem geen andere contacten meer heb. Hij zegt altijd: we zijn op elkaar aangewezen, het is jij en ik tegen de rest. Ik heb geen vriendin (of familie) waar ik even kan uithuilen (daarom zegt mijn therapeut dat ik in een gat zal vallen).
Dit is echt erg. Stap 1 lijkt mij om weer contacten aan te gaan buiten je vriend om en deze contacten prioriteit te geven boven hem. Niet om meteen als ‘therapeut’ te dienen, daar zijn vrienden niet voor, maar om leuke dingen mee te ondernemen. Onderneem je wel eens iets in je eentje, omdat je de activiteit leuk vindt? Ga dat doen en meld vooral aan je aanstaande ex dat je bezet bent en laat hem vooral niet aanhaken. Een leuk leven hebben en geen tijd voor hem hebben, gaat je helpen.
Je bent geisoleerd, je wordt gemanipuleerd, je kampt zelf met PTSS en met veel makkelijk te triggeren schuldgevoel. De weg is imho niet dat te bestendigen via je relatie maar inderdaad een ander pad op te slaan, zoals Toetitoover zegt: ga contacten opbouwen, ga cursussen volgen, op een wandel club etc.
Je hebt kans dat het juist andersom is dan de therapeut zegt: als je uit de relatie stapt, krijg je juist weer nieuwe contacten en meer energie. Omdat eerst alles in die ene energie slurpende persoon ging. Zo ging het met mij: ik hield het aan omdat ik bang was alleen te komen te staan maar ik was meer alleen in de relatie dan daarna want ik kreeg mijn energie terug en daarmee kon ik weer openstaan voor contacten.
Wat met ook opviel: tijdens of na die vakantie had je toch al gezegd dat je wilde ophouden? Waarom zeg je dan niet als hij op de stoep staat: 'eh, het is uit hoor'.
Maar probeer eerst meer dingen voor jezelf te gaan doen. Ik wil best een kop koffie ergens met je drinken hoor. (ben een oudere vrouw) Ik woon in de Randstad
Wat een lief aanbod, Lexus.
Ik vraag me ook af TO, wat voelt vervelender: bij hem blijven of zonder hem verder leven? Heb je wel eens gefantaseerd over een leven zonder hem en hoe zou dat eruit zien? Over een uur? Over een week? Na een jaar? Na 10 jaar? Zou je nog 10 jaar zo willen doorgaan of leef je dan liever in de voorstelling die je hebt gemaakt van je leven over 10 jaar?