Hoe ga ik om met scherpe opmerkingen van schoonmoeder?
Hallo iedereen,
Ik ben gisteren weer bij mijn schoonouders geweest en ik merk dat ik er weer door van slag ben. Gisterenavond was ik verdrietig maar het blijft weer door mijn hoofd malen hoe ze tegen me doet en ik hoop dat jullie me wat tips kunnen geven.
Mijn schoonmoeder kan heel scherp uit de hoek komen en ook opmerkingen maken die ik echt niet leuk vind en me ook afvraag hoe ze bedoeld worden. Een voorbeeld: Wij hebben een tijdje terug een behoorlijk geldbedrag van ze gekregen. Het zou eigenlijk de bedoeling zijn om dit bedrag te lenen voor onze verbouwing van de keuken maar uiteindelijk zeiden ze dat we het bedrag moesten zien als voorschot op de erfenis. Ik twijfelde al of ik dit moest doen gezien op welke voet ik met ze sta maar man heeft me overtuigd. Nou vraagt ze gisteren of ik een pepermolentje wil hebben dus ik zeg, dat is goed (meer omdat ik niet tegen haar in durf te gaan dan dat ik het echt wil hebben maar goed). Zegt zij met een scherpe toon: alvast van de erfenis.
Een tweede voorbeeld is dat ze vraagt of ik nog op koor zit (ik ben daar al minstens 3 jaar af dus ben een beetje verbaasd dat ze dit vraagt). Maar ook weer op scherpe toon, ja want je vond het altijd zo fijn om te doen. Ik ga me een beetje verontschuldigen maar eigenlijk kan ik gewoon niet meer gaan zingen omdat ik na meerdere keren ziek te zijn geweest daar de energie niet meer voor heb. Maar dat zeg ik niet omdat ik me laat overrompelen door haar toon en eigenlijk bijna het verwijt dat ik niet meer heen ga.
Even wat achtergrond. Ik ben dus meerdere keren ziek geweest (burn-outs en pnd). (Ik vind dit trouwens heel lastig om te zeggen; toch nog een soort van schaamte ofzo). Tijdens de eerste keer dat ik ziek was, ben ik een week bij hun in huis geweest omdat we toen gingen verhuizen en ik te ziek was om mee te helpen. Er zijn toen hele erge dingen gezegd (o.a. ze hoopte dat ik nooit kinderen zou krijgen met haar zoon) en het was een helse week voor mij daar. Onze relatie heeft daar een behoorlijke knauw van opgelopen al is het later goed uitgepraat.
Nu heeft ze heel snel de angst dat het niet goed met me gaat en heeft daar dan heel erg de focus op. Vorige maand was er een feest want haar man werd 80. Veel mensen en ik was niet zo in mijn hum die dag (ongesteld) en nu heeft ze gelijk weer het gevoel dat het niet goed gaat.
Ik voel me zo ongemakkelijk bij hun in huis. Weet weinig te zeggen. Zij vragen niks en als ik wat vertel gaan ze er niet op in of beginnen over hun eigen dingen. Man was gisteren dingen aan het oplossen voor hun dus nam weinig deel aan de gesprekken. En schoonmoeder was dus heel scherp en ik totaal niet op mijn gemak.
Nu zitten we dus weer een beetje in een neerwaartse spiraal in hoe we met elkaar omgaan. En hoe doorbreek ik dat?
Ik moet er nog bijzeggen dat dit wel vaker gebeurt en ik dan met ze het gesprek aanga (wat ze waardeert) maar de situatie blijft hetzelfde.
Ik probeer het van me af te laten glijden maar het lukt me gewoon niet 
Hebben jullie tips hoe ik hier beter mee om kan gaan? Ik zie nu al op tegen begin december als we naar een verjaardag gaan waar zij ook komt en de dag erna mijn man jarig is.
Kan het ook iets zijn van hoe ze in het oosten van het land met elkaar omgaan en in het westen? In het verleden had ik weleens een vriendinnetje te logeren in de Bollenstreek die uit oost Brabant kwam. Zij dacht al snel dat mijn ouders altijd "boos" op ons waren en zelfs op haar. Mijn moeder kon gerust zeggen: "Ga eens opzij" als we met 2 pubers stonden af te wassen en zij het gasfornuis schoonpoetste en iets wilde pakken uit een kastje waar je net toevallig voor stond. Haar moeder vroeg dan keurig: "Zou je even opzij kunnen stappen, ik wil even in dit kastje iets pakken."
Dat jij een pestverleden hebt maakt het niet makkelijker, zelf heb ik ook een pestverleden en dat maakt dat ik mij sommige opmerkingen ook meer aantrek. Ik ben het echter met de schrijvers hierboven eens dat er weinig echt schokkends gezegd is in de voorbeelden die jij noemt. Mijn schoonmoeder kan ook fel uit de hoek komen en die heeft veel ergere dingen gezegd en nu zegt die soms nu nog wel. Dat zijn rechtstreekse aanvallen op mijn functioneren als vrouw en moeder en op mijn hoe ik ben als persoon.
Ik zorg slecht voor man en kinderen, zorg ervoor dat zij de kleinkinderen te weinig ziet en heb nooit wat lekkers bij de koffie tijdens een feestje (dat ze zelf niet neemt, omdat ze het niet lust vergeet ze voor het gemak even)
30 Jaar geleden trok ik mij dat heel erg aan maar nu ben ik er beter in geworden om het van mij af te laten glijden en denk: Ze is niet wijzer
Ysenda schreef op 14-11-2022 om 10:20:
[..]
Bij elke keer dat het gebeurd bewust na te denken: wat heeft ze gezegd, en kan het zijn dat ik de toon verkeerd verwerk.
Jij bent veranderd door je pnd en alles wat er gebeurd is, zij niet. En het gaat niet meer zo worden als het was maar jij zult anderen mee moeten nemen in hoe jij je voelt.
Zoals dat ze vragen of je wel komt, dat is gewoon belangstelling en ze zien je graag. Helaas gaat dat niet want jij bent moe / geen oppas etc. Dat zal je man dan moeten overbrengen als hij daar wel is.
Ja, ik snap wat je zegt. Hier zit zeker wat in. Soms lukt dat me bij anderen al wel (want ik wil me vaak toch groot houden) dus er zit beweging in. Maar als ik het niet zeg, kunnen ze er natuurlijk ook niks mee.
Al weet ik dat schoonmoeder van het niet lullen maar poetsen is maar als ik gesloten blijf over mijn gevoel, gaat ze misschien invullen en dan kan ze het maar beter weten hoe het zit voor mij.
Je kan vragen altijd pareren met tegenvragen. Dan leg je de bal terug en kan er misschien een gesprek ontstaan. Want jij voelt je nu voor het blok gezet en je leest een heleboel extra in een vraag van haar. Misschien is dat een lading die er helemaal niet aanzit.
"Waarom vraagt u dat?"
"Hoezo is dat belangrijk voor u?"
"Kan u dat even verduidelijken"?"
"Hoe bedoelt u dat precies?"
Je wint er tijd mee en je gesprekspartner moet wat meer het achterste van de tong laten zien.
Je kan ook de olifant in de kamer benoemen, maar dat is misschien gelijk een stap te
ver en te moeilijk voor je. Bijvoorbeeld: "Maakt u zich een beetje zorgen over me?".
Er zit ook nog een angel in jezelf, dat je je schaamt over je ziek zijn. Ik zou daar mee aan de slag gaan.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 14-11-2022 om 10:24:
Kan het ook iets zijn van hoe ze in het oosten van het land met elkaar omgaan en in het westen? In het verleden had ik weleens een vriendinnetje te logeren in de Bollenstreek die uit oost Brabant kwam. Zij dacht al snel dat mijn ouders altijd "boos" op ons waren en zelfs op haar. Mijn moeder kon gerust zeggen: "Ga eens opzij" als we met 2 pubers stonden af te wassen en zij het gasfornuis schoonpoetste en iets wilde pakken uit een kastje waar je net toevallig voor stond. Haar moeder vroeg dan keurig: "Zou je even opzij kunnen stappen, ik wil even in dit kastje iets pakken."
Dat jij een pestverleden hebt maakt het niet makkelijker, zelf heb ik ook een pestverleden en dat maakt dat ik mij sommige opmerkingen ook meer aantrek. Ik ben het echter met de schrijvers hierboven eens dat er weinig echt schokkends gezegd is in de voorbeelden die jij noemt. Mijn schoonmoeder kan ook fel uit de hoek komen en die heeft veel ergere dingen gezegd en nu zegt die soms nu nog wel. Dat zijn rechtstreekse aanvallen op mijn functioneren als vrouw en moeder en op mijn hoe ik ben als persoon.
Ik zorg slecht voor man en kinderen, zorg ervoor dat zij de kleinkinderen te weinig ziet en heb nooit wat lekkers bij de koffie tijdens een feestje (dat ze zelf niet neemt, omdat ze het niet lust vergeet ze voor het gemak even)
30 Jaar geleden trok ik mij dat heel erg aan maar nu ben ik er beter in geworden om het van mij af te laten glijden en denk: Ze is niet wijzer
Haar roots liggen juist meer in het westen en de mijne ook. Zij heeft wel lang in Amsterdam gewoond. Zou dat er nog mee te maken kunnen hebben? Die zijn toch meestal meer recht voor zijn raap denk ik.
Knap dat je er nu zo mee om kan gaan! Naar dat ze zulke dingen zegt/heeft gezegd. Heb jij dan ook meer afstand genomen dus ook door letterlijk minder heen te gaan of dat niet?
Ik zou hier richting professionele hulp bij zoeken. Zeker door eerdere burn-outs. Bijvoorbeeld wat gesprekken bij een POH en je hulpvraag geef je hier zelf eigenlijk al heel duidelijk aan. 'Hoe kan ik mijn grenzen (weer) beter bewaken?'
En geef ook eerlijk naar haar aan dat je sinds de burn-outs en pnd niet meer hetzelfde kan incasseren als daarvoor. Dat je graag over de vloer komt maar op ziet tegen hoe haar toon kan zijn.
En wat betreft die dingen voorschot op de erfenis als grapje, dat doen wij hier ook gewoon hoor 
. Van de week nog gevraagd welke kleur sticker wij op de magimix moeten plakken.
Elmie schreef op 14-11-2022 om 10:28:
[..]
Haar roots liggen juist meer in het westen en de mijne ook. Zij heeft wel lang in Amsterdam gewoond. Zou dat er nog mee te maken kunnen hebben? Die zijn toch meestal meer recht voor zijn raap denk ik.
Knap dat je er nu zo mee om kan gaan! Naar dat ze zulke dingen zegt/heeft gezegd. Heb jij dan ook meer afstand genomen dus ook door letterlijk minder heen te gaan of dat niet?
Schoonmoeder en ik zijn allebei geboren en getogen in de Bollenstreek dus bij ons is het niet iets met streekgebonden gewoontes van hoe je met elkaar omgaat. Mijn schoonmoeder is gewoon echt gemeen tot op het bot. Streekgebonden gewoontes kunnen zeker een rol spelen, als ik in het oosten van het land op vakantie ben ben ik mij daar zeker bewust van en formuleer wat mijn vragen en opmerkingen dan wat zorgvuldiger dan hier in het westen.
Ze is erg van wat er in mijn hoofd opkomt dat flap ik eruit, misschien niet eens bewust denk ik. Tijdens verjaardagen hier hadden wij weleens moslimkinderen over de vloer, al dan niet vergezeld door een moeder met hoofddoek. Dan deed ik mijn uiterste best om schoonmoeder zo ver mogelijk weg van die visite te houden, dan hoorde ik alleen zelf de nare opmerkingen die dan gingen over dat je je als blanke niet moet inlaten met die lui met een theedoek om hun kop. (Nu formuleer ik het nog netjes)
Dat er mee om leren gaan is een proces van jaren geweest en daarvoor hebben we als gezin ook therapie gehad. Ook de kinderen leden enorm onder haar scherpe tong. We komen er nu nog maar weinig, alleen de hoogtijdagen als verjaardagen, kerst, vader/moederdag en als de kinderen andere bezigheden hebben als werk of een belangrijke toets de volgende dag hoeven ze niet meer mee.
Als ik je posts zo eens lees, dan valt mij op dat je je graag groter wilt houden dan je bent.
Het lijkt of je je eigen kwetsbaarheid niet goed geaccepteerd hebt en dat maakt je nu precies kwetsbaar.
Ik denk dat als jij leert om je eigen grenzen te accepteren: nee je kunt niet alles aan, misschien kun je wel minder aan dan je zelf zou willen. Dat is gewoon zoals het is.
Als jij durft/kunt zijn wie je bent, dan zal je schoonmoeder je daar niet meer in kunnen raken.
Je bent kwetsbaar. Nou en?! Wie niet?
Als jij je onvolmaaktheid kunt accepteren, ben je daar niet meer kwetsbaar in.
Ik denk dat je dat doet door je bewust te worden van het ideaalbeeld wat je hebt van jezelf, daar eens goed naar te kijken en je af te vragen hoe reëel dat nu werkelijk is.
Elmie schreef op 14-11-2022 om 10:14:
[..]
Heb je tips hoe ik dat teflonlaagje dan kweek, want dat lukt me dus niet.
Ik denk dat je daarvoor vooral moet onderzoeken waarom het je nu zo raakt. En dat leren relativeren.
Waarom is het belangrijk wat je schoonmoeder ervan vind dat je niet meer zingt? Wat maakt het uit dat ze het niet leuk vind als jij een verjaardag overslaat? Waarom is dat zo belangrijk voor je dat het je verdrietig maakt? En is dat het wel waard?
Probeer niet meer het slachtoffer van je pestverleden te zijn. Jij bent er, mag er zijn en het mag gewoon goed met je gaan!
Als je dat oplost, heb je ook minder issues met je schoonmoeder gok ik.
Scherpe opmerkingen? Ik zie dat scherpe niet in wat je aanhaalt.
Wat een helpende reacties. Bedankt daarvoor! Daar kan ik echt wat mee.
Ja ik schaam me inderdaad en dat maakt kwetsbaar. Daar zit zeker een oplossing inderdaad. Me ook minder aantrekken van wat ze van iets vindt. Daar is nog wel een weg te gaan. Het mooie is, van te voren, kan ik dat wel bedenken. En zelfs voelen dat het haar eventuele gedachten en gevoelens zijn en dat ik daar niets mee hoef maar op het moment zelf raakt het me toch weer en durf ik niet mezelf te zijn. Ik doe me inderdaad groter voor dat ik ben en ik kan me voorstellen dat dat voor haar ook niet prettig is misschien. Ik merkte het gisteren ook gelijk toen ik daar weg was, dan kan ik weer spontaan zijn en zeg ik wat er in me opkomt. Terwijl ik daar echt blanco zit te zijn en te zoeken naar woorden.
Ik loop trouwens bij een haptonome. Dus ik kan dit mooi volgende week met haar bespreken. Dit is al vaker aan de orde gekomen maar blijkbaar toch nog niet genoeg om mij hier sterker in te maken.
Nou moet ik erbij zeggen dat ik nog niet zo lang geleden weer verder gegaan ben met het afbouwen van mijn anti depressivum en dat het daardoor misschien net iets harder binnenkomt dan 'normaal'.
OnherkenbaarAnoniem schreef op 14-11-2022 om 10:44:
[..]
Schoonmoeder en ik zijn allebei geboren en getogen in de Bollenstreek dus bij ons is het niet iets met streekgebonden gewoontes van hoe je met elkaar omgaat. Mijn schoonmoeder is gewoon echt gemeen tot op het bot. Streekgebonden gewoontes kunnen zeker een rol spelen, als ik in het oosten van het land op vakantie ben ben ik mij daar zeker bewust van en formuleer wat mijn vragen en opmerkingen dan wat zorgvuldiger dan hier in het westen.
Ze is erg van wat er in mijn hoofd opkomt dat flap ik eruit, misschien niet eens bewust denk ik. Tijdens verjaardagen hier hadden wij weleens moslimkinderen over de vloer, al dan niet vergezeld door een moeder met hoofddoek. Dan deed ik mijn uiterste best om schoonmoeder zo ver mogelijk weg van die visite te houden, dan hoorde ik alleen zelf de nare opmerkingen die dan gingen over dat je je als blanke niet moet inlaten met die lui met een theedoek om hun kop. (Nu formuleer ik het nog netjes)
Dat er mee om leren gaan is een proces van jaren geweest en daarvoor hebben we als gezin ook therapie gehad. Ook de kinderen leden enorm onder haar scherpe tong. We komen er nu nog maar weinig, alleen de hoogtijdagen als verjaardagen, kerst, vader/moederdag en als de kinderen andere bezigheden hebben als werk of een belangrijke toets de volgende dag hoeven ze niet meer mee.
Heftig hoor! Maar gelukkig dat jullie een manier hebben gevonden om hiermee om te gaan! En ik kan me voorstellen dat dit lang heeft geduurd voordat je/jullie zover waren.
MarindaH schreef op 14-11-2022 om 11:31:
Probeer niet meer het slachtoffer van je pestverleden te zijn. Jij bent er, mag er zijn en het mag gewoon goed met je gaan!
Als je dat oplost, heb je ook minder issues met je schoonmoeder gok ik.
Lief! En denk ik ook!
Tja, sommige mensen klinken alsof ze altijd boos zijn. Of hebben nooit echt geleerd hoe ze met zorg voor een ander om moeten gaan. Die vraag over het zingen kan ook gesteld zijn om met een omweg te zeggen dat ze het jammer vindt voor jou. Wat zou er gebeurd zijn als je had gezegd dat je het jammer vindt maar dat je nu de energie er niet voor hebt, even verder zeg je dat ze toch wel bezorgd om je is. Dus ze geeft wel om je, al kan ze dat niet makkelijk uiten
En wat die pepermolen betreft, dan mag je best antwoorden met zoiets als : Nou ma , of hoe je haar noemt, hoop dat er nog veel peper doorheen gaat voor het echt een erfstuk is.
Ja Nlies, dat had ik inderdaad ''gewoon' kunnen zeggen. ''Even' de schaamte voorbij en zeggen hoe het zit.
En ze klinkt gelukkig niet altijd boos hoor. Het ging de laatste tijd aardig goed. Ik denk dat ze het in haar hart ook goed bedoelt of in ieder geval niet kwaad maar dat het soms wat 'rot' uit haar mond komt qua toon. Ik hoop dat ik daar beter mee leer omgaan.