Hoe ga ik om met scherpe opmerkingen van schoonmoeder?
Hallo iedereen,
Ik ben gisteren weer bij mijn schoonouders geweest en ik merk dat ik er weer door van slag ben. Gisterenavond was ik verdrietig maar het blijft weer door mijn hoofd malen hoe ze tegen me doet en ik hoop dat jullie me wat tips kunnen geven.
Mijn schoonmoeder kan heel scherp uit de hoek komen en ook opmerkingen maken die ik echt niet leuk vind en me ook afvraag hoe ze bedoeld worden. Een voorbeeld: Wij hebben een tijdje terug een behoorlijk geldbedrag van ze gekregen. Het zou eigenlijk de bedoeling zijn om dit bedrag te lenen voor onze verbouwing van de keuken maar uiteindelijk zeiden ze dat we het bedrag moesten zien als voorschot op de erfenis. Ik twijfelde al of ik dit moest doen gezien op welke voet ik met ze sta maar man heeft me overtuigd. Nou vraagt ze gisteren of ik een pepermolentje wil hebben dus ik zeg, dat is goed (meer omdat ik niet tegen haar in durf te gaan dan dat ik het echt wil hebben maar goed). Zegt zij met een scherpe toon: alvast van de erfenis.
Een tweede voorbeeld is dat ze vraagt of ik nog op koor zit (ik ben daar al minstens 3 jaar af dus ben een beetje verbaasd dat ze dit vraagt). Maar ook weer op scherpe toon, ja want je vond het altijd zo fijn om te doen. Ik ga me een beetje verontschuldigen maar eigenlijk kan ik gewoon niet meer gaan zingen omdat ik na meerdere keren ziek te zijn geweest daar de energie niet meer voor heb. Maar dat zeg ik niet omdat ik me laat overrompelen door haar toon en eigenlijk bijna het verwijt dat ik niet meer heen ga.
Even wat achtergrond. Ik ben dus meerdere keren ziek geweest (burn-outs en pnd). (Ik vind dit trouwens heel lastig om te zeggen; toch nog een soort van schaamte ofzo). Tijdens de eerste keer dat ik ziek was, ben ik een week bij hun in huis geweest omdat we toen gingen verhuizen en ik te ziek was om mee te helpen. Er zijn toen hele erge dingen gezegd (o.a. ze hoopte dat ik nooit kinderen zou krijgen met haar zoon) en het was een helse week voor mij daar. Onze relatie heeft daar een behoorlijke knauw van opgelopen al is het later goed uitgepraat.
Nu heeft ze heel snel de angst dat het niet goed met me gaat en heeft daar dan heel erg de focus op. Vorige maand was er een feest want haar man werd 80. Veel mensen en ik was niet zo in mijn hum die dag (ongesteld) en nu heeft ze gelijk weer het gevoel dat het niet goed gaat.
Ik voel me zo ongemakkelijk bij hun in huis. Weet weinig te zeggen. Zij vragen niks en als ik wat vertel gaan ze er niet op in of beginnen over hun eigen dingen. Man was gisteren dingen aan het oplossen voor hun dus nam weinig deel aan de gesprekken. En schoonmoeder was dus heel scherp en ik totaal niet op mijn gemak.
Nu zitten we dus weer een beetje in een neerwaartse spiraal in hoe we met elkaar omgaan. En hoe doorbreek ik dat?
Ik moet er nog bijzeggen dat dit wel vaker gebeurt en ik dan met ze het gesprek aanga (wat ze waardeert) maar de situatie blijft hetzelfde.
Ik probeer het van me af te laten glijden maar het lukt me gewoon niet 
Hebben jullie tips hoe ik hier beter mee om kan gaan? Ik zie nu al op tegen begin december als we naar een verjaardag gaan waar zij ook komt en de dag erna mijn man jarig is.
Hoe gaat het nu?
Ik verbaas mij trouwens wat over de reacties, want in je topic beschrijf je dat je schoonmoeder had gezegd dat ze hoopt dat je nooit kinderen krijgt met haar zoon.
Vervolgens vele reacties van reageerders met de opmerking of jij niet te gevoelig bent...
Ik denk juist dat jij prima in staat bent om voor jezelf te voelen dat dit soort opmerkingen niet oke zijn en niet uit vriendelijkheid gemaakt worden.
En ook dat je prima kan aanvoelen dat haar toon niet vriendelijk is, maar hard.
En ja, daar mag je wat van vinden en niet prettig vinden, want dat is het ook niet.
ik lees ook vooral een moeder die zich zorgen maakt. Psychische klachten drukken vaak ook een enorme stempel op de directe omgeving. In dit geval haar zoon en kleinkind. Het klinkt alsof ze daar moeite mee heeft en het gevoel heeft dat iedereen op eieren loopt.
Ik denk dat je beter kan focussen op wat je wel nodig hebt van haar. Wees duidelijk over wat wel kan en wat niet, en wat jou helpt (mits je daartoe in staat bent natuurlijk).
Als je nog hulp hebt van een behandelaar, ga daar een keer het gesprek aan.
Mijn ex schoonvader was psychiatrisch patiënt (depressies en ik vermoed een persoonlijkheidsstoornis) en hij bepaalde indirect werkelijk alles. Voor de naasten is dat moeilijk en het is vrijwel onmogelijk om zelf te weten hoe je daar het beste mee om kan gaan. Uiteraard werd daar niet over gesproken maar iedereen deed wel altijd wel ergens iets verkeerd waardoor hij dan weer beledigd was. Waardoor ik hem weer vervelend vond, want het was werkelijk nooit goed.
Als je langs kwam was het te druk, als je niet kwam was je ongeïnteresseerd. Bleef je lang: dat kon hij niet aan. Ging je vroeg weg: niet goed. Hij wilde geen aandacht, maar trok tegelijk alle aandacht naar zich toe. Altijd was hij verongelijkt en/of boos. Ik begrijp heel goed dat het zijn ziektebeeld is, maar omdat nergens écht over gepraat werd kon ik er niks mee.
Ik zeg niet dat dat hier ook zo is, maar ik vermoed dat er veel onwetendheid en onvermogen achter zit. En misschien ook onvrede en gevoeligheid van TO zelf.