Het gaat niet goed met mijn beste vriendin
De titel zegt het al. Het gaat niet goed met mijn beste vriendin. Kleine situaties (vanuit mijn oogpunt) voelen voor haar immens groot. Slaan haar lam. Zorgen voor voortdurende onrust. Ze heeft huilbuien, huilbuien en nog meer huilbuien.
Daar zit iets anders onder, dat weet ze zelf ook. Maar alle adviezen worden in de wind geslagen. Ik luister veel. Vindt dat ook geen probleem. Maar ik zie hoe het steeds erger wordt. Een wandeling met 7 huilmomenten. Een speeldate met kinderen en steeds naar de keuken lopen voor een glas water en een tissue en de tranen wegvegen. Haar zelfbeeld is enorm laag. Wat zich ergens uit in hard oordelen over anderen, want dan voel je even dat het bij jou beter gaat? Het is wat dat betreft ook geen katje om zonder handschoenen aan te pakken.
Ik moedig aan om een afspraak bij de huisarts te maken. Maar wat kan je nog meer dan luisteren en lijdzaam toekijken?
Ik ken mijn vriendin al ruim 35 jaar. We zijn samen opgegroeid. Ik kan redelijk inschatten waar de pijnpunten zitten. Ze komt hier zonder professionele hulp niet uit.
Heeft iemand tips? Herkenning? Ik voel me zo machteloos!
Is er een partner of familielid in beeld of zijn die juist de oorzaak? Anders zou je het via die route kunnen proberen om haar toch naar de huisarts te bewegen.
Je kunt aanbieden samen met haar naar de huisarts te gaan.
En anders is het heel naar, maar wat ik heb geleerd van de hulpverlening van mijn moeder, om dan toch keihard te zeggen: ik bied je de hulp aan maar je doet er keer op keer niets mee, dus is het tussen ons geen onderwerp van gesprek meer. Wanneer jij besluit er zelf wat mee te doen dan wil ik je daar natuurlijk bij helpen.
Op een gegeven moment zou ik wel klaar zijn met luisteren als iemand zo ver gaat in haar eigen misere en helemaal niets doet om die misere aan te pakken of op te lossen. Want dan wordt het zwelgen in zelfmedelijden.
Het is vast voor jou ook niet leuk als het contact zo overheerst wordt hierdoor. Er is niks mis met grenzen stellen. Misschien is het zelfs wel een wake up call voor haar.
hoe lang duurt dit al? Een bepaalde periode wat afglijden en behoefte hebben aan troost is heel menselijk. Maar je hebt ook mensen die jarenlang in een patroon zitten van klagen, huilen, zelfmedelijden, afgeven op anderen en zelf niks actief willen aanpakken en veranderen: kortom, de energiezuigers. Hoe zie je haar? In dat laatste geval mag je voor jezelf kiezen. Levert de vriendschap nog wat op? Mijn ervaring is dat als zo'n situatie langer duurt, dat zo'n persoon dan niet in staat is/geen wil heeft om de situatie aan te pakken en te veranderen. Dat kan jarenlang doorgaan. Totdat je zelf als vriendin helemaal leeg bent. Wees waar nodig een lieve, betrokken vriendin. Maar leg de verantwoordelijkheid van het leven bij degene waarbij het hoort. Jij jouw leven, zij het hare.
Sterkte.
Ze heeft een lieve man, waarvan ik niet weet of hij het probleem als zo groot ziet als ik. Hij is ook vrij passief. Houdt het daarmee wel in stand denk ik. Ze hebben geen relatieproblemen. Achter haar om met hem praten doe ik niet.
Familie is onderdeel van het probleem.
Misschien houd ik het ook wel in stand door steeds een luisterend oor te bieden en moet ik me idd wat harder opstellen.
LydiaDietz schreef op 23-01-2024 om 14:01:
Ze heeft een lieve man, waarvan ik niet weet of hij het probleem als zo groot ziet als ik. Hij is ook vrij passief. Houdt het daarmee wel in stand denk ik. Ze hebben geen relatieproblemen. Achter haar om met hem praten doe ik niet.
Familie is onderdeel van het probleem.
Misschien houd ik het ook wel in stand door steeds een luisterend oor te bieden en moet ik me idd wat harder opstellen.
Tijd dat je vriendin met man gaat praten. Wat voor relatie heb je als je niet eens weet hoe het écht met de ander gaat?
Wat een lieve reactie Apiejapie. Ik vind het heel erg om te zeggen maar je omschrijft haar wel goed. Daarnaast heeft ze uiteraard ook hele mooie kanten, anders was er geen vriendschap. Ik zie dat ze hier niet zelf uit gaat komen. Ze gaat niets ondernemen totdat het echt klapt.
We zijn echt samen opgegroeid, het is bijna meer een zussenrelatie dan echt vriendschap. Appen bijna elke dag, samen zwanger, bruiloften, vanaf kleuter af aan maken we alles samen mee. Onze partners liggen elkaar niet (mijn partner en zij liggen elkaar ook niet), dus we zien elkaar altijd samen of met kinderen. Vandaar dat ik niet 123 met haar man zal gaan praten 😉. Ik zie mezelf zeker het contact niet verbreken of minderen.
Maar meer grenzen stellen is wel een goed punt.
Misschien nog eens aankaarten dat ze écht naar de huisarts moet omdat het anders een negatief effect op haar kinderen en relatie kan hebben. Eventueel meegaan naar huisarts.
Maar wat zegt je vriendin zelf over haar huilbuien? Over wat er onder zit?
MRI schreef op 23-01-2024 om 14:45:
Maar wat zegt je vriendin zelf over haar huilbuien? Over wat er onder zit?
Dat ze weet dat ze er iets mee moet. Maar niet nu. En dat nu is al enige tijd en het verergert. Als ik probeer te praten over het deel eronder klapt ze dicht. Gaat er een muur op. Einde gesprek.
LydiaDietz schreef op 23-01-2024 om 14:59:
[..]
Dat ze weet dat ze er iets mee moet. Maar niet nu. En dat nu is al enige tijd en het verergert. Als ik probeer te praten over het deel eronder klapt ze dicht. Gaat er een muur op. Einde gesprek.
Poeh ja moeilijk. Ik ben zelf een te grote redder in vriendschapsrelaties dus zou dingen zeggen als "misschien als ik vragen stel dat jij met ja of nee kunt antwoorden? of alleen maar kniken?" Of "kan je het wel opschrijven?" Maar ik denk dat wat de meesten hier zeggen, beter is: zeggen dat ze hulp moet zoeken en dat je haar niet kunt blijven opvangen. Maar dat het je veel pijn doet haar zo te zien. En dat je zo aandringt dat ze hulp zoekt omdat je veel om haar geeft. Blijkbaar is het iets waar ze zich heel erg voor schaamt. Dat is natuurlijk een aanname, het kan ook een depressie zijn. Is het zomaar begonnen of was er een bepaalde levensgebeurtenis (geboorte, dood, verhuizing etc) ?
LydiaDietz schreef op 23-01-2024 om 14:08:
Wat een lieve reactie Apiejapie. Ik vind het heel erg om te zeggen maar je omschrijft haar wel goed. Daarnaast heeft ze uiteraard ook hele mooie kanten, anders was er geen vriendschap. Ik zie dat ze hier niet zelf uit gaat komen. Ze gaat niets ondernemen totdat het echt klapt.
We zijn echt samen opgegroeid, het is bijna meer een zussenrelatie dan echt vriendschap. Appen bijna elke dag, samen zwanger, bruiloften, vanaf kleuter af aan maken we alles samen mee. Onze partners liggen elkaar niet (mijn partner en zij liggen elkaar ook niet), dus we zien elkaar altijd samen of met kinderen. Vandaar dat ik niet 123 met haar man zal gaan praten 😉. Ik zie mezelf zeker het contact niet verbreken of minderen.
Maar meer grenzen stellen is wel een goed punt.
Voor mij klinkt dit vooral als een vriendschap die in stand gehouden wordt door jullie verleden. Vraag; zou je haar vandaag opnieuw kiezen als vriendin als je haar nu tegen zou komen? Heeft ze genoeg leuke kanten om de negatieve voor lief te nemen? Of blijft de vriendschap ontstaan door binding vanuit het verleden? Dat klinkt als een simpele vraag, maar kan oprecht pijnlijk zijn daarover na te denken.
Ik zou persoonlijk niet ogv 'hoe zou je haar vinden als je niet niet verleden samen had?" een vriendschap kunnen verbreken. Het gaat het slecht met haar, wordt ze ook nog eens door haar beste vriendin verlaten. Ik zou wel grenzen stellen in de zin van: "ik kan niet jouw dumpputje blijven, dat kost mijzelf te veel en het helpt jou blijkbaar niet. Maar ik wil je echt blijven zien en steunen als je hulp zoekt hoor"
Oh maar ik ben ook absoluut niet van plan om de vriendschap te verbreken! Zou ik haar nu ontmoeten durf ik niet te zeggen of we elkaar zouden vinden. Daar ben ik heel eerlijk in. Maar zoals ik al eerder schreef, ze voelt als familie. Een zus die ik niet heb.
Dit topic is ook niet omdat het me teveel is. Ik vraag me oprecht af wat ik kan doen en hoe ik kan helpen. Ik weet dat ik het niet hoef op te lossen, maar toekijken kan ik ook niet. Het is me (nog) niet teveel.
Je zou kunnen aanbieden mee te gaan naar de huisarts. Door psychische problemen vereenzaam je snel en de drempel naar hulpverlening is hoog. De wachtlijsten in de zorg zijn lang, wellicht kun je haar tot die tijd helpen met een goed zelfhulpboek, en aanbieden de opdrachten samen door te nemen.Negatief Zelfbeeld van Manja de Neef is bijvoorbeeld heel fijn, maar niet aan te raden alleen aan te beginnen.
Nb: ik heb ervaring als hulpverlener op HBO-niveau en helaas ook ervaringsdeskundige.
Ik zou het contact een beetje begrenzen (in tijd) als er geen leuke dingen meer zijn als tegenwicht voor alle tranen. Je bent niet haar therapeut, wel haar vriendin. Je schrijft dat ze ‘lamgeslagen’ is en dan denk ik aan iemand die door mentale problemen zichzelf of haar omgeving verwaarloost. Daar zou ik dan hulp bij aanbieden. Aanhoren en op mijn schouders uithuilen mag ook, maar niet ‘alleen maar’ dat. Ik zou ook hulp aanbieden bij het zoeken naar hulp, of dat nou praktische hulp is (schoonmaker/klusser/tuinier) of een psycholoog.